CHAPTER XXXII
**YURI’s POV**
Three days na rin ang nakararaan simula nung nangyari sa amin sa library. Syempre naman, kinwento ko na ang lahat ng nangyari kay Heina nuh, ayoko na ulit magtago pa ng sikreto sa kanya. Alam niyo yun? Di kaya ng konsensya ko! naks! Hahaha.
Panay pa talaga ang paghampas niya sa akin s braso nang kinwento ko yun sa kanya eh sa kinikilig daw siya.
Hayyy… minsan napapaisip tuloy ako. Bakit kaya kapag ang lalaki kinikilig, nakangiti lang sa TABI. Pero kapag ang babae kinilig, naku bugbog sarado ang kaTABI.
Err, ganun nga ang nangyari sa akin. Bugbog sarado talaga ako sa mga hampas ni Heina. Lokong yun!
Oh well, balik sa dati na talaga ulit kami. Tinututor na niya ulit ako. Masungit pa rin naman talaga siya sa akin pero pansin ko naman eh medyo nabawasan na rin naman ng kaunti yung kasungitan niya. Ganun pa rin naman, halos wala pa ring pagbabago. Araw-araw ko na rin siya ulit hinihintay sa gate tuwing umaga. Pero may isang nagbago, yun ay ang feelings ko para sa kanya.
Kung dati mahal ko lang siya… ngayon eh mahal na mahal ko na siya. Nakakatuwa nga eh. Nagagawa ko na rin ngayong makipagbiruan sa kanya.
Hayyy, naalala ko na naman yung mission ko na napakaimposible. Tingin niyo kaya magagawa ko yun?
Pero nagsisimula na rin naman ako tungkol dun. I’m already working on it. Syempre noh, gusto ko rin namang bumalik na ang dating Ren. Ang dating Ren na ayon kay Tita eh sweet, caring at loving.
RIIIIIIING!!!
Natigil ang pagmumuni-muni ko nang marinig kong tumunog na ang bell.
“Okay class, see you on our next meeting.” Pagpapaalam sa amin ng teacher namin at ayun, tuluyan na nga siyang lumayas ng room.
Tumayo na ako sa kinaupuan ako at saka inilagay ang mga notes ko sa bag nang bigla na lang may kumalabit sa akin. Paglingon ko kung sino, si Heina lang pala. Akala ko si Jin Ren ko na. HAHA
“Oh best friend mukhang disappointed ka yata dahil ako lang ang kumalabit sayo?” pabiro niyang sabi sa akin.
“Tigilan mo nga ako!” sabi ko sa kanya. Alam ko namang tutuksuin na naman ako neto eh.
“Ayeeh, deny ka pa diyan. Halata naman.” sabi na nga ba eh. -_-
“Di nga noh! At saka isa pa, wag mo nga akong tuksuin dahil kinikilig ako.” pabiro ko ring sabi sa kanya. HAHA
Aray! At binatukan pa ko ng babaeng to oh.
“Kinikilig ka diyan! Tara na nga! mag-lunch na tayo.” sabi niya sabay hila sa akin.
“Ah eh, best firend…” nag-aalinlangan kong sabi sa kanya.
Tumigil naman siya sa paghila sa akin sabay sabing, “Bakit?”
“Hindi kita masasabayan ngayong mag-lunch.” nakapikit kong sabi sa kanya. Err, alam kong sasabog to si Heina kapag hindi ko siya masasabayan lalo pa't nahihiya akong sabihin sa kanya ang dahilan.
“Huh?! Bakit naman?” Aray! kung makasigaw naman tong babaeng to oh. Parang ang layo-layo talaga namin sa isa't isa.
“Ah eh… basta. Sige una na ko bye! See you later!” tapos tumakbo na ako palabas ng room sabay kuha nung bag ko na nakalapag sa desk ko.
Hinanap ko na si Jin Ren ko. Baka naman nasa cafeteria na siya naglulunch! Naku!
Yup. Hinahanap ko nga siya kasi gusto ko sabay kaming maglunch ngayon. Pinagluto ko siya ng pagkain kaya ako may dala-dalang lunchbox.
