^^
????
Yo, Im back.
---
"Hyung, baon mo!" Mingyu shouted at his hyung.
Paalis na ito para magtrabaho sa isang disenteng eskwelahan trenta minutos mula sa bahay nila kapag bisikleta ang gamit. They have been living here for seven months, sa isang third hand na bahay.
The house they got was from someone's friend. They got it for free. As in free.
"Hala, wait." Replied Taehyung, struggling with the bicycle's rusty stand, galing lang rin kasi ang bisikletang ito sa garahe, pinaglumaan ng mga dating nakatira. Kinuha niya ang baon mula sa kapatid. "Jusme, alas singko y medya na. Baka malate ako sa trabaho." Reklamo nito sa kapatid habang maayos na nilalagay ang baunan sa bag niya. "Bilisan mo nalang magpatakbo. Pero mag-ingat ka hah." Bilin niya dito bago umalis. "YUNG POLO MO BAKA MAGUSOT!" Pahabol pa ni Mingyu. Umiling iling si Gyu, aish baka pagdating niya sa unang klase ang dugyot na niya.
Tinitigan niya ang likod ng kapatid hanggang sa mawala ito, napabuntong hininga siya ng malalim, "...mag-isa na naman ako," bulong niya sa sarili. He closed the door, sealing the house from the noises outside and making it seem even more lonely because of the silence. Oo, kahit alas singko y medya palang e marami ng tao sa labas. Their house is just beside the main road of the town. Anyways, basta tahimik na kasi sinara niya nga yung pinto. No television or computer or music. Just him and the furniture all around the house.
Yung ref na pinaglumaan ng may-ari dati, yung sofa na parang tatlong dekada na sa luma, yung kusina na parang pang horror film ang dating, at yung mga kwarto na akala mo e pagmamay-ari ng mga bida sa isang teleserye kung saan may namatay na dati at may nagmumulto doon. Kahit wala naman. Sadyang luma lang ang bahay na ibinigay sa kanila, and unfortunately wala silang pera na pang bili ng mga bagong gamit.
Well, napakaswerte pa rin nila dahil libre lahat ito. Galing kasi sa isang pamilya ng mga Kristyano ang bahay, bukod doon kakilala sila ng mga Kim. Tinulungan pa sila ng mga ito na makahanap ng trabaho. His hyung got in a decent school as a Math Teacher because of them.
Ngayon, mag-isa na naman siya sa bahay. Sanay na naman siya. Seven months ng ganito. Sa kabutihang palad, mabisa ang gamot na binigay sa kanya ng doktor niya sa SoKor kaya wala pa siyang masyadong problema sa mga mata niya. The doctor said that the price is half in America, which is true, kaso mahal pa din kahit half. Effective naman eh, so nevermind the price. It really slows down the disease.
Before they left, nakapagdesisyon ang mga Kim na magubaya ng panahon para makapag-ipon nang sa ganoon e dire-diretso ang gamutan ni Mingyu. 1 year ng walang treatments, just tablets. So far, walang problema. Ganun pa rin, malabo ang corners ng mata niya at medyo madilim-dilim pa rin pero kita pa naman niya ng mabuti ang lahat tuwing umaga okaya may liwanag, sa gabi lang talaga mahirap.
As usual, naglinis si Mingyu sa bahay. Sweeping, mopping, laundry, you name it. Kahit ano, kaya niyang gawin, umaga naman din kasi kaya nagagawa niya lahat ng maayos. He has also been working secretly on the old bike in the garage. Mga three weeks na rin. Nirerepair at pinapaganda niya ito dahil malapit na ang kaarawan ng kuya niya, it is his only gift. Kasi wala naman siyang pangbili ng bagong bike, o kahit ano. "Kulang nalang ng pintura." He looked at the bicycle with a victorious smile, na para bang tapos na niya ito kahit hindi pa.
Tumayo siya mula sa pagkakaluhod sa maruming lapag. Red would look good on him. He thought which made him smile a bit. Red really looks good on Taehyung, no doubt. He hid the bike behind their house, where there's a big bush.
