Simula
My eyes watered as soon as I noticed the familiar man infront of me. After all those years trying to forget him...
"Sinusundan mo ba ako?"
Hindi nagbago ang matapang niyang ekpresyon habang mariin ang titig nito akin. He is wearing a suit and tie with his hand both on his slacks.
Umigting ang panga niya at tumaas ng bahagya ang labi.
"What? Bakit nandito ka?!" I said like mockery.
"I live here Chacha."
Namilog ang mga mata ko. His words gav shiver down to my spine. Matagal ng panahong hindi ko narinig ang pagtawag sa akin ng pangalan na 'yon.
"Why are you here?! Hindi ba sabi ko huwag ka ng magpapakita sa akin?!"
"Because I can't see you fall down with your mistakes..." Pumiyok ang kanyang boses sa huling sinabi.
"I can't bear it all Charity. Ang tagal ng panahong hinanap kita kung saan. If I could trade myself with hell just to see you again then I am willingly to do it."
Nag-unahang ang mga luha kong dumaloy sa aking pisngi. Hindi ko alam kung para saan 'yon. All I could feel right now is pain. Parang binuhos muli ng nakaraan ang sakit ng matagal ko ng kinalimutan.
I just want to live peacefully here...
"Ang kapal ng mukha mong sabihin sa akin 'yan matapos ang lahat. Ang kapal ng mukha mo, Rividiego!"
Pinahid ko ang luha sa aking mata.
Shit!
I promise to myself that that was the last time I will cry.
Pero ano itong lumalabas sa mga mata ko?
He walked the distance between us. Nahalata ko ang pagpula ng kanyang mga mata. Bumuntong hininga siya
"Just this time... let me stay here... Pangako... hindi kita gagambalain. Hayaan mo lang makita kita muli kahit pa sa malayo."