Dumiretso na ako sa cafeteria kasi baka nandun na siya naglulunch. Naku wag naman sana. Sayang tong niluto ko eh.
Nadatnan ko naman sina Jin Ren ko kasama yung mga barkada niya na papasok ng cafeteria.
“Jin Ren ko…” sigaw ko sa kanya bago pa man siya tuluyang nakapasok sa cafeteria.
Huminto naman na siya sa paglalakad at ganun din sina Raven at Alexis. Dumating ako sa kinaroroonan nila ng hinihingal ng todo. Eh sa tumakbo ako kaya ako hinihingal.
Tinaasan niya lang ako ng kilay at alam kong ang ibig sabihin niya dun ay “Bakit?”
Pero hindi na ako sumagot pa sa kanya at dinampot ko na lang yung kanang kamay niya na nakalagay pa sa loob ng bulsa niya at saka siya hinila sabay sabi kina Raven at Alexis, “Uhmm, boys pahiram muna siya saglit huh!”
“Hoy, teka nga! at san mo naman daw ako dadalhin huh?” tanong niya sa akin.
“Basta.” Sagot ko sa kanya. Tapos hinila ko na siya ulit pero nagmamatigas pa rin siya. Sa sobrang lakas niya eh halos di ko nga siya nagawang hilahin kahit ilang steps lang eh.
“Yuri!!!” lumingon ako para tignan kung sino ba yung sumigaw sa pangalan ko. Paglingon ko si Heina. SheT! Patay ako neto!><
Hingal na hingal ding nakarating dun sa amin si Heina.
Huminga muna siya ng malalim bago siya muling nagsalita.
“Ya!wae nareul tteona nayo?”(why did you leave me?) naiinis niyang tanong sa akin sabay hampas pa ng mahina sa braso ko.
“Hehe.. mianhe chin-gu!” (Hehe, I’m sorry friend) pagpapaumanhin ko sa kanya habang nagpapa-cute pa.
“Ka jyo” (let’s go!) sabi niya ulit at saka hinila yung isang kanang braso ko.
“Ya,uriga eodironeun? (Hey, where are we going?) tanong ko sa kanya habang pilit na sinusubukang makawala mla sa pagkakahawak niya sa braso ko.
“uriga hamkke jeomshimeul meogeul geoyo” (we’ll eat lunch together) sagot niya habang patuloy pa rin sa paghila sa akin, pero di rin naman niya ako nagagawang hilahin palayo dahil nagmamatigas ako.
“hajiman nan neuwa hamkke jeomshimeul meogeul geoyo! (But I’ll eat lunch with him! ) pagtatanggi ko sabay kalas mula sa pagkakahawak ni Heina sa akin at saka ko pinulupot yung kamay ko sa braso ni Jin Ren ko, pero bumitaw din naman ako agad. Nakuryente kasi ako nung hinawakan ko siya eh. HAHA
"Wae neudeulgwa hamkke jeomshimeul meonji anayo?”(Why don’t you eat lunch with them?) sabi ko kay Heina. Tapos nun tinulak ko na siya kay Alexis at saka hinila na palayo si Jin Ren ko.
“Ya! Yuri! Eodi gashinayo?Yaaaah!! nareultteonaji yeogi” (hey, Yuri! Where are you going!?Heeeey!!don’t leave me here!) pahabol na sigaw niya sa akin.
Nagbingi-bingihan na lamang ako. Ni hindi na rin ako lumingon-lingon pa kay Heina at dali-dali ko na ring hinihila-hila si Jin Ren ko.
**REN’s POV**
Hay, ngayong nagkaayos na nga kami ni engot eh hindi na nga nagkaroon pa ng katahimikan ang buhay ko. Mas lalong nagkagulo. Alam niyo yun? Ni wala na akong peaceful moment. Lagi na lang niya akong binubulabog. Oras-oras, ay hinde minuminuto pala.
