Dit is mijn verhaal, als jullie willen dat ik door ga schrijven moet je dat zeggen, ook wil ik horen of ik iets kan verbeteren. Veel plezier met lezen en vote :)
--------------------------------------
Heb je wel eens iemand zo erg gehaat dat je wenste dat hij dood was? Nou ik wel en dit is mijn verhaal.
Het was ochtend, ik stapte met een slaperig hoofd uit bed en ging naar de badkamer. Ik keek in de spiegel en mijn golvende zwarte haren zaten helemaal vol met klitten. Zoals gewoonlijk deed ik mascara op zodat mijn gifgroene ogen nog meer opvielen. Ik poetste mijn tanden en ging weer naar mijn kamer om me aan te kleden. VIOLYNN! KOM NAAR BENEDEN! Mijn moeder schreeuwde, want ik was elke ochtend te laat wakker. Ik liep de trap af, pakte snel mijn schooltas en at snel mijn ontbijt. Ik moest naar school, maar inplaats van naar school te lopen liep ik naar het dorp.
Naar school wou ik niet meer, want sinds het begin van de eerste klas werd ik gepest omdat ik anders was. Je zou denken dat ik dan een nerd ben zodat ik gepest word, maar het rare is dat ik normale cijfers haal, me niet zit uit te sloven en geen lieveling van de leraar ben. Ik ben een normaal kind, het enige verschil is dat ik niet op hockey zit. Ook draag ik geen merkkleding, en ik draag een beetje veel zwart en rood. Ik ben geen Goth, zo zie ik er ook helemaal niet uit, maar toch ben ik anders dan anderen. Waar anderen alleen maar aan vandaag denken denk ik aan morgen, want ik intresseer me niet van wat er vandaag gebeurt. Nu zit ik in de tweede en nog steeds word ik gepest, ik heb helemaal geen vrienden. Vroeger had ik dat wel, todat we verhuisden naar dit stomme dorp.
Ik liep naar de bibliotheek, dat was de enige plek waar ik nooit iemand zou tegenkomen, ik vond het wel fijn want ik hield van lezen. Ik ging op mijn vaste plek zitten in de zitzakken hoek en pakte een boek. Ik was fijn aan het lezen todat ik iemand zag. Het was een jongen met rode haren en groene ogen, hij heet oliver. Ik ken hem omdat hij bij mij op school zit, hij is één van de jongens die mij pesten. Ik dook nog dieper in de zitzak in de hoop dat hij me niet zou zien. Natuurlijk zag hij me wel want ik heb nooit geluk. Ik wachte op het moment dat hij me de grond in zou boren, maar inplaats daarvan liep hij snel verder. Ik vond het raar, hij deed altijd ascociaal tegen mij. Ookal zag hij er leuk uit, ik haatte hem echt. Hij heeft een keer al mijn boeken in de jongenskleedkamer gelegd waardoor ik daarheen moest komen en iedere jongen daar, mij bekogelde met wc papier. Vanaf die dag heb ik mijn boekentas nooit meer alleen gelaten.