"လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့~~
သူတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ ခရီးတိုေလးတခုထြက္ၾကတယ္
အင္းးး ဆရာသိသေလာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးစိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ သူ႔အေမက သြားဖို႔စီစဥ္တာ
ေကာင္ေလးကိုယ္တိုင္ေမာင္းလာတဲ့ကားက စည္းကမ္းမရွိေမာင္းလာတဲ့ Truck ကားတစ္စီးနဲ႕တိုက္မိၿပီး accident အႀကီးႀကီးျဖစ္သြားတယ္ ကံမေကာင္းစြာပဲ အဲ့ကေလး အေမက ပြဲခ်င္းၿပီးဆံုးသြားရွာတယ္"
"ဒီေကာင္ေလးလဲ coma ျဖစ္ေနတာတႏွစ္ေလာက္ေနမွ သတိရလာတာ အခုအေျခအေနကေတာ့ အားလံုးျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ သူ႔အတိတ္ကိုလဲေရေရရာရာမမွတ္မိေတာ့ဘူး သူသတိရရခ်င္းမွတ္မိတဲ့ သူအတြယ္တာဆံုး သူ႔အေမကလဲသူ႔ေဘးမွာမရွိေတာ့ဘူး သူ႔နားမွာ သူလိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ေဘးမွာအားကိုးစရာ တေယာက္ဆို တေယာက္မွမရွိဘူး အဲ့ေတာ့ စိတ္အားငယ္ေနတဲ့လူနာတေယာက္အေနနဲ႔ depression ထပ္ဝင္တယ္ အရင္ကဆို သူ႔ကိုယ္သူမၾကာခဏ ထိခိုက္ေအာင္လုပ္တယ္ အခုေတာ္ေတာ္ျပန္ေကာင္းလာတာလို႔ဆိုရမယ္ ဒါေပမယ့္သူလူေတြကိုေၾကာက္ေနေသးတယ္"
နားထဲထပ္ခါထပ္ခါျပန္လည္ၾကားေယာင္မိေနတဲ့ ေဆးရံုအုပ္ႀကီးရဲ႕ Han အေၾကာင္းရွင္းျပသံေတြက ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲေနာင္တ တရားေတြကို တေျဖးေျဖးခ်င္းဆြဲယူလာေစတယ္ ကြ်န္ေတာ္ Han ကိုလက္လြတ္စပယ္ပစ္ထားခဲ့မိတယ္
တခါေလးေတာင္ေယာင္လို႔ Han အေၾကာင္းမစံုစမ္းခဲ့မိဘူး
တႀကိမ္ေလးေတာင္ေယာင္လို႔ အလြတ္ရေနတဲ့ Han ဖုန္းနံပတ္ကိုမဆက္သြယ္ခဲ့မိဘူး
တစြန္းတစေလးေတာင္ မၾကားခဲ့ရတဲ့ Han သတင္းေတြကိုသတိရပါခ်ည္ရဲ႕ လြမ္းဆြတ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး Han ကိုလိုက္ရွာခဲ့ျခင္း အေဝးကပဲျဖစ္ျဖစ္ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ျခင္းေတြမလုပ္ခဲ့ဘူး
ကြ်န္ေတာ့္အတၱတခုထဲအတြက္ မဟုတ္ဘူး ဘာမဟုတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ရူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေတြအတြက္နဲ႔ ကိုယ္လြတ္ရုန္းသလို Han ကိုထားရစ္ခဲ့ပစ္တာ
ကြ်န္ေတာ္သိပ္တကိုယ္ေကာင္းဆန္လြန္းခဲ့တာပဲ
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေက်ာင္းစာေတြ အလုပ္ေတြနဲ႕ခ်ဳပ္ေႏွာင္ႀကိဳးစားေနခဲ့ခ်ိန္မွာ Han ကေတာ့ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာ အဆိုးရြားဆံုးေသာ အျဖစ္အပ်က္ေတြႀကံဳခဲ့ရတယ္
အဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ Han ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ေနရမလဲ အထီးက်န္ဆန္ေနရမလဲ ကူညီစရာ အားကိုးခင္တြယ္စရာမရွိဘဲ သူေလးဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားခဲ့ရရွာမလဲ
ကိုယ့္အျပစ္ေတြပါ Han ရယ္ ကိုယ္မင္းေဘးမွာရွိေနခဲ့သင့္တာ ကိုယ္မင္းကိုမထားရစ္ခဲ့သင့္ဘူး
"Han ရယ္"
ရင္ထဲတႏံု႕ႏံု႕ခံစားရခက္စြာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကပါ အလိုအေလ်ာက္ အသံထြက္ေရရြတ္မိတယ္
ေဆးရံုအုပ္ႀကီးအခန္းကထြက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးခန္းေလးထဲျပန္ေရာက္မွ လူၾကားထဲ တင္းခံထားခဲ့ရတဲ့ မ်က္လံုးေတြကသည္းမခံႏိုင္စြာ မ်က္ရည္ပူေတြသြန္းေလာင္းတယ္
"ကိုယ္ဘာတစ္ခုမွမသိခဲ့ပါလား Han ရာ ေတာက္!!"
