"Αγγελική!" φωνάζει και γυρίζω να τον κοιτάξω. "Ξέχασες ένα τσιμπιδάκι." λέω ενώ σηκώνει στον αέρα το χέρι του που κρατάει το τσιμπιδάκι. Στριφογυρίζω τα μάτια μου. Πάλι πρέπει να γυρίσω πίσω;
Κάνω γοργά βήματα και φτάνω μπροστά του. Απλώνω το χέρι για να πάρω το τσιμπιδάκι όμως ο Jackson το πετάει πίσω του.
Προτού προλάβω να νευριάσω, ο Jackson βάζει το ένα του χέρι στη μέση μου και το άλλο στον αυχένα μου και τραβάει προς το μέρος του και ενώνει τα χείλια του με τα δικά μου. Δεν συνειδητοποιώ αμέσως αυτό που γίνεται. Ο Jackson με φιλάει. Με κρατάει τόσο σφιχτά που δεν μπορώ να ξεφύγω. Αλλά δεν θέλω να ξεφύγω.
Τα μάτια μου κλείνουν ενώ τα χέρια μου αναζητούν το σώμα του. Το φιλί μας είναι το ίδιο πεινασμένο με εκείνα που δίναμε αφότου είχαμε καιρό να ιδωθούμε, όμως και τόσο διαφορετικό.
Πλέον δεν με φιλάει μόνο ο Jackson, αλλά τον φιλάω κι εγώ.
Μένουμε εκεί, ακίνητοι, στο κατώφλι της πόρτας, κολλημένος ο ένας πάνω στον άλλον. Πόσο μου έλειψε...
<3
Ξεκολλάμε τα χείλια μας με κόπο. Αισθάνομαι μουδιασμένη σε όλο μου το σώμα. Παρόλο που έχουν απομακρυνθεί τα χείλια μας έχω την αίσθηση ότι ακόμα φιλιόμαστε.
"Αγγελική", ψιθυρίζει το όνομά μου. Και είναι η τρυφεράδα στη φωνή του που με ξαναγυρίζει στη πραγματικότητα.
Ανοίγω τα μάτια μου απότομα και τον σπρώχνω από κοντά μου. "ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ; ΤΙ ΚΆΝΩ; ΤΙ ΚΆΝΟΥΜΕ;" Έχω τρελαθεί. Ο Jackson έχει το ίδιο βλέμμα με μένα. Σοκαρισμένος. Σηκώνω το χέρι μου στον αέρα για να τον χαστουκίσω. Ο Jackson σφίγγει τα μάτια του αλλά πριν ακουμπήσει η παλάμη μου στο μάγουλό του, σταματάω. Μα γιατί να τον χαστουκίσω; Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι αυτό που έκανε με προσέβαλε. Γιατί είμαι συνέχεια μπερδεμένη;
Ο Jackson ανοίγει δειλά τα μάτια του και βλέπει το χέρι μου. "Νόμιζα πως θα με χτυπούσες."
"Ω, μην με προκαλείς!" τον απειλώ, παίρνοντας φόρα για να τον χτυπήσω. Εκείνος πάλι κλείνει τα μάτια του. Αλλά και πάλι σταματάω. Κοιτάζω για μια στιγμή το χέρι μου.
"Είναι ανώφελο." μουρμουράω προτού το ρίξω απότομα.
Ο Jackson με τραβάει από το χέρι και μπαίνουμε στο σπίτι. Κοπανάει την πόρτα και με πετάει πάνω της βάζοντας τα χέρια του δίπλα από το κεφάλι μου. "Νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε" λέει με το άγριο και συνάμα ελκυστικό του βλέμμα. Τα μάτια του κοιτάζουν βαθιά στα δικά μου και δε το αντέχω. Αλλά δεν μπορώ ούτε να στρέψω το βλέμμα μου κάπου αλλού.
"Δεν νομίζω ότι αυτή η στάση είναι η κατάλληλη για να μιλήσουμε." ο Jackson τραβιέται απότομα από κοντά μου. Δεν είχα καταλάβει ότι τόση ώρα κρατούσα την αναπνοή μου. Εκπνέω όλο τον αέρα που κρατούσα στα πνευμόνια μου προτού μιλήσω.
"Λοιπόν, τι στο καλό ήταν αυτό;" ο Jackson δεν φαίνεται προετοιμασμένος γι' αυτήν τη συζήτηση αλλά ούτε κι εγώ.
"Ήταν μια παρόρμηση." μου απαντάει χωρίς να με κοιτάει.
Γελάω ειρωνικά. "Μία τι;"
"Αυτό που άκουσες. Ξέρεις, πολλές φορές ενεργούμε χωρίς να σκεφτόμαστε. Αυτό συνέβη και τώρα."
"Α, μάλιστα. Δηλαδή, για να καταλάβω όλο αυτό ήταν αντίδραση από το σώμα σου και όχι ότι το ήθελες πραγματικά."
"Εμμ ναι." δεν με πείθει καθόλου.
"Αχ με μπερδεύεις πάρα πολύ." λέω και ανακατεύω τα μαλλιά μου.
"Επίσης ήταν και η μέθοδος για να καταλάβω αν σε έχω ξεπεράσει." σηκώνω απότομα το βλέμμα μου προς το μέρος του. Επιτέλους φτάσαμε στο ζουμί.
"Και που κατέληξες;" τον ρωτάω σαν να μη με νοιάζει αλλά καίγομαι από περιέργεια.
"Τι ξαφνική ανάκριση είναι αυτή; Εσύ μπορείς να απαντήσεις στην ίδια ερώτηση;" ρωτάει και βάζει τα χέρια του στη μέση. Γιατί ξαφνικά αλλάζει θέμα;
"Σε ρώτησα πρώτη!"
"Κι εγώ σε ρώτησα δεύτερος. Γι' αυτό περιμένω μια απάντηση." Δεν το πιστεύω! Γιατί πάντα πρέπει να με εκνευρίζει;
"Και θα την έχεις!" του λέω απότομα.
"Α, ναι; για να την ακούσω." έχω γίνει έξω φρενών.
"Σε έχω ξεπεράσει απόλυτα! Είμαι πλέον έτοιμη να βρω κάποιον αντικαταστάτη. Και ξέρεις ποιον εννοώ. Τον Sookyung!" του απαντάω με σταυρωμένα τα χέρια χτυπώντας νευρικά το πόδι μου.
"Ωραία λοιπόν. Σας εύχομαι τα καλύτερα!" λέει μέσα στην ειρωνεία.
"Ευχαριστούμε!" κάνω μια μικρή παύση. "Και τώρα εσύ μου χρωστάς μια απάντηση."
"Μην ανησυχείς για μένα. Τίποτα δεν ήσουν. Δεν χρειαζόμουν ούτε χρόνο για να σε ξεπεράσω. Μπορώ να έχω όποια θέλω." ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά καθώς άκουγα τα λόγια του. Αλήθεια δεν ήμουν τίποτα για εκείνον;
"Ωραία λοιπόν! Και αυτή τη φορά να βρεις μια θαυμάστρια σου και όχι μία anti-fan. Γιατί δεν μου άρεσες ΠΟΤΈ!" ο τόνος της φωνής μου ανέβηκε ανεξέλεγκτα.
"Ωραία!" λέει και μου γυρνάει τη πλάτη.
"Ωραία!" του λέω και του γυρνάω κι εγώ τη πλάτη. Θα βγουν καπνοί από τα αυτιά μου, το νιώθω! "Καλύτερα να φύγω." λέω και πλησιάζω τη πόρτα.
"Στο καλό!" φωνάζει και κοπανάω τη πόρτα πίσω μου.
Περπατάω με γοργό βήμα. Είμαι έτοιμη να εκραγώ. "Ηλίθιε. Βλάκα." μουρμουρίζω.
Έχω τόσα νεύρα που θέλω να εκτονωθώ κάπου. Θέλω να βρω ένα σάκο του μποξ και να τον χτυπάω αλύπητα. Θέλω να δείρω κάποιον.
"Μην τον σκέφτεσαι." λέω συνέχεια στον εαυτό μου. Η πίεσή μου έχει φτάσει στο ζενίθ!
Πηγαίνω σε ένα ψιλικατζίδικο και αγοράζω ένα μεγάλο μπουκάλι νερό. Ίσως αν βρέξω το πρόσωπό μου με κρύο νερό να ηρεμήσω κάπως.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι στο πάρκο. Ανοίγω το μπουκάλι και ρίχνω αρκετό νερό στο πρόσωπό μου. Κλείνω τα μάτια μου για μια στιγμή και ηρεμώ. Και μου έρχεται η ανάμνηση του φιλιού μας. Ακουμπάω τα χείλια μου και σκέφτομαι πόσο θα ήθελα τα χείλια του Jackson πάνω στα δικά μου.
"Σταμάτα να τον σκέφτεσαι!" φωνάζω και ρίχνω όλο το νερό πάνω μου. Παρόλο που με πλήγωσε τόσο πολύ δεν μπορώ να μην τον σκέφτομαι. Του είπα ψέματα ότι τον έχω ξεπεράσει αλλά εκείνος μου ράγισε την καρδιά. Πλέον δεν θέλω μόνο να τον ξεπεράσω αλλά επιβάλλεται!
Σηκώνομαι όρθια. "Ήρθε το τέλος σου κύριε Jackson Wang." λέω με αποφασιστικότητα.
Όταν γυρνάω στο σπίτι βλέπω τη Σεμίνα να κάθεται στον καναπέ λες και περίμενε την άφιξή μου με ανυπομονησία.
Κοπανάω την πόρτα πίσω μου και με κοιτάζει με απορία. "Τι έγινε;" ρωτάει σαν μια έντρομη κουτσομπόλα.
Την κοιτάζω με το πιο ειρωνικό-δολοφονικό βλέμμα που έχω. "Απλά συνάντησα τον παλιό κακό-ηλίθιο Jackson. Αυτό όλο!"
"Ωχ! Τι έγινε;"
"Αυτό που ευχόσουν να γίνει." της απαντάω με σταυρωμένα τα χέρια. "Με φίλησε."
"ΤΙ;!" η Σεμίνα πετάχτηκε από τον καναπέ.
"Κάτσε κάτω κορίτσι μου."
Η Σεμίνα ξανακάθεται. "Κι εσύ τι έκανες;"
"Τον φίλησα κι εγώ."
"ΤΙ;!" Η Σεμίνα σηκώθηκε πάλι όρθια.
"Ηρέμησε. δεν χρειάζεται να μας ακούσουν και οι γείτονες. Και κάτσε επιτέλους στα αυγά σου." της λέω και την τραβάω από το χέρι για να καθίσει.
"Και τότε αφού φιληθήκατε γιατί είσαι έτσι;"
"Γιατί μαλώσαμε. Του είπα ότι τον ξεπέρασα. Μου είπε κι εκείνος ότι με ξεπέρασε εύ-κο-λα και έφυγα."
"Δηλαδή όποια ελπίδα και να υπήρχε..."
"Πέθανε." συμπληρώνω την φράση της. "Και μην νομίζεις ότι δεν κατάλαβα το σχέδιό σου!"
"Τι πράγμα;" λέει θιγμένη.
"Το γεγονός ότι κάλεσες τον Jackson όταν εγώ κοιμόμουν είναι απόλυτα φυσιολογικό." η Σεμίνα χαμηλώνει το βλέμμα της. "Το θέμα μας είναι ότι η μπογιά του Jackson πέρασε πια."
"Τι;" πόσες φορές θα την δω να γουρλώνει τα μάτια της;
"Αυτό που άκουσες. Δεν αξίζει να τον σκέφτομαι. Με πλήγωσε παρά πολύ."
"Αν αυτό θες..."
"Και το πιο χαζό είναι ότι ακόμα σκέφτομαι το φιλί μας."
Η Σεμίνα με τραβάει στην αγκαλιά της. Αισθάνομαι πάντα ασφαλής στην αγκαλιά της. "Αχ, χαζούλα μου. Μην ανησυχείς." λέει και μου τρίβει την πλάτη.
***********************
Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κάνω σβούρες στο κρεβάτι μου. Ο ιδρώτας κολλάει στο σώμα μου. Σκέφτομαι συνέχεια τον τσακωμό μου με τον Jackson. Ενώ με πλήγωσε τόσο πολύ πώς γίνεται να μην μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου;
Ακόμα σκέφτομαι τα χείλη του πάνω στα δικά μου.
"Σύνελθε!" δίνω μικρά χαστούκια στον εαυτό μου. Το να ξεπεράσω τον Jackson δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα.