Kung magtext siya akala mo wala nang ibang contact number na nakasave dun sa phonebook niya kundi sakin lang. Kung magpost siya ng message sa wall ko sa fb akala mo gusto na niya itong pasabugin sa sobrang dami kung magmessage sa isang araw.
Alam niyo yun? Paggising ko sa umaga bubungad na agad sa screen ng cellphone ko ang text niya na “good morning have a nice day ahead <3” pare-pareho lang naman ang mga text niya kada umaga.><
And also what’s with the less than three? Di ko talaga magets.
Tapos magtetext na naman siya ng kumain ka na? ano ginagawa mo? Naligo ka na ba? waaah.. pati ba naman yun?
Kung makapag-call siya akala mo sasabog na ang cell phone ko sa dami ng missed calls niya.Ang kulit talaga! ><
Takte.. ngayon naman parang nagsisisi na ako kung bakit pa kasi ako nagsorry-sorry sa kanya. Ayan tuloy wala na akong katahimikan pang natatamasa.
“Jin Ren ko…”
Crap! Ayan na naman siya! Alam ko kahit hindi ako tumingin sa direksyon nung tumawag sa akin sigurado akong si engot na naman yan. Nyay! Ayoko na sanang tumigil pa sa paglalakad kaya lang kusa rin namang tumigil ang mga paa ko. Hindi sila sumunod sa sinabi ng utak ko?? kaasar.><
“Andiyan na ang dakila mong stalker.” Pagbabanta sa akin ni Alexis.
Nakita ko ngang tumatakbo na siya papalapit sa amin at nung makarating na siya sa kinaroroonan namin eh todo hingal naman na siya. Bakit kasi tumatakbo pa eh pwede namang maglakad? Tss…
Huminga-hinga muna siya ng malalim habang nasa dibdib pa niya ang isang kamay niya na parang kumakanta lang ng lupang hinirang. Di na ako nagsalita pa at tinaasan ko lang siya ng kilay. Alam kong nakuha na niya ang ibig sabihin ko dun.
Di siya sumagot sa akin but instead hinila niya yung kamay ko na nakalagay sa loob ng bulsa ko sabay sabing,“Uhmm, boys pahiram muna siya saglit huh!”
err, ang bobo talaga niya. hindi ba niya naintindihan kung ano ang ibig sabihin ng pagtaas ng kilay ko? grrr..
“Hoy, teka nga! at san mo naman daw ako dadalhin huh?” tanong ko sa kanya.Agad-agad ba namang manghila?
“Basta.” sagot niya. At ayaw pa talagang sabihin huh!><
“Yuri!!!” napalingon si engot dun sa taong sumigaw ng pangalan niya. At yung kaibigan niya pala yun na ngayo'y hingal na hingal ding nakarating dun sa amin.
“Ya!wae nareul tteona nayo?”(why did you leave me?) salubong niya kay Yuri na sinabayan pa niya ng hampas
“Hehe.. mianhe chin-gu!” (Hehe, I’m sorry friend) sagot naman ni engot habang nagpapacute pa. Tss, kala naman niya ang cute niyang tignan. -_-
Crap! Heto na naman tong mga koreanang to oh! Dumudugo na naman ang ilong ko at panigurado akong dumudugo na rin ang ilong netong dalawang to oh (Alexis at Raven)
“Ka jyo” let’s go!
Dahil sa wala rin naman kaming tatlong maintindihan sa pinagtatalunan ng dalawang to eh mas minabuti na lang namin ang tumahimik at pagmasdan na lamang silang nakikipagtalo. Tapos nun nakita ko na lang na hinihila na rin ni Heina si Yuri habang si Yuri naman eh hindi pa rin binibitawan ang kamay ko.
“Ya,uriga eodironeun? (Hey, where are we going?) tanong yata ni engot. Baka tinatanong niya kung san sila pupunta. O di kaya'y sinasabi niyang ayoko sumama. Err, okay, ako na ang baliw dito. Nag-iinterpret ako ng mag-isa. -_-
“uriga hamkke jeomshimeul meogeul geoyo” (we’ll eat lunch together) sagot ni Heina. Hayy, nakakapagod na silang tignan huh!?
