Επαιξα με μια τουφα απο τα μαλλια μου αμηχανα και συνεχισα την εξεταση μου.
"Καιρος να μου συστηθείς και εσυ!"
Του ειπα δυναμικα ωστε να του περασω το μηνυμα πως βρισκομαι εδω για να τον βοηθησω.
Αυτος γελασε για ακομα μια φορα και αποκρίθηκε υστερα.
"Ryan Leick"
Η φωνη του βαθια και τα λογια του συγκρατημένα και κοφτά. Του εβγαζα τις λεξεις με το τσιγκέλι... κούνησα το κεφαλι μου ικανοποιημένη και αυτος Ανακαθισε στο εδαφος.
Τον επεξεργαστηκα. Το προσωπο του μακρύ και λεπτο. Ελάχιστες ρυτίδες απλώνονταν στο κουτελο του. Τα χειλη του λεπτα και τα ματια του σχιστά και κατάμαυρα.
Στον καρπο του χεριου του ειχε γραμμένα τρια ονοματα. Το ενα κατω απο το αλλο, και διπλα στο καθενα ειχε σχεδιάσει αυτος εναν σταυρο.
Με μπερδεψε αυτο αρκετα... τον κάρφωσα με το βλεμμα μου και εκεινος κάλυψε αμεσως το χερι του.
"Συμβολίζει κατι για εσενα;"
Τον ρωτησα ευγενικά.
"Ειναι η οικογενεια μου!Ήταν βασικα..."
Τα ματια του δεν ξεκολλούσαν λεπτο απο το πατωμα. Το προσωπο του αγρίεψε και τοτε με μια κινηση του κοπανησε το χερι του στο εδαφος.
"Τι έπαθαν;"
Απο πρωτη αποψη δεν μου φαινοταν ως δολοφονος. Ουτε ως εγκληματίας... το προσωπο του ειχε μια ευγένεια και μια τρυφερότητα.
Περα απο την μουτζουφλια και τον θυμο.
Εσμυξε τα φρυδια του και συγκράτησε τα δακρυα του που ηταν ετοιμα να ξεχειθουν απο τα ματια του.
"Παρε τον χρονο σου...Οποτε εισαι ετοιμος μου λες!"
Του ειπα απολογητικα.
Ενιωθα ασχημα να τον βλεπω ετσι. Μολις ειχα σκαλίσει μια πληγη που για αυτον δεν ειχε κλεισει.
Περιμενα για κανα πενταλεπτο μεχρι που πηρε το θαρρος να συνεχισει...
"Ειναι νεκροί. Και η γυναικα μου και οι δυο κόρες μου!"
Δεν απαντησα. Τον αφησα να συνεχισει. Πηρε μια βαθια αναπνοη και εκλεισε με δυναμη τα βλεφαρα του! Σαν να προσπαθουσε να παει σε αυτην την μερα.
"Εγω τους σκότωσα.Ηταν ατυχημα!Πανω στην προσπαθεια μου να απομακρύνω εναν κλέφτη απο το σπιτι μας... μια φωτια ξεσπασε εξαιτιας μου. Κάηκαν ολοι τους! Και εγω ημουν αναγκασμένος να καθομαι και να παρακολουθω το σπιτι μου να λαμπαδιάζει. Ακούγοντας τις φωνες τους να ζητάνε βοηθεια! Δεν μπορουσα να κανω κατι! Μου αξιζει να ειμαι εδω..."
Συγκράτησε ενα λυγμό απο την φωνη του και ελευθέρωσε τα δακρυα του! Τα οποια ξεχύθηκαν σαν τυφώνας απο τα ματια του.
Το προσωπο του ζαρωμενο και ντροπαλό ηταν σκυμμένο και κοιτουσε το εδαφος. Δεν τολμούσε να με αντικρίσει.
Την επομενη στιγμη ειπε.
"Εισαι σιγουρη πως θελεις να μεινεις εδω; πολλοι εχουνε χειροτερο παρελθον απο αυτο! Δεν θα το αντεξεις! Ουτε η προηγουμενη τα καταφερε!"
"Ειμαι σιγουρη για την επιλογη μου!Οσο με κρατήσουν εδω θα βγαλουμε μια ακρη με ολα αυτα!"
Του ειπε χαμογελοντας και αυτος εσκασε ενα στραβο και διστακτικό χαμογελο.Τοτε ο Michael μπηκε στην αιθουσα και μας ενημερωσε πως η ωρα μας τελειωσε.
Θα ακολουθουσε το αυριανό μας ραντεβου στις 11:00. Βγηκα απο τον θάλαμο και πηγα στο γραφειο του Michael να δωςω αναφορα.
"Λοιπον θελω εντυπωσεις απο την πρωτη σου μερα!"
Σοβαρος και αυθόρμητος ως συνηθως ετρυψε τα χερια του και περιμενε την απαντηση μου.
"Ολα πολυ καλα! Ο Ryan ειναι πιο πολυ θυμωμενος με τον εαυτο του παρα με την κατασταση που βρισκεται!"