************************
Την επόμενη μέρα είχα μάθημα στη σχολή. Ενας καλός τρόπος για να ξεφύγει το μυαλό μου.
Ετοιμαστήκαμε και φύγαμε. Είμαι τόσο χαρούμενη που θα πάω στη σχολή. Θα δω πάλι τους συμφοιτητές μου. Βέβαια πολλοί δεν θα θέλουν να με δουν αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Την προηγούμενη φορά ήμουν πολύ κουρασμένη για να μιλήσω με κάποιον.
Το προαύλιο είναι γεμάτο από παιδιά. Αμέσως αναγνωρίζω τους συμφοιτητές μου και τους χαιρετάμε. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που με συμπαθούν.
Καθόμαστε σε ένα παγκάκι περιμένοντας να ξεκινήσουν τα μαθήματα. "Πίσω στα παλιά." αναφωνώ χαρωπά.
Ξαφνικά βλέπω την Iseulhye να πλησιάζει με τις φίλες της. Θα έχουμε δράματα πάλι.
"Έρχεται η μέλλουσα κοπέλα του Jackson." ψιθυρίζω στο αυτί της Σεμίνας και εκείνη κάνει μια γκριμάτσα σαν να ξερνάει.
"Βρε, καλώς τα κορίτσια." λέει η Σεμίνα. "Πώς κι απ' τα μέρη μας;"
"Ήρθαμε απλά για να σας δούμε." απαντάει η Iseylhye. "Πώς τα περάσατε το καλοκαίρι; δεν σας είδα καθόλου το καλοκαίρι και μου λείψατε."
"Περάσαμε πολύ ωραία." της απαντάει απότομα η Σεμίνα.
"Angel δεν σε είδα καθόλου και ανησύχησα." λέει ειρωνικά η Iseulhye.
"Ανησύχησες; Τόσο σημαντική είμαι για σένα;" αστειεύομαι.
"Μα φυσικά. Νοιάζομαι για σένα... Angel." απαντάει με το ψεύτικο χαμόγελό της. Στη λέξη Angel έκανε μια αηδιαστική γκριμάτσα.
"Τότε χαίρομαι." άλλη όρεξη δεν είχα να με σκέφτεται όλο το καλοκαίρι η Iseulhye.
"Και δεν μου είπες, γύρισες στην χώρα σου;"
"Ναι."
"Και άφησες μόνο τον Jackson;"
"Εεεε νομίζω πως αυτό δεν είναι στο θέμα μας."
"Μα πως δεν είναι; Άφησες το αγόρι σου και πήγες μόνη σου διακοπές;"
"Αυτό δε σε αφορά." η Iseulhye αλλάζει θέμα αλλά δεν μ' αρέσει που το πάει.
"Εκτός και αν... δεν είναι πλέον το αγόρι σου."
Ώστε εκεί το πηγαίνει. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ και γέλασα. "Μην ανησυχείς γι' αυτό. Ο Jackson και η Αγγελική είναι πολύ μα πάρα πολύ ευτυχισμένοι." λέει ενοχλημένη η Σεμίνα καθώς σηκώνεται από το παγκάκι και κοιτάζει την Iseulhye με μίσος.
"Ποιος σου μίλησε τώρα εσένα;" αποκρίνεται η Iseulhye και γυρίζει και κοιτάζει την Σεμίνα με το ίδιο ύφος. Το πάνε για καβγά.
"Κορίτσια σταματήστε." φωνάζω και σηκώνομαι όρθια. "Iseulhye, αρκετά σε ανεχτήκαμε. Σε παρακαλώ, από 'δω και στο εξής δεν θέλω να μας ενοχλείς. Πάμε Σεμίνα." τραβάω την Σεμίνα από το μπράτσο. Η Σεμίνα, μέχρι να γυρίσει ολοκληρωτικά, δεν σταμάτησε να κοιτάζει την Iseulhye με μάτια που πετούσαν φωτιά.
Αφού απομακρυνθήκαμε αρκετά αντίκρισα την Σεμίνα με σοβαρό ύφος. "Μη της δίνεις σημασία. Της δίνεις αφορμές για καβγά και αυτό θέλει."
"Το ξέρω αλλά δεν την αντέχω άλλο. Θέλω να της ρίξω μια μπουνιά να ησυχάσουμε όλοι."
Τα λόγια της με κάνουν να γελάσω. "Ευχαριστώ." Η Σεμίνα μου χαμογελάει.
"Πάμε τώρα επειδή πείνασα;" λέει ενώ τρίβει τη κοιλιά της. "Το πολύ δράμα μου άνοιξε την όρεξη."
Πάμε στο κυλικείο. Παίρνουμε από ένα δίσκο και καθόμαστε σε ένα τραπέζι. Μετά από λίγο έρχεται το ίδιο τσούρμο κοριτσιών και κάθονται σε ένα τραπέζι κοντά μας και φυσικά μας κοιτάνε όπως κοιτάζει ο λύκος τη λεία του.
"Θα μου κοπεί η όρεξη αν γυρίσω και της κοιτάξω." λέει η Σεμίνα.
Ξαφνικά ένα ζευγάρι χέρια έρχεται μπροστά μου και μου κλείνουν τα μάτια. Ποιος είναι τώρα; Δεν μου αρέσουν πλέον οι εκπλήξεις.
Τα χέρια φεύγουν από μπροστά μου και ο Sookyung κάθεται δίπλα μου. "Sookyung!" λέω ευδιάθετη.
"Τι κάνετε κορίτσια;" ρωτάει χαμογελαστός. Κανονικά θα έπρεπε να χαρώ που τον βλέπω μετά από καιρό αλλά αισθάνομαι τόσο άσχημα. Με το που τον αντίκρισα θυμήθηκα τα λόγια που είπα στον Jackson: "Σε έχω ξεπεράσει απόλυτα! Είμαι πλέον έτοιμη να βρω κάποιον αντικαταστάτη. Και ξέρεις ποιον εννοώ. Τον Sookyung!" Θέλω να τραβήξω τα μαλλιά μου! Όταν είμαι εκνευρισμένη δεν ξέρω τι λέω.
"Τρώμε τι θες να κάνουμε;" λέει ελαφρώς θυμωμένη η Σεμίνα.
"Τι έπαθε;" ρωτάει ο Sookyung.
"Μην ανησυχείς. Απλώς έχει λίγα νεύρα." του εξηγώ.
"Με τις κότες εκεί πίσω!" Συμπληρώνει η Σεμίνα δείχνοντας με τον αντίχειρά της το τραπέζι που κάθονται τα κορίτσια.
"Ααααα. Κατάλαβα." λέει ο Sookyung ενώ κουνάει πάνω-κάτω το κεφάλι του. "Τι σου έκαναν πάλι;" με ρωτάει.
"Τίποτα.... ακόμα."
"Είναι τέρμα ηλίθιες." λέει η Σεμίνα και καρφώνει το πιρούνι στο κομμάτι κρέας.
"Αλλά δεν τις δίνω και πολλή σημασία. Εγώ έχω στόχο να τελειώσω τη σχολή και να φύγω από 'δω πέρα."
"Να ξέρεις, εγώ πάντα θα είμαι δίπλα σου." λέει σαν ιππότης ο Sookyung.
"Σε ευχαριστώ. Αν σε χρειαστώ θα σε φωνάξω."
Δεν μιλάει κανένας μας. Μόνο η Σεμίνα μασουλάει το φαγητό της. Είμαι σίγουρη πως ο Sookyung θέλει να μάθει για τον Jackson αλλά νιώθει άβολα. Δεν βρισκόμαστε βέβαια και στο κατάλληλο περιβάλλον. Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν και πολύ καλά.
"Όμως πρέπει να βγούμε καμιά μέρα. Έχουμε πολλά να πούμε." λέει ο Sookyung.
"Σίγουρα!"
"Όχι όπως την προηγούμενη φορά που μετά έφυγες στην Ελλάδα και δεν σε ξαναείδαμε."
"Όχι, τώρα το εννοώ."
"Αλήθεια Sookyung, τι γίνεται στη δική σου ζωή;" ρωτάει η Σεμίνα.
"Όλα μια χαρά. Βρήκα το κορίτσι των ονείρων μου." λέει ευδιάθετος.
"Το κορίτσι των ονείρων σου;" ρωτάει γεμάτη περιέργεια η Σεμίνα.
"Ναι. Ήταν ο παιδικός μου έρωτας. Γνωριζόμαστε από το νηπιαγωγείο αλλά μετά χαθήκαμε. Όμως τώρα ξανασυναντηθήκαμε."
"Η ιστορία σου είναι πολύ ρομαντική." λέει η Σεμίνα καθώς στηρίζει το κεφάλι της στις παλάμες της.
"Ναι. Ήταν ο πρώτος μου έρωτας και δεν την ξέχασα ποτέ. Οι πρώτες αγάπες μένουν πάντα στη καρδιά σου." τα λόγια του Sookyung με έβαλαν σε σκέψεις. Η πρώτη σου αγάπη μένει πάντα στη καρδιά σου. Όσο ήμουν στην Ελλάδα μου άρεσαν κάποια αγόρια αλλά τα συναισθήματά μου δεν ξεπερνούσαν το επίπεδο θαυμασμό. Όταν όμως ήρθα στην Κορέα κατάλαβα τι εστί αγάπη. Και το έμαθα λόγω του Jackson. Γιατί εκείνος είναι η πρώτη μου αγάπη.
"Awwww είσαι τόσο γλυκός." λέει η Σεμίνα και αναστενάζει. Είναι αθεράπευτα ερωτευμένη.
"Σας αφήνω. Είδα κάτι φίλους μου. Τα λέμε." λέει ο Sookyung και σηκώνεται από το τραπέζι μας.
"Τι σκέφτεσαι εσύ και το βλέμμα σου είναι σαν της αγελάδας;"
"Τίποτα."
"Άσε, ξέρω τι σκέφτεσαι ή μάλλον ποιον." σουφρώνω τα χείλη μου.
"Άντε φάε και μη μιλάς."
Μετά από τη σχολή πήγαμε κατευθείαν στο σπίτι. Οχι ότι είχαμε να πάμε κάπου αλλού.
"Πεθαίνω της πείνας και δεν έχουμε τίποτα φαγώσιμο." παραπονιέται η Σεμίνα.
"Θες να πάμε κάπου έξω να φάμε;" γυρίζει και με κοιτάζει με μάτια που λαμπυρίζουν. Απλά της πρότεινα να πάμε για φαΐ δεν της έκανα και πρόταση γάμου.
"Θα κεράσεις εσύ;" λέει με την γλυκιά φωνή της ενώ πεταρίζει τα μάτια της.
"Αντε καλά." απαντάω και ζητωκραυγάζει. "Αλλά να πάμε λίγο πιο μετά γιατί θέλω λίγο να ξεκουραστώ."
"Οπως θες γλύκα μου." λέει και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί.
Μπαίνω στο δωμάτιό μου. Πέφτω πάνω στο κρεβάτι. "Πλέον έτσι θα είναι η καθημερινότητα μου." σκέφτομαι δυνατά. Ο μόνος λόγος που εξακολουθώ να σπουδάζω στη Κορέα είναι λόγω της μαμάς μου. Εχει θυσιάσει τόσα για μένα και μετά από τον θάνατο του πατέρα μου μου στάθηκε όσο κανένας άλλος. Πλέον είμαι η μόνη έγνοια της και δεν θέλω να την απογοήτευση. Γιατί θέλω να με κοιτάζει και να νιώθει περήφανη. Με λίγα λόγια έχω την καλύτερη μαμά στον κόσμο.
Παρατηρώ το δωμάτιο. Ποτέ πριν δεν το είχα προσέξει. Ο τρόπος που το έχω διακοσμήσει δεν με αντιπροσωπεύει. Στο τοίχο είναι κρεμασμένες φωτογραφίες από την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Και οι αφίσες των GOT7. Τα μεγάλα κόκκινα Χ στην μούρη του Jackson μου τραβούν τη προσοχή. Απορώ με τον εαυτό μου: Γιατί ποτέ δεν τις αντικατέστησα με άλλες αφίσες όπου ο Jackson φαίνεται κούκλος;
Ανακάθομαι στο κρεβάτι. Συνειδητοποιώ πως δεν έχω καμία φωτογραφία του Jackson στοδωμάτιό μου (εκτός από τις αφίσες). Αλλά γιατί δεν το έκανα ποτέ;
Σηκώνομαι όρθια. Πλησιάζω τον τοίχο με τις αφίσες. "Δεν τις χρειάζομαι πλέον." Αρχίζω και ξεκόλλα όλες τις αφίσες των GOT7.
