Αν θέλετε βάλτε το τραγούδι να παίζει 👆
-Εεεεε π-πως σου ήρθε αυτό Τώρα? ρώτησε αγχωμένος και άρχισε να παίζει νευρικά με τα δάχτυλα του.
-Είναι καιρός που αυτή η ερώτηση με τρώει... Θέλω να μου απαντήσεις. Γιατί με έβαλες στοίχημα? Σου είχα κάνει κάτι? ρώτησα και τον κοίταξα.
-Ναι. Με έκανες να σε ερωτευτώ, μου ειπε και τον κοίταξα.
-Δεν καταλαβαίνω, είπα ειλικρινά και ξεφυσιξε.
-Θυμασαι την μερα που γνωριστήκαμε? ρώτησε και στο μυαλό μου ήρθε η μερα που πατησα το πόδι μου στο Λύκειο.
Flashback
-Γαμωτο που είναι το Α3? αναρωτήθηκα φωναχτά ψάχνοντας την τάξη μου.
Έπρεπε να έχω μπει εδω και 5 λεπτά!
Ωραία εντύπωση κανω πρώτη χρόνια εδώ μέσα!
-Στο τέλος του διαδρόμου αριστερά, είπε κάποιος απο πίσω μου και γύρισα το κεφάλι μου να τον κοιτάξω.
Ήταν ένα αγόρι -μάλλον μεγαλύτερος μου- με γαλαζοπράσινα (Αφού από την αρχή ετσι είχα πει ότι ήταν θα το κρατήσω) μάτια, καστανά μαλλιά και σαρκωδη χείλη.
-Εμμ ευχαριστώ! είπα ντροπαλά και γύρισα να φύγω.
-Δεν θα μου πεις το όνομα σου? με ρώτησε και γύρισα ξανά προς το μέρος του.
-Εύα. Το δικο σου? τον ρώτησα και δάγκωσε τα χείλη του.
-Λέω να στο κρατήσω κρυφό, είπε και συνοφρυωθηκα.
-Γιατί? τον ρώτησα και μου έδωσε ένα πλάγιο χαμόγελο.
Χαμογελάει... ωραία...
-Για να έχεις λογο να έρθεις να μου μιλήσεις, είπε και έφυγε από κοντά μου κλείνοντας μου το μάτι.
***
-Θεε μου το ντροπή, μουρμούρισα Όταν βγήκαμε από την τάξη μας.
-Ας μην πήγαινες τουαλέτα να ακολουθούσες τους υπόλοιπους και να μην αργούσες, είπε η κολλητή μου δίπλα μου.
-Έχω περίοδο, τι ήθελες να κάνω? την ρώτησα και συνέχισε να γελάει.
Βγήκαμε στο προαύλιο και από μακρυά είδα το αγόρι που μου έδειξε την τάξη Πριν.
Γελούσε μαζί με κάτι αλλα παιδιά, λογικά την παρέα του.
-Ακόμα δεν ήρθαμε σου γυάλιζε αγόρι μωρή?! με ρώτησε πονηρά η κολλητή μου και άρχισε πάλι να γελάει.
-Όχι! Δεν είναι αυτό...
-Τότε?
-Αυτός με βοήθησε να βρω την τάξη.
-Αλήθεια?! Καλέ είναι κούκλος! Κοίτα τι ωραία που γυαλίζουν τα μελλι μάτια του κάτω από τον ήλιο! είπε και χτύπησα την παλάμη μου στο μέτωπό μου.
-Δεν λέω για τον ξανθό μωρή ηλίθια, για αυτόν δίπλα του λέω! Αυτόν με τα γαλαζοπράσινα μάτια! της εξήγησα.
-Αααα! Και πώς τον λένε? ξανά ρώτησε.
-Αυτό είναι το πρόβλημα... Δεν ξέρω, της είπα. Μου ειπε πως θα μου το κρατήσει κρυφό για να εχω λόγο να πάω να του μιλήσω, εξήγησα.
-Τότε τι περιμένεις?! Πήγαινε μιλα του παιδάκι μου! σχεδόν φώναξε και με έσπρωξε.
Έκανα διστακτικά βήματα προς εκείνον και την παρέα του.
-Γεια, είπα διστακτικά και όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν.
Θεε μου τι κανω?!
-Γεια σου κούκλα, μου είπε ένας από την παρέα και το αγόρι που μου μίλησε τον αγριοκοιταξε.
-Κώστα κοψε τα κοπλιμέντα! του ειπε άγρια και ο Κώστας σήκωσε τα χέρια του σαν να παραδίνεται.
-Εύα Πάμε να περπατήσουμε, είπε και άρχισε να περπατάει μπροστά.
Έτρεξα λίγο έτσι ωστε να φτάσω δίπλα του.
-Λοιπόν? τον ρώτησα περιμένοντας να μου συστηθεί επιτέλους.
-Τι? εκανε ανηξερος.
-Θα μου πεις πως σε λένε? τον ρώτησα και εκείνος έκανε πως το σκέφτηκε.
-Μάντεψε, είπε απλά και ξεφυσιξα.
-Εμμμμ... Τάκη?
-Όχι.
-Τάσο?
-Όχι.
