[KATHY'S POV]
Nagsusulat ako sa diary ko habang hinihintay ko si Sthep sa lobby. Wala pa rin si Erick kaya mag-isa lang ako.
'The saddest part in life is saying goodbye to someone you wish to spend your lifetime with.
Maybe one day, I'll be what he needs. But I will not wait too long. Because maybe the day he wants me, would be the day I've finally given up.'
"So, you're alone."
Nagulat ako nang marinig ko ang boses na yon. It's been a while since the last time I've heard how calm his voice is. Hindi agad ako nakapagsalita.
"And you're writing about moving on from someone now huh." He added.
Agad ko namang itinago ang diary ko sa bag ko.
"It's none of your business." Sabi ko sa kanya.
"Don't worry I just want to know if you're okay. And I guess you are."
A part of me wanted him to stay even for just a minute or two. I wanted to talk to him. Pero hindi ko masabi at hindi ko magawa yon.
"I-I'm fine."
"I can see that. Well I guess magaling ang nag-aalaga sa'yo. Mabilis kang naka-recover." Hindi ako nagsalita. "Sige, aalis na ako."
"Damon ..." Mahina kong tawag sa pangalan niya. "Salamat. Alam ko at ramdam ko na ikaw yung nagligtas sakin. Ikaw lang naman ang may kakayahang gumawa non."
"I know I'm a devil but I've never lied to you. Hindi ako yung taong nagligtas sa'yo."
Pero hindi pa rin ako naniniwala sa kanya. I may be just a human but I'm not stupid.
"Sinungaling ..." Halos pabulong kong sabi sa kanya.
Tumawa naman siya sa sinabi ko. "Okay, tutal pinagpipilitan mo rin namang ako ang nagligtas sa'yo ... then you owe me a favor."
"Ha? Ano namang favor yan?"
"Please come with me. Kahit ngayong araw lang." Pakiusap niya.
Sunud-sunod ang kabog ng dibdib ko. This guy is my weakness. How could I say no to him? Isa siyang demonyo at alam ko kung ano ang kaya niyang gawin sakin sa oras na sumama ako sa kanya. Pero bakit parang sinasabi ng puso ko na magtiwala lang ako at walang mangyayari sakin na masama?
"M-may pasok ako."
"Yan ba ang sasabihin mo sa taong nagligtas sa'yo?" Bahagya siyang tumawa. "Well, since I'm a devil ... sasama ka sakin, sa ayaw at sa gusto mo."
Pagkasabi niya noon ay bigla na lamang niyang hinawakan ang kamay ko.
"D-damon ..."
"Sorry, but I can't accept another rejection from you anymore."
Dahan-dahan niya akong iniangat mula sa kinauupuan ko. Hindi niya ako hinila o pinilit na lumakad. Kusang humakbang ang mga paa ko papunta sa kotse niya.
Nang nasa loob na kami ng sasakyan, hindi ko naiwasang hindi makaramdam ng pag-aalala at takot. "S-saan ba tayo pupunta?"
"Sa tahimik."
"W-what do you mean?"
"Sa sementeryo."
At hindi nga siya nagbibiro. Ang demonyo – dinala ako sa sementeryo. Habang naglalakad kami papasok sa isang napakagandang mausoleum ay hawak-hawak pa rin niya ang mga kamay ko. Napakaganda sa loob nito. May living room, dining room at kitchen. Hindi lang yon, mayroon pa itong aircon. Kumpleto!
"Ma, Pa ... may kasama ako." Pagbibigay ni Damon ng respeto sa kung sino mang tao sa loob ng mausoleum na iyon.
"D-dito ba nakatira ang mga parents mo?" Coz I never heard na patay na ang mga magulang niya.
"Yes. Kasi matagal na silang patay."
Hindi ako nakapagsalita. Somehow, I understand why he became like that. Masakit talagang mawalan ng magulang. At hindi ko siya masisisi kung mas pinili niyang mag-isa dati kaysa magsaya at makipagkaibigan.
Inalalayan niya akong maupo sa living room tapos nagtungo siya sa kusina. Nakita kong binuksan niya ang refrigerator.
"Hey, baka expired na ang mga pagkain diyan!" Pigil ko sa kanya.
Bahagya siyang ngumiti. "I just bought it yesterday."
"You we're here yesterday?" Paguulit ko sa sinabi niya.
