"วะ— ว่าไงนะ?" ฉันถามตาโต "ไม่ๆๆๆ ฉะ— ฉันไม่ใช่ปีเตอร์ แพนนะ!" ฉันเย้ยหยัน พยายามปกปิดความวิตกกังวลของตัวเองไว้ "ฉันเปลี่ยนทัศนคติของเขาไม่ได้หรอก!"
"เธอต้องทำได้อยู่แล้ว" จาเร็ดพูด เขามองมาที่ฉันด้วยแววตาที่แสดงถึงความมั่นใจ "ถึงแม้ว่าอาจจะยังไม่สามารถทำให้เขาหายขาดได้ทันทีก็เถอะ แต่อย่างน้อยมันก็สามารถหยุดความเจ็บปวดของเขาตอนนี้ได้นะ เดี๋ยวพอเวลาผ่านไปนานๆเข้า เธอก็จะสามารถรักษาเขาได้เองแหละ"
"ไม่ นายไม่เข้าใจ..." คอของฉันแสบร้อนจากการกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลหยดลงมา "ฉันไม่รู้ว่าฉันจะต้องทำยังไง— "
"เธอทำได้..." ฉันได้ยินเสียงที่อ่อนแรงของนิวท์พูดขึ้น
ฉันหันกลับไปมองนิวท์ที่ตัวสั่นระริกและชุ่มไปด้วยเหงื่อ "ไม่นิวท์ ฉันไม่รู้— "
"ใช่ เธอทำได้..." นิวท์พูดตัดบท "แค่อยู่กับฉันเถอะนะได้โปรด..." เขาอ้อนวอนแล้วบีบมือของฉันแน่น ภาพตรงหน้าของฉันเริ่มเบลอจากน้ำตาที่เริ่มคลอหน่วยออกมา
"เอาล่ะ!" จาเร็ดเอ่ยขึ้น เขาหันไปพูดกับคนอื่นๆ "ให้พวกเขาได้อยู่กันตามลำพังเถอะ อย่าไปเป็นก้างขวางคอขัดความสุขของนิวท์กันเลย" เมื่อเขาพูดจบทุกๆคนก็แยกย้ายสลายตัวกัน
ฉันเอนกายเข้าไปใกล้นิวท์ที่ยังคงนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นหญ้า ฉันใช้มือเกลี่ยเส้นผมให้ออกไปจากใบหน้าของเขา ฉันรู้สึกได้ว่าตัวของนิวท์สั่นเบาลงขณะที่ฉันจ้องมองไปที่นัยน์ตาสีน้ำตาลช๊อกโกแลตคู่สวยของเขา
"ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย..." ฉันกระซิบถึงแม้ว่าความจริงแล้วฉันจะไม่เชื่ออย่างนั้นจริงๆก็ตาม
นิวท์พยักหน้า เขาหายใจเข้าออกอย่างหนักหน่วงขณะที่เขาหลับตาแน่น "อย่าปล่อยให้มันกลืนกินฉันนะ(ช/ค)..."
ฉันสะอึกแล้วระเบิดน้ำตาออกมา "ไม่มีวัน..." ฉันสูดจมูดฟุดฟิดแล้วใช้หลังมือปาดน้ำตา "เราเลิกพูดถึงเรื่องไอ้ไวรัสปลวกนั่นเถอะนะ" ฉันพูดพึมพำ
นิวท์พยักหน้า
"บอกฉันหน่อยสินิวท์..." ฉันเริ่ม พยายามเปลี่ยนเรื่องคุย "อะไรเหรอ ที่ทำให้นายมีได้ความสุขจริงๆน่ะ? อะไรที่ดลใจให้นายสู้ต่อไปน่ะ?"
"ฉันบอกแล้วไง... ว่าเธอนั่นแหละ... ที่ทำให้ฉันมีความสุข..." เขากระซิบ
"ฉันหมายถึงสิ่งที่นายต้องการในอนาคตน่ะ อย่างเช่น เป้าหมายชีวิตหรือความปรารถนาอะไรทำนองนี้น่ะ?" ฉันถามอย่างนุ่มนวล ฉันล้มตัวลงนอนที่พื้นหญ้าข้างๆเขาขณะที่ฉันใช้ข้อศอกยันตัวฉันไว้ข้างนึง
"สิ่งที่ฉันต้องการในอนาคตอย่างงั้นเหรอ?..." เขาถาม
ฉันพยักหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน ฉันใช้นิ้วมือเกลี่ยเส้นผมสีบลอนด์ทองของเขาเล่น
"ฉันอยากมีอนาคตร่วมกับเธอ..." เขากระซิบแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้า "ฉันอยากจะ— อยากจะ" เขาของเขาค่อยๆแผ่วเบาลงและตัวของเขาก็เริ่มสั่นหนักขึ้นอีกครั้ง
"นายอยากจะทำอะไรเหรอนิวท์?"
"ฉันอยากจะแต่งงานกับคนที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิต... ฉันอยากให้เราแต่งงานกัน..."
ฉันรู้สึกถึงหัวใจของฉันที่กำลังเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่งไปกับคำพูดของเขาและฉันรู้สึกได้ว่าอาการสั่นของเขาหายไป นิวท์เลิกขบกรามแล้ว มันได้ผล...
"อะไรอีกเหรอนิวท์ มีอย่างอื่นอีกไหม?" ฉันยิ้ม แสงแห่งความหวังเริ่มจุดประกายขึ้นมา วิธีของจาเร็ดมันได้ผลจริงๆ...
"ฉันอยากมีครอบครัว... อยากมีลูกๆที่น่ารักๆกับเธอ..." เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ อาการสั่นของเขาหยุดลงแล้ว เขาค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างทุกลักทุเลและทันใดนั้นเขาก็ดึงฉันเข้าไปกอดแน่น
"มันได้ผล..." ฉันกระซิบ "ฮอร์โมนแห่งความสุขมันช่วยได้จริงๆ..."
เขาส่ายหน้าขณะที่เขาผละตัวออก "เธอพูดถูก ความเจ็บปวดมันหายไปแล้ว... แต่ฉันไม่คิดว่าฮอร์โมนพวกนั้นมันช่วยฉันไว้หรอกนะ พวกมันไม่ได้รักษาฉัน..."
ฉันหันไปมองนิวท์ด้วยความสงสัย "แล้วนายคิดว่าอะไรล่ะที่รักษานายน่ะ?"
"เธอไง(ช/ค)... เธอนั่นแหละคือยารักษาของฉัน..."เขากระซิบก่อนจะเอนกายลงมาจูบฉันอย่างอ่อนโยน