Βλέπω την γιγάντια αφίσα του BamBam που είναι κολλημένη δίπλα από το προσκεφάλι μου. "Εσένα θα σε κρατήσω μωρό μου." Δε χρειάζεται να αδειάσει και εντελώς το δωμάτιο.
Ανοίγω το συρτάρι του γραφείου μου και χώνω μέσα τις αφίσες. Εκεί θα μείνουν επ' αόριστον.
**************************
Οι μέρες κυλούν ήσυχα. Η καθημερινή μου ρουτίνα έχει ως εξής: σπίτι σχολή - σχολή σπίτι. Δεν συμβαίνει τίποτα το ενδιαφέρον.
"Ελααααα σε παρακαλώ! Σάββατο είναι ας πάμε κάπου!" με παρακαλεί, ή μάλλον, με ικετεύει η Σεμίνα να βγούμε έξω. Είναι έτοιμη να πέσει στα πόδια μου.
"Και την εργασία πότε θα την τελειώσω;"
"Την τελειώνεις κι αύριο. Ελα, σε παρακαλώ!!!" η Σεμίνα χρησιμοποιεί την γοητεία της πάνω μου για να της πω ναι.
"Αν πω ναι, θα φύγεις πάνω από το κεφάλι μου;" η Σεμίνα νεύει καταφατικά. "Καλά τότε."
"Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Angel! Είσαι η καλύτερη!" λέει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. Μου φαίνεται τόσο παράξενο το Angel πλέον. Πλέον δεν με αποκαλεί κανένας έτσι και ο δημιουργός του δεν με αποκάλεσε έτσι ακόμα και όταν συναντηθήκαμε.
"Και που σκέφτεσαι να πάμε;" την ρωτάω χωρίς να νοιάζομαι και πολύ.
"Εκπληξή." απαντάει με ένα μυστηριώδες χαμόγελο κολλημένο στα χείλη της. Πολύ κρυψίνους έχει γίνει η Σεμίνα.
*
Αφού ετοιμαστήκαμε και οι δύο βγήκαμε έξω από το σπίτι. "Λοιπόν, που θα πάμε;"
"Κάλεσα ταξί."
"Δεν σε ρώτησα με τι θα πάμε αλλά που."
"Εεε θα δεις." πλέον με εκνευρίζουν οι εκπλήξεις. Απλά θα βγούμε για να περάσουμε καλά δεν θα κάνουμε τίποτα άλλο.
Βλέπουμε να έρχεται ένα ταξί προς το μέρος μας και σταματάει ακριβώς μπροστά μας. Η Σεμίνα κάθεται στην θέση του συνοδηγού και εγώ από πίσω. Χαιρετάμε τον ταξιτζή και μας το ανταποδίδει.
"Που πηγαίνετε κορίτσια;" μας ρωτάει φιλικά.
"Σε αυτή την οδό." λέει η Σεμίνα και του δείχνει ένα χαρτάκι. Για κακή μου τύχη δεν πρόλαβα να δω τι έγραφε. Βρίσκομαι στο έλεος της Σεμίνας.
Για κάποιο λόγο η διαδρομή που κάνει το ταξί μου φαίνεται πολύ γνώριμη. Σαν να έχω ξαναπεράσει από αυτούς τους δρόμους.
Το ταξί σταματάει και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Γιατί σταματήσαμε μπροστά από το σπίτι των GOT7;
Κατεβαίνουμε από το ταξί και προτού πει κάτι η Σεμίνα την αραδιάζω με ερωτήσεις. "Γιατί ήρθαμε εδώ; Τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ;"
"Ηρέμισε. Για επίσκεψη πάμε. Εξάλλου έχεις πάαααααρα πολύ καιρό να τους δεις. Και να σε δουν." Η Σεμίνα έχει δίκιο. Ολο το καλοκαίρι το πέρασα στην απερξάτηση μου από τον Jackson και με έμμεσο τρόπο από τους GOT7.
"Κι αν είναι εδώ ο άλλος;" δεν έχω καμία όρεξη να τον αντικρίσω.
"Σιγά μην είναι εδώ. Εξάλλου μένει κλεισμένος συνέχεια στο σπίτι του."
"Δεν με νοιάζει τι κάνει." Δεν χρειάζεται να μάθω και πως περνάει.
"Καλά, εντάξει, ηρέμισε." λέει η Σεμίνα σηκώνοντας τα χέρια στον αέρα. "Τι θα γίνει όμως; θα πάμε;"
Παίρνω μια βαθιά ανάσα. "Καλά. Ας πάμε. Εξάλλου έχω τόσο καιρό να τους δω που μου λείψανε."
"Ωραία, άντε πάμε!" λέει η Σεμίνα και με τραβολογάει από το χέρι. Μπαίνουμε στη πολυκατοικία. Χαιρετάμε τον θυρωρό και μπαίνουμε στο ασανσέρ. Η Σεμίνα πατάει το κουμπί του 7ου ορόφου και το ασανσέρ πηγαίνει προς τα πάνω.
Εχω να έρθω εδώ πέρα πάρα πολύ καιρό. Ούτε που θυμάμαι.
Το ασανσέρ σταματάει και η Σεμίνα σπρώχνει τη πόρτα. Κατευθυνόμαστε προς την πόρτα του σπιτιού τους.
Κοντοστεκόμαστε έξω από τη πόρτα. Η Σεμίνα πάει να χτυπήσει το κουδούνι αλλά τη σταματάω. "Κι αν δεν είναι εδώ;"
"Εδώ είναι καλέ. Θα χαρούν πολύ όταν σε δουν."
"Για μισό λεπτό. Μας περιμένουν;"
"Βασικά όχι. Είπα στον Jaebum ότι θα έρθω αλλά δεν είπα τίποτα για σένα. Είσαι η έκπληξη." η Σεμίνα χτυπάει το κουδούνι.
Την πόρτα την ανοίγει ο Youngjae. Το βλέμμα του πέφτει αμέσως πάνω μου. "Angel;!" λέει έκπληκτος.
"Είπα να φέρω και μία φίλη μου. Ελπίζω να μη πειράζει." λέει περιπαιχτικά.
"Γεια σου Youngjae." του λέω ενώ τον χαιρετάω.
Ο Youngjae έρχεται κατά πάνω μουκαι με σφίγγει στην αγκαλιά του. "Μου έλειψες τόσο πολύ."
"Κι εμένα μου έλειψες." σπάμε την αγκαλιά μας και μπαίνουμε στο σπίτι.
"Ποιον σας φέρνω;" φωνάζει με όλη του τη δύναμη ο Youngjae για να τον ακούσουν όλοι.
"Γιατίφωνάζεις πάλι;" λέει ενοχλημένος ο Jinyoung καθώς μπαίνει στο σαλόνι. Με το που με αντικρίζει χάνει τα λογικά του. "Αγγελική." λέει και με αγκαλιάζει ελαφρά. "Εχουμε αρκετό καιρό να τα πούμε. Πώς είσαι;" με ρωτάει χαμογελαστός.
"Είμαι πολύ καλά. Εσείς πώς τα περνάτε εδώ;" το ότι είμαι πολύ καλά είναι κάτι σχετικό.
Προτού προλάβει να μου απαντήσει έρχονται ο Mark και ο Yugyeom. "Ωχ, Αγγελική." λέειξαφνιασμένος ο Yugyeom και ο Mark με κοιτάζει ξαφνιασμένος. "Ηρθε η αδερφή μου και δεν την χαιρέτησα ακόμη;" έρχεται με γοργά βήματα προς το μέρος μου και με σφίγγει στην αγκαλιά του σηκώνοντάς με ελαφρά. Η αγκαλιά του Yugyeom σίγουρα είναι η πιο σφικτή που έχω εκλάβει μέχρι στιγμής.
"Ηρέμισε Yugyeom. Δεν είναι δα και η κοπέλα σου." τον μαλώνει ο Mark. Ο Yugyeom με κατεβάζει πάλι και απομακρύνεται κάπως ντροπιασμένος. "Εξάλλου θέλουμε και εμείς να τη χαιρετήσουμε." συμπληρώνει. Ο Mark βάζει το ένα του χέρι στον ώμο μου και τον χτυπάει φιλικά. "Πως είσαι Αγγελική;" η ερώτηση του δεν είναι τυπική. Εχω την αίσθηση ότι με ρωτάει για τον Jackson.
"Τώραπου σας βλέπω καλύτερα." του χαμογελάω πλατιά.
Η Σεμίνα ξεροβήχει. "Είμαι κι εγώ εδώ."
"Γεια σου Σεμίνα." λένε όλοι μαζί σαν χορωδία.
"Κάποιοι λείπουν. Που είναι ο Jaebum;" ρωτάει η Σεμίνα.
"Στο δωμάτιό του είναι." της απαντάει ο Youngjae.
"Ακουσα το όνομά μου;" λέει ο Jaebum ενώ κατεβαίνει τη σκάλα. Το βλέμμα του από την Σεμίνα ταξιδεύει σε μένα. "Α, γεια σου Αγγελική. Καλώς ήρθες." λέει και στέκεται δίπλα από την Σεμίνα.
"Το ήξερες ότι ήταν εδώ;" ρωτάει ο Yugyeom.
"Κατά κάποιο τρόπο ναι."
"Και γιατί δεν μας το 'πες;" ρωτάει ο Jinyoung μεσταυρωμένα τα χέρια.
"Επρεπε;" ο Jaebum περνάει το ένα του χέρι στη μέση της Σεμίνας.
"Δεν σε πιστεύω." λέει χαμηλόφωνα ο Youngjae.
"Σοβαρά τώρα;" τον κοιτάζει ο Mark αηδιασμένος.
"Και ο Jackson ήξερε ότι ήταν εδώ." λέει ο Jaebum ενώ αγκαλιάζει από πίσω τη Σεμίνα.
"Και περίμενες να μας το πει; αφού ξέρεις ότι ο Jackson..." κάνει μια μικρή παύση ο Yugyeom "...τέλος πάντων."
"Εντάξει. Αρκετά με αυτό το θέμα." πετάγομαι. "Ο BamBam που είναι;" τους ρωτάω.
"Πάω να τον φωνάξω. Θα χαρεί πολύ όταν σε δει." λέει ο Yugyeom καθώς κατευθύνεται προς τη σκάλα. Προτού όμως ανέβει το πρώτο σκαλί εμφανίζεται ο BamBam να κοιτάζει αδιάφορα το κινητό του.
"Νομίζω άκουσα το όνομά μου." λέει ενώ έχει καρφωμένο το βλέμμα του στο κινητό του.
"Πολύ σωστά." πετάγομαι. Ο BamBam σηκώνει το βλέμμα από το κινητό του και κοιτάζει προς τηνκατεύθυνση μου.
"Angel!" ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπό του και έρχεται προς το μέρος μου. Φέρνει τα χέρια του γύρω από την πλάτη μου και δημιουργεί μια ελαφριά αγκαλιά. Δεν με σφίγγει καθόλου. Αλλά είναι η πιο γλυκιά αγκαλιά που με πήρε κάποιος σήμερα. Ο BamBam απομακρύνεται αλλά δεν αφήνει τα χέρια του από τα πλευρά μου. "Τι κάνεις;" το χαμόγελό του δεν φεύγει από το πρόσωπό του και με κάνει να λιώνω.
"Τώρα που σε είδε θα πετάει στα σύννεφα." αστειεύεται ο Youngjae.
"Μην φέρνεις την Angel σε δύσκολη θέση." λέει ο BamBam και παίρνει τα χέρια του από πάνω μου, πράγμα που με κάνει να κατσουφιάσω λίγο. Ως τρελαμένη θαυμάστρια του BamBam κάθε επαφή που έχω μαζί του είναι πολύτιμη, ακόμα περισσότερο η σωματική.
"Μα ρώτησε για σένα." λέει ο Yugyeom.
"Δεν ρώτησε για κανένα άλλον εκτός από σένα." συμπληρώνει ο Jinyoung.
"Αλήθεια;" ο BamBam χαμογελάει ντροπαλά και με αντικρίζει. Γιατί ανοίξαμε αυτή τη κουβέντα τώρα;
"Τι γίνεται παιδιά;" λέει όλο νόημα ο Yugyeom. "Μήπως κάτι τρέχει μεταξύ σας;" συμπληρώνει ενώ τρίβει τους δείκτες του.