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဒါသျဖစ္စြာ အခန္းနံရံနဲ႕လက္သီးတခ်က္မိတ္ဆက္သြားေစတယ္
အခန္းတံခါး lock ခ်ၿပီး စိတ္ရွိတိုင္းငိုေၾကြးလို႔ေက်နပ္သြားမွ မ်က္ႏွာျပန္သစ္ရင္း Han ရွိရာအခန္းေလးဆီျပန္သြားမိတယ္ Chanyeol တေယာက္ duty ခ်ိန္မို႔အလုပ္ရႈပ္ေနေပမယ့္ Kai ကလူနာေစာင့္အေနနဲ႔ရွိေနေပးတယ္
"Kai yah ေနာက္တရက္ ႏွစ္ရက္ေနရင္ Han ကို မင္းတို႕ ward ကိုေျပာင္းေပးမယ္ ေဆးရံုအုပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္က သူ႔ရဲ႕တျခား ေဆးရံုအခြဲတခုကေန Han ကိုဒီေခၚလာတာ မင္းနဲ႔အပ္မလို႔ကို သူမအားေသးလို႔တဲ့ ၿပီးေတာ့ မေန႔ညက Han ကေနရာသစ္မို႔လန္႔ၿပီးထြက္ေျပးတာထင္ပါတယ္"
Han ကျပန္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေၾကာင့္ Kai ကိုအက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပမိတယ္
"မင္းအသံက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"အဟင္းး ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
ငိုထားတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ မူမမွန္စြာ တုန္ယင္ခ်င္ေနတဲ့ အသံကို အကင္းပါးစြာ Kai ေမးေတာ့ လည္ေခ်ာင္းတခ်က္ရွင္းရင္း ေျပာင္လိမ္မိတယ္
"ဆရာႀကီးက ဘာေျပာေသးလဲ သူ႔အေျခအေန"
"မင္းနဲ႕သူအေသးစိတ္တိုင္ပင္မယ္တဲ့"
ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့ မေျပာႏိုင္တာဆိုလ်ွင္ပိုမွန္ကန္ပါလိမ့္မယ္
"Sehunnie မင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား"
အရိပ္အကဲသိလြန္းတဲ့ Kai က ကြ်န္ေတာ္ဖြင့္မေျပာျပလဲ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကိုသိေနသလိုလို
"ငါအဆင္ေျပတာမေျပတာ အခုခ်ိန္မွာအေရးမႀကီးဘူး Kai မင္းသူ႔ကိုသာအျမန္ဆံုးေကာင္းလာေအာင္သာ ကုသေပးပါေနာ္"
ေတာင္းဆိုမိေသာ စကားတခြန္းနဲ႕အတူ လိႈက္ကနဲတက္လာေသာ ဝမ္းနည္းမႈေတြက မ်က္ရည္ကိုဖန္တီးေစျပန္တယ္
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး Kai"
ႏွစ္သိမ့္သလို ပခံုးေပၚက်ေရာက္လာတဲ့ Kai လက္တဖက္ကို မလိုအပ္သလိုဖယ္ထုတ္ပစ္ကာ က်ဆင္းေနတဲ့ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စက္ေတြကိုလဲအျမန္သုတ္ပစ္မိတယ္
ငိုေနရံုနဲ႕ဘာမွမထူးလာဘူး Oh Sehun
Han အနားမွာမင္းရွိေနၿပီး သူ႔ကိုဂရုစိုက္ေပးရင္ သူျပန္ေကာင္းလာမွာပဲေလ
ကိုယ့္စိတ္ကိုအားျပန္ေပးကာ မပီမျပင္တခ်က္ျပံဳးမိတယ္
ဟုတ္တယ္ ကြ်န္ေတာ္အခုခ်ိန္ကစၿပီး ဘယ္ေတာ့မွမခြဲမခြာ Han ေဘးမွာပဲ ေသသည္အထိေနေပးေတာ့မယ္။
"Han ႏိုးလာၿပီလား"
ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္နစ္ေျမာေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္အခုမွ Han မ်က္ႏွာေလးလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ မ်က္လံုးလွလွမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကိုသူစိမ္းဆန္စြာ ေငးေမာၾကည့္ေနတယ္
"ကိုယ္ေလ ကိုယ့္ကိုမွတ္မိလား Hun ေလ Sehun ေလ"
အသည္းအသန္ကိုယ့္ကိုကိုယ္မိတ္ဆက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို Han ကေတာ့ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္သား ၾကည့္ေနဆဲ
Hun လို႔ခ်ိဳခ်ိဳအီအီ ေခၚခဲ့ဖူးတဲ့ Han အသံေလးကိုတၿပိဳင္ထဲ တမ္းတလာမိျပန္တယ္
"မေလာနဲ႔ Sehun ေျဖးေျဖးေပါ့"
ကြ်န္ေတာ့္ကိုတားလိုက္ရင္းက Kai က Han နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကုတင္ေဘးေျပာင္းထိုင္လိုက္ရင္း
