-Τι έκανες λέει; Αναφωνεί η Δανάη όταν της λέω το σχέδιο μου καθώς σχολάμε και περιμένουμε τη Φοίβη και τον Άρη.
Ευτυχώς δεν εχω απέφευγα τον Φίλιππο όλη την μέρα, οπότε δεν υπήρχε κάτι για να με αποσυντονίσει. Όσο υπέροχα και αν νιώθω γι' αυτό που έγινε μεταξύ μας άλλο τόσο τρομοκρατημένη είμαι πάρα τα καθησυχαστικά λόγια του Άρη, χθες.
-Εδώ είμαι! Φωνάζει η Φοίβη και πετάγεται μπροστά μου ξεσπώντας σε γέλια.
Από πίσω της έρχεται ο Άρης.
-Θέλω ένα τόνο σοκολάτα με σιρόπι καραμέλας, δηλώνει.
Η Φοίβη γυρίζει απότομα να τον αντικρίσει και ύστερα με κοιτάει έκπληκτη. Της κλείνω το μάτι.
-Πάμε λοιπόν; Λέει η Δανάη και ξεκινάμε.
-Θα μπορούσα να ζήσω μόνο με μιλκσέικ, σχολιάζει η Φοίβη.
Εγώ και η Δανάη κουνάμε καταφατικά το κεφάλι. Παρατηρώ πως ο Άρης κοιτάει κάποιες φορές τη Φοίβη. Ίσως δεν είναι κάτι σημαντικό, αλλά μου δίνει θάρρος για να βάλω σε εφαρμογή το σχέδιο μου.
-Άρη πως πάει το πείραμα για τη χημεία; Ρωτάω.
Πίνει λίγο από το μιλκσέικ του και ύστερα βουλιάζει στη καρέκλα.
-Απαίσια. Δεν βγάζω άκρη, οπότε ίσως να πω ότι απέτυχα, λέει.
-Φοίβη, πριν δύο μήνες δεν πήρες άριστα στην εργασία της χημείας; Μπορεί να καταφέρεις να βοηθήσεις τον Άρη.
Η Φοίβη και ο Άρης ανταλλάσουν ένα βλέμμα που διαρκεί αρκετά.
-Ναι. Γιατί όχι, αποκρίνεται ο Άρης.
Η Φοίβη κοκκινίζει. Κοκκινίζει;! Ποτέ δεν το έχει κάνει αυτό!
-Εντάξει, συμφωνεί.
Μετά από κάποια ώρα πήγαμε στο πάρκο και καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Σκούντηξα ελαφρώς την Δανάη για να της πω να ξεκινήσει. Άρπαξε την τσάντα της απότομα και πετάχτηκε όρθια.
-Θεέ μου ξέχασα ότι θα έρθει στο σπίτι μου ο Ανδρέας. Ωχ! Και Μελίσα η μαμά μου ήθελε να σου δώσει κάτι για τη μαμά σου πριν φύγει για τη δουλειά, μιλάει ασταμάτητα χωρίς όμως να μπερδέψει τα λόγια της.
Τη θαυμάζω για τη ψυχραιμία και τη πειστικότητα της. Παίρνω και εγώ ξαφνιασμένο ύφος.
-Ωραία, αν είναι έρχομαι.
Γυρίζω να κοιτάξω τον Άρη και τη Φοίβη.
Ο αδερφός μου παρακολουθεί χαλαρός ενώ η Φοίβη έχει κατακκοκινήσει.
-Θα γυρίσω σε λίγο, τους λέω και φεύγω με τη Δανάη δίχως να περιμένω απάντηση.
Μόλις βγαίνουμε από το πάρκο σκάμε στα γέλια και τρέχουμε προς το σπίτι μου.
-Μην γυρίσεις πίσω. Είμαι σίγουρη πως δεν θα μείνουν εκεί, σχολιάζει η Δανάη χαχανίζοντας.
-Είδες πως κοκκίσε η Φοίβη; Σχολιάζω καθώς η Δανάη κατευθύνεται προς το σπίτι της και εγώ ανοίγω τη πόρτα του δικού μου.
-Ω ναι, φωνάζει ενώ φεύγει, σίγουρα τη κάναμε σωστά τη δουλειά.
Μετά από 2 ώρες...
Κάνω ένα διάλλειμα από τα μαθήματα και πηγαίνω στη κουζίνα για να φτιάξω κάτι να φάω.
-Είσαι απίστευτη, ακούω μια φωνή και πετάγομαι τρομαγμένη.
Ο Άρης στέκεται ακουμπώντας στο ψυγείο με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος.
-Κόντεψες να με πεθάνεις, αναφωνώ.
-Ω, αλήθεια; Νομίζω στο χρωστάω γι' αυτό που έκανες στο πάρκο με τη Δανάη.
Έχοντας γυρισμένη τη πλάτη μου χαμογελάω ελαφρά.
-Τι έγινε; Ρωτάω αδιάφορα.
-Ρωτά τη Φοίβη, λέει και απομακρύνεται, θα έρθει αύριο για το πείραμα.
Μόλις ακούσω τη πόρτα του δωματίου του να κλείνει αρχίζω να χοροπηδάω σαν τρελή πάνω στα έπιπλα.