To get the physical book: shopee.ph/insanesoldier_books_and_merch
---
Date started: March 24, 2017
Date completed: April 29, 2020
Additional chapters:
Date Started: May 9, 2020
Date completed: July 15, 2020
CONTENT WARNING: This story contains scenes that readers may find upsetting, disturbing, and/or traumatic. Readers' discretion is advice.
***
Episode 1:
"She's there."
Napatingin ako sa mga nagbubulungang estudyante rito sa cafeteria. Oo nga't maingay talaga sa ganitong klase ng lugar pero parang nag-iba yung dating ng mga bulungan, even the ambiance. I released a sigh, it's quite familiar.
And as if on cue, naglakad papasok ng lugar ang dahilan ng mga bulungan. Akala mo mataas na taong binigyang daan ng mga estudyante. Halatang ilag ang mga ito sa kanya.
Sinundan ko siya ng tingin katulad ng ibang mga nandito. Pang-ilang beses ko na 'tong ginawa simula nang mag-aral ako rito.
Mahaba ang straight at itim na buhok niya na umaabot sa baywang, may bangs din ito na halos takpan na ang mga mata. Actually nakatakip na talaga pero parang hindi siya naiirita. Sa totoo lang palagi kong naalala si Sunako Nakahara na isang anime character sa kanya kapag nakikita ko yung ganoong hairstyle. Ang weird naman kasi.
Maputi rin siya at makinis ang mukha. Matangkad. Maganda. May mga suot din siyang bracelets sa left hand niya at talaga namang bagay na bagay ang uniform sa kanya. Siya si Rosendale.
Kung tutuusin ay pansinin ang kagandahan na meron ito pero walang sumubok na pumorma o makipag-usap sa kanya maliban sa mga bagong students na hindi pa talaga siya kilala.
There were rumors spreading in this university about her which was not really good to know. Ang sabi, she massacred her own family.
Pero nagtataka ako kung bakit nandito pa siya. Kung totoong siya ang pumatay sa pamilya niya, why she's still here? Dapat nasa kulungan siya o sa isang mental institution kung totoo ngang psychopath siya.
She's dangerous.
Pumunta siyang counter. Kahit yung mga nagtitinda, hindi makatingin ng diretso sa dalaga. As usual ay um-order lang ito ng vegetable salad at bottled water. I guess she's a vegetarian, never ko pa siyang nakitang kumain ng meat.
"Echo, ang tingin, wagas." Komento sa akin ni Cheddy. Napunta tuloy sa kanya ang atensyon ko. May kasama nga pala ako. "Baka naman matunaw sa'yo si Rosendale."
"Edi okay," Wala sa loob na naisagot ko kaya nag-angat siya ng kilay. "What?"
"Grabe ka naman."
"Kumpara mo sa aming dalawa, mas grabe siya." giit ko. It's the truth anyway.
"Naniniwala ka ba sa mga tsismis about her?" She asked. Tumango ako. May evidence na't lahat-lahat, hindi pa ba ako maniniwala?
Wala na siyang pamilya, and it was even featured in newspapers, television, even on online news sites. I've watched and read news about the massacre. The authorities investigated about the possible foul play but negative.
Rosendale being the only witness, and unfortunately, the primary suspect, I guess sapat na 'yon para masabing siya nga ang pumatay sa buong pamilya niya.
There were a lot of rumors going around in this university about her, some were quite unreasonable, while some were believable. But then, whether all the rumors were true or not, there's only one fact that will exist.
"Minsan iniisip ko baka wala naman talaga siyang kasalanan." Cheddy said, "Malay mo hindi talaga siya ang may gawa ng nangyari"
"And what?" balik tanong ko, "If she's not the killer then who? Kung wala talaga siyang kasalanan, sana dinepensahan niya ang sarili niya—" Natigilan ako nang nag-iba ang tingin ng kaibigan ko. May tao sa likuran ko. "Cheddy."
Hindi siya sumagot. Lumingon ako sa likuran ko at halos malulon ko ang sariling dila nang malamang hindi lang kung sino ang nasa likuran ko but Rosendale herself. Bigla akong nakaramdam ng kilabot.
