Hij keek ons lang aan en dat maakte het awkward. Heeft hij ons zien kussen? Ik hoop van niet, want buiten het feit dat hij me niet mag, wil ik niet dat hij prive dingen van me ziet. Ik keek naar mo die Naim strak aankeek.
"Misschien heb je gelijk" zei Naim moeilijk. Mo bleef hem maar aanstaren. "Ze kan inderdaad misschien helpen" Er verscheen een glimlach op mo zijn face. Kapot cute want zijn kuiltjes kwamen te voorschijn.
Naim sloot de deur achter zich dicht en ging zitten. "Jullie zijn voor elkaar gemaakt" zei hij opeens. Wtf heeft Naim dit nu echt gezegd?
"Even sluw" maakte hij zijn zin af. Ik glimlachte. "Ik ben blij dat je haar aanneemt" zei mo. "Nee dat heb ik niet gezegd" Mo zijn hoofd veranderde meteen. "Nee grapje ze kan helpen" zei Naim en lachte net een ezel.
Ik ging zitten naast mo en Naim begon te praten. "Je brengt me op ideeën meisje" zei hij. "Welke" vroeg mo. "Ze maken het ons eigenlijk nog gemakkelijker om Samir en Youssef eruit te halen" "Hoe dan?" "Net als Amel zei, we kunnen gewoon de auto aanvallen" "we weten niet eens naar waar ze naartoe gaan" "daar komen we wel achter" Mo knikte. Mohim verder spraken we over het plan en al die dingen. Sommige dingen verstond ik niet eens. To mutch maffiataal
"Safe zijn we weg?" Vroeg mo. Ik knikte. Wollah ik ben kapot! Het is inmiddels al bijna 4 uur in de nacht. Ik stond op en gaf Naim een hand. "Ik zie je wel nog terug" zei hij. Ik knikte en glimlachte en ging weg.
We stapten de auto in. "Wollah je bent mijn geluk" zei mo. Ik keek hem aan en lachte. "Billah ik voel me veel beter nu" "dan is het goed toch schat" hij knikte en kuste mijn hand.
We reden mijn straat in en ik wou mijn sleutels uitnemen. "Omg mo!" Riep ik. "Wat" "wollah ik ben mijn sleutels vergeten" Hij begon te lachen. "Ik ben serieus!!" Riep ik en zocht wild in mijn zakken.
We kwamen aan voor mijn deur en ik keek wanhopig naar mijn deur 😂. "Ik heb geen sleutels" mo ging stuk. "Bel Ilham" ik nam mijn gsm en belde haar wel 7x.
"Ze neemt nie op" "Jammer voor je" zei hij. "Wat moet ik nu doen" "Je gaat met me mee" "naar?" "Huis mijn ouders zijn er toch niet 😉😉" "viezerik!" "😂😂 wollah ik maak grapje" "grappig hoor 😒" We reden weg en gingen in parkje zitten niet ver van thuis.
Ik probeerde Ilham nog een paar kaar te bellen, maar ze nam niet op. Als ze slaapt, dan mag zelf het huis inzakken, dan nog word ze niet wakker. Ik stuurde haar een berichtje en stopte mijn gsm weg.
"Niet stressen" zei mo. "Wollah als me ma weet dat ik hier ben met een jongen op dit uur, ze hakt me in stukken en verkoopt me bij de slager" "whahahahaha gekkerd" zei hij en trok me in zijn armen. "Wollah dit voelt hella goed aan 😍"
"Bedankt voor alles" fluisterde hij. "Ewa Safe is toch vanzelfsprekend" Hij drukte een kus op mijn hoofd en ik haakte mijn vingers in de zijne. Mijn benen plaatste ik over zijn schoot en mijn hoofd op zijn schouder. Hij masseerde mijn haren en zo bleven we eventjes zitten.
"Bijna viel ik in slaap, maar toen werd ik wakker gebeld" Het was Ilham.
"Waar ben je a mossiba!" "Buiten met mo" "wat doe je nu nog buiten" "moest je nou een uur geleden hebben opgepakt, zat ik hier niet" Ze zuchtte. "Kom voordat mama wakker word" "oke" zei ik en legde af.
"Wat zei ze?" "Dat ik moet komen" "safe laten we gaan" we stonden op en hij nam mijn hand vast. Hij zette me thuis af en ik bedankte hem.
Ilham deed open en ik ging meteen naar mijn kamer. Ik trok mijn schoenen uit, kroop in mijn bed en ging slapen.
Ilham :
Ik opende mijn ogen. Wow ik had net een gekke droom over Youssef. Hij was er en zei datie van me hield. Pfff ik droom wel vaker over hem, maar mijn hoop is gone. Denk niet dat ik hem terug ga zien...
15 gemiste oproepen van Amel. Wejow helemaal vergeten. Die chick was naar buiten gegaan. Snel belde ik terug.
Ze komt zo dus. Ze is met mo. Op zich vind ik het niet erg. Ik vertrouw hun wel, mo is een goodguy.
Niet veel later stond ze voor de deur. Ik deed de deur open en liet haar naar binnen. Ze sprak niet en liep meteen naar haar kamer. Ze is waarschijnlijk kapot. Ik liep ook naar mijn kamer, maar slapen zat er niet meer in.
Ik ging in bed liggen en dacht zoals altijd weer aan Youssef. Ik denk elke dag aan hem. Ik weet niet of ik nog van iemand anders zal kunnen houden, zoals ik van hem hield. Ik nam zijn ketting stevig vast en staarde naar het plafond. Ik heb zodanig veel gehuild, dat er geen tranen meer komen.
Zo bleef ik uren in mijn bed liggen, denkend aan hem. Ik las zijn brief opnieuw en glimlachte. Ik moet de hoop niet opgeven, misschien komt hij wel terug?