"Yes. Kasi gusto kitang isama ditto."
"Paano kung hindi pala ako sumama?"
"That's the time na mae-expired sila."
Ako naman ang napangiti sa sinabi niyang yon.
Ngayon ko lang nakausap ng mahinahon si Damon. Ngayon ko lang ulit nakikita yung side na una kong minahal sa kanya. Hindi lang nito pinapabagal ang oras kung pinapabilis din nito ang tibok ng puso ko. Bakit ganito pa rin ang nararamdaman ko para sa kanya?
Bakit ang hirap niyang balewalain?
Iniabot niya sakin ang binuksan niyang softdrinks in can saka siya naupo sa harapan ko habang hawak-hawak ang isang bote ng beer.
"Sorry kung bigla kitang iniwan." Hindi ko alam kung saan nanggaling yon at kung bakit ko biglang nasabi yon.
"Alam ko namang laging pinipili ng tao ang mabuti kaysa sa masama. That's why I understand why you choose Erick over me." Sabay lagok niya ng beer.
"Hindi ko naman kailangang mamili dahil wala naman akong karapatan na mamili sa inyong dalawa. Hindi niya ako parehong pag-aari."
"Alam ko." Tipid niyang sagot.
"Natakot lang ako ng malaman kong hindi ka isang tao." Bahagya akong yumuko. "Napagod din akong umasa na magbabago ka kahit na may taong gustong magpahalaga sayo bukod kay Julia."
Narinig kong muli siyang lumagok ng beer.
"Hindi ko alam na judgemental ka pala."
Naramdaman ko ang kamay niya na dumampi sa baba ko saka dahan-dahan niyang iniangat ang mukha ko. "Hindi mo alam kung ano ang nararamdaman ko. Wala kang alam kung ano ang nasa isip ko. And most of all, wala kang karapatang pangunahan ako sa mga bagay na gusto kong gawin."
"Then tell me, para maintindihan ko!"
"Do you think you have the guts to know all about me?"
Tumango ako. "I want you to be honest, for once."
Saglit na katahimikan.
Naririnig ko ang pagtibok ng puso ko at ng puso niya. Hindi na naman ako makahinga. Parang unti-unti akong nilalamon ng kaba.
"What if gusto kong maging akin ka? What if I asked you to come back to me and stay for as long as I want? What if I want to be the one who will take care of you? Who would always be there to protect you?"
Natigilan ako sa mga narinig ko. Nagseselos lang ba siya kay Erick dahil na kay Erick ang lahat ng atensiyon ko? Is it just like a competition for him? Or was he telling the truth?
"Natatakot ka pa rin bas akin Kathy?"
Hindi agad ako nakasagot.
Natatakot nga ba ako sa kanya? O mas natatakot ako sa sarili ko?
All of a sudden, I saw a bright light coming from his right hand. Halos hindi ako maka-dilat sa sobrang liwanag noon.
At sa pangalawang pagkakataon, lakas loob kong hinawakan iyon. Hindi ako nakaramdam ng takot.
Nahuli ko siyang nakangiti.
"Alam kong gusto mong malaman kung para saan ito."
Dahan-dahan kong binitawan ang kamay niya. I saw a devil star tattooed on his skin. Sobrang itim nito. Alam mo yung tattoo na ibinigay yung best sa ink?
"Kailan ko lang nalaman na tuwing ikaw ang kausap ko or it's something about you, lumiliwanag ang marka na yan sa kamay ko. It still hurts as hell pero natitiis ko. Siguro, ganon lang talaga kalakas ang impact mo sakin." Paliwanag niya.
"Para saan ba yan?" Tanong ko.
"It's like a seal when I made an agreement with my father. Hindi mawawala yan hanggang hindi ako tuluyang nagiging kagaya niya. Or let's just say na, hanggang nandito ako at nabubuhay kasama mo."
Bigla niyang hinawakan ang kamay ko, "Hindi ko nga lang maintindihan kung anong meron ka at nahahawakan mo ang markang to. Kasi, mas mainit at nakakapaso pa ito kaysa sa kahit anong nagbabagang bagay na maiisip mo."
Yumuko siya saglit saka siya muling tumingin sa akin. "Now tell me Kathy, are you an angel?"
Gusto kong matawa sa tanong niyang iyon. "Do I look like an angel to you?"
"Then ... can you be a devil for me?"