"Τι;" ρωτάω ξαφνιασμένη. Μου κάνουν προξενιό στον BamBam;
"Μη λες βλακείες. Αφού η Αγγελική είναι η πρώην του Jackson."αποκρίνεται ο Mark. Να τα μας.... Φτάσαμε και στο επίμαχο σημείο. Και ήλπιζα να μην το αναφέρουν καν.
"Για μισό λεπτό." λέει ξάφνου ο Youngjae και στρεφόμαστε όλοι πάνω του. "Εφόσον η Αγγελική και ο Jackson έχουν χωρίσει και ο Jackson είναι φίλος μας, αυτό σημαίνει ότι εμείς δεν πρέπει να μιλάμε στην Angel;" έχει κάποιο δίκιο. Γιατί τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται όλο και πιο άβολα.
"Φιλοσόφησε πάλι ο Youngjae." λέει κοροϊδευτικά ο Jaebum. Ο Youngjae δετου απάντησε, μονάχα τον κοίταξε περιφρονητικά.
"Μα δεν γίνεται να κρατήσουμε κακία στην Αγγελική γι' αυτό που έγινε. Η Αγγελική ήταν φίλη μας πολύ πριν γίνει ζευγάρι με τον Jackson." λέει σοβαρά ο Mark.
Και επίσης δεν μπορώ να μην μιλάω σε μία θαυμάστρια μου." συμπληρώνει ο BamBam και μου κλείνει τομάτι. Ελπίζω τα μάγουλά μου να μην έγιναν αρκετά ροδαλά ώστε να τα πρόσεξαν οι άλλοι.
"Είσαι ακόμα θαυμάστρια του BamBam;" ρωτάει απορημένος ο Jinyoung.
Στρέψω το βλέμμα μου στον BamBam. "Πάντα." αρχίζω να γελάω με το ποσό ρομαντική μπορώ να γίνω. Μου έρχεται αναγούλα. Αυτά που κοροϊδεύω αυτά κάνω.
Ολοι αρχίζουν να σχολιάζουν τη φράση μου και σχηματίζεται ένα βουητό. Δεν μπορώ να καταλάβω κανέναν τους. Πραγματικά γιατί ανοίγω το στόμα μου; αφού ξέρω ότι την τρίχα την κάνουν τριχιά.
Κρύβω το πρόσωπό μου στις παλάμες μου. Δεν μπορώ να τους ακούω πλέον. "Τι πάθατε και φωνάζετε έτσι;" Αυτή η φωνή. Δεν μπορεί. Είναι κι αυτός εδώ.
Σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω προς τις σκάλες. Ο Jackson κατεβαίνει τα σκαλιά ενώ σκουπίζει τα μαλλιά του σε μια άσπρη πετσέτα. Αφού κατέβει και το τελευταίο σκαλί, παίρνει την πετσέτα από το πρόσωπό του και το βλέμμα του καρφώνεται πάνω μου. Κάνω κι εγώ το ίδιο πράγμα.
Και ξαφνικά το βουητό σταματάει και επικρατεί άβολη ησυχία. Αλλά επικρατεί τόση ένταση στο δωμάτιο που μπορώ και την αισθάνομαι. Μπορεί το βλέμμα μου να μην μετακινείται από τον Jackson αλλά είμαι σίγουρη ότι οι υπόλοιποι μας παρακολουθούν.
"Γεια σας." λέει αμήχανα ο Jackson και αλλάζει το βλέμμα του προς τη Σεμίνα.
"Γεια σου Jackson." λέει η Σεμίνα. Τώρα εγώ πρέπει να τον χαιρετήσω; Τη τελευταία φορά που συναντηθήκαμε δεν ήταν και η καλύτερη. Η Σεμίνα μου δίνει μια αγκωνιά.
"Α, γεια." λέω χωρίς να τον κοιτάζω.
"Λοιπόν, μιας που μαζευτήκαμε όλοι μαζί τι λέτε να κάνουμε;" λέει ο Youngjae.
"Βασικά, εμείς θα βγαίναμε για βόλτα. Απλά περάσαμε για να πούμε γεια." τους εξηγώ. Ελπίζω να καταλαβαίνει η Σεμίνα που το πάω. Πρέπει να φύγω το συντομότερο δυνατό από 'δω.
"Αααα δεν ακούω τίποτα. Έχουμε να σε δούμε τόσο καιρό και θα φύγεις;" λέει ο Jinyoung και με πιάνει από τους ώμους για να με καθίσει στον καναπέ. Έρχονται και όλοι οι υπόλοιποι και τελευταίος μένει ο Jackson όρθιος.
"Jackson δεν θα καθίσεις;" τον ρωτάει ο Youngjae. Ο Jackson αναστενάζει και κάθεται στο μπράτσο του άλλου καναπέ.
"Ωραία.... τι λέτε να κάνουμε;" λέει ο Mark.
"Αγγελική πως πέρασες το καλοκαίρι σου;" με ρωτάει ο Jinyoung.
"Πολύ καλά. Αλλά έκανε πολύ ζέστη." και πάλι ησυχία. Ο ένας κοιτάζει τον άλλον και εγώ προσπαθώ να μην κοιτάζω τον Jackson. Δεν έχω νιώσει πιο άβολα.
Από την άλλη το ζευγαράκι κάθεται δίπλα μου και κάνουν χαζομάρες. "Παιδιά είμαστε και εμείς εδώ." λέει ενοχλημένος ο Jinyoung.
"Μπορεί να είστε το μοναδικό ζευγάρι στην παρέα αλλά όχι για πολύ." λέει ο Yugyeom και τον κοιτάζω πλαγίως. Τρέχει κάτι με κάποια Yugyeom;
"Τι εννοείς Yugyeom;" ρωτάει περίεργος ο Jaebum.
"Γιατί δεν ρωτάτε τον BamBam;" λέει ο Yugyeom και δείχνει με το βλέμμα του τον BamBam. Ένα ελαφρύ τσίμπημα ζήλιας διαπέρασε τη καρδιά μου.
"Τι;" ο BamBam δείχνει τόσο έκπληκτος όσο και εμείς οι υπόλοιποι.
"Έλα τώρα! Όλοι καταλάβαμε ότι φλέρταρες με την Αγγελική." ΤΙ-ΞΕΣΤΌΜΙΣΕ-ΜΌΛΙΣ-ΤΏΡΑ-ΟYOUNGJAE;! Τον κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα. Τι συζήτηση ανοίξαμε τώρα;
"ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ;!" Ο BamBam έχει χάσει τα λογικά του.
"Αφού σε είδα πως την αγκάλιασες." λέει με πονηρό χαμόγελο ο Yugyeom.
"Αφού όλοι την αγκαλιάσαμε." δικαιολογεί ο Jinyoung.
"Τι;" ίσα που ακούστηκε ο Jackson. Γιατί μιλάμε για τέτοια πράγματα μπροστά του; Σας παρακαλώ αφήστε με να φύγω!
"Έχετε τρελαθεί όλοι σας;" ο BamBam τους κοιτάζει όλους συνοφρυωμένος. "Απλά είχα καιρό να τη δω." δικαιολογείται. Απορώ με τον εαυτό μου δεν έχω βγάλει άχνα τόση ώρα.
"Μπορούμε σας παρακαλώ να αλλάξουμε θέμα;" λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ. Αναρωτιέμαι τι να σκέφτεται ο Jackson. Άραγε ζήλεψε όταν άκουσε όλες αυτά τα παρανοϊκά πράγματα;
"Σαν να πείνασα λίγο." λέει ο Youngjae.
"Κι εγώ. Θέλετε μήπως να παραγγείλουμε κάτι;" προτείνει ο Jaebum.
"Έχω καλύτερη ιδέα. Γιατί δεν μας μαγειρεύει η Αγγελική;" λέει κεφάτος ο Yugyeom.
"Αχ, ναι! Έχουμε καιρό να φάμε από τα χεράκια σου." λέει ο Jinyoung.
"Σε παρακαλώ Angel." με παρακαλάει ο Youngjae.
"Ε; Καλά... υποθέτω." απαντάω αβέβαιη.
"Τέλεια!" πανηγυρίζει ο Youngjae.
"Βέβαια θα μαγειρέψω κι εγώ. Έχω γίνει πολύ καλύτερη από την Αγγελική." λέει όλο σιγουριά η Σεμίνα. Φυσικά να με προσβάλει η Σεμίνα...
"Θα βοηθήσω κι εγώ." λέει ο Jaebum.
"Ε τότε, να ξεκινήσουμε;" λέει η Σεμίνα και σηκώνεται από τον καναπέ.
"Ναι." απαντάω αδιάφορα και σηκώνομαι με τα χίλια ζόρια. Απλά θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Πηγαίνουμε στην κουζίνα. Ψάχνω στα ντουλάπια για τρόφιμα και προς έκπληξή μου είναι γεμάτα. Συνήθως δεν έχουν τίποτα.
"Λοιπόν κορίτσια μου. Τι λέτε να φτιάξουμε;" ρωτάει ο Jaebum.
"Κάτι απλό." απαντάω. Λες και είμαστε σεφ σε πολυτελές εστιατόριο να πούμε...
"Κατάλαβα. Πάλι μακαρόνια." Λέει η Σεμίνα χωρίς όρεξη.
Ξεκινάμε τη διαδικασία για να φτιάξουμε τα μακαρόνια. Η Σεμίνα βάζει νερό στη κατσαρόλα να βράσει. Παίρνω τον χυμό τομάτας και τον βάζω σε ένα μικρό κατσαρολάκι και έπειτα ανάβω το μάτι. Παίρνω κάτι λουκάνικα από το ψυγείο και τα κόβω σε μικρά κομμάτια για να τηγανίσω. Ο Jaebum παίρνει κάτι αυγά, τα σπάει σε ένα μπολ και τα ανακατεύει. "Αυτή είναι δουλειά για μπρατσωμένους." υποστηρίζει. Ναι γιατί εμείς είμαστε ανίκανες να ανακατέψουμε τα αυγά...
Η Σεμίνα ρίχνει τα μακαρόνια στο βρασμένο νερό και αρχίζει το ανακάτεμα. Ο Jaebum έρχεται από πίσω της και την αγκαλιάζει (τι πρωτότυπη σκηνή). Και βέβαια η Σεμίνα τραντάζεται από την έκπληξη. Πλέον, σαν μια ελεύθερη γυναίκα, με εκνευρίζουν πολύ τα ζευγαράκια. Μου έρχεται αναγούλα και μόνο που τους βλέπω.
Δεν μπορώ ούτε να τους βλέπω. "Μήπως στην ομελέτα να βάλουμε και τυρί;" τους ρωτάω περιμένοντας για μία απάντηση. Αλλά φαίνονται πολύ απασχολημένοι με τα μέλια τους για να μου δώσουν σημασία. Ξεφυσάω από αγανάκτηση και ανοίγω το ψυγείο για να βρω το τυρί. Κοιτάζω σε όλα τα ράφια αλλά δεν το βρίσκω. Κλείνω τη πόρτα του ψυγείου και γυρίζω αλλά η παρουσία του Jackson μου κόβει τη χολή.
"Παναγία μου!" αναφωνώ. Πόση ώρα καθόταν από πίσω μου;
"Εεε συγγνώμη... ήθελα απλά να πάρω μια σόδα..." μου εξηγεί χωρίς καν να με κοιτάζει.
"Εεεε... ναι." κάνω πέρα για να ανοίξει τη πόρτα του ψυγείου. Γιατί αισθάνομαι τόσο άβολα;
Εν τω μεταξύ, το ειδύλλιο πάνω από την κατσαρόλα έχει εξελιχθεί. Ο ένας ταΐζει τον άλλον μισοβρασμένα μακαρόνια και φιλιούνται μετά από κάθε μακαρόνι.
"Θεέ μου." λέει αηδιασμένος ο Jackson ενώ τους κοιτάζει.
"Εμένα μου λες; Έτσι είναι όλη την ώρα." του απαντάω χωρίς όρεξη. Συνεχίζουμε να τους παρατηρούμε να φιλιούνται χωρίς να μιλάμε. Βασικά τους παίρνουμε μάτι.
Επιτέλους(!) ξεκολλούν τα χείλια τους και χαμογελούν ο ένας στον άλλον. Ο Jaebum γυρίζει το κεφάλι του και μας κοιτάει παραξενεμένος. "Τρέχει κάτι;"
"Τίποτα." απαντάμε ταυτόχρονα εγώ και ο Jackson. Τα βλέμματά μας συναντιούνται για ένα δευτερόλεπτο αλλά αμέσως κοιτάζουμε αλλού.
