Hij ging zitten en keek me een lange tijd aan.
"25 augustus verplaatsen ze Youssef en Samir" "Naar waar??" "Dat weten ze nog niet precies" "Maar op 27 augustus gingen we aanvallen toch?" Hij knikte. "Dus?" "We moeten met iets nieuws komen" "Dit meen je niet?" Hij knikte. "Tfoe!" Mompelde ik en schopte tegen de tafel. "3 maanden, 3 maanden zijn we hier al meebezig" riep ik. Naim was stil.
"Mohim ik ga" zei ik en klapte de deur achter me dicht. Misschien zie ik mijn beste vriend nooit meer terug? Zal Ilham hem voor altijd moeten missen? Pfff wollah ik kan nu elk ding in elkaar slaan.
Ik liep naar mijn auto en reed weg. Waarheen? Weet ik niet. Ik reed 130 midden in de stad waar het zo druk was. Auto's die overal toeterden omdat ik ze bijna raakte, maar ik had schijt!
Ik stopte de auto en zuchtte diep. Kalm mo, komt wel goed, probeerde ik mezelf te overtuigen. Maar komt het wel echt goed?
Ik dacht aan al die tb's met Youssef. Van de kleuterschool tot nu. Ik moet hem daaruit zien te halen. Ik kan hem niet verliezen. Ik heb hier al 3 maanden voor zitten vechten! Dit moet me lukken! En ik sloeg hard tegen het stuur.
De enige die me nu nog kan kalmeren is Amel. Ik heb zoveel spijt. Ik verwaarloos haar omdat ik te druk bezig ben, maar ze verdient dit niet. Ze zal er altijd voor me zijn. Zelfs nu, na onze ruzie...
Ik nam mijn gsm en belde haar. Ze nam niet op. Kom op Amel please neem op. Ik belde opnieuw en opnieuw.
Amel :
Ik lag in mijn bed te denken. Nee niet alleen aan mo en onze ruzie, maar ook aan dat bericht. Naim... wie is Naim en wat bedoelde hij met dat berichtje? Zou het iets te maken hebben met Youssef? Want dit is echt verdacht. Mo die opeens elke dag druk bezig is, zo druk dat hij mij amper aandacht geeft. Voor wie zou hij zoveel moeite doen dan zijn beste vriend?
Mijn gsm rinkelen. Bae 💍💕 zag ik staan. Ik staarde naar mijn telefoon die bleef rinkelen tot het stopte. Ik wil wel oppakken, maar aan de andere kant ben ik nog boos.
Dit is al de 4 x dat hij belt. Oke ik stop wel met koppig doen en neem gewoon op.
"Amel??" Hoorde ik zijn stem zeggen. "Ja" zei ik zacht. "Wollah het spijt me, maar ik heb je nodig nu" Hij klonk verdrietig en moeizaam. "Wat is er?" "Kan ik je zien?" Ik keek naar het uur. 23u38...
"Nu?" "Ja" "Wacht ik bel je zometeen terug" zei ik. "Goed" Ik legde af en sloop naar mijn moeders kamer. Voorzichtig deed ik de deur open en ze sliep. Ik maakte geluidjes om te testen, maar ze was al in diepe slaap. Ik deed de deur weer dicht en liep naar Ilham's kamer.
Hij was op slot. Ik klopte zachtjes op de deur. Na 2 minuten deed ze pas open. Haar ogen waren rood, alsof ze net had gehuild.
"Is er iets?" Vroeg ze. "Ik moet mo gaan zien" "nu?" "Ja is dringend" "is goed" ik gaf haar een knuffel en ging terug naar mijn kamer.
Ik belde mo dat hij achter mij kon komen en hij zei datie er over 5 minuten zou zijn. Snel trok ik mijn schoenen en jas en keek nog een laatste keer in de spiegel.
Voorzichtig liep ik naar beneden en ging voor de deur staan. Ik zag mo de straat inrijden en er verscheen een mini glimlachje op mijn gezicht.
Hij stopte voor mijn deur en ik liep naar de auto. Ik stapte in en hij reed meteen door.
"Wat is er mo?" Vroeg ik. "Ik vertel je zo alles" zei hij terwijl hij geconcentreerd was op de weg. Hij reed hayek hard. We konden elk moment botsen tegen iets.
"Pas op!" Riep ik. Hij keek me aan met een dodelijke blik. Weyema is hij bezeten ofso. Wollah dit is echt een rare situatie.
Hij parkeerde de auto en deed teken dat ik moest afstappen. Ik deed wat hij zei en we liepen een beetje verderop. Hij stopte en leunde tegen een muur. Ik ging voor hem staan en keek hem aan.
"Vertel me wat er is" zei ik en ging dichterbij staan. Hij keek me aan en knuffelde me stevig. Ik knuffelde hem terug.
Toen hij zich terug trok, zag ik een Jmtraantje naar beneden glijden. "Praat met me! Vertel me alles!" Zei ik en veegde zijn tranen weg. Hij keek me diep in de ogen aan met zijn glanzend ogen en nam een diepe zucht.
"Youssef..." kwam er zachtjes uit. "Ja we missen hem allemaal..." Hij schudde zijn hoofd. "Wat?" "Je snapt het niet" "Leg me dan uit!! Je blijft maar dingen voor me verbergen!!" Riep ik. "Youssef is al 3 maanden ontvoerd ja!" Riep hij terug. "Hij is wat?" Hij keek weg. Het bleef een tijdje stil. Youssef is ontvoerd?
"Hoelang weet je dit al?" Hij keek me weer aan en legde me alles uit van A tot Z.
"Wow" was het enige dat eruit kwam. "Dus nu hebben jullie een nieuwe plan nodig?" Hij knikte. "Ik wil helpen!" Zei ik vastberaden. "Je wilt wat?" "Je hoorde me goed" "Je gaat niks ja" "jawel!" Hij keek me lang aan en lachte. "Kom kom" hij nam mijn hand vast en trok me mee.
We stapten de auto in en reden weg. "Naar waar gaan we?" Vroeg ik. "Je zal wel zien" "Zeg op!" "Naim" "die gast waarvan je een bericht kreeg?" Hij knikte. "Uhm oke"