"Hiç bir yere gidemezsin. Konuşmamız gereken şeyler var."
Sehun, Luhan'ın kolundan tuttuğu gibi odaya sürükledi.
'Hayvan gücü var herifte. Bravo,insan olduğuna hayatta inanmam.'
"Beni... hatırlıyor musun?"
"Seni hatırlıyor muyum? Hmm. Ne bileyim valla karşımda duruyor gibisin ama bilemedim."
Sehun boş boş baktı.
'Ne.kadar.komik.'
"Hatırla Luhan, eğer hatırlamazsan ayrılmam gerekecek."
'Bana ilk kez düzgün bir cümle içinde adımla seslendi. Asdffgg. Sanırım bu gidişle teen girl dergisi okuyacağım.'
"Nereye gitmen gerekiyor? Neden?"
"Soru sorma, sadece hatırla. Çocukken,yaklaşık 9 yaşlarındayken, arkadaşın olmuş muydu?"
"Hayır olmamıştı. Ben psikopat bir asosyaldim. Bütün herkesin kanını-"
"Peltek çocuk? "
Luhan'ın gözleri kocaman oldu. Bir saniye duruldu.
"Sen bunu nereden biliyorsun? "
"Demek... o sensin. "
"Kim benim? Ben kimim? Ben ben miyim? Ben aslında var mıyım? Ben bu saçma noktaya nereden geldim?"
Sehun gözlerini devirdi.
"Hatırlayabildiğim kadarıyla, hep aptaldın."
Luhan dudak büzdü.
Evet... Ve 6 köşeli jetonu ancak düştü.
"Sen? Peltek çocuk! "
"Evet o benim."
"Vay be... Büyümüşsün kerata."
"Aynısı senin için geçerli değil. "
"Ama sen yemek yiyordun, gülüyordun, seni ağaca işerken de görmüştüm."
'Doğuştan sapık.'
"Aslında... O zamanları tam hatırlayamıyorum. "
"Hatırlayamıyor musun?"
"Hayır. Bildiğin kadarını bana anlatmalısın."
Luhan gülümsedi.
"Çok gıdıklanırdın."
"Ben mi?"
"Evet sen."
"Son 10 yıldır hiç gıdıklanmadım."
"Bakalım! "
Luhan HunHan(r)ca onu gıdıklamaya başladı.
Sehun... deli gibi gülüyordu.
'Ama nasıl olur? Ben insan dokunuşlarını tam hissedemem... onunkini nasıl?... ve bu arada daha fazla gıdıklarsa öleceğim.'
Luhan onun kahkahlarını görünce çok mutlu olmuştu.
'(Orjinali Kris'e ait olan) Cold City Guy imajın buraya kadarmış.'
Sehun gerçekten dayanamıyordu. O şeylerden sonra insanlar ona dokunmuştu ama tam hissetmemişti. Sanki eşyalara dokunur gibi olmuştu.
Oysa Luhan...
Her dokunuşu yakıyordu.
Sehun daha fazla ayakta duramadı ve yere yığıldı. Luhan durmadı ,hala gıdıklıyordu.
Sehun'un kahkahaları, müzik gibiydi.
Derkeeen
Öküzün teki içeri daldı.
Gördüğü sahneyi sindirmeye çalıştı.
'Kerata Luhan seni. '
Çıkırt!
Resim çekti ve ikisi de Kai'ye döndü.
"Ben bölmeyeyim o zaman."
"Aah hayır biz sadece şey -"
"Luhan beni gıdıklıy-"
"Tamam tamam canım. Devam edin."
Kai hemen alt kata fırladı.
"Bunu duymalısınız ve görmelisiniz."
Resmi herkese gönderdi.
Chen üzüldü.
"Beni hayal kırıklığına uğrattın.Sehun."
"Evet Chen bana 100 papel borçlusun. Demedim mi bizim ceylan görünüşlü aslan alır diye."
"Sehun'un yaptığı da iş mi? 178 lik herifin altında kalınır mı?"
Baekhyun güldü.
"Hyung, boyla karşılaştırma. öyle olursa ömür boyu alttasın sen. Ama önce şu yalnızlıktan kurtulman lazım ."
"Ne yani bunca zamandır altta olan
hep sen değil miydin?"
"ŞUNU BI KESIN YA! LAY.BAKIP DURMA SEN DE!"
Suho Lay'in.gözlerini kapattı.
"Ama Suho hyung sadece gıdıklamaca oynuyorlar."
Kai atıldı.
"Seninle de oynamak istiyor ya,.surpriz olsun, başkalarınınkini görme diye."
"YALNIZ VAY ANASINI BE!"
