'That arrangement was a mistake, Sweet Pea, I admit it. Pinaalalahan din ako ni Luna noon pero nagmamadali ako. Ganoon ang tingin ni Victoria. Masyado ka pa daw bata para maikasal. Pero hindi ko sila pinakinggan. Nang mga oras na yon, takot akong makuha ka ng mga Schwarze. Nagbanta na sila. At alam kong tutuparin nila yon...'
Napapikit nalang si Raven nang maalala niya ang mga sinabi ng Daddy niya. Nasa loob na siya ng helicopter ngayon. Hinihintay nalang niyang mag take-off at dalhin siya kung saan.
Suot na niya ang eleganteng black gown na inihanda nito para sa kanya. Pati na rin ang mga alahas. Nakapag-ayos narin siya ng buhok at nakapag make-up.
Huminga siya nga malalim habang tiningnan niya ang sariling repleksyon sa bintana. Somehow she missed this. Ngayon lang siya uli nag-ayos ng bagay sa estado niya.
She's Angelique du Soliel. A Trueblood. A Princess. An heir of the Soleil Coven. The daughter of the most powerful vampire.
Ilang dekada niya ring tinalikuran ang lahat ng ito.
'Kaya kang ipagtanggol ni Alejandro. Ang malaking pagkakamali ko, hindi mo pa kayang ipagtanggol ang sarili mo sa kanya..'
She was seventeen at that time, not even a fully awakened.
At tama ang ama niya. Wala nga siyang kakayahang ipagtanggol ang sarili niya. Wala siyang kalaban laban sa nagwawalang bampira.
That was then. Iba na siya ngayon.
'His mother told me about his outburst, his rage. Hindi ko pinansin yon. Tutol man si Luna pero wala din siyang magawa, High Council na rin ang nag-utos na ituloy ang kasal. Nawalan si Luna ng kapangyarihan matapos mamatay ang pinuno ng Valerius. But she made me promise one thing; na kahit anong mangyari, hindi ko maaaring saktan ang anak niya, at ganoon din siya sa inyo.
Kung wala ang sinumpaan ko noon, matagal ko nang ginawang abo si Alejandro dahil sa ginawa niya sayo...'
Kinagat nalang niya ang labi. Alam niya ang bigat ng pangako ng mga tulad nila. Kailangan iyong tuparin kahit anong mangyari.
Pinangunahan lang talaga siya ng galit. Nang takot. Kahit alam niya ang sobrang pag-alalala ng Daddy niya sa kanya.
He was never there for her because she never let him. Maling ibinunton niya ang galit dito.
'Matagal na kitang pinasusundan. Sa France. Sa U.S. And then ten years ago, you disappeared without a trace. Pinahanap kita kay Pierre pero bigo din siya. Nagpanic ako kaya naglabas ako ng reward sa kung sino mang makakapagbalik sayo sakin.
Kung hindi pa nakawala si Fritz at hinanap si Victoria, hindi ko malalaman na nasa Pilipinas ka na uli.
Gusto ko silang parusahan sa pagtatago sayo pero naiintindihan ko. Si Dominic na rin ang nagsabi na ginawa nila iyon dahil natakot sila sa para sa kaligtasan mo. Sila lang ang natakbuhan mo ng mga panahong iyon. I should be thankful instead...'
Kanina niya lang nalaman na si Fritz pala ang nagsumbong sa Daddy niya kung nasaan siya ngayon. Kapalit noon ang basbas nito sa relasyon nila ni Victoria.
Hindi niya magawang magalit. Malaki ang utang na loob niya kay Vicky. Ni hindi pa pala siya nakapagpasalamat dito. Mas mabuti sigurong hayaan nalang niyang maging masaya ito kasama ni Fritz. Sa mate nito.
Kinagat niya ang labi.
Si Isabelle.
Hahayaan na rin ba niya itong masaya kasama ni Alejandro?
Ramdam niyang totoo ang sinasabi ni Ish noong sinabing nitong na mahal na mahal niya ang lalaking iyon. Iyon din ang naramdaman niya ng magbanta si Alejandro laban sa kanya kung hindi nito mababawi ang kaibigan.
It must fate, she guess. Decietful fate.
Mukhang wala siyang magagawa sa bagay na yon. Kailangan lang niyang bantayan ito ng maigi. Hindi siya papayag na saktan nito ang kaibigan niya tulad ng ginawa nito sa kanya.
Sumilip siya sa bintana. Umalis na ang speed boat na sinasakyan ng kapatid. Dinig na dinig niya ang lang mabilis na pagpapatakbo nito sa tubig, hindi niya alam kung saan ito papunta.
Hindi na niya nakausap si Pierre ng maayos. Sa susunod nalang siguro, kapag matino na ang utak nito. Matindi man ang galit niya, kapatid parin niya ito. Kitang-kita rin niya ang pagsisi nito kanina.
Napansin din niya ang pagpalipad nang isa pang helicopter na sakay ang ilang mga uniformed na mga maids. Aalis na yata lahat nang nandito sa barko, naisip niya. Pero bakit hindi nalang ito bumaba noong nasa pier pa sila. Kailangang nasa gitna pa ng dagat?
Sumakay na ang Bulter sa loob ng sinasakyan niya. Yumuko ito sa kanya.