Kumalas si Yuri sa pagkakahawak sa kanya ni Heina at saka pinulupot yung isang kamay niya sa braso ko, subalit binitawan naman niya ito agad para lang sabihing,“hajiman nan neuwa hamkke jeomshimeul meogeul geoyo!"(But I’ll eat lunch with him!) At ewan ko naman daw kung ano yun!
"Wae neudeulgwa hamkke jeomshimeul meonji anayo?” (Why don’t you eat lunch with them?) Sabi pa niya.
Kaasar. Di ko talaga sila maintindihan. Ni isang salita wala akong naiintindihan sa mga pinagsasabi nila. Baka naman kami pinag-uusapan nila? Baka iniinsulto na kami ng mga Koreanang to?! Hindi naman siguro. Haisst.
Nakita kong tinulak ni Yuri si Heina papunta kay Alexis at saka hinila ako palayo. Wala na rin naman akong nagawa kundi ang magpahila kasi nagulat ako sa ginawa niya. Parang pinamigay niya lang si Heina kay Alexis? Hindi ba niya alam na isang mapanganib na tao si Alexis? Sinisiraan lang ang kaibigan? hahaha.
Pero teka nga, nag-away ba sila ng bestfriend niya?Hmmnn.. teka nga? bakit ko naman daw yun pinoproblema? Tss, girl’s talk yun kaya wala akong pakialam. Eh bakit din ba naman kasi mag-away sila sa harapan pa talaga namin. -_-
Ngayon ko lang din napansin na nandito pala kami sa likod ng school. Umupo na ako dun sa ibabaw ng puno at ganun din naman siya.
“Hoy, hindi pa ako nakakapag-lunch! Kaya ano bang gagawin natin dito? Bilisan mo na at nagugutom na ako.” naiirita kong sabi sa kanya. Nagugutom na talaga ako eh. Bawal pa naman saming mga lalake ang magutom. Hehe
“Tss… apurado? Oo na, kaya nga tayo andito kasi maglulunch tayo.” balik-sabi niya sa akin.
Maglulunch? Kami? Dito? Err, ano bang pinag-iisip ng babaeng to? Talagang hindi ko siya maintindihan.
May kinuha siya dun sa bag niya, isang picnic mat pala at saka iyon inilapag sa damuhan.
“Upo na.” aba naman at inuutusan na niya ko ngayon huh?
Nakita kong may kinuha pa siya sa bag niya. Dalawang Lunch box pala yung kinuha niya, at saka niya ibinigay sakin yung isang lunchbox.
“Heto oh pagkain mo. Niluto ko yan para sayo kaya kainin mo at saka siguraduhin mong uubusin mo yan!” sabi niya sa akin na wari bang ako'y binabantaan niya.
Waaah, parang pag hindi ko to inubos eh may gagawin siyang masama sa akin. Talaga naman oh, lumelevel-up na tong si engot? Nakakaya na niyang sabihin yan sakin? Tss..
Binuksan ko na yung lunch box at medyo nasurprise ako sa laman neto.
Wow! Ang ganda. Ang ganda nung pagkaka-garnish sa pagkain. Kung maganda ang itsura malamang masarap rin ang lasa neto? Pero ano ba to? Wala naman akong alam na may pagkaing ganito eh.
“Hoy! Balak mo ba akong lasunin huh? Ano klaseng pagkain naman daw to?” tanong ko sa kanya sabay pakita nung laman ng lunch box. Baka naman hindi siya marunong magluto at kung ano-anong ingredients lang ang hinalo niya dito huh.
“Lasunin ka diyan! Korean dish yan.” sagot niya sa akin
Errr, Korean dish pala. Eh di naman ako koreano eh malamang di ko alam.
“Tch!”sabi ko na lang.
“Tikman mo na dali.” apurado daw ako, eh siya nga tong apurado eh. Pinapatikim na niya sa akin eh hindi naman niya ako binigyan ng kutsara't tinidor.
“Eh asan na ang kutsara’t tinidor?” suplado kong tanong sa kanya.
