Our Real Love Chapter 23
(Teaser)
Adeline's POV
"Stop buying time now, dwarf." I heard Wendy said. Alam kong si Andy ang kausap niya.
"I was about to speak, witch, you just ruined my timing. Hay nako."
Somehow, there's this longing inside my chest na naramdaman ko pagkarinig ko ng mga name-calling nila sa isa't isa. I miss them... I miss to be part of them. Ngayon kasi habang nakikinig ako sa kanila, para na lang akong tagapakinig nila. I am here, but not really with them.
"I'm getting married!"
Napatingin ako sa kanila nang mag-umpisa silang magtilian at magpalakpakan. I guess the people around us were looking at us...at them.
Tumayo si Lilian at Wendy to give Andy a friendly fiercedhug, and I just looked at them. Lilian's wearing her white wedding gown habang nakasuot naman ng halos magkaparehas na kulay at style ng dress si Wendy at Andy.
I flinched without them noticing. I grip my very different dress compare sa suot nila under the table.
"Kanina pa tayo magkakasama, ngayon mo lang nasabi sa 'min," Lilian said habang paupo muli sa upuan niya.
"Of course, ayoko naman mag-agaw eksena.Dapat mamaya pa, eh. Kaso may hindi makapag-hintay."
Wendy rolled her eyes. "Now and later is just the same. When is the big day?"
"And dito ba kayo ikakasal?" Lilian added.
"Uhm... Well, yes. Dito sa Pinas. It's time na makita naman ng mga kapatid ko 'tong next home nila, noh."
Wala ba siya sa Pilipinas? 'Yung mga kapatid niya, kasama niya sa Spain?
"And we're getting married three months from now. But if you'll ask him, sasabihin niyang gusto na niya this month na." Andy laughed. "Someone's excited."
Hindi ko alam kung bakit pero bigla na lang akong nagsalita that made them stop and looked at me.
"Sino'ng pakakasalan ni Andy?"
Nakatingin sila sa 'kin na parang naguluhan sa tanong ko.
"Ah," Andy smiled as if there's no wrong sa tinanong ko. I know that she's just doing me a favour not to feel awkward. "Si Dare, Adeline. Nagkabalikan kami few months after kong bumalik sa Spain. After your wedding?"
I tried to say something but I pursed my lips instead. Hindi ko alam ang sasabihin...
Nagkabalikan pala sila?
Naaalala ko 'yung sinabi ko sa kaniya noon. Oh, God. I told her na desperada siya kay Dare na may girlfriend pa that time. And now... They're getting married.
How can I say that to her???
And to Lilian, I told her na duwag siya for not saying to Tyler her real feelings, and for being jealous of his dead ex-girlfriend. Now, they're married!
Si Wendy... There were a lot of hurtful things I said to her. And look at her now. She's successful without my parents' help, and probably will start her own happy life with Trace, too.
At ako?
What am I?
What is my life now?
I feel robbed. All the choices na dapat pinag-iisipan ko noon bago ko gawin, hindi ko nagawa. All the people na akala ko makakasama ko kapag kinasal ako at nagkaanak, lahat sila malayo na sa 'kin.
That's what I did to myself...
"Adeline? Adeline, hey!"
"Are you okay?"
Para akong nagising bigla o naahon sa malalim na dagat. Nakita ko silang nasa tabi ko na at niyuyugyog ako. It happned again... This depression episode I had in the past. I think I'll throw up.
"Adeline—."
"I—." I stood up. "I have to go to the restroom."
"Sasamahan na kita—."
I cut Lilian. "No! No... I'm sorry." I looked at Andy. "I'm so sorry." And then with Wendy. "Sorry—Excuse me."
Nagmamadali ako'ng umalis doon, kung saan- hindi ako sigurado. Though we're not in an enclosed place, pakiramdam ko sumisikip ang dibdib ko dahil hindi ako makahinga.