"Luhan မလန္႕သြားနဲ႕ေနာ္ ဆရာဝန္ဝတ္စံုႀကီးဝတ္ထားတယ္ဆိုၿပီလဲ ေဆးထိုးမွာ မေၾကာက္နဲ႕ ငါတို႔ကမင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ မင္းမွတ္မိမယ္ေတာ့မထင္လို႔ ငါျပန္မိတ္ဆက္မယ္ ငါတို႔နဲ႕မင္း အထက္တန္းတုန္းက တေက်ာင္းထဲ တတန္းထဲအတူတတ္ခဲ့ဖူးတယ္"
စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ Kai ေျပာျပေနသမ်ွကို Han ကစိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ ပထမအႀကိမ္တုန္းကလို ေၾကာက္လန္႔ ႏွင္ထုတ္တာေတြမရွိတာကို ေက်းဇူးတင္မိသြားသလို စိတ္လဲနဲနဲအပူသက္သာသြားသည္
ေတာ္ေသးတာေပါ့ Han ရယ္
"ငါ့နာမည္က Kai သူက Sehun တဲ့"
စကားတခြန္းမွျပန္မေျပာေသာ္ျငား မရဲတရဲ မ်က္ဝန္းမ်ားနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို Han ကတလွည့္ဆီၾကည့္ေနတယ္
"ထထိုင္ၾကည့္ပါလား Luhan အၿမဲလွဲေနေတာ့ေညာင္းတာေပါ့"
"ကိုယ္တြဲထူေပးမယ္ေနာ္ Han"
Kai အၾကံျပဳသံအဆံုးမွာ Han ကိုကြ်န္ေတာ္တြဲထူေပးျပင္ေတာ့
"ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း"
ပခံုးေလးကိုထိဖို႔ျပင္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ထေအာ္ျငင္းဆန္ေနတဲ့ Han ေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းမႈေတြက ရင္ထဲနင့္ကနဲ
"ကိုယ္ Han ကိုဘာမွမလုပ္ပါဘူး Han ရဲ႕ ကိုယ့္ကိုမေၾကာက္ပါနဲ႔"
အတင္းျပံဳးယူထားရတဲ့မ်က္ႏွာက ဘာမွမျဖစ္သလိုဟန္ေဆာင္ထားႏိုင္ေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ သစၥာေဖာက္ခ်င္တယ္
ကြ်န္ေတာ့္အသံတခါၾကားတိုင္း ေခါင္းတခါခါလုပ္ရင္း ျငင္းဆန္ေနတဲ့ Han ပံုစံက သူ႔မသိစိတ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုနာက်ည္းမုန္းတီးေနသလိုလို
Han တေခါက္ေခါင္းခါလိုက္တိုင္းလဲ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ရည္တေပါက္က်ခ်င္လာတယ္
Han ေရွ႕ Kai ရဲ႕ေရွ႕မွာမ်က္ရည္မက်မိေအာင္ အားတင္းထားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္အဲ့ေလာက္စိတ္မမာႏိုင္ျပန္
"ကိုယ္မွားခဲ့ပါတယ္ Han ရယ္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုယ့္ကိုအခုလို ေၾကာက္လန္႔မေနပါနဲ႕ေနာ္"
"Sehun မင္းလုပ္ေနတာ Luhan ပိုေၾကာက္ေတာ့မယ္ စိတ္ေလ်ာ့စမ္းပါ Oh Sehun ရာ"
အားမလိုအားမရနဲ႕ စိတ္မရွည္မႈတို႔ေပါင္းစီးထားတဲ့ Kai ေလသံက ကြ်န္ေတာ့္ကိုဘာမွေရွ႕ဆက္မေျပာႏိုင္ေအာင္တားဆီးေနမွန္းအသိသာေပမယ့္ စိတ္ကိုေျဖထားေသာ္ျငား ဂိတ္ဆံုးထိ မခံမရပ္ႏိုင္မႈ လက္မခံႏိုင္မႈေတြကို ေလ်ာ့ခ်ထားေသာ္ျငား ထိန္းမႏိုင္ေအာင္ပူေလာင္လာတဲ့ရင္အစံုက ေဒါသကိုသာဖန္ဆင္းျပန္တယ္
"Han လိမ္ေနတာ သူညာေနတာ Han ငါ့ကိုတမင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ဟုတ္တယ္မွတ္လား Han ကိုယ့္ကိုသိတယ္မွတ္လား ဟင္ ေျပာေလ Han"
Han လိုစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာထိခိုက္ခံစားေနရတဲ့ လူနာတေယာက္ကို ဆရာဝန္တေယာက္အေနနဲ႔အခုလိုမဆက္ဆံသင့္မွန္း ဦးေႏွာက္ကသိေနေသာ္လည္း ႏွလံုးသားကေသြးဆူေနေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျပန္
"ေတာ္ပါေတာ့ ေက်းဇူးျပဳၿပီးထြက္သြားေပးပါေတာ့"
တေယာက္ထဲ ေသာကေတြနဲ႕ပူေလာင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ေဒါသေတြကို ၿငိမ္းသက္လိုက္တဲ့ Han စကားတခြန္းက ထြက္သြားေပးပါတဲ့လား~~~