"Πάω μέσα." λέει ο Jackson και εξαφανίζεται από τη κουζίνα. Καλύτερα να βλέπω το ζευγαράκι να γεμίζει τα μακαρόνια με τα σάλια τους παρά να είμαι κοντά στον Jackson.
Αφού ετοιμάσαμε τα φαγητά και αφού υπέστην τα ακατάλληλα για ανήλικους χαϊδολογήματά τους αφήσαμε τα φαγητά πάνω στο τραπέζι και τους φωνάξαμε όλους για φαγητό.
"Ευχαριστούμε που μας βοηθήσατε." λέει ειρωνικά ο Jaebum.
"Δεν κάνει τίποτα." του απαντάει ο Youngjae με χαμογελαστά μάτια.
Κάθομαι δίπλα στη Σεμίνα, η οποία κάθεται δίπλα από τον Jaeum (τι πρωτότυπο). Ο Jackson στέκεται όρθιος και δυσκολεύεται να βρει θέση. Η θέση από τα δεξιά μου είναι ακόμα κενή όπως και η απέναντί μου. Ας ελπίσουμε να μην καθίσει σε καμία από αυτές.
Ο BamBam τραβάει την καρέκλα από δίπλα μου και κάθεται. Από τη στιγμή που είπαν αυτές τις ανοησίες για μένα και τον BamBam νιώθω άβολα κοντά του. Αλλά σίγουρα τον προτιμώ από τον Jackson.
Ευτυχώς από απέναντί μου κάθισε ο Jinyoung. Και απέναντι από τον BamBam ο Jackson.
"Πεινάω σαν λύκος." λέει ο Yugyeom.
"Είμαι σίγουρος ότι όλα τα έφτιαξε η Αγγελική." λέει ο Mark.
"Παιδιά, φάτε και μη μιλάτε." λέει ο Jaebum και δεν σηκώνει άλλη κουβέντα.
Παίρνω μια μεγάλη δόση από την ομελέτα. "Angel, μπορείς να μου δώσεις τη πιατέλα με την ομελέτα;" με ρωτάει ευγενικά ο BamBam.
"Πάρε από μένα. Έβαλα πάρα πολύ και δεν νομίζω να το φάω όλο." του λέω και σπρώχνω το πιάτο μου προς το μέρος του. Ο BamBam κοιτάζει μία το πιάτο μου και μία εμένα.
"Ευχαριστώ." λέει κάπως αμήχανος. Παίρνει με το πιρούνι του όση ομελέτα θέλει. Με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ τον Yuhyeom που προσπαθεί να πνίξει το γέλιο του.
"Τι έπαθες Yugyeom;" τον ρωτάει ο Jinyoung.
O Yugyeom καθαρίζει τον λαιμό του. "Τίποτα." λέει πνιχτά με γεμάτο το στόμα.
Συνεχίζουμε το δείπνο μας ήσυχα. Η Σεμίνα ταΐζει τον Jaebum, ο Jaebum της καθαρίζει τα χείλια με τον αντίχειρά του και γενικά συμπεριφέρονται σαν να μην είμαστε μπροστά. "Όλη αυτή την ώρα μόνο αυτό το θέαμα έβλεπα." λέω κάτω από την αναπνοή μου ενώ ανακατεύω τα μακαρόνια μου. Ο BamBam γελάει αχνά.
"Παιδιά, μπορείτε να μας σεβαστείτε έστω και για λίγο;" ικετεύει ο Jinyoung.
Ο Jaebum και η Σεμίνα σταματούν τα σαλιαρίσματα και επικεντρώνονται στο φαγητό τους. "Και τι σας πειράζει τι κάνουμε εμείς;" λέει ενοχλημένος ο Jaebum.
"Μπορεί να φέρνετε κάποιον σε δύσκολη θέση." εξηγεί ο Mark. Αμέσως σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω τον Jackson, ο οποίος με κοιτάζει κι εκείνος και ανταλλάσσουμε ένα νευρικό-αμήχανο βλέμμα προτού κοιτάξουμε κάπου αλλού.
Δεν μιλάει κανένας. Όλοι απολαμβάνουν το φαγητό τους ήσυχα. Μόνο που κάποιος με κλωτσάει το πόδι και δεν ξέρω ποιος είναι. Και για ποιο λόγο το κάνει.
Αφού καθαρίσαμε τα πιάτα (δεν έμεινε απολύτως τίποτα) σηκωθήκαμε από το τραπέζι και πήγαμε στο καθιστικό. Επιτέλους μπορούμε να φύγουμε από εδώ! "Ευχαριστούμε πολύ για το γεύμα." λέω χαμογελαστή.
"Μα εσύ μαγειρέψεις." με διορθώνει ο Youngjae.
"Τέλος πάντων." στριφογυρίζω επιδεικτικά τα μάτια μου. "Χάρηκα πολύ που σας είδα παιδιά. Αλλά τώρα νομίζω ότι είναι ώρα να φύγουμε." λέω και δίνω μια αγκωνιά στην Σεμίνα.
"Από τώρα;" κατσουφιάζει ο Yugyeom.
"Μα είναι αργά."
"Γιατί δεν μένετε εδώ το βράδυ;" προτείνει ο Jaebum και περνάει το χέρι του στους ώμους της Σεμίνας.
"Τι;" λέμε ταυτόχρονα εγώ και ο Jackson. Το μαρτύριο δεν θα τελειώσει ποτέ.
"Αχ, ναι!" λέει ενθουσιασμένη η Σεμίνα.
"Ε τότε μείνε εσύ εδώ." της λέω και σταυρώνω τα χέρια μου.
"Έλα τώρα Angel. Θα περάσουμε πολύ ωραία." με ικετεύει ο Youngjae.
Τους κοιτάζω όλους έναν έναν. Ο Jackson αποφεύγει να με κοιτάξει. Παρόλο που δεν αντέχω να είμαι στον ίδιο χώρο με τον Jackson δεν μπορώ να στεναχωρήσω τους υπόλοιπους. "Καλά." λέω άκεφα.
"Πάω για ύπνο." λέει ο Jackson και φεύγει βολίδα προς τις σκάλες.
"Λοιπόν τι κάνουμε;" ρωτάει ευδιάθετος ο Youngjae καθώς τρίβει τα χέρια του.
"Εγώ λέω πρώτα να πλύνουμε τα πιάτα." προτείνει η Σεμίνα.
"Θα τα πλύνω εγώ." προσφέρομαι. Προτιμώ να πλύνω τα πιάτα από το να με φέρνουν συνέχεια σε δύσκολη θέση.
"Θα σε βοηθήσω εγώ." λέει ο BamBam.
Πηγαίνουμε στη κουζίνα. Κοιτάζω κουρασμένη τη στοίβα από πιάτα. "Από που ξεκινάμε;"
"Αν δεν μπορείς θα τα πλύνω εγώ." λέει ο BamBam και μου χαμογελάει.
"Είσαι πολύ γλυκός αλλά δεν χρειάζεται. Αφού εγώ προσφέρθηκα να βοηθήσω." Ανοίγω τη βρύση και γεμίζω το νεροχύτη με νερό και σαπούνι.
"Εσύ θα τα πλένεις και εγώ θα σκουπίζω και θα τα βάζω στις θέσεις τους." του νεύω καταφατικά. "Προτού όμως αρχίσουμε, ας βάλουμε γάντια." ο BamBam ανοίγει ένα συρτάρι και βγάζει δύο ζευγάρια γάντια και μου προσφέρει το ένα. "Δεν χρειάζεται να μουλιάσουν τα υπέροχα χέρια σου." ο BamBam μου κλείνει το μάτι.
"Σταμάτα να λες τέτοια πράγματα! Θα γίνω σαν τομάτα." βάζω τα χέρια μου στα μάγουλά μου για να διαβεβαιωθώ ότι καίνε.
"Πολύ μιλάς και δεν θα τελειώσουμε ποτέ." λέει ο BamBam και παίρνει με το δάχτυλό του αφρό από τον νεροχύτη και μου βρέχει τη μύτη.
"Όχι, δεν το έκανες." ο BamBam γελάει. "Πόλεμο θέλεις; πόλεμο θα έχεις!" βουτάω τα χέρια μου στον νεροχύτη και με τη χούφτα μου ρίχνω νερό επάνω του με αποτέλεσμα να βραχεί η μπλούζα του.
Αμέσως ο BamBam παίρνει την εκδίκηση του και μου ρίχνει νερό στο πρόσωπο. Και γενικά ξεχάσαμε τα πιάτα και ξεκινήσαμε να μπουγελώνουμε ο ένας τον άλλον.
"Τι φασαρία είναι αυτή;" μπαίνει στην κουζίνα ο Jinyoung και μένουμε ακίνητοι σαν να είδαμε φάντασμα. "Έτσι πλένετε εσείς τα πιάτα;" ρωτάει και στηρίζεται στη πόρτα. "Νομίζω εσείς οι δύο περνάτε καλύτερα από εμάς." ο BamBam ισιώνει την πλάτη του και τρίβει τον σβέρκο του.
"Εμείς απλώς..." δεν μπορώ να βρω δικαιολογία.
"Καλά να περάσετε." λέει ο Jinyoung και φεύγει από τη κουζίνα.
"Πόσο ρεζίλι θα γίνω ακόμα;" κρύβω το πρόσωπό μου με τις παλάμες μου.
"Ηρέμησε Angel. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεσαι ρεζίλι μπροστά μας." γελάει ο BamBam και του δίνω μια μπουνιά στο μπράτσο.
"Τουλάχιστον ας πλύνουμε τα πιάτα." ο BamBam βγάζει από ένα συρτάρι μια ποδιά και μου τη φοράει. "Ο λόγος;" τον κοιτάζω πλαγίως.
"Δεν χρειάζεται να βλέπω μέσα από τα ρούχα σου." ΌΧΙ! ΔΕΝ ΤΟ ΕΊΠΕ! Τον κοιτάζω σοκαρισμένη. Όλο το σώμα μου έχει κοκκινίσει, το μόνο σίγουρο. "Πολύ χαζεύεις." λέει ανυπόμονος ο BamBam. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και βουτάω τα πιάτα στο νεροχύτη. Τα χέρια μου τρέμουν αλλά καταφέρνω να πιάσω το σφουγγάρι.
Πλένουμε τα πιάτα αμίλητοι. Εγώ τα δίνω καθαρά στον BamBam κι εκείνος τα σκουπίζει μέχρι που ακούγεται αυτός ο αποκρουστικές ήχος που με κάνει να ανατριχιάζω.
"Μπορείς να σταματήσεις να κάνεις αυτόν τον θόρυβο;" του λέω ήρεμη.
"Ποιον; αυτόν;" λέει και τρίβει το στεγνό πιάτο με τη πετσέτα.
"Ναι! Αυτόν!" του λέω κρατώντας την ψυχραιμία μου. Είμαι έτοιμη να του πετάξω το σφουγγάρι στο κεφάλι.
"Έπρεπε να καταλάβω ότι δεν σου αρέσει επειδή κάθε φορά που σκουπίζω ένα πιάτο τραντάζεσαι σαν να σε χτύπησε ρεύμα." ρουθουνίζω επιδοκιμαστικά και συνεχίζω το τρίψιμο.
Δίνω το επόμενο πιάτο στον BamBam αλλά εκείνος με κοιτάζει σοβαρός. "Τι;" το βλέμμα του πέφτει στο πιάτο.
"Τίποτα." λέει και μου αρπάζει το πιάτο από τα χέρια. Αλλά αντί να το σκουπίσει, το αφήνει στον πάγκο και πάει στην πόρτα. Την κλείνει και ξανάρχεται δίπλα μου.
"Τι κάνεις;" τον ρωτάω ανήσυχη.
"Θέλω να μιλήσουμε." λέει σοβαρός. Βγάζω αργά τα χέρια μου από το νεροχύτη.
"Για Ποιο πράγμα;"
"Για τον Jackson." Όχι πάλι. Όχι κι αυτός. Γυρίζω στον νεροχύτη και πιάνω πάλι το σφουγγάρι.
"Δεν έχω να πω τίποτα." ο BamBam πιάνει τον πήχη μου και με γυρνάει για να τον αντικρίσω.
"Angel από μένα δεν μπορείς να κρυφτείς." βάζει τα χέρια του στα μπράτσα μου και χαμηλώνω το βλέμμα μου.
"Απλά... δεν ξέρω. Εντάξει; όλα είναι κουλουβάχατα στο μυαλό μου. Και συνέχεια η συμπεριφορά του αλλάζει και με μπερδεύει ακόμα περισσότερο."