-Μενιο?
-Τσου.
-Αχιλλεα?
-Νοπ.
-Δώσε μου ένα στοιχείο! Ποιό είναι το πρώτο γράμμα.
-Άντε να σε βοηθήσω... Φι.
-Φάνης!
-Οοοχι.
-Φοίβος.
-Λάθος.
-Φανούρης? ρώτησα και επνιξα ένα γελακι.
-Από αυτο δεν βγαίνει το Φάνης? ρώτησε γελώντας.
-Δεν ξέρω!
-Όχι δεν με λενε Φανούρη.
-Αλλο. Φαίδρο?
-Όχι Τι όνομα είναι αυτό?
-Φαίδωνα?
-Όχι ρε Εύα είναι ιου αυτά τα ονόματα!
-Φραγκίσκο?
-Οχιι.
-Φώτης?
-Επίσης Όχι.
-Έλα Τώρα! Δεν το βρίσκω, να το πάρει το ποτάμι?
-Εγώ λέω να το σκεφτείς λίγο ακόμα, είπε και μου έκλεισε το μάτι.
***
Στο σχολασμα βγήκαμε από το σχολείο με την Άννα.
-Εύα! άκουσα κάποιον να με φωνάζει.
Γύρισα και αντικρυσα το ανώνυμο αγόρι να ερχεται κοντά μου.
-Δεν μου ήρθε κανένα άλλο όνομα από Φι! κλαψουρισα όσο με πλησιαζε.
-Καλά δεν πειράζει, ειπε και ξαφνικά με αγκάλιασε.
Με χουφτωνει ή μου φαίνεται?!
Πριν προλάβω να αντιδράσω τραβήχτηκε και μου χαμογέλασε.
-Τα λέμε! είπε και απομακρύνθηκε.
-Τα λέμε! είπα αλλά δεν με άκουσε γιατί είχε ήδη φύγει.
***
-Θα μιλήσουμε το απόγευμα! είπα στην κολλητή μου αφήνοντας της σπίτι της και συνέχισα τον δρόμο για το δικό μου.
Μόλις έφτασα σπίτι έβγαλα τα κλειδιά από την κωλοτσεπη.
Ένα χαρτάκι ηταν μαζι τους και παραξενευτηκα.
Γιατί το ήθελα αυτό το χαρτάκι?
Άνοιξα την πόρτα και ξετυλιξα το χαρτάκι.
Φίλιππος
Χαμογελασα Όταν κατάλαβα ποιος το ειχε βάλει μέσα στην τσέπη μου.
Ώστε Φίλιππος...
Εnd of flashback
-Δεν καταλαβαίνω που κολλάει η γνωριμία μας, εξομολογήθηκα.
-Θα καταλάβεις παρακάτω, είπε χωρίς να με κοιτάξει.
Τσα?!
Να με και εγωωωω
Ναιπ Ούτε σήμερα μάθατε γιατί δέχτηκε ο Φίλιππος να βάλει την Εύα στοίχημα..
Αλλά στο επόμενο θα το μάθετε ☺
Λοιπόν έχω σκεφτεί με το που ανεβασω τον επιλογο σε αυτό το βιβλίο (Δηλαδή αρκετά σύντομα) θα ανεβάσω το πρώτο κεφάλαιο στην επόμενη ιστορία που ετοιμάζω!
Ναι ετοιμάζω καινούργια ιστορία με διαφορετική πλοκή..
Ο τίτλος είναι Make her happy again
Σκέφτηκα να σας βάλω την περιγραφή εδώ για να μου πείτε την γνώμη σας
Καθώς έτρεχα κοίταξα πίσω μου για να δω αν με ακολουθεί κανεις αλλά μέσα στη θολούρα των δακρύων δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά.
Έπεσα πάνω σε κάτι σκληρό και κατάλαβα ότι ήταν άνθρωπος Αφού πέρασε τα χέρια του γύρω μου και με κράτησε σφικτά στην αγκαλιά του ενώ εγώ έκλαιγα με λυγμούς.
-Σσσσσς ηρέμησε... Ηρέμησε όλα θα περάσουν... Θα σε βοηθήσω εγώ! ψιθύρισε καθησυχαστικά στο αυτι μου και κατάλαβα πως ήταν αυτός.
Εκείνη τα είχε σχεδόν όλα... Μέχρι που ξαφνικά την προδίδουν σημαντικά άτομα της ζωής της και έτσι απο ένα χαρούμενο κορίτσι, μετατρέπεται σε μια διαλυμένη κοπέλα.
Εκείνος δεν έδειχνε σχεδόν σε κανέναν την καλη του πλευρά. Αλλά οταν ειδε τα δάκρυα της θέλησε να την κάνει χαρούμενη ξανά δείχνοντας της έναν άλλο άνθρωπο.
Θα καταφέρει να την ξανά κάνει χαρούμενη?
Και αν ναι τι θα γίνει απο εκει και πέρα?
Τι λέτε?
Καλή?
Την αλήθεια πείτε.
Πατήστε ☆ και κάντε και ένα 💬 για να μου πείτε την γνώμη σας για το κεφάλαιο.
Τα λέμε!⏳
Φιλιααα😘