"Well, take off soon Princess. We're just waiting for someone." Sabi nito.
"Matagal pa ba si Dad?"
Nakita niya ang pag kunot ng noo nito. Kakaiba. Iba ang tibok ng puso nito. May halong lungkot. Pag-aalala.
There is something going on in here.
"We are not waiting for the King, Princess."
Tama siya. May mali nga.
Agad siyang bumaba ng helicopter at naglakad palayo.
"Princess!" dinig niyang sigaw nung Butler. "We have orders. Please, get back!"
"I'm not leaving without my father!" Tuloy tuloy lang siya.
Hindi niya maintindihan. Kinakabahan siya. Ang bilis ng tibok ng puso niya.
Ngayon lang niya naramdaman uli ito. Sa totoo lang ngayon lang niya uli naramdaman na tumitibok pala ang puso niya.
'I'm thankful. Very thankful. Sa kabila ng lahat, nakita kong naging malakas ka, naging matatag. Kahit na nasaktan ka, patuloy ka paring nabuhay. You made me proud, my Sweetpea.'
Umiling siya.
Sana mali ang hinala niya. Kung kailan ayos na ang lahat. Kung kailan natanggap na niya ang paliwanag nito.
Isang mahinang putok ng baril ang narinig niya mula sa hallway. Pamilyar iyon.
"D-dad?"
Nagmadali siya. Binilisan ang takbo sa direksyon ng narinig. Agad niyang binuksan ang pinto ng kwartong yon.
Tumambad sa kanya ng nakadapang ama. Nasa tapat ito ng malaking portrait ng Mommy niya sa dingding. May tama ito ng baril sa ulo. Umaagos mula roon ang dugo nitong kumakalat na sa sahig.
Hindi na niya marinig ang tibok ng puso.
Nahuli na siya.
'You will always be my Princess.'
Nag-eecho ang mga salitang iyon sa utak niya. Ang mga huling katagang sinabi sa kanya ng Daddy niya kanina.
Hindi pwede to. Hindi pa niya nasabing pinapatawad na niya ito. Hindi pa niya nasasabi na sa kabila ng lahat, mahal na mahal parin niya ang ama niya.
"D-daddy.."
Nanginig ang katawan niya. Napatakip siya ng bibig. Hindi na niya magawang lumapit ng magsalita ang may kagagawan noon.
"Raven." Parang tumigil na naman ang tibok puso niya.
"K-Kiel."
Hawak pa nito ang baril sa kamay. Nakatayo ito sa harap niya. Pula na ang mga mata nito at matalim na nakatitig sa kanya. Napako na siya sa kinatatayuan.
Buhay si Kiel. Gumagalaw. Humihinga.
Hindi ba dapat ikatuwa niya iyon?
"You killed him," mariin ang pagkakasabi niya.
Pero wala siyang mabasang awa dito. Ni kaunting pagsisi, wala.
"You killed my father."
Hindi nito pinansin ang sinabi niya. Naglakad lang ito papalapit.
"Raven," sabi nito. Hinayaan niya itong lumapit pa at mahigpit siyang yakapin. Hindi parin siya gumagalaw. "Akala ko hindi na kita makikita uli."
She closed her eyes. Umaasang panaginip lang lahat. Masamang panaginip lang.
No. I wasn't a dream.
She can smell it from him. That faint gunpower on his hand. And her father's blood that stained his clothes.
Kinagat niya ang labi ng mariin. Oo, nanalangin siya noon na sana ay buhay pa si Kiel. Na makasama pa niya ito.
Pero bakit? Bakit ngayon pa?
“Bakit?”
Hindi ito sumagot. Bumulong lang ito. "Umalis na tayo."
Mabilis niyang naagaw ng baril nito. Mabilis din siyang nakalayo at napaatras. Nakatutok na ang dulo ng baril sa dibdib ng lalaki. Tuluyang tumulo ang luha niya. Hindi siya makapaniwala. Ang lalaking minamahal niya, ito rin pala ang tatapos ng buhay ng Daddy niya.
Nakaawang lang ang bibig ni Kiel sa kanya sa pagkabigla. Di ito makapagsalita.
Pinigilan niya ang panginginig ng katawan. Kung anong klaseng pagmamahal ang naramdaman niya dito noon, napalitan na ito nang matinding galit.
Hindi niya ito mapapatawad.
"Stop this. We really need to go," seryoso ang pagkakasabi nito. "Sasabog na ang lugar na to."
Hindi parin niya binababa ang baril.
Sh*t, bakit di pa niya ituloy? Bakit di pa niya magawa? Alam niyang silver ang mga bala ng baril na hawak. Isang kalabit lang, magagawa na niyang tapusin ang buhay nito.
"May mga bomba sa paligid natin. They will sink this ship. Kailangan na nating umalis ngayon," sabi nito.
"Raven."
"Don't call me that, Hunter!"
Kitang-kita niya ang pag-igting ng bagang ni Kiel. Alam na nitong hindi siya nagbibiro.
At alam niya ring hindi ito nagbibiro. Mamamatay sila dito pareho.
To hell with it.
"The name is Angelique."
Ipinutok niya ang baril kasabay ng napakalakas na pagsabog sa paligid nila.