"Κατάλαβα." βγάζω έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό. "Είσαι ακόμα ερωμένη μαζί του."
"BamBam! Δεν μπορώ να μιλάω για τέτοια πράγματα μαζί σου."
"Γιατί; επειδή δεν είμαι η Σεμίνα;"
Κατεβάζω τα χέρια του BamBam από τους ώμους μου. "Κοίτα BamBam, δεν είμαι χαζή. Ξέρω ότι όλοι προσπαθείτε να τα φτιάξουμε εγώ και ο Jackson. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι τυχαίο. Καρφώνεστε κανονικότατα. Αλλά δε. Χρειάζεται να προσπαθείτε άλλο. Μάταιος κόπος. Τελικά δεν ταιριάζουμε τόσο και μάλλον καλύτερα έτσι."
Ο BamBam ξεφυσάει. "Αν το πιστεύεις τότε εγώ δεν μπορώ να σε εμποδίσω." του χαμογελάω. "Να τελειώσουμε όμως με τα πιάτα;" κουνάω το κεφάλι μου και τελειώνουμε μετά από τόση ώρα τα πιάτα.
Βγαίνουμε από την κουζίνα και πάμε στο καθιστικό. Εκεί είναι μόνο ο Youngjae και ο Jinyoung. "Που είναι οι άλλοι;" ρωτάει ο BamBam.
"Πήγαν στα δωμάτιά τους." απαντάει ο Jinyoung.
"Και εσείς γιατί είστε εδώ;" ρωτάω.
"Το δωμάτιο είναι κατειλημμένο από την Σεμίνα. Και δεν νομίζω ότι θα είναι το καλύτερο θέαμα αν μπω ξαφνικά μέσα." απαντάει ο Youngjae.
"Εγώ περιμένω εσένα Angel." λέει ο Jinyoung.
"Εμένα;"
"Αφού θα κοιμηθείς στο δωμάτιό μου."
"Μα δεν χρειάζεται. Μπορώ να κοιμηθώ στον καναπέ."
"Δεν ακούω τίποτα." λέει ο Jinyoung και με τραβάει από τον καρπό. "Καληνύχτα παιδιά." φωνάζει ο Jinyoung καθώς ανεβαίνουμε τα σκαλιά.
"Καληνύχτα." λέω βιαστικά.
Ο Jinyoung με τραβάει μέχρι που φτάνουμε στο δωμάτιό του. Ανοίγει τη πόρτα και μπαίνει μέσα. "Μα δεν είναι ανάγκη." ο Jinyoung με τραβάει από το χέρι για να μπω στο δωμάτιο.
"Να φανταστώ δεν έχεις πιτζάμες μαζί σου." λέει ενώ ψάχνει στη ντουλάπα του. Βγάζει μια κοντομάνικη μπλούζα και ένα σορτσάκι. "Νομίζω αυτά θα σε χωράνε." μου τα δίνει στα χέρια.
"Jinyoung..."
"Μη πεις τίποτα. Δες το σαν παράδοση. Κάθε φορά που ερχόσουν στο σπίτι μας κοιμόσουν στο δωμάτιό μου. Δεν μπορείς να χαλάσεις την παράδοση." αν και δεν ισχύουν εντελώς τα λόγια του. Σχεδόν πάντα κοιμόμουν με τον Jackson και είχα θέα τον Mark.
"Καλά."
"Ωραία. Θα πάρω και μια αλλαξιά για αύριο. Να μη μπω στο δωμάτιο πρωινιάτικα και σε ξυπνήσω." Ο Jinyoung ψάχνει ρούχα στη ντουλάπα του ώσπου καταλήγει σε ένα τζιν και μια άσπρη κοντομάνικη μπλούζα με μαύρες ρίγες. "Σε αφήνω τώρα. Καληνύχτα." λέει και ανοίγει τη πόρτα.
"Jinyoung!" Ο Jinyoung γυρίζει και με κοιτάζει. "Ευχαριστώ." μου χαμογελάει και κλείνει την πόρτα. Κάθομαι στο κρεβάτι και παρατηρώ το χώρο γύρω μου. Τελικά ο Jinyoung είναι πολύ τυχερός που δεν έχει συγκάτοικο. Βγάζω τα ρούχα μου, τα διπλώνω και τα βάζω στην καρέκλα. Παίρνω τα ρούχα του Jinyoung στα χέρια μου. Μυρίζουν πολύ ωραία. Τα βάζω στα γρήγορα και ξαπλώνω στο κρεβάτι.
Περιστρέφομαι από 'δω κι από 'κει μέχρι να με πιάσει ο ύπνος. Αλλά τίποτα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σήμερα έγιναν πολλά πράγματα. Δεν ήθελα με τίποτα να έρθω εδώ και να δω τον Jackson. Ίσως αν δεν ήταν αυτός εδώ θα αισθανόμουν πιο βολικά. "Απλά χαλάρωσε. Κλείσε τα μάτια σου και κοιμήσου." προσπαθώ να μην έχω τόσες σκέψεις στο μυαλό μου γιατί δεν θα κλείσω μάτι. Τελικά, τα βλέφαρά μου βαραίνουν και ευτυχώς καταφέρνω να κοιμηθώ.
Ανοίγω τα μάτια μου μέσα στη νύχτα. Πρέπει να κοιμήθηκα με ανοιχτό το στόμα γιατί ο λαιμός μου έχει ξεραθεί. Ανασηκώνομαι και βήχω. Έχω γίνει μούσκεμα από τον ιδρώτα. Σηκώνομαι όρθια και βγαίνω από το δωμάτιο. Περπατάω στις μύτες των ποδιών μου για να μην ξυπνήσω κανέναν. Κατεβαίνω τα σκαλιά με προσοχή. Βλέπω στους καναπέδες τον Jinyoung και τον Youngjae να κοιμούνται. Τα καημενούλια. Πολύ στεναχωρήθηκα τώρα. Εξαιτίας μου και της Σεμίνας στριμώχνονται στους καναπέδες δυο μέτρα άντρες (τρόπος του λέγειν).
Πλησιάζω προς τη κουζίνα. Η πόρτα της κουζίνας είναι ανοιχτή και βγαίνει φως από 'κει. Πλησιάζω αργά προς τη πόρτα. "Jackson;" ψιθυρίζω. Ο Jackson έπινε νερό με ανοιχτή τη πόρτα του ψυγείου. Και απ' ό,τι φαίνεται τον τρόμαξα και χύθηκε λίγο νερό στο σαγόνι του.
"Με τρόμαξες." λέει ενώ βάζει το χέρι του στη θέση της καρδιάς.
"Συγγνώμη, δεν το ήθελα." άβολη ησυχία πάλι.
"Ήρθες να πιεις νερό;"
"Ε, ναι."
"Ορίστε." λέει και μου προσφέρει το μπουκάλι με το νερό.
"Σοβαρά τώρα;" λέω με αηδιασμένη.
"Με σιχαίνεσαι;" λέει με ανασηκωμένο το φρύδι. "Κάποτε δεν με σιχαινόσουν... τόσο." λέει και πίνει νερό. Αυτό ήταν σπόντα τώρα; "Δεν έχουμε άλλο μπουκάλι με νερό. Αν θες πιες γάλα." λέει και βγάζει το μπουκάλι με το γάλα από τη πόρτα του ψυγείου και μου το προσφέρει.
Το παίρνω από τα χέρια του και βάζω σε ένα ποτήρι γάλα για να πιω. "Ούτε εσύ μπορείς να κοιμηθείς;" με ρωτάει.
"Κάνει ζέστη." του απαντάω αδιάφορα. Αφού αδειάζω το ποτήρι, βάζω το μπουκάλι πάλι μέσα στο ψυγείο. "Εδώ θα μείνεις;" ο Jackson νεύει το κεφάλι του. Ανασηκώνω τους ώμους μου και βγαίνω από τη κουζίνα.
Κοιτάζω άλλη μια φορά τα αγγελούδια που κοιμούνται στους καναπέδες. "Αγγελική!" ακούω την φωνή του Jackson και γυρίζω να τον κοιτάξω.
"Ποιο ήσυχα. Κοιμούνται." λέω ψιθυριστά.
"Θέλω να μιλήσουμε."
"Τι;" γιατί πρέπει πάντα να με εκπλήσσει;
"Αυτό που άκουσες."
"Δεν νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουμε. Και εξάλλου έχουμε κάτι να πούμε;" λέω και σταυρώνω τα χέρια μου.
"Γιατί δεν μπορείς έστω και μία φορά να συμφωνήσεις με αυτά που λέω;"
"Γιατί αυτά που λες δεν βγάζουν νόημα."
"Να σας πω; Εδώ βρήκατε μέρος για να μιλήσετε;" λέει ο Jinyoung με βραχνή φωνή καθώς σηκώνει το κεφάλι του. "Έλεος βραδιάτικα." μουρμουρίζει και αλλάζει πλευρό. Είχαμε δεν είχαμε τους ξυπνήσαμε. Ο Jackson με πιάνει από τον καρπό και με τραβάει προς την πόρτα.
"Jackson που πάμε;"
Ο Jackson δεν μιλάει και πολύ με ανησυχεί. Βγαίνουμε από το σπίτι και περπατάμε στο διάδρομο. Ανεβαίνουμε κάποια σκαλιά, ο Jackson σπρώχνει μια πόρτα και αποκαλύπτεται ο ξάστερος ουρανός. Και βέβαια είμαστε στη ταράτσα της πολυκατοικίας.
Είχα πολύ καιρό να ανέβω εδώ πάνω. Η πρώτη και τελευταία φορά ήταν όταν ο BamBam μου εξομολογήθηκε τα συναισθήματά του για μένα.
"Στην πόρτα θα κάτσεις;" η φωνή του Jackson με ξυπνάει από τον λήθαργό μου. Ούτε που το κατάλαβα ότι είχα μείνει ακίνητη αναπολώντας τις αναμνήσεις μου. Ο Jackson κόβει βόλτες στην ταράτσα. Εγώ έχω κολλημένο το βλέμμα μου στον ουρανό και στα αμέτρητα αστέρια. "Η Σεούλ είναι πολύ όμορφη το βράδυ." λέει ενώ στηρίζεται στο τσιμέντο και κοιτάζει τα φώτα της πόλης.
"Πράγματι, είναι πολύ όμορφη." συμφωνώ μαζί του και στέκομαι δίπλα του. "Αλλά δεν καταλαβαίνω. Για να μιλήσουμε έπρεπε να έχουμε θέα την Σεούλ;" σταυρώνω τα χέρια μου και κάθομαι στο πάτωμα.
"Γιατί; Είναι πολύ ωραία εδώ." ο Jackson ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Αέρας φύσηξε και ανατρίχιασα ολόκληρη. Τα βράδια κάνει κρύο και φοράω ένα σορτσάκι και μια μπλούζα μόνο. Ο Jackson, βέβαια, είναι πιο τολμηρός. Φοράει ένα μαύρο μποξεράκι με μια αμάνικη μαύρη φανέλα. "Κρυώνεις;"
"Όχι. Καλά είμαι." απαντάω και μαζεύω τα πόδια μου προς το στήθος μου. Και για ακόμη μια φορά δεν μιλάμε. Εκείνος ήθελε να μιλήσουμε, ε τότε γιατί δεν μου μιλάει."Σκέφτομαι αύριο να έρθω από το σπίτι σου να πάρω τα ρούχα μου.Ελπίζω να μη σε πειράζει."
"Όχι καθόλου. Έλα όποτε θες." λέει και μου χαμογελάει. Δεν βλέπω να μπαίνει στο ψητό σύντομα.
"Για πες μου, εδώ με έφερες για να θαυμάσω τη Σεούλ τη νύχτα;" τον ρωτάω με επικριτικό υφάκι.
"Απλά δεν ξέρω πως να αρχίσω." Κατάλαβα. Θα ξημερώσουμε...
"Τουλάχιστον κλειδί έχεις ή θα μας βρουν το επόμενο πρωί σαν παγοκολόνες;"
"Μην ανησυχείς, πήρα." Μου 'ρχεται να χασμουρηθώ αλλά κρατιέμαι. Θα αρχίσει ποτέ;
"Πολύ ευγενικό από μέρος των φίλων σου να μας τα ξαναβρούν." λέω τελικά εγώ.
"Το κατάλαβες κι εσύ;"
"Δεν ήταν εμφανές;" ρίχνω ένα βλέμμα όλο υπονοούμενο. "Καλή η προσπάθειά τους αλλά..." η φωνή μου χάνεται προτού τελειώσω τη φράση. Κάτι με εμποδίζει.