After he's done in the living room, kitchen, hallways, and the bike, he proceeded to the bedrooms.
There are three bedrooms. Isa sa nanay niya, sa kanya at sa kuya niya. Sa nanay niya at kanya lang ang nililinisan niya dahil ayaw ng kanyang hyung na may pumapasok sa kwarto nito. He kept it locked. He's a teacher, so Mingyu leave him be. Baka rin may mawalis siya doon na importante at siya pa ang masisi kapag nawala, diba?
Ring...ring....ring...
The alarm went. 2 na.
The alarm was followed by the house phone. Sinagot niya ito kahit na nasa gitna siya ng pagbabalat ng mansanas sa kusina, talagang tumakbo pa siya bago maka apat na ring ang phone. "Hi hyung! Kamusta na?" Hansol's voice almost sounded like a child who's calling and has been longing for his father's voice. Napakatinis nito. "Aray, Vernon! Masakit hah. Anyare sa boses mo?" He asked while massaging his ear.
"Hahaha...wala naman. Excited lang akong tumawag. Once a month lang 'to eh."
"Huwag mo akong dramahan. By the way, okay naman dito. Ganun pa rin. Lonely pa rin..." sabi ni Mingyu habang dahang-dahang umuupo sa sofa nila na isang Seungkwan nalang e bibigay na. Char, labyu Kwan hehehe-
May katahimikan sa kabilang linya at sumunod ang napakahabang buntong hininga. "You sounded even more ...sad every time I call..." they were both silent for a moment. Hindi alam ni Mingyu kung sasabihin niya o hindi.
The truth is he has a problem that he's been keeping to himself for two months now. Tungkol sa nanay at kuya niya. "You know, you could tell your problems to me. Hindi ko naman sasabihin kahit kanino eh." Vernon pursuaded him. "...come on! Para mabawas-bawasan naman kapangitan diyan sa mukha mo, baka mamaya inaamag na 'yang sulok-sulok ng mukha mo-" biro nito, at syempre natrigger si Gyu. "SINONG PANGET?! EXCUSE ME, WALANG SA DIKSYONARYO KO ANG PANGET!!1!" Mingyu exclaimed. "Aish aish, oo na oo na gwapo ka na, ang ingay mo gago. Pero sabihin mo na kasi~" pagpapacute nito sa kabilang linya.
Mingyu sighed deep. "Fine, fine." He clenched his chest. "The truth is...tungkol sa pamilya ko 'to,"
"What about them?" Asked Vernon while munching something crispy. Napairap nalang si Mingyu at hindi na nagcomment. Baka mawala pa sila sa usapan eh. "Una si mama. Naawa na ako sa kanya. Umuuwi siya ng sobrang late tapos ilang oras lang tulog niya then magtatrabaho na naman siya," reklamo ni Mingyu habang minamasahe ang sintido niya. Eleven kasi dumadating ang nanay niya at gigising ng alas tres para magtrabaho uli.
"...every weekend ko nalang siya nakikita kasi kailangan kong matulog ng maaga." He explained. His eyes needs rest kaya kahit gusto niyang hintayin ang ina at pagsilbihan ito kapag umuwi bilang isang mabuting anak, hindi pwede. Required kasi ito sabi ng doctor. His eyes should rest more.
"Also, she's being pushy these days, unlike before. Nung unang months namin dito hindi naman siya ganito eh..." Every weekend, his mother would give him her collection of brochures na nakukuha niya sa araw-araw na paghahanap ng mga clinics sa iba't ibang lugar tuwing may free time siya. Oo, may free time pa siya sa lagay na 'yan.
Nakalagay sa brochure ang iba't ibang address ng clinics na nagooffer ng treatments, mga impormasyon tungkol sa sakit niya at kung ano-ano pa. And everytime he looks at the brochures and his mother who's smiling so, so, so weakly, wala siyang magawa kundi ngumiti pabalik kahit sa loob niya, sumisigaw na siya na tigilan na ito. Na imbes na maglibot siya sa lugar na hindi naman sila pamilyar e magpahinga nalang ito. "...she's overworking, tapos wala akong magawa kundi um-oo lang ng um-oo sa mga sinasabi niya,"
"Like what?"