Ngayon ko lang siya napagmasdan ng ganito kalapit. And it's really...uncomfortable. Siguradong narinig niya ang mga pinagsasabi ko. Maging ang mga tao sa bawat tables ay nanahimik. Ano ba 'tong pinasok ko?
Nakikita ko yung mata niyang nakatitig sa akin kahit may nakaharang na bangs. Ang lamig. Parang walang buhay. Nakakapanindig balahibo. Pero sa kabila ng uneasiness ay hindi ko magawang alisin ang titig sa kanya.
Bahagya siyang yumuko. My heart raced fast. Kinakabahan ako. Parang pagpapawisan ng malamig. Inilapit niya ang bibig sa tainga ko.
"Huwag puro bibig. Utak din dapat."
My mouth gaped open. Tulalang sinundan ko siya ng tingin habang naglalakad paalis na akala mo'y walang ginawa. Did she just... Halos magsalubong ang kilay ko sa pinagsamang inis at relief. Ang lakas ng loob na insultuhin ako.
"Anong sinabi sa'yo?" Curious na tanong nitong best friend kong wala man lang ginawa.
I clicked my tongue annoyingly. "Wala."
"Ano nga kasi?"
"Wala nga." Bumuntong-hininga ako. "Hindi ko nga naintindihan yung sinabi niya sa sobrang hina."
"Ay." Parang nanghihinayang pang reaction nito. "Pero grabe, kinilabutan ako! Akala ko sasaktan ka niya, eh."
"Halika na, pinagtitinginan na tayo." Naglakad ako paalis at sinundan naman niya ako. Nakahawak siya sa braso ko.
I can't help but think that I'll probably be a topic of the students because of what happened. Ah, whatever. It's partly her fault for noticing me.
"Pero, shocks talaga. Nakakatakot pala siya kapag malapitan. Ang ganda niya pero..." Dumiin ang palad niya sa balat ko. "Nakakapangilabot!"
"Let's not talk about her, baka mamaya nasa tabi-tabi lang natin 'yon." Sabi ko para lang putulin na yung usapan namin about sa babaeng 'yon. Tumango naman siya at nanahimik na lang.
May attitude din pala yung Rosendale na 'yon.
Next time iiwasan ko na lang magsalita kapag nasa malapit siya. Wala pa siguro siyang ginagawa sa ngayon but it's not my wish to put my name on her list—if ever there was.
"Pero, Echo, hindi ka ba natakot sa presence niya?"
Tingnan mo 'tong si Cheddy, kakasabi ko lang na huwag nang pag-usapan, eh. Hindi rin talaga papapigil.
"Kinabahan ako, pero hindi naman ako natakot talaga." sagot ko na lang.
Pumasok na kami sa classroom namin for our next subject. Irregular student si Cheddy kaya hindi ko siya kasama sa lahat ng subjects. Ang hilig kasing mag-shift ng kaibigan ko, ewan ko ba kung anong trip sa buhay.
"Pero alam mo kung hindi lang gano'n ka-weird si Rosendale, feeling ko magiging girl crush ko siya."
Natawa ako. "Kung sabagay, maganda naman talaga siya."
"Ikaw rin?" Halos hindi pa siya makapaniwala sa naging sagot ko.
I shrugged my shoulders. "Ewan."
Naupo kami sa pwesto namin na malapit lang sa unahan. Hindi ako makapag-concentrate sa class kapag nasa likuran ako.
Nahinto kami sa usapan nang pumasok sa loob ng silid-aralan ang taong pinag-uusapan namin. Natahimik ang mangilan-ngilan pa lang na students na nandito. Lagi naman silang ganyan kapag dumadating siya.
Akala mo laging may dumadaang anghel pero, nope—it's the opposite.
Bigla siyang lumingon sa akin. Alam kong nasa akin ang titig niya. Napahawak ako sa braso ni Cheddy nang hindi sinasadya. Bakit siya natingin sa akin?
"Echo, naaalala ka yata niya," bulong ng kaibigan ko. Hindi ko naman alam kung magre-react ba ako o ano.
Nakahinga ako nang maluwag nang mag-iwas ito ng tingin at umupo na rin sa pwesto niya. Wala itong katabi. Walang nangahas. Sino ba naman ang matapang na susubok.
Now I have to endure her presence. Kung bakit ba naman kasi classmate ko siya sa lahat ng klase.
_____