"Αλλά χαμένος κόπος." με συμπληρώνει ο Jackson. "Ή μήπως όχι;" γυρίζω και τον κοιτάζω. Το βλέμμα του είναι καρφωμένο στην ευθεία. Δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοεί.
Ο Jackson γυρίζει και με κοιτάζει. Τα μάτια μου κοιτάζουν απευθείας τα δικά του, που λαμπυρίζουν από τα φώτα των αστεριών ή της πόλης. Και τότε, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, ένιωσα τα χείλια του πάνω στα δικά μου. Τα χείλια του χάιδεψαν παρά φίλησαν τα δικά μου. Και ήταν τόσο σύντομο που δεν πρόλαβα ούτε να αντιδράσω.
Ο Jackson τραβιέται απότομα από κοντά μου. "Συγγνώμη. Δεν ξέρω τι με έπιασε."
"Ήταν μια παρόρμηση." λέω ψυχρά και σηκώνομαι όρθια. Ο Jackson με κοιτάζει αποσβολωμένος. "Αυτό δεν θα έλεγες; Το έχεις ξαναπεί εξάλλου." Πραγματικά, έχω κουραστεί από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του. Δεν μπορεί απλά να με αφήσει ήσυχη;
"Angel..."
"Τι; Έχεις να μου πεις κάτι;" λέω σαρκαστικά και σταυρώνω τα χέρια μου. Ο Jackson δεν μιλάει. "Όπως το περίμενα." πηγαίνω στη πόρτα. Κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά και πηγαίνω προς τη πόρτα.
"Αγγελική περίμενε." ο Jackson έρχεται τρέχοντας και σταματάει μπροστά μου. Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να μπω αφού αυτός έχει κλειδιά.
"Τι θέλεις;" ο Jackson με πλησιάζει απειλητικά. Η Απόσταση μεταξύ μας είναι μηδαμινή. Για μια στιγμή νόμισα ότι θα με φιλήσει ξανά αλλά τελικά άνοιξε το στόμα του.
"Νομίζεις ότι παίζω μαζί σου;"
"Νομίζω ότι δεν ξέρεις τι θέλεις."
"Επειδή εσύ με μπερδεύεις."
"Πες μας κιόλας ότι εγώ φταίω που με φίλησες." Δεν μπορώ να τον ακούω άλλο. "Άκου, επειδή δεν έχω καμία όρεξη να σε ακούσω, σε παρακαλώ πολύ, άνοιξε την πόρτα και μην με ξαναενοχλήσεις, εντάξει;" το βλέμμα του Jackson μαλακώνει και μου ξεκλειδώνει τη πόρτα. Μπαίνω μέσα με φόρα, ανεβαίνω τα σκαλιά, μπαίνω στο δωμάτιο του Jinyoung και πέφτω στο κρεβάτι. Δεν τον αντέχω άλλο. Θα με στείλει στο τρελοκομείο, αυτό είναι σίγουρο.
*
Ευτυχώς αυτή η γεμάτη εκπλήξεις νύχτα έφυγε. Δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. Και δεν θέλω να κοιταχτώ στον καθρέφτη γιατί δεν θέλω να τρομάξω.
Η ώρα έχει πάει 7:30 και πιστεύω πως καλό θα ήταν αν έφευγα τώρα που κοιμούνται όλοι. Θα καταλάβουν. Βάζω τα ρούχα μου και τα ρούχα του Jinyoung τα αφήνω διπλωμένα στη καρέκλα. Έπειτα στρώνω τα κρεβάτι.
Κατεβαίνω αθόρυβα κάτω και βλέπω τον Jinyoung και τον Youngjae να κοιμούνται του καλού καιρού. Βάζω τα παπούτσια μου και βγαίνω από το σπίτι ανοιγοκλείνοντας πολύ απαλά την πόρτα για να μην τους ξυπνήσω.
*
Έπειτα από δύο ώρες η Σεμίνα καταφτάνει στο σπίτι. "Γιατί έφυγες σαν ποντικός;"
"Καλημέρα και σε σένα." λέω και πίνω λίγο από το χυμό μου.
"Ξέρεις πόσο ανησυχήσαμε;"
"Συγγνώμη. Αλλά ήθελα να φύγω."
"Γιατί τι έγινε πάλι; Γιατί και ο Jackson σήμερα δεν βγήκε από το δωμάτιό του."
"Που να σου εξηγώ... Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου... εκτός από σήμερα."
"Τι γίνεται με εσάς τους δύο;" το βλέμμα της γίνεται θλιμμένο.
"Το σχέδιό σας ήταν χαμένος κόπος."
"Το σχέδιό μας;" ρωτάει ανήξερη η Σεμίνα.
"Μην μου κάνεις τη Κινέζα. Ακόμα και ένα παιδάκι θα μπορούσε να καταλάβει την πλεκτάνη σας."
"Εντάξει! Το παραδέχομαι! Νόμιζα ότι θα τα ξαναβρίσκατε."
"Κι όμως..."
"Και τι σκέφτεσαι να κάνεις; Δεν θες να τον ξαναδείς;"
"Όχι αλλά σήμερα είναι η τελευταία φορά. Εκτός κι αν..."
"Εκτός κι αν τι;"
"Αν πας εσύ να πάρεις τα ρούχα μου;"
Η Σεμίνα γουρλώνει τα μάτια της. "Αααα όχι! Με τίποτα. Εγώ δεν πλησιάζω με τίποτα τον Jackson όταν είναι θυμωμένος." λέει ενώ κουνάει τα χέρια της στον αέρα. "Και εξάλλου αυτό είναι δικό σου θέμα. Εσύ πρέπει να τον αντιμετωπίσεις. Μην είσαι δειλή."
"Δεν είμαι δειλή. Απλά δεν θέλω να τον αντικρίσω."
"Απλά πάνε, πάρε τα ρούχα και φύγε. Αυτό είναι όλο." το σχέδιο της Σεμίνας ακούγεται απλό αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.
Ξεφυσάω. "Καλά."
***
Το σκέφτηκα, το φιλοσόφησα και κατέληξα ότι είμαι έτοιμη να τον αντιμετωπίσω. Ο ήλιος είναι έτοιμος να δύσει. Παίρνω ένα ταξί για να πάω στο σπίτι του για τελευταία φορά.
Κατά τη διαδρομή σταγόνες βροχής άρχισαν να προσγειώνονται στο παρμπρίζ. Όσο πάνε γίνονται πιο δυνατές και πιο συχνές. Και ξεκίνησε να βρέχει καταρρακτωδώς.
Το ταξί έφτασε μπροστά από το σπίτι του Jackson. Πλήρωσα τον ταξιτζή και βγήκα έξω από το ταξί. Μέχρι να φτάσω στη πόρτα είχα γίνει ήδη μούσκεμα. Υπέροχα. Και δεν έχω ούτε ομπρέλα.
Χτυπάω την πόρτα και περιμένω κάποιος να μου ανοίξει. Ευτυχώς η εξώπορτα καλύπτεται από υπόστεγο και δεν βρέχομαι.
Η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ο Jackson, έκπληκτος που τον επισκέπτομαι.
"Να μπω;" τον ρωτάω. Εκείνος κουνάει σαστισμένος το κεφάλι του. Μπαίνω μέσα με φόρα.
"Δεν περίμενα ότι θα έρθεις."
"Σου είχα πει ότι θα έρθω για να πάρω τα ρούχα μου. Μην ανησυχείς, θα σου αδειάσω αμέσως τη γωνιά."
"Μάλιστα." λέει ενώ κουνάει το κεφάλι του. "Κάθισε." οι ευγένειες μας λείπανε τώρα...
"Δεν χρειάζεται. Θα σου βρέξω τον καναπέ. Έτσι κι αλλιώς είμαι βιαστική."
"Καλά, όπως θες." ο Jackson φεύγει και με αφήνει μόνη μου. Παρατηρώ για μια τελευταία φορά το σπίτι. Θα μου λείψει πολύ. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έρχεται πάλι ο Jackson με τα ρούχα μου στα χέρια του. "Ορίστε." μου λέει και μου τα δίνει. Μυρίζουν υπέροχα. Και φαίνονται φρεσκοσιδερωμένα.
"Ευχαριστώ."
"Πάω να σου φέρω σακούλα." ο Jackson πηγαίνει στην κουζίνα και όταν επιστρέφει κρατάει μια σακούλα. "Ορίστε." μου τη προσφέρει.
Βάζω μέσα τα ρούχα. "Ευχαριστώ και συγγνώμη που σε απασχολώ."
"Ομπρέλα έχεις; Γιατί η βροχή όσο πάει και δυναμώνει."
"Όχι, δεν χρειάζομαι." λέω και κουνάω τα χέρια μου.
Πλησιάζω την πόρτα για να φύγω μια και καλή από 'δω. "Πάντως... είναι περίεργο." η φωνή του με σταματάει.
"Ποιο πράγμα;" πάλι θα ανοίξουμε μία από τις καταπληκτικές μας συζητήσεις που κάνουμε τον τελευταίο καιρό.
"Ενώ μου λες να μην σε ξαναενοχλήσω εσύ είσαι αυτή που συνέχεια μου χτυπάει την πόρτα." Δε είναι ώρα για εξηγήσεις. Αλλά από την άλλη, καλύτερα να το λύσουμε τώρα γιατί δεν θέλω να τον ξαναδώ μπροστά μου.
Δεν είχα σκεφτεί τον χωρισμό μας μέχρι τώρα. Άμα μαθευτεί ότι χωρίσαμε τότε η Iseulhye θα χαροποιηθεί πάρα πολύ και θα σχεδιάζει για το πως θα τυλίξει τον Jackson, πράγμα απίθανο. Αλλά από την άλλη, θα σταματήσουν να μου κάνουν καψώνια και επιτέλους θα απολαύσω τη φοιτητική μου ζωή και θα φύγω επιτέλους από εδώ.
"Πες με μαζόχα ή ηλίθια. Αυτές είναι πιο λογικές δικαιολογίες από το να σου πω ότι ο πρώην μου συνέχεια με μπερδεύει. Από τη μία μου μιλάς ψυχρά, από την άλλη σαν να είμαστε φιλαράκια και δεν έχει συμβεί τίποτα και μετά με φιλάς και μου λες ότι ήταν μια παρόρμηση." Επιτέλους μπορώ να του ομολογήσω όλα όσα αισθάνομαι. "Αλλά δεν περιμένω να μου απαντήσεις λογικά γιατί εσύ από μόνος σου δεν είσαι λογικός άνθρωπος."
"Δεν νομίζω ότι εσύ είσαι καλύτερη από μένα. Ξέχασες τι μου είχες πει τις προάλλες; Να βρω κάποια που της αρέσω πραγματικά γιατί εσύ δεν με ήθελες πραγματικά. Και είπες επίσης ότι θα βρεις αντικαταστάτη πολύ γρήγορα. Αλήθεια, τι κάνει ο Sookyung;" το στόμα του στάζει ειρωνεία.
Ήθελα να του πω ότι ο Sookyung έχει κοπέλα αλλά κρατήθηκα. "Πολύ καλά. Σε χαιρετάει. Και αν είναι να θυμόμαστε το τι είπαμε τις προάλλες ας σου θυμίσω κι εγώ τα δικά σου λόγια;" οφθαλμός αντί οφθαλμού. "Ήμουν ένα ΤΊΠΟΤΑ για σένα και δεν χρειάστηκε καν χρόνος για να με ξεπεράσεις. Αυτά δεν είχες πει;" σταυρώνω τα χέρια μου και τον κοιτάζω πλαγίως.
"Ναι, αυτά είχα πει." λέει αλλά δεν με κοιτάζει στα μάτια.
"Με πλήγωσες Jackson." η φωνή μου είναι έτοιμη να σπάσει. Αλλά δεν θέλω τώρα. Δεν θέλω μπροστά του.
"Και εσύ με πλήγωσες Αγγελική." σηκώνω το βλέμμα και τον κοιτάζω. Με κοιτάζει κι εκείνος με θλιμμένα μάτια.
"Τελικά η μαμά μου είχε δίκιο. Είμαστε και οι δύο εγωιστές και ξεροκέφαλοι." πάντα οι μαμάδες έχουν δίκιο σε κάθε περίπτωση.
