/'Grief is the last act of love we have to give to those we love.
Where there is deep grief, there is great love.'
-Bible Verse/
I'm scanning the test results one by one with the panel of Doctor's headed by Neurologist Dr. Martinez. Nalaman ko din na pinadala na pala ng St. Luke's and test result ng Ophthalmologic Exam niya.
The result for the Computerized Tomography (CT) Scan and Magnetic Resonance Imaging (MRI) came back with alarming finding's.
The more comprehensive test, which is the Cerebral Angiogram, only confirms what we all suspect.
"Unruptured Brain Aneurysm."
Dr. Matinez pointed out a 2D image of a bulge in Rhian's brain vessel. Dr. Bautista, the Ophthalmologist, nod and shake his head.
"The moment I read the Ophthalmologic Exam result, naalarm na agad ako, something was off. I send it back urgent pero too late na."
"The patient has been in an endovascular stroke before falling in to a coma for a week now. We must act fast and lay down our options. We need to talk to the family."
Said Dr. Guzman, the Neuroradiologist, I silently push a piece of paper in the middle of the round table. Sabay silang napalingon sa akin, I'd been silently observing and studying Rhian's case file since the beginning of this brainstorming.
"The family gave me total authority to medically decide on their behalf. Dr. Guzman is right, every minute is vital kaya dapat may decision na tayo before we leave this room. Dr. Martinez, as the more seasoned Doctor in the room, im asking you to lay down all options possible to save her life."
Huminga siya ng malalim bago dinampot and white board pen and eraser. Nagsulat ito sa white board na nasa harapan namin. All three Doctors are wearing lab gowns maliban sa akin, hindi ako affiliated sa hospital na ito kaya walang sense na maguot ako.
"Surgical Clipping or Endovascular Coiling. We must decide which of the two procedure, we must act fast before it explodes."
Parang sinasaksak ang puso ko sa sakit but im trying to be as professional and as logical as possible because if I allow my emotions to get the best of me, mas lalo akong hindi makakapag isip ng maayos.
Even if Neurology is only my sub-forte, im familiar with the potential risk of the mentioned procedure.
In surgical clipping, a portion of her skull will be removed to access aneurysm and locate the portion that feeds blood into it, then, a tiny metal clip will be place on the neck of the aneurysm to stop the blood from flowing.
Since its an open brain surgery, it high risk and high rewards scenario with a success rate of 40 win / 60 loss.
Endovascular Clipping however is a less invasive procedure, a catheter is inserted to the artery in the patient's groin and threads to the aneurysm itself, then, a soft platinum wire travels through the catheter and coils up inside the aneurysm, disrupts the blood flow and eventually seals off the aneurysm.
But this procedure may require higher risk because the aneurysm have the possibility of reopening.
"I believe I don't have to explain this procedure Dr. De Castro and im pretty sure you are aware of the possible complications and the success rate of each choice."
Dr. Martinez has a point, life threatening ang parehong procedure and the ball in on my court now, kailangan kong magdecide.
Rhian's life is on the line.
On the outside, I look so compose and emotionless. But inside, my hearts is in a deep slumber kagaya ni Rhian. One week na siya sa coma and everynight I beg her to wake up, to come back to me.
"So what's its gonna be Dr. De Castro?"
Dr. Bautista ask, I close my eyes and hold back my tears, even in darkness I can see Rhian's holy face, waving at me like she's really there.
"I'll be back after an hour, I need to talk to the patient."
I grab the white folder that contain Rhian's case file and walk out of the room.
Para akong masusuka, the tension is too much. I need to talk to talk to Rhian, I need her.
------------------------------------------------
Glaiza
Nakayakap sa kanang balikat ko si Alden habang si Tita naman sa kabila. The crying and sobbing echoes in the four corner's of the private ICU room, nakikita namin si Rhian from a clear transparent glass wall na naghihiwalay sa quarantine area. Limitado ang pwedeng lumapit kay Rhian since sensitive ang case niya at malaki ang potential ng infection.
My heart is breaking looking at her, maraming tube ang naka-inject sa magkabilang kamay, other than the oxygen support that pass through her nose, may isa pang nakasaksak sa bibig niya, I personally requested this one just incase magka seizure siya. May apat na monitor sa kanang bahagi ng room, this is to monitor her heart rate and basic vitals.
"Hija....anong gagawin natin?....hindi ko alam....Glaiza....si Denise....."
Para akong batong nakatayo lang habang humahagulgol si Tita, nakatingin lang ako kay Rhian at pilit pinapalakas ang loob ko.
Since she fall into a coma, hindi ako umiyak, hindi ako nanginig at hindi ako nataranta, unlike sa mga nakaraang pagkakataon na nangingisay ako kapag umaabot sa life and death na sitwasyon. I want to be strong for her, kailangan niya ang version ni Glaiza De Castro na matibay at maasahan.