"Ο ιδιος το θέλησε και ειναι εδω!προλαβαινε να γινει καπνος μεχρι να ενημερώσουν οι γείτονες εμας, αλλα Αντιθετως αυτος μας περιμενε!"
Ηταν ενας μπερδεμενος ανθρωπος ο Ryan! Χάνοντας την οικογενεια του πιστευει πως δεν υπαρχει νοημα να συνεχισει στη ζωη!
Και δουλεια μου εδω ειναι να του αποδειξω πως κανει λαθος. Ισως η ψυχολογηση στις φυλακές να μην ειναι τοσο σκληρη οςο μου λεγανε!
Αφου αποχαιρέτησα τον Michael μου ηρθε φλασια μια σημαντικη ερωτηση που ειχα για αυτον.
"Michael. Κατι τελευταιο... ο Ryan ανεφερε πως η προηγουμενη ψυχολογος δεν τα καταφερε. Τι εννοουσε;"
Ο Michael αφησε την κούπα με τον καφε ππυ κρατουσε και με κοιταξε με σοβαρότητα. Κατι κακο μοιριζομουν... και ηξερα πως θα μου πει την αληθεια κατάμουτρα!
"Κρεμάστηκε..."
Απαντησε αυτος και χαιδεψε το κουτελο του αμηχανα.
Αυτη η πληροφορια ισως να μου έκοψε λιγο τα ποδια αλλα για να καθησυχασω τον εαυτο μου χαμογελασα αμηχανα και βγηκα απο το κτηριο.
Πηρα μια βαθια ανασα σκεπτόμενη την νεα αρχη μου και τοτε το κινητο μου χτυπηςε.
-Ναι;
Ρωτησα οταν αντίκρισα τον αγνωστο αριθμο.
-Τι ναι βρε χαζούλα; Εγω ειμαι ο Bryan!
Γελασα στην αντιδραση του αδελφού μου και καθάρισα την φωνη μου.
-σορρυ πηρες απο αγνωστο αριθμο και δεν σε καταλαβα!
-Λεπτομερειες! Λοιπον συνάντησε με στο διαμερισμα σου σε καμια ωρα! Ελπιζω να με φιλοξενήσεις το βραδυ...
Κλεισαμε το ραντεβου μας και ξεκίνησα για το σπιτι. Σε ολη την διαδρομη το στομαχι μου σφυγγονταν στην σκεψη πως η κοπελα πριν απο μενα κρεμάστηκε!
Ευχομαι να ηταν απο δικα της ψυχολογικα προβληματα και οχι λογω τον κρατουμένων.
Επρεπε να ξεχαστω λιγο! Αλλα μολις πρωτη μερα εδω και εγω ειμαι κολλημενη στο παρελθον του Ryan και το οδυνειρο τελος της προηγούμενης ψυχολογου.
Λες να τρελαθω και εγω στο τελος;
Δεν θα μου ηταν ευχάριστο αυτο!
Εφτασα εξω απο το σπιτι μου και ο Bryan με ενα οικογενειακο παγωτο αγκαλια με περιμενε.
Τον αγκαλιασα ευχαριστημένη και έκπληκτη.
"Πως και μια τοσο ευχαριστη εκπληξη;"
"Χωρισα με την Brook. Και ηθελα να μεινω σε εσενα για δυο μερες. Μετα φευγω για νεα Υόρκη. Θα παω να δω τη μαμά!"
Ειπε με το προσωπο του σκοτεινιασμενο και γεματο τυψεις.
"Ενταξει θα τα πουμε μεσα! Μην στεκόμαστε στην πορτα!"
Μπηκαμε στο σπιτι και αφησαμε τα πραγματα μας χύμα στον καναπε.
Παλιές παιδικές συνήθειες οπου η μαμά ετρεχε απο πισω να τα μαζεύει.
Επρεπε να εκτιμήσω εκεινη την εποχή! Βιαζόμουν καποτε για την ενηλικίωση αλλα πραγματικα μετανιωνω που δεν ειμαι πλέον παιδι.
Κατσαμε στον καναπε ανοιξαμε ενα μπουκαλι κρασι και τσουγκρίσαμε στο νεο μου ξεκίνημα.
"Λοιπον τι συνεβει με αυτην;"
Η brook ειναι η κοπελα του Bryan απο το λυκειο.
Ειναι χρονια μαζι και για καποιο χρονικο διαστημα ημουν σιγουρη πως θα το πηγαίνανε για γαμο.
Ομως μαλλον έπεσα εξω...
"Την έπιασα με αλλον!"
Ειπε μονότονα και ηπιε μονορουφι το ποτηρι με το κρασι.
Το ξανα γεμισε και συνεχισε.
"Δεν της αφησα περιθωρια να μου εξηγηθεί, απολογηθεί και μπουρδες! Ηταν μεγαλη προδοσία απο μέρους της!"
Αποφασισμένος για την επιλογη του μου εδωσε τον λογο.
"Ομως περα απο αυτο εσυ θα μου πεις! Πως πηγε η πρωτη σου μερα;"