เท้าความ: โชคร้าย... ในกรณีที่นิวท์ไม่รอด (ช/ค)ไม่สามารถช่วยนิวท์จากกระสุนปืนที่ถูกยิงมาจากปืนของโทมัสได้ หลังจากที่(ช/ค)ต้องจมอยู่กับความเศร้าเสียใจและความโกรธเกลียดต่อโทมัสตลอดทั้งการเดินทาง ในที่สุด(ช/ค)ก็เริ่มรู้สึกสงสารและเห็นใจโทมัสเพราะว่าเธอเป็นคนเดียวที่เข้าใจถึงความเจ็บปวดของเขา ขณะที่โทมัสกำลังโศกเศร้าและตรอมใจอยู่นั้น (ช/ค)ก็ไปพบเขาเพื่อพูดคุยปรับความเข้าใจกับเขา เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่นิวท์จากไป คงต้องบอกว่าโทมัสยังคงรู้สึกเจ็บปวดกับเรื่องที่เจนสันบอกกับเขาว่า(ช/ค)เป็นน้องสาวของเขาอยู่ และเป็นเพราะว่า(ช/ค)ไม่ยอมพูดกับเขาอีก ดังนั้นเธอจึงยังไม่รู้เรื่องนี้ โทมัสรู้สึกเจ็บปวดมากเหลือเกิน เขาแทบทนไม่ได้ที่(ช/ค)เงียบและเมินใส่เขาแบบนี้...
(Thomas's P.O.V)
ผมนั่งจ้องมองไปที่เกลียวคลื่นที่สาดเข้ากระทบชายฝั่งอย่างโดดเดี่ยว พาราไดซ์งั้นเหรอ? หึ! ผมคิดอย่างเย้ยหยัน ช่างสรวงสวรรค์ปลวกอะไรนั่นเถอะ! มันไม่ใช่สรวงสวรรค์ถ้าปราศจากเพื่อนรักของผม... นิวท์ตายแล้ว... เขาจากไปแล้ว... ฉันเป็นคนเป่าสมองเขากระจายเองกับมือ! ฉันจะไม่มีวันได้เห็นเขาส่งยิ้มเป็นกำลังใจแล้วบอกกับฉันว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยอีกแล้ว... แล้วเทเรซาก็มาจากไปอีกคน... ฉันยังไม่มีโอกาสได้บอกกับเธอเลยด้วยซ้ำว่าฉันให้อภัยและยกโทษให้เธอแล้ว...
ผมยังคงได้ยินเสียงของเธอก้องอยู่ในหัวของผมเหมือนกับว่าเธอยังคงพูดคุยกับผมทางโทรจิตอยู่ เธอพูดประโยคเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า 'สิ่งเดียว... ที่ฉันแคร์ก็คือ...'
ผมไม่มีวันได้รู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อไป... ผมไม่มีวันได้รู้ว่าคำสุดท้ายนั้นมันคือคำว่าอะไร... ผมจะไม่มีวันได้รู้...
"โทมัส..." ผมได้ยินเสียงที่ฟังดูคุ้นเคยกระซิบเรียกชื่อผมจากทางด้านหลัง
เมื่อผมหันไปมองก็เห็นว่าเป็น(ช/ค)นั่นเองที่ยืนอยู่ข้างหลังผม "...(ช/ค)?..." ผมถามอย่างแทบไม่เชื่อสายตา
"ใช่... นี่ฉันเอง..." เธอพูดพึมพำเสียงแผ่ว เธอก้มหน้ามองเท้าของตัวเอง เสียงของเธอฟังดูแปลกไป เพราะว่าอะไรงั้นเหรอ ก็เพราะว่าครั้งสุดท้ายที่เธอพูดกับผมก็คือเมื่อหลายเดือนก่อน และครั้งนั้นเธอตะโกนใส่หน้าของผมว่า 'ฉันเกลียดนาย!' ไงล่ะ
"เอ่อ... ธะ— เธออยากคุยเรื่องอะไรกับฉันหรือเปล่า?" ผมพูดตะกุกตะกัก
เธอเงยหน้าขึ้นมามองผม "จะเป็นอะไรไหมถ้าฉันจะขอนั่งด้วยคนน่ะ?"
"ไม่เลยๆ ตามสบายเลยนะ" ผมส่ายหน้า ผมรู้ตกใจเล็กน้อยเมื่อคิดได้ว่าเธอยังคงทนมองหน้าผมได้อยู่อีก ผมใช้มือปัดทรายที่อยู่ข้างๆผม "นั่งลงสิ"
(ช/ค)นั่งลงกับพื้นทรายข้างๆผมพร้อมกับถอนหายใจพลางจ้องมองไปที่มหาสมุทร ความเงียบเริ่มเข้าครอบงำระหว่างเราสองคนท่ามกลางเสียงคลื่นที่สาดซัดกระทบฝั่ง...
(ช/ค)เป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อนและผมจะไม่มีวันลืมสิ่งที่เธอพูดออกมาอีกเลยตลอดชีวิต
"ฉันขอโทษนะ..." เธอกระซิบ เสียงของเธอเบามากจนผมนึกว่าตัวเองหูฝาดไป
"วะ— ว่าไงนะ?" ผมถามด้วยความช็อก "ทำไมเธอถึงมาขอโทษฉันล่ะ? คนที่ต้องเป็นฝ่ายพูดขอโทษคือ— "
"ฉัน..." เธอพูดขัดขึ้นเธอหันหน้ามาหาและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของผม "ฉันขอโทษนะ... มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอก นิวท์เป็นคนขอร้องให้นายฆ่าเขาเอง ฉันรู้ว่านายเองก็ไม่ได้อยากทำแบบนั้นหรอก... เขาคงมีเหตุผลที่ขอให้นายทำแบบนั้น เขารู้ว่านายเป็นคนเดียวที่จะยอมเมินเฉยต่อความรู้สึกของตัวเองเพื่อเขา ฉันมันเห็นแก่ตัวเกินไป ฉันคงไม่มีวันทำแบบนั้นแน่..."