I need James...
Oh, God, please. I need James.
Hinanap ko ang phone ko sa purse kong dala habang naglalakad palayo sa reception area. Pero nang makita ko na 'yung comfort room, nakalimutan ko na ang pagtawag kay James. I just need to throw up now.
Don't vomit in the middle of your friend's wedding. Good advice all around. Too bad I ignored it.
Nagmamadali akong pumasok sa CR at pumunta sa isa sa mga cubicle.
Hindi ko na nasara 'yung pintuan basta yumuko ako sa toilet bowl to thow up my morning meal.
"Ooahhgggggg.... Huh! Oahgg!"
I got startled nang may humimas ng likuran ko. Hindi ko nilingon kung sino basta pinagpatuloy ko lang ang pagsusuka ko.
"Ooaahhhhhggg!"
At nang pakiramdam ko ay wala na 'kong mailalabas pa, naramdaman ko na rin ang paghinto ng paghimas sa likuran ko. Narinig ko na lang na tumunog ang toilet flush na mukhang siya ang nagbaba. Sinara rin nito ang takip ng toilet bowl.
"Let me help you," I heard the unfamiliar female voice said.
Hinawakan ako nito sa magkabilang braso at saka inalalayan na makatayo para umupo sa may toilet bowl sandali. Nanghihina ang katawan ko na parang tumakbo ako sa isang marathon.
"Here."
Nang tumingala ako to see kung sino siya, it didn't surprise me na hindi ko siya kilala. Maybe, one of Lilian's friends na nakilala niya nang nasa America ako.
Kinuha ko from her 'yung bottled water at saka sinubukang tumayo. Hinawakan niya ulit ako sa braso to help me.
"I'm okay..." I murmured. "Thank you."
Pero hindi pa rin siya umalis sa tabi ko, as if she's making sure na hindi ako mawawalan ng malay. Nang maglakad ako papunta sa may salamin, nakita ko kung gaano ka-disastrous ng itsura ko. Pawis na pawis ako at may tumalsik na sarili kong vomit sa damit.I'm sure, the vomit smell is all over me.
Pinatong ko sa may sink 'yung bottled water niya saka nagmumog ng tubig from the faucet. Inalis ko rin 'yung mga talsik sa damit ko kaya basa-basa ang front dress ko. But it's okay, wala na rin akong pakialam since there's no one to impress right now.
I just need to go home. Kailangan kong balikan sina Trace para kunin si Andrea.
"Drink first. It will refresh you, I'm sure."
Do'n ko lang ulit naalala na may kasama pala ako. Inabot ko 'yung tubig na inabot niya sa 'kin kanina para sundin ang sinabi niya. And she's right, naginhawaan ako kahit papaano.
Nang tingnan ko siya, I realized that she's beautiful. Nakasuot siya ng blue dress na nagko-compliment sa curves ng katawan niya. I feel conscious about myself all of a sudden. Alam kong bumigat ang timbang ko after giving birth. Hindi rin ako naging abala sa pagpapaganda tulad ng ibang babae.
She smiled at me. "You're pale. What do you feel?"
Napahawak ako sa pisngi ko. "I still feel nauseous."
"I think my boyfriend have something in the car to calm your stomach. Let's go outside first? Here."
Inabot niya sa 'kin 'yung pack ng tissue niya.
"It's hot in here."
"Thanks...again."
Ngumiti lang siya saka ako pinauna na lumabas ng CR.
"What's your name, by the way?" she asked. "I'm Celine."
Tumingin ako sa kaniya. "Adeline... Adeline Martinez."
"Nice meeting you, though I know it's not really nice for you since you're not feeling well." She chuckled. "Oh, let's go there so you can sit."
Inaya niya 'ko sa bench malapit sa mga puno na may mayayabong na dahon. Mahangin sa part na 'yun kaya I know makakapagpahinga ako nang maayos do'n. Nang makaupo kami parehas, pinagmasdan ko ulit siya. Halos kasing taas ko lang siya, maputi, and she's always smiling.