"Ate.....hindi kami maalam sa mga.....procedure nayan...ikaw Ate Glaiza...ano tingin mo...may tiwala kami sa desisyon mo..."
Nakayakap lang si Alden sa balikat ko pero sa boses niya ay segurado akong umiiyak ito. Si Maine naman ay tahimik na umiiyak habang inaalo si Alden.
"I need to talk to Rhian Tita, kailangan ko siyang tanungin kung anong desisyon niya."
Unti unti silang bumitiw sa akin, naglakad ako papunta sa cabinet at nagsuot ng gown, hand gloves and surgical hair net. I signal the nurse in charge na papasok ako and she nod.
Nabibingi ang tenga ko sa tunog ng heart monitor, halos white ang dominant na kulay sa kwarto maliban nalang sa suot ni Rhian na sky blue hospital gown. Naghalo din ang ibat-ibang amoy ng chemicals lalo na ang matapang na antibiotics. Hinila ko ang monoblock palapit sa higaan at naupo.
"...Rhi...kamusta kana? Bored kana ba dito?..."
I held her hand, I want to kiss the back of it pero puno ng tusok mula sa 2 dextrose. Namamaga ang magkabilang niyang kamay at medyo namamanas ang labi, normal reaction ng katawan sa mga gamot tinuturok sa kanya.
"Miss na kita Rhi, miss mo na rin ba ako?...uhm....dinalhan ka pala ng 'get well soon' card ng team mo, ...pero kasi bawal dito kaya nasa labas, basahin natin sabay kapag nagising ka na ha.."
My voice was full of optimism, im talking in the same manner as i always do noong gising siya.
"Rhi...kailangan mo pala operahan para sa aneurysm sa left brain mo...ako pinapadecide ni Tita Rhi..ano sa tingin mo?.."
Inayos ko ang nagulo niyang buhok, nacoma nat lahat ay napakaganda pa rin niya.
Naupo ako sa dulo ng kama at hinimas ang paa binti niya.
"..negative ako sa clipping Rhi kasi slim ang chances nun, open skull din siya kaya high risk for infection and other complication...if mag coiling naman tayo...50/50 ang success rate pero may chance din na bumalik kapag natunaw na siya as time goes by..."
Mahirap pala magtago ng sakit, para kang sasabog. Napatingin ako sa sahig trying to find hope in this life and death situation.
One way or another dapat kong magdecide.
Tumayo ako at bumulong kay Rhian.
"Rhian Denise...dont give up on me, okay....wag kang bibitiw...kasi ako ilalaban kita..hanggang sa huli Rhi, ilalaban kita...kapit lang..."
Mabilis na akong naglakad palabas ng kwarto bago pa tuloyong pumatak ang luha ko.
-----------------------------------
Glaiza
"Endovascular Coiling."
Nakabalik na ako sa office ni Dr.Martinez with a firm decision.
"You know na may chance bumalik ang aneurysm sa coiling Dr. De Castro, next time pwede maging mas severe ang effect or pwede mamatay siya on the spot."
"Yes, im very much aware and i have thought about it, pwede din naman na totally maging dormant ang aneurysm and die on its own without affecting other cells."
Dr. Martinez nod and tap my shoulder. Dr. Bautista and Dr. Guzman looks at each other raise their case.
"I'll schedule the operation as soon as possible Dr. De Castro, for the meantime, lets hope that the patient's vital be as consistent as possible."
"Thank you so much."
I glance at Rhian's CT scan result images on the wall before walking out.
-----------------------------------
Glaiza
"Thank you Mike, Sheena."
I take a sip at the hot black coffee that Mike brought me. Nasa ICU room kami, i ask Tita and Alden to go home muna since pareho na silang nanghihina.
Isa pa, gusto ko ako ang unang makita ni Rhian kung sakaling magigising siya ngayong gabi.
"How are you holding up? I heard may operation si Rhian bukas. Pupunta kaming lahat dito bukas para mag vigil sa chapel."
Nakatingin kami pareho kay Rhian, humahapdi ang mga mata ko sa paulit ulit na pagpigil ng luha.
"Glaiza, if you need anything you know nandito lang kami ni Mike, willing kaming maghelp, sa pagbantay or financial matters, nandito lang kami. Pati si Ate at Chynna."
Sheena and that optimistic tone of hers. Nakakagaan ng loob.
"Salamat sa inyo, im sure masaya si Rhian kasi mahal na mahal niyo siya."
"Walang dadaig sa pagmamahal mo sa kanya brod. Naalala mo dati, nagpa ice cream party ka kasi nagcrave siya."
Natawa ako na naiiyak ng maalala ko yung tungkol sa ice cream.