"เธอไม่ได้เห็นแก่ตัวนะ(ช/ค)— "
เธอตัดบทผมอีกครั้ง "ใช่ ฉันมันเห็นแก่ตัว ฉันทำอะไรบ้างล่ะตั้งแต่ที่เรามาที่พาราไดซ์น่ะ? เอาแต่โกรธแค้น ฉันทิ้งให้นายอยู่คนเดียวเพราะว่าฉันโกรธนายและเมินเฉยต่อนายขณะที่นายต้องทนทุกข์และตรอมใจไปกับความสูญเสียของนาย..." เธอถอนหายใจ "ฉันขอโทษนะที่ฉันทำตัวเป็นยายหน้าปลวกกับนาย และฉันก็เสียใจด้วยนะเรื่องเทเรซาน่ะ..."
ผมถอนหายใจแล้วซบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง "เธอยอมตายเพื่อนฉัน(ช/ค)... เธอผลักฉันออกไปให้พ้นจากรัศมีของเพดานที่ถล่มลงมาแล้วยอมถูกทับซะเองและสิ่งสุดท้ายที่ฉันทำกับเธอก็คือต่อว่าเธอ..." ในที่สุดผมก็ระเบิดน้ำตาออกมา ผมร้องให้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
"โทมัส..." เธอถอนหายใจ "เธอไม่แคร์หรอกนะว่านายจะโกรธเธอหรือเปล่า... แต่เธอก็แคร์นายมากพอที่จะยอมตายแทนนาย— "
"เธอรู้ไหมว่าเทเรซาพูดอะไรกับฉันเป็นครั้งสุดท้าย?" ผมพูดแทรกเธอแล้วใช้หลังมือปาดน้ำตาออก
เธอขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน "เธอพูดว่าอะไรล่ะ?..."
"สิ่งเดียว... ที่ฉันแคร์ก็คือ..." ผมยกประโยคที่เทเรซาเคยพูดไว้ขึ้นมาพลางร้องให้ไปด้วย "เธอยังพูดไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำ แต่มินโฮมาลากตัวฉันไปซะก่อน..."
ผมรู้สึกถึงมือของเธอที่ลูบหลังของผมอย่างอ่อนโยน "ชู่... โทมัส นายไม่รู้จริงๆเหรอว่าเธอจะพูดว่าอะไรน่ะ?"
ผมสูดจมูดฟุดฟิด แล้วเอามือขยี้ตาที่บวมช้ำของผมขณะที่ผมมองไปที่(ช/ค) "...ฉันไม่รู้(ช/ค) ฉันไม่รู้ว่าเธอจะพูดว่าอะไรจริงๆ!"
(ช/ค)สะดุ้งเล็กน้อยจากการระเบิดอารมณ์ของผมแล้วมองจ้องไปที่มือของเธอ "ฉันคิดว่าฉันรู้นะ..."
ผมมองเธอด้วยความงุนงงขณะที่ปาดน้ำตาออก "อะไรเหรอ(ช/ค)? เธอคิดว่าเทเรซาจะพูดอะไรเหรอ?..."
เธอสูดหายใจเข้าลึก "นาย..."
ผมจ้อมมองลึกเข้าไปในดวงตาที่แสดงถึงความเห็นใจที่เธอใช้มองผมและเริ่มร้องให้ออกมาอีกครั้ง ผมซบหน้าลงกับฝ่ามือแล้วปล่อยเสียงสะอื้นออกมา
"โทมัส..." เธอกระซิบ ผมยังคงไม่เงยหน้ามองเธอ "โทมัส" เธอเรียกชื่อผมซ้ำอีกครั้ง ผมค่อยๆเงยใบหน้าที่มีน้ำตานองทั่วทั่งหน้าขึ้นไปมองเธอขณะที่เธอคว้ามือของผมขึ้นไปกุมไว้ "ฉันรู้ว่าเธอจะต้องพูดอย่างนั้นแน่นอน..." เธอกระซิบ
ชั่วขณะที่ดวงตาที่แดงก่ำของผมสบเขากับดวงตาที่แสดงถึงความขอโทษของเธอ ผมก็รู้ได้เลยว่าเธอพูดความจริงและผมรู้ว่าเธอเข้าใจถึงความเจ็บปวดของผม...
ผมจ้องมองไปที่ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของน้องสาวผม ผมเห็นถึงความเจ็บปวดและแตกสลายของเธอเหมือนกับที่ผมรู้สึก เธอสูญเสียคนคนๆเดียวที่เธอแคร์ไป คนที่เธอรักมากที่สุดในโลก และผมได้สูญเสียเพื่อนรักของผมไป...
"ฉันเสียใจด้วยนะ(ช/ค) เรื่องนิวท์น่ะ..." ผมสูดจมูกฟุดฟิด
เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย "และฉันก็เสียใจด้วยนะ เรื่องเทเรซาน่ะ"
เมื่อเธอพูดจบผมก็ดึงน้องสาวเข้ามากอดแน่น ขอบคุณสวรรค์ ที่ในบรรดาคนที่จากไปไม่ใช่น้องสาวของผม ขอบคุณที่เธอไม่ตาย...
(The End)