“Eto oh.” Sabi niya sabay abot nung.. chopsticks???
“Ano to?” tanong ko sa kanya. Ano naman daw ang gagawin ko rito eh di naman ako marunong gumamit nito.
“Chopstick malamang!” sarkastiko niyang sagot.
Woah.. talaga bang nagagawa na niyang magsalita sa akin ng ganun? Yuri Han, ikaw ba yan?
Nagbago ka na rin huh di porket nagsorry lang ako sayo. Tss, pero sa totoo lang din naman, siya ang kauna-unahang taong sinabihan ko ng "I’m sorry". Ewan ko nga, di ko alam kung bakit di ko pa nasasabi yun sa ibang tao. Siguro dahil palagi akong tama, at nagkamali lang ako pagdating sa kanya.
“Engot! Alam ko na chopstick to.”sagot ko naman.
“Oh edi bakit ka pa nagtatanong?”tanong niya ulit.
Waaaaahhh! Talagang mauupakan ko na to eh. Namimilosopo lang ba talaga siya o talagang bobo lang?! Maswerte siya at babae siya, kundi kanina pa siya nakatikim sa akin.
Pilit ko na lamang kinalma ang sarili ko at di na siya inintindi pa. Malamang tataas lang dugo ko sa kapilosopohan o kabobohan niya.
**YURI’s POV**
“Ano to?” tanong niya sa akin sabay kuha nung chopsticks. Chopsticks yun, di ba niya alam?
“Chopstick malamang!” sarkastiko kong sagot.
“Engot! Alam ko na chopstick to.”sabi niya.
“Oh edi bakit ka pa nagtatanong?”sagot ko naman.
Mukha namang nainis siya dun sa pamimilosopo ko sa kanya, kaya naman tumigil na rin ako at kinain na lang yung pagkain ko. Nagsimula na rin naman siyang kumain gamit yung chopsticks kaya lang mukhang di nga talaga siya marunong gumamit nun at nahuhulog lang yung pagkain niya sa tuwing sinusubukan niyang isubo.
Nakakatawa ang itsura niya. HAHAHA
“hahaha..” di ko napigilan ang sarili kong tumawa sa itsura niya. mukhang naaagrabiyado na siya dun sa chopsticks dahil hanggang ngayon hindi pa rin siya nakakatikim nung pagkain.
“Pinagtatawanan mo ba ako?” naiinis niyang tanong sakin habang nakatingin pa ng masama.
Hay, kung dati eh kapag tinititigan niya ako ng masama eh natatakot na agad ako ngayon medyo hindi na masyado. Hindi na ako madaling matakot sa mga tingin niya. At syempre pa nakakaya ko tong gawin dahil dun sa impossibleng mission ko. Err, pero wag niyo namang isipin na matigas na talaga ako, nagmamatigas-tigasan lang ako. Pero ang totoo niyan, tuwing tinititigan niya ako, ganun pa rin ang epekto ng mga titig niya sa akin… halos manlambot na ang mga tuhod ko at tmataas lahat ng dugo ko sa mukha! nakakatunaw. KYAAAAH!
Haist tama na nga, yuri mag-concentrate ka. kelangan mong maaccomplish yung mission mo okay? Fighting!
Nilapag ko muna dun sa takip yung chopsticks ko at saka inagaw sa kanya yung chopsticks at lunchbox niya tapos nun eh sinubuan ko siya.
“Ohh… “ sabi ko. pero di naman niya binuksan ang bibig niya at tinitigan lang ako. Ewan ko, di ko ma-explain ang mga titig niya sa akin ngayon. Ngayon niya lang ako binigyan ng ganitong klaseng tingin, yung parang namamanghaan siya.
Sinubukan ko rin siyang titigan lang, pero ang totoo niyan sa kaloob-looban ko eh nagpipigil na talaga ako ng tili. Kinikilig ako. At saka feeling ko eh namumula na ako. Bakit kasi ganun siya kung makatitig sa akin.
“Ba-bakit ganyan ka makatingin sa akin?” nauutal kong tanong.