"Oo nga eh...how i wish thing's will be as simple as they were before. Yung masaya lang tayo sa apartment, pupunta ng school, tatagay, gagala, yung wala pang ganito..."
Mike rub my back as i hold back those tears na isang linggo na nais pumatak.
"Things happen for a reason Glaiza. May plano ang diyos bakit nangyari ang lahat ng ito."
"Tama si Sheena brod, magtiwala lang tayo sa panginoon, prayers can move mountains."
Blanko akong nakatitig sa walang buhay na katawan ni Rhian.
Kung ano man ang plano ng Dios at nangyari ito, hindi ko maintindihan.
------------------------------------------
Glaiza
Nakikipagtitigan ako sa relics na nakapako sa cross. Nasa chapel ako ng hospital, im in my lab suit dahil 4 hours from now ay magsisimula na ang operation ni Rhian and im gonna participate as an advisor.
Malalim at mabigat ang bawat paghinga ko. Nagpipigil na naman ako ng luha.
"Ano po bang plano niyo? Galit ba kayo sa kanya? O sa akin? May nagawa po ba kami na ikinagalit niyo?"
Namumuo na ang luha sa mga mata ko at handa ng pumatak.
"Dahil po ba mga lesbiana kami? Kaya galit ka samin? Dahil hindi kami nagpakababae, kasi minahal namin ang isat-isa, ganun po ba?"
Tuloyan nang pumatak ang luha ko habang tila batang nagtatampo.
"Hindi niyo ba kami mahal? Kasi ako po kahit ganito ako, mahal na mahal ko po kayo. Sobra po akong nagpapasalamat sa buhay na binigay niyo, kay papa, sa trabaho ko. Sorry po lord kung hindi ako naging mabait na anak sa inyo, sorry po kung naging ganito kami ni Rhian, pero Papa Lord, mahal po namin kayo."
Napaluhod ako sa gitna ng chapel at nagmakaawa ng buong puso.
"Papa Lord, please po...please po Papa Lord...please spare her...wag po siya...mahal po namin kayo Papa Lord...patawarin niyo po kami....sagipin niyo po si Rhian...sagipin niyo siya Pap..a Lo..rd.."
Nauutal na ako sa kakaiyak. Isang linggong luha ang nailabas ko ngayon.
"Please po....maawa po kayo....Papa Lord."
Dumapa ako sa gitna ng chapel at nagpatuloy sa pagmamakaawa sa panginoon.
-------------------------------
Rhian
I saw Glaiza walking in the corridor at gumaan ang loob ko. May kasama itong tatlo pang Doctor at tila may pinag uusapang importante.
"Glai...thanks heaven, kanina pa ako paikot ikot dito naliligaw na yata ako...wala naman pumapansin sa akin..."
Nagsisigaw ako habang palapit kami sa isat-isa.
I miss her so much, i prepare for a big hug.
"..Glai..i miss you..ha...????"
She just went straight at me.
Para akong usok na nilampasan lang niya physically.
Mabilis ang lakad nilang apat kaya humabol ako ng hakbang.
They went inside a double swing room.
'OPERATING ROOM'
Says the big acrylic signage on top of the door. May pumasok na nurse so i tail along.
May pinagkakaguluhan silang patient. Nakapalibot ang mga nurse dito kaya hindi ko makita ang mukha.
Im sure, hindi ako allowed dito but no one seems to care, wala naman pumapansin sa akin.
"Let's start."
The Doctor in grey hair said.
Agad nagpulasan ang mga nurse at nakita ko na ng malinaw ang mukha ng ooperahan.
'Oh my....'
Biglang nagflashback sa akin ang lahat ng nangyari.
Ang pagkahimatay ko.
Ang ilang araw na palakad lakad kong wala namang napupuntahan.
Ang mga taong naririnig kong iniiyakan ang pangalan ko.
Everything is making sense now.
A bright light from behind caught my attention.
It's beautiful. It's inviting.
Biglang nagkagulo sa loob ng operating room.
"Vital's are crashing Doc, we're loosing her."
Sigaw ng isang nurse, nakaready na ang mga machine sa tabi ng kama.
Sandali akong nadistract pero naagaw ulit ng liwanag ang attensyon ko.
Hindi maipaliwanag pag gaan ng pakiramdam ko as i approach the bright light.
Pakiramdam ko, lahat ng bigat at pag aalala, biglang nawala sa isang iglap.
The feeling of finally, makakahinga na din ako nga maluwag.
"..Rhi...Rhi...please dont leave me...Rhian Denise..."
Napalingon ako and i saw Glaiza, crying and sobbing on my lifeless body.
Authors Note :
😢😢😢😢😢😢😢😢
120 votes for the next chapter.
😢😢😢😢😢😢😢😢