Ze plaatste haar lippen op de mijne. Voor 2 seconden, besefte ik niet wat er gaande was. Pas toen ze haar hand op mijn wang legde, duwde ik haar weg en stond op. "Ga aub me huis uit" zei ik. Ze werd rood. "Maar..." "Nu aub" Ze keek me een vieze blik aan, nam haar jas en tas en ging de deur uit.
Ik plofte weer in de zetel. Wat heb ik toch gedaan. Waarom heb ik haar laten doen. Ze moest in eerste instantie niet eens zo dicht bij mij komen zitten. Het was denk ik gewoon de verleiding... Ben tenslotte ook maar een man zoals alle anderen.
Niet veel later kwam Samir thuis. Maar goed dat Yasmin weg was. Ik ging slapen, want morgen moet ik vroeg op om te gaan werken.
Een paar weken later :
Ilham :
De voorbereidingen van Amel's trouw zijn volop bezig. Elke dag zitten ze wel bij galti Samia om dingen te bespreken en voor te bereiden. Ik ben er niet altijd bij omdat ik vaak moet werken, maar als ik kan, spring ik wel eens langs.
20u49 :
Ik kwam net thuis aan. Mijn moeder en zusje zaten weer bij Galti Samia, dus had ik het huis voor mij alleen. Ik maakte wat te eten voor mezelf en nam daarna een heerlijke douche. Na mijn douche, ging ik voor de tv zitten en genoot van de rust en de stilte.
Ik hoorde de voordeur open gaan. "SALAAAM!" riep Amel. Ze kwam naar me toe en gaf me een knuffel.
"Hoe was het?" vroeg ik. "Ja goed" "Wat moet er nog gedaan worden?" "Uitnodigingskaarten en moet nog opzoek naar een dj,traiteurs en een negaffa" "Zaal, fotografe?" "Ja die heb ik al" zei ze. "Ewa goed is al een begin" "Ja en morgen ga ik een witte jurk kiezen, ik wil dat je dan meekomt" "Ik?" "Ja, want ik wil het als verassing voor mama laten" "Maar morgen moet ik werken..." "Kan je niet vrij nemen?" "Hoe laat ga je?" "Rond 14 uur moet ik gaan kijken" "Oke dan zorg ik wel dat ik een uurtje weg kan" "Awww je bent de beste!" zei ze en knuffelde me. Ik glimlachte. "El mohim ik ga slapen want ik ben echt moe" zei ze en gaf me een kusje. Niet veel later ging ik ook want morgen is weer een werkdag.
Next morning :
Ik stond op en liep naar de badkamer. Ik poetste mijn tanden, waste mijn gezicht en deed wat arganolie in mijn haar.
Ik trok een jeans broek aan met een beige sweater en een lange beige jas. Ik liet mijn haren los, bracht wat mascara en lipgloss op en trok mijn beige louboutins aan. Ik nam mijn grote lv tas en liep naar beneden. Ik nam snel iets te eten ging de deur uit.
13u30 :
Ik liep mijn kantoor uit. Ik had al gemeld dat ik een uurtje weg zou zijn. Ik stapte mijn auto in en ging achter Amel zodat we haar witte kleed konden gaan bekijken.
Aangekomen, liepen we naar binnen en paste ze een aantal witte jurken, tot ze de juiste vond. Oh my god, wat was hij mooi.
Ik werd er gewoon emotioneel van. Nu past dringt het tot me door dat Amel binnenkort het huis uit is. Ik hield me hard in om niet in tranen uit te barsten, want ik wil haar geluk op dit moment niet verbreken. Ik glimlachte alleen maar en knikte met mijn hoofd dat hij mooi was. Zelfs praten ging moeilijk.
Nadat we haar witte jurk hadden gevonden, zette ik haar weer op school af en ging terug naar mijn werk. Ik had nog steeds een brok in mijn keel. Ik wil niet huilen voor haar, maar het begint moeilijker en moeilijker te worden om me in te houden.
Aangekomen op mijn werk, liep ik meteen naar mijn bureau. Ik kreeg een berichtje binnen.
'Ilham ik wil je zeggen dat je de beste zus bent die iemand zich kan voorstellen. Bedankt om er altijd voor mij geweest te zijn, dat ik altijd op je schouder kon leunen en op jou kon rekenen. Weet dat je altijd al mijn voorbeeld bent geweest en nog steeds bent. Ik hou van je tot de laatste adem die ik zal uitblazen. Bedankt voor alles'
Ik voelde de tranen weer opkomen en versnelde mijn pas.
Ik sloot de deur achter me dicht en begon te huilen. Mijn zusje... Ik wil niet dat ze weggaat. Zij was er altijd voor mij. Zij was degene waar ik mijn hart bij kon luchten, die naar me luisterde en die me begreep. Als zij het huis uitgaat, wie heb ik dan? Ja mijn moeder, maar een moeder is anders dan een zus.
De tranen bleven maar naar beneden glijden. Tranen die ik al een tijdje probeer in te houden. Elke keer maak ik mezelf wijs dat het wel goed komt. Maar komt het wel echt goed? Al heel mijn leven moet ik mensen loslaten en laten gaan. Al heel mijn leven, laten mensen me zomaar in de steek. Waarom?
Ik dacht aan mijn vader, aan Youssef en aan mijn familie die niks met ons te maken wou hebben. Het doet zoveel pijn om te weten dat mensen waarvan je zoveel houd en waarvoor je je leven zou kunnen geven, je in 1 2 3 de rug kunnen toekeren en het hen niet eens iets doet.
Ik werd uit mijn gedachtes gebracht, door geklop aan mijn deur. Snel stond ik op en ruimde alle zakdoekjes op van mijn bureau. Ik veegde mijn tranen weg en ging de deur ope