"LUHAN.HARBIDEN HORMONLARININ EHLIYMIS."
"SEHUN DA ORDA ARTISLIK YAPIYORDU, VALLAHA LUHAN ALTINA ALDI."
"korkulur bu çocuktan."
"Hay maşallah. "
"O değilde ben Cheni düşünemiyorum. Biz o kadar ona kısa diyelim ama herif doğduğundan beri yoklukta, bir buldumu var ya alt üst bırakmaz."
Luhan ve Sehun o anda aşağı indiler.
"Vaay aşk kuşları."
"Öyle bişey yok."
"HADI HADI SENDE!"
"Istesem bile yok."
"Ne demek istesem bile yok maknae?"
"M-maknae?"
"En gencimiz.sensin."
"A-ama ben-"
Kyungsoo ayağa kalktı.
"Bize.istediğin kadar soğuk davran. Biz seni çok sevdik maknae. Özellikle de Luhan."
"Yah!"
Sehun'un içi bir garip oldu.
Sevgi? Hisler?
Bilimin yüzünü kara çıkarmalıydı.
"Biliyor musun? Biz sehunla çocukluk arkadaşiydık!"
"Hala çocuksun.sen."
Sehun hala konuşmuyordu. Emin olamıyordu. Onlara gerçeği anlatmalı mıydı? Bir ucube olduğunu ? Yoksa daha önceleri de yaptığı gibi, nakil mi olmalıydı? Gerçi bu insanlar farklıydı..
Sevgi doluydular.
Sıcaktılar.
Ve Luhan'a baktı.
Yıllardır aradığı kişi oydu.
Daha tereddüt etmesine gerek var mıydı?
Deriin bir nefes aldı.
"S-size tüm hikayeyi bildigim kadarıyla baştan anlatacağım."
"Ne hikayesi? "
"Neden yemek.yemeyip, uyumadığım. Insanustu şeylere sahip olduğum ve neden ucube olduğum. "
"Ucube değilsin Sehun. "
"Luhan, hikayeyi bilmeden ne olur yorum yapma. "
"A-ama Sehun -"
"Lütfen. "
"T-tamam."
"Bu arada Kyungsoo, yemeklerin çok güzel ama ben sindiremem. Bu.yuzden kustum."
"O-oh. Afiyet olsun. Bu arada bana Hyung ya da omma de."
"Tamam Kyungsoo ııh, Hyung. Hikaye ben 7 yaşındayken başlıyor."
* * * * * * *
*yine fleşbek*
Annesi, dünyada bulabileceği en anlayışlı, en tatlı insandı. Belki çocuk olduğu için, belki de annesi olduğu için.
Ama gerçekten, annesini çok seviyordu.
Babasıysa çok meşguldü, işleri yoğundu, ama o da annesi kadar tatlıydı. Hatta Sehun, babasının annesine et pişirmesi için aegyo yaptığını bile görmüştü.
Böyle sıcak bir aile ortamında büyüyen mutlu bir çocuktu. Üzüldüğü tek şey, peltek olmasıydı. Çocuklar onunla dalga geçerdi ve bundan nefret ederdi.
Genelde bahçede annesiyle oynardı ama hep bir arkadaşı olsun istemişti.
Yan eve çinli bir aile taşınmıştı.
küçük Sehun onun en yakın dostu olmuştu.
Sehun, hayatının en mutlu 6 ayını o çocukla geçirdi.
Enteresan olan, hep Luhan onların
evine gelirdi. O hiç gitmezdi. Ama ikisinin de bundan bir şikayeti yoktu.
Derken o lanet gün geldi.
Akşam olmuş, anne ve babası sofrayı toplarken, Sehun bahçede legolarıyla oynuyordu.
Patlama sesi duydu.
Kulağı çınlıyordu.
Evdeki tüp gaz patlamıştı.
Çığlıklar, haykırışlar.
Acı...
En son hissettiği şey buydu.
Sonra gözlerini bir laboratuvarda açtı.
Daha önce hiç görmediği iki yüz vardı.
"Merhaba Sehun. "
Sehun sadece baktı.
"Al, yemeyi dene."
Yedi, ağırlık hissetti ve kustu.
"Harika."
Aralarında konuşmaya başladılar.
"Cinsel organını da alsa mıydık?"
"Bu kadarına gerek yok. Nasıl olsa böyle olmadan önce hiç sevdiği ya da tanıdığı biri yokmuş. Bir tek ailesi vardı. Eğer önceden sevdiği biri yoksa daha fazla sevdiği biri olamaz."
