Panibagong araw, panibagong awkwardness between us. Every time kasi na nagkikita kami parang hindi kami magkakilala. 'Di ko naman alam kong ano ang sasabihin ko kapag nakakasalubong ko siya. So I just ignored him.
Habang naglalakad ako nakita ko siyang kasama niya ang mga bago niyang kaibigan. Naalala ko tuloy sila Cab, Art, at Kent pero may mga kaibigan naman akong mga babae noon sina Eli at Kaye. Except sa mga boys, sila rin ang mga best friend ko.
Sa tingin ko malabong maging isang grupo muli kami dahil na rin sa may kanya- kanya na kaming buhay.
*FLASHBACK*
"Si JK kaya!" rinig naming sigaw ng mga paparating na boys.
Bigla namang napatingin sa akin si Eli at Kaye. Parang alam ko na 'tong mga titig nila.
"Ano? Tigilan niyo nga 'yang mga titig niyo sa akin."
"Yiee.. JK!" panunukso nila sa akin.
They are my friends, so they know my deepest secret that I should keep from my best friend, JK. They are always there for me to support me and, of course, to tease me.
Nakita ko naman sila JK na papalapit sa amin kaya naman pinatahimik ko ang dalawa sa pang-aasar sa akin.
"What's up, girls? What are you talking about? Can you share it with us?" Cab asked.
"Nothing," I just said.
"Owwss?" I just gave JK a death glare, and he just smiled at me. At alam kong may meaning iyon.
"Ang daya naman," saad naman ni Kent.
"It's a girl thing. Do you want to know?" pagsisinungaling ni Eli.
"Eww.. ayoko nga kadiri 'to." Bigla naman silang tumawa dahil sa reaction ni Kent. Parang diring-diri siya sa sinabi ni Eli. Eh, wala pa naman itong sinasabi na nakakadiri.
Bigla namang bumigat ang balikat ko at naramdaman ko na lang na may kamay na nakalagay rito. Oo kinikilig ako pero sanay na rin ako, kasi ayon best friend nga kaya palagi naman siyang ganyan.
Siguradong mami-miss ko sila, the best kasi silang maging kaibigan. Na kahit hindi sila magbigay sa'yo ng effort sa lahat ng okasyon, masaya ka na kasi sila 'yong kasama mo. At kahit walang okasyon masaya kaming lahat. Iyon lamang ang importante para sa akin.
*END OF FLASHBACK*
"Hoy, Zya!" Napalingon naman ako sa tumawag sa akin.
"Oh?"
"Ba't tulala ka?" tanong ni Ate Ana.
"Wala naman," saad ko sabay iling.
"P'wede ka namang mag-share samin," sabi naman ni Ate Tin at ngumiti naman ako.
"Wala naman akong ishi-share but thank you."
"Okay ayaw ka naman naming pilitin at kung wala naman talaga. Eh, 'di wala."
Maybe this is not the right time to tell you about my story because maybe you will not listen and you will just ignore what I'm going to say, even if you're concerned about me.
Because that's how life is.
Ilang beses ko na ring naranasan at nararamdaman na parang wala lang sa grupo na ito, na parang hindi ako nag-e-exist. Ayoko ko namang ipagsiksikan ang sarili ko sa kanila dahil ako lang naman ang masasaktan sa ginagawa ko.
I don't have a permanent group of friends like before, but I still made an effort. Kung saan sa tingin ko ay okay, doon ako. I'm the black shape in our room. Always being left out.