Tumingin-tingin siya sa paligid.
"Sa'n na kaya 'yun?" she said to herself. Akala ko noong una foreigner siya.
"Are you invited by Lil? The bride?Or by Tyler?" I asked, feeling curious.
"Oh, ahm... I'm not sure, maybe both? If I'm not mistaken, kaibigan sila ng boyfriend ko. Matagal na rin kasi siya sa America, so the only friends I know about him are his friends there. How about you?"
"Ah, kaibigan ko parehas 'yung bride and groom."
"I see. Maybe you know my boyfriend?"
Maybe?Gusto ko sabihing malaki ang chance na hindi ko rin kilala ang boyfriend niya since matagal na rin akong nasa America.
"What's your boyfriend's name?" I asked just to be polite.
She was about to answer me nang mapatingin siya sa likuran ko. Her face lighted up like a child na binigyan ng gift.
"Oh, here he is," she said bago siya tumayo. "Hey."
Nang lumingon ako to see kung sino, I wish hindi ko na lang ginawa. Para akong tinakasan ng hininga nang tumingin ako sa mga mata niya. I literally can't move any muscle in my body.
Sandali siyang tumingin kay Celine na naglakad palapit sa kaniya. Hindi ko alam kung ano'ng sinabi nila sa isa't isa pero nang ibaling niya sa 'kin ang mga tingin niya, I know I need to throw up again.
"Oh, gosh. She's really sick. Where's your key? I need to get your med kit."
Tumalikod ako sa kanila to run away from them, and probably look for a place to throw up again – and hide. Nagmamadali akong tumakbo palayo sa pwesto ko as if my feet were on fire.
Why...? Bakit sa ganitong paraan ko siya makikita???
Hindi na 'ko nakaabot sa CR tulad kanina at lumapit na 'ko sa pinakamalapit na punong nakita ko. I didn't think of anything basta do'n ko na nilabas muli ang anomang natitira pa sa stomach ko.
I felt a hand stroking my back once again habang sumusuka ako.
"Ohhggggg." Halos tubig na lang din ang nailalabas ko at nangingiyak na 'ko on the process. "Ohggg..."
Patuloy naman ang paghimas nang nasa likuran ko. Someone talked behind my back pero hindi ko na makilala kung sino basta inabot ko 'yung bote ng tubig na nilapit sa direksyon ko saka nagmumog at uminum.
I turned my head to see kung sino ang tumulong sa 'kin this time, but I sucked my breath nang makita ko siya na naka-bend down din tulad ko.
"Ayos ka lang ba?"
He said. My heart squeezed. I held back the tears.
"Adeline."
Nang marinig ko ang boses niya na sambitin ang pangalan ko, pakiramdam ko ay nananaginip lang ako. This is not real. Kailanman hindi ko na naisip na maririnig ko ulit ang pangalan ko sa boses niya.
Pero bakit gano'n...?
Nakatingin siya sa 'kin at nakatingin rin ako sa kaniya pero the feeling is so strange. It feels like we're two different people now.
He's looking at me as if I'm not the same woman he used to say I love you...
Not the same woman he gave his promise of I do...
"Kung ayos ka na, I should leave."
But I know that he's definitely the same man who wrecked my heart and soul.
At ang limang taong paniniwala na ayos na ako...
Lahat 'yun, nabalewala lahat sa isang iglap.
"J-Jarret," I mumbled.
******************TO BE CONTINUED******************
</3 AWTS.
Kamusta ang mga puso?
Wala pa 'yan... Umpisa pa lang.
Ano ang mga nangyari at mangyayari?
Abangan ang whole update!
Malapit na. Kapit lang sa huling apat /limang chapters ng Our Real Love.
Share the love!
Comment!
Mwah!
ABCastueras