"Biliyor musun, bu çocuğu elimizden kaçıramayız. En başarılı deneyimiz bu. Düşünsene daha neler için onu kullanabiliriz!"
"Haklısın. "
Böylece bu kaçık insanlar, ona sırayla gözcülük etmeye başladı.
Ama Sehun'un aksine o ikisi mutasyon geçirmiş insanlar değillerdi. Nöbet başında ikisi de uyuyakaldı.
'Bu benim tek fırsatım.'
Yatırılmış olduğu yerden kalktı ve kapının şifresini girdi.
Sandıklarından daha zekiydi.
Arka kapı gibi bir yerden çıktı ve arkasına bakmadan koştu.
15 yaşına kadar da çocuk esirgeme kurumunda yaşadı.
*end*
Sehun anlatmayı bitirdiğinde tipleri görünce gülesi geldi.
Lay hala anlamamıştı.
Tao, Kris'in kucağında uyumuştu.
Baekhyun ve Kyungsoo ağlamıştı.
Chanyeol ve Kai belli ki bunu havalı
bulmuştu.
"Düşünsene dostum! Wc sorunu yok!"
"Evet! Ve en işlevli yer bırakılmış!"
Chen kafasını sallayıp duruyordu.
Suho Lay'e nasıl açıklasam diye düşünüyordu .
Luhan'ın ifadesi okunmuyordu.
"Luhan?"
"Ailem bana... senin öldüğünü söylemişti. Bunu şimdi hatırladım. Demek ki herkes seni öldün sanmış."
Luhan Sehun'a sımsıkı sarıldı.
Ellerini Sehun'un beline doladı ve kafasını onun göğsüne gömdü.
Sniff sniff
Ağlıyordu.
Yine o his...
Sehun sanki kalbi parçalanacakmış gibi hissetti.
Kaşları çatıldı ve eli istemsizce Luhan'ın sırtına gitti.
Bu hisse hem tanıdık, hem yabancıydı.
Derken herkes kalktı ve Sehun'a sarıldı.
Sehun'un gözünden bir damla yaş geldi. Chen atıldı.
"Luhan çok sıkı sarıldı galiba, Sehun'un canı acımış baksana ağlıyor resmen."
Luhan kafasını kaldırıp Sehun'a baktı ve Sehun hemen gözünün yaşını sildi.
Kyungsoo gülümsedi.
"Sandıkları kadar başarılı olamamışlar."
****
Sehun'u markete göndermişler, mübarek meclis toplantısı yapacaklar ya, ciddi ciddi masanın etrafında oturuyorlardı.
Chen konuştu.
"Sehun için hala umut var. Belli ki Luhan ona hislerini geri kazandırabilir. Biz de bunu yapabiliriz."
"Chen kızma ama senin kendine hayrın yok."
"Yeol. sırası değil."
"Tamaaam."
"Bence Luhan için hisleri zaten var."
"Insanları gözleriyle ikna edebildiğini ama Luhan'a yapamadığını söyledi."
"Peki ya biz?"
"Bize yaparken de zorlanıyormuş."
"Bu iyiye işaret."
"Şimdi Sehun insan mı?"
"Sana sonra açıklarım."
"Elden bırakmayın. Soğuk davranmayın. Sizi bilmem ama ben.Sehun'u çok sevdim. Sevmeyen ya da uyuz olan?"
"..."
"Demekki yok."
"Ee Luhan, senin ona karşı hislerin?"
Luhan yutkundu. Sehun'u düşündü.
Mükemmel beyaz tenini...
Delici bakışlarını...
Sivri çenesini...
Pembemsi dudaklarını...
Sarıldığında aldığı kendine has kokusunu...
Kai analizini tamamlamıştı.
"Tipe bakılırsa abayı yakmış. Yanaklar kırmızı ,terliyor,"
kafasını aşağı eğdi.
"Yükselişe de geçmiş."
"Yah! Sen Kyungsoo yemek yaparken onun arka bahçesini izleyişini ben anlatıyor muyum?"
"Ben ne zama-"
"Konudan sapmayın."
"Ve bunu bir sır olarak saklıyoruz. Belli ki Sehun'un hoşuna gitmiyor. "
"Saranghaja!"
"Ben.geldim!"
"Oh hoşgeldin Sehun-ah!"
Kyungsoo ayağa kalktı.
"Bana mutfakta yardim etmeye ne dersin? Bu kadar ayıyı doyururken biraz insanüstü güç hiç de fena olmaz."
"Tabiii."
Luhan gülümsedi ve odasına çıktı.
Yatağının altındaki kutuyu açtı ve yanmış lego parçasını eline aldı.
"Yaşadığını biliyordum."