Di naman siya sumagot at tinitigan niya lang ako. Waaah, di ko alam kung anong klaseng titig ba yun. Nagsukatan lang kami ng tingin. Alam ko namang ako rin ang matatalo kaya naman mas pinagtuunan ko na lamang ng pansin yung pagpapakain sa kanya.
“Oh, kainin mo na dali.” Pag-iiba ko ng topic. Habang sinusubuan ko siya pero di rin naman ako sa kanya nakatitig. Nakaka-awkward kasi yung tinititigan niya lang ako. Baka any moment eh matunaw na ko rito, di ko pa magawa yung mission impossible ko.
Narinig ko siyang nag-“Tch”. Tapos nun naramdaman ko na lang na binawi na niya sa akin yung chopstoicks niya at baunan.
Again. Trying hard na naman siya sa paggamit nung chopsticks. Pinagtutusuk-tusok na niya yung eggrolls dun at saka kinain. Kaya lang nahihirapan siyang sumubo ng kanin.
Nung nawalan na talaga siya ng pasensya eh itinapon niya yung chopsticks at saka kinuha yung bottle ng tubig namin at saka ginamit niya sa panghugas ng kamay?
Hoy, mineral water yun! sayang!
Matapos niyang maghugas ng kamay eh nagsimula na ulit siyang kumain ng nakakamay. HAHAHA. Ang cute niyang tignan. Di ko tuloy napigilang magsalita.
“Dang shineun namu gwiyowoyo” (you are so cute) sabi ko na parang wala sa sarili.
“Anong sabi mo?” tanong niya habang nakatingin sa akin gamit ang curious na mga mata niya.
“Huh, ah eh wala.” sagot ko sabay kaway-kaway pa nung dalawang kamay ko. Over defensive ba? haha
“Tch.” Tapos nun kumain na ulit siya. Tumigil siya saglit at saka tinitigan na naman ulit ako.
“Oh ano, titingin ka na lang ba sa akin? Hindi ka ba kakain? Sabagay mataba ka na rin naman eh, kelangan mo nang magdiet!” panunukso niya sa akin sabay nag-evil grin pa.
“Yah!”(Hey!) sigaw ko sa kanya.
Woah, lumelevel-up na talaga ang confidence ko oh nagagawa ko na siyang sigawan. Haha, pero ang totoo niyan may halo pa rin namang takot akong nararamdaman.hehe
“Bakit?” naka-smirk niyang sabi habang ako naman dito eh pikon na pikon na. Sabihan ba naman ako ng mataba eh ang sexy-sexy ko nga.
“Neon uni choki ttaemune dangshineul saranghaneun” (You’re lucky because I love you) i whispered to myself in surrender.
di naman niya siguro narinig at patuloy pa rin siya sa pagkain. Ako naman medyo nainggit ako sa paraan ng pagkain niya kaya naman ginaya ko na rin siya. Nagkamay na lang din akong kumain.
Kumain lang kami dun ng kumain medyo nagkukulitan na rin kami. Hehe, syempre ako yung nagpapasimuno. Kinukulit ko siya na magkwento tungkol sa sarili niya. kaya lang ang tigas din ng ulo niya, ayaw man lang magkwento.
“Ayaw sabi eh.” Sabi pa niya.
“Eeeh, sige na… magkwento ka na kasi.” Sabi ko sabay pout pa.
RIIIIIIIIIIIIIIIING!!!
“Wew! Save by the bell.” Sabi pa niya at saka na tumakbo palayo.
“Yah!” sigaw ko… lumingon siya tapos nag-smirk lang siya sa akin.
Errgh, kainis, ni wala man lang akong nalaman kahit ano tungkol sa kanya. Bweset na bell na yan. Napaka-wrong timing.
Hayyy… humiga na lang muna ako dun sa damuhan. Ayoko pa munang pumasok sa loob ng room, mas feel ko pa munang tumambay dito.
Hay, sana ganito na lang kami palagi. Ang sarap ng feeling.
Ang sarap ng feeling ng mainlove. ^O^
--------------------
fizz_chae07