"Συγγνώμη Angel. Για όλο αυτό το μπέρδεμα. Το ξέρω ότι νόμιζες ότι έπαιζα σκωτσέζικο ντουζ μαζί σου αλλά προσπαθούσα να καταπολεμήσω τα συναισθήματά μου. Όταν σε είδα μετά από τόσους μήνες χάρηκα αλλά ήξερα ότι ήταν λάθος και έπρεπε να απομακρυνθώ από σένα. Αλλά δεν άντεξα. Παρόλο που προσπαθούσα τόσους μήνες να σε ξεπεράσω, όλα εξαφανίστηκαν με ένα σου βλέμμα. Παράλογο, σωστά;"
Δεν το περίμενα ότι ο Jackson θα μου ομολογούσε πως αισθανόταν. Δεν είχα σκεφτεί καθόλου την δική του εκδοχή. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι υπάρχει μια πιθανότητα να αισθανόμαστε το ίδιο.
Το στόμα μου άνοιξε ελάχιστα από την έκπληξη. "Δεν είναι καθόλου παράλογο." ο Jackson με κοιτάζει απορημένος. "Μόλις περιέγραψες ακριβώς πως νιώθω." τα μάτια του έλαμψαν. "Το καλοκαίρι ήταν σκέτη κόλαση για μένα. Δεν είχα όρεξη για τίποτα."
"Αυτό το βλέπω." τον κοιτάζω λοξά. "Αδυνάτισες πολύ. Όταν σε είδα κατά λάθος στη πισίνα..." ευτυχώς δεν ολοκλήρωσε την πρότασή του. Γιατί αναφέρει αυτό το περιστατικό τώρα; Μέχρι και τα αυτιά μου έχουν κοκκινίσει. "Τέλος πάντων, αδυνάτισες!"
"Σταμάτα." λέω και πνίγω το γέλιο μου. Πολύ ντρέπομαι τώρα τελευταία.
"Γι' αυτό είμαι εδώ." γιατί συνέχεια μετά άσχετα και χωρίς νόημα σχόλια;
"Τι εννοείς;"
"Να πάμε σε ένα ωραίο εστιατόριο να φάμε." Νομίζω θα μου φύγει το σαγόνι. Γιατί λέει όλη την ώρα πράγματα που δεν έχουν νόημα;
"Δεν σε καταλαβαίνω και δεν νομίζω να έχει πρόβλημα η νοημοσύνη μου." Ο Jackson ξεφυσάει με κλειστά τα μάτια. Αφού εκπνεύσει όλο τον αέρα από τα πνευμόνια του, τα ανοίγει και κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου.
"Αυτό που εννοώ είναι ότι θέλω να πάμε πάλι από την αρχή. Είχαμε μαλώσει για βλακείες γιατί ήμασταν και οι δύο εγωιστές και ξεροκέφαλοι, όπως είπε η μαμά σου. Και οι δύο πληγώσαμε ο ένας τον άλλον αλλά δεν το θέλαμε πραγματικά. Προσπαθήσαμε να πάμε παρακάτω αλλά δεν τα καταφέραμε. Και ξέρεις γιατί; Επειδή είμαστε ακόμα ερωτευμένοι. Αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς."
Έχω μείνει άφωνη. Δεν ξέρω τι να πω. Νομίζω πως δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Ο Jackson θέλει να τα ξαναβρούμε.
"Τώρα, όλα εξαρτιούνται από σένα." λέει και κάνει κι άλλο βήμα προς το μέρος μου. Και βέβαια, εγώ πρέπει να βγάλω το φίδι από την τρύπα.
"Εγώ........" σε παρακαλώ μην πεις δεν ξέρω! "....φυσικά και σ' αγαπάω." Δεν νομίζω να απάντησα στην ερώτησή του αλλά το λοξό του χαμόγελο σημαίνει ότι η απάντησή μου τον χαροποίησε.
"Και αφού κι εγώ σ' αγαπώ, αυτό σημαίνει ότι...." λέει και στέκεται ακριβώς μπροστά μου.
"Ότι μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε." τώρα που είναι ακριβώς μπροστά μου θέλω τόσο πολύ να τον αγγίξω. Να περάσω τα ακροδάχτυλά μου από τα γραμμωμένα μπράτσα του. Να χωθώ στην αγκαλιά του. Να χαϊδέψω τα μεταξένια μαλλιά του. Να πιέσω τα χείλια μου πάνω στα δικά του με πάθος.
"Μπορείς να το πεις κι έτσι." το χαμόγελό του δεν φεύγει ποτέ από τα χείλι του. Το χέρι του χαϊδεύει το μάγουλό μου. Περιμένω να σκύψει προς το μέρος μου για να με φιλήσει αλλά κάθεται ακίνητος και με 'γλύφει' με το βλέμμα του.
"Γιατί δεν με φιλάς;" τον ρωτάω ανυπόμονη.
"Δεν ήθελα να σε φιλήσω χωρίς την άδειά σου."
"Τι πράγμα;"
"Τι τελευταίες φορές που σε φίλησα δεν το περίμενες. Αλλά τώρα χρειάζομαι την έγκρισή σου."
"Τι ιππότης! Πώς και έγινες τόσο ευγενικός; Από τότε που χωρίσαμε οι τρόποι σου βελτιώθηκαν πολύ."
"Τι θες να πεις; Ότι πριν ήμουν ένας αγροίκος;" Δεν γίνεται να μη γελάσω με τη συμπεριφορά του.
"Όχι βέβαια." βάζω τα χέρια μου στο στέρνο του. "Νομίζω αφήσαμε μια εκκρεμότητα στη μέση." Ο Jackson χαμογελάει πονηρά και σκύβει προς το πρόσωπό μου.
Επιτέλους, επιτέλους, τα χείλη του άγγιξαν τα δικά μου με τόση ορμή που μου έκοψε την ανάσα. Ο Jackson με φιλούσε όπως δεν με είχε ξαναφιλήσει ποτέ. Ένα βαθύ παρατεταμένο φιλί που σήμαινε σαν να με ήθελε για πάντα δική του. Τα χέρια του χάιδεψαν το περίγραμμα του κορμιού μου, στην αρχή απαλά και μετά πιο δυνατά, απολαμβάνοντας τις καμπύλες μου. Έλιωσα στην αγκαλιά του κι εκείνος πέρασε τα δάχτυλά του από πίσω απ' τους γοφούς, τους γλουτούς, τους ώμους μου. Πλέον, δεν έλεγχα εγώ το σώμα μου, αλλά εκείνος.
Ένιωθα τους μυς του κάτω από το μπλουζάκι του, τα γυμνασμένα μπράτσα του, τον λαιμό του και, τα βουναλάκια που δημιουργούν οι σπόνδυλοι του στην πλάτη του. Η γλώσσα μου βρήκε τη δική του και η φλόγα ανάμεσά μας έγινε πιο φωτεινή, πιο καυτή με κάθε νέο άγγιγμα. Ένα είναι σίγουρο: Ακόμα κι αν φιλιόμαστε δεν μπορώ να τον χορτάσω.
Απομακρύνουμε ελάχιστα εκατοστά τα στόματα μας. Και οι δύο βαριανασαίνουμε. Ακουμπάμε τα μέτωπα μας. "Δεν μπορώ να σε χορτάσω." λέει λαχανιασμένος ο Jackson.
"Ούτε κι εγώ." βάζω τα χέρια μου στα μάγουλά του και τον κοιτάζω στα μάτια. "Δεν ξέρεις πόσο μου έλειψες." του λέω και εννοώ κάθε λέξη.
"Νομίζω ξέρω." λέει κολλάει τα χείλια του ξανά πάνω στα δικά μου. Τα μυώδη μπράτσα του τύλιξαν τη μέση μου. Άρχισε να περπατάει προς το μέρος μου ενώ εγώ έκανα βήματα προς τα πίσω. Δεν ήξερα που πήγαινα. Απλά τον ακολουθούσα. Τα πόδια μου άγγιξαν το μπράτσο του καναπέ. Αμέσως κάθισα πάνω στο μπράτσο ενώ ο Jackson δεν ξεκόλλησε ούτε μία στιγμή τα χείλια του από τα δικά μου.
Στην αρχή με φιλούσε απαλά, κάνοντας μικρούς ήχους στο αυτί μου. Μετά πιο αργά και τρυφερά, κατά μήκος του σαγονιού και στο λαιμό μου, κάνοντάς με να βογκήξω και να γείρω το κεφάλι μου πίσω.
Ο Jackson ξαναγύρισε επιτέλους στα χείλη μου. Παραλίγο να πέσω προς τα πίσω αλλά δεν θα με πείραζε κιόλας γιατί θα έπεφτα στον καναπέ.
Αυτή την μαγική στιγμή την κατέστρεψε το βουητό του κινητού μου. Πρώτη φορά εύχομαι να μην είχα κινητό. Ξεκολλάμε με κόπο τα χείλια μας. " Απάντησέ το." λέει ο Jackson με τη μπάσα φωνή του που με τρελαίνει. Βγάζω από την τσέπη μου το κινητό μου. Γιατί με παίρνει τηλέφωνο η Σεμίνα.
"Έλα, τι έγινε;" την ρωτάω ενώ ακούγομαι λαχανιασμένη.
"Ααααα Αγγελική!!! Πλημμύρισε το μπάνιο!!" τσιρίζει στο αυτί μου.
"Πώς έγινε αυτό;"
"Χάλασε ο σωλήνας της βρύσης και γεμίσαμε νερά! Έλα γρήγορα!!! Δεν ξέρω τι να κάνω."
Ξεφυσάω. "Καλά καλά. Μην κλαψουρίζεις. Έρχομαι." κλείνω το κινητό και ο Jackson μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
"Τι έγινε μωρό μου;" ρωτάει ανήσυχος.
Τον κοιτάζω με απολογητικό βλέμμα. "Συγγνώμη αλλά πρέπει να φύγω. Έσπασε ο σωλήνας και πρέπει να πάω από 'κει." πραγματικά δεν θέλω να φύγω τώρα που τα ξαναβρήκαμε.
"Να πας. Και όταν θα έχεις ελεύθερο χρόνο ξέρεις που θα με βρεις." λέει ο Jackson μου ζουλάει τα μάγουλα.
"Απλά ήθελα να μείνω κι άλλο εδώ." λέω κατσουφιασμένη.
"Μπορείς να έρθεις εδώ όποτε θες. Τώρα σε χρειάζεται η Σεμίνα." λέει ενώ μου πιάνει τα χέρια.
"Καλά." λέω και σηκώνομαι από το μπράτσο του καναπέ. Πηγαίνουμε προς την πόρτα. Ο Jackson την ανοίγει. Ευτυχώς η βροχή κόπασε. "Αλλά να ξέρεις, δεν θα γλιτώσεις τόσο εύκολα από μένα." του λέω απειλητικά.
"Το εύχομαι!" λέει με ελκυστικό τρόπο. Μου δίνει ένα πεταχτό φιλί και με κοιτάζει στα μάτια. "Να προσέχεις."
"Κι εσύ επίσης." του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο και περπατάω προς την έξοδο. Τον χαιρετάω από μακριά και κάνει κι αυτός το ίδιο. Μου είναι τόσο δύσκολο να τον αποχωριστώ.
"Angel!" με φωνάζει και γυρίζω να τον κοιτάξω. Ο Jackson έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου. "Ξέχασες κάτι." λέει και βγάζει από την τσέπη του το κλειδί με το μπρελόκ διαβολάκι. Το βάζει στη χούφτα μου.
Χαμογελάω καθώς το παρατηρώ. "Ευχαριστώ. Σκέφτομαι να το χρησιμοποιήσω πολύ σύντομα."
"Αυτό ελπίζω κι εγώ." λέει ο Jackson και με κλείνει στην αγκαλιά του. Για μια στιγμή κοιτιόμαστε μόνο αλλά σύντομα η γραμμή των κορμιών μας γίνεται ένα με ένα ακόμα παθιασμένο φιλί.
Αυτή τη φορά Jackson, δεν θέλω να σε χάσω και δεν θα σε χάσω.
*****************************
~ΤΈΛΟΣ~
*Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία μου γιατί.......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
ΔΕΝ ΤΕΛΕΊΩΣΕ ΑΚΌΜΑ!
*Δεν βλέπω να την τελειώνω ποτέ....
*Αλλά το επόμενο κεφάλαιο θα είναι ΣΊΓΟΥΡΑ το τελευταίο!
(Περιμένω το comeback των JJ Project)
*Και ναι το ξέρω ότι είχα καιρό να ανεβάσω αλλά εγώ τώρα βιώνω τις διακοπές
#ΠΑΝΕΛΛΉΝΙΕΣ2018
<3
_____________________________________
pjm-bb