"Kunwari, nung sinabi ko na gusto ko magtrabaho tuwing umaga. Part-time lang....pero ayaw nila kesyo ganito ganyan. Edi um-oo nalang ako...kahit naman kasi pumalag ako, pag sinabi nila, yun na 'yon. " Mingyu bit his lip. "Napapabayaan na nila mga katawan nila, " dagdag pa niya. Halatang halata na sa mukha ng nanay niya ang pagkastress at puyat nito. Her eyes have big dark circles under it and her complexion is pale. Moreover, she barely has time for make-up, minsan lipstick lang okay na. Nangayayat rin ito ng sobra.
"...pati si hyung. He is acting different. Para siyang ibang tao minsan."
"Baka natuluyan na si hyung," Hansol joked. Naisip ko rin yun, pati si Gyu napatawa ng konti lalo na sa naisip. Kasi totoo naman, malay ba niya kung double personality na pala ng hyung niya iyon.
The other line went quiet. "Kidding aside...pati si Taehyung? Why?" Asked Vernon with a hint of curiosity in his voice. Biglang sumeryoso ang usapan. "Actually, he rarely smiles. Tingin mo anong nangyari?" Mingyu's worried. Baka kasi tama ang hinala niya. "Hindi kaya naiinis na si hyung sa buhay namin ngayon? Kasi ang pabigat ko na? Galit kaya siya sa akin? Pinapahirapan ko kasi siya-" Vernon immediately cut him before Mingyu could even spout a lot more of his irritating bull.
"Calm down, goodness. I'm certain it's because of that." Kalmadong sabi nito, which made Mingyu down even more. "Sabi na nga ba eh, dapat hindi nalang ako-"
"Ugh, there you go again!" Sigaw nito. Kinailangan pang ilayo ni Mingyu ang phone sa tenga niya dahil napakalakas nito. "Hindi mo pa ba alam?" Vernon asked.
"Anong hindi ko alam?" Mingyu listened intently. "They broke up already." Muli, nagloading sa utak ni Mingyu ang lahat bago makapagreact ng tuluyan. It took a minute. "...bakit?" Tanong niya, halata sa boses ang pagkadisappoint. I mean, they are perfect and they've been waiting for each other for a long time...so why? He asked himself. Probably because of me. Sinisi niya uli ang sarili, his right hand holding the phone tightly near his ear, and the other hand pulling his hair as he tightly squeeze his eyes.
"It's not because of you, though." Mingyu shook his head after hearing Hansol. It's me. "...hindi dahil sayo." Diniinan niya ang pagsasalita na napagtagumpayang kunin ang focus ni Mingyu. "V hyung made the decision himself and didn't tell it to you because of this attitude of yours. Lagi mo nalang sinisisi sarili mo." Sermon nito. "Hyung told me, he chose his family over his selfish desires. Sinabi niya sa akin mismo. Kaya huwag mong sisihin ang sarili mo. Mahal ka ni hyung, mahal niya ang pamilya niya kaya niya iginive up yung isa sa nga nagpapasaya sa kanya," somehow, Mingyu felt warm. The love of his elder brother reached his heart and it felt really fantastic.
I won't let his sacrifice go to waste. Parang sinapak ng courage si Mingyu, napatingala siya. I promise to be good.
"...thanks Vernon. Pero may isa pang problema." He chuckled. This problem is quite more serious. "I think hyung is hiding something from us."
Vernon hummed, thinking of what might be the reason for Taehyung to be hiding something because he isn't that type of person. Kabaliktaran nga siya eh. "Hmm. I think only you could answer that. Bakit mo naman naisip na may tinatago siya? Dahil ba sa sinabi mo kanina?" He asked.
"Nope. Bukod sa hindi na nga siya ngumingiti madalas, halos nagkukulong siya sa kwarto...and last night, narinig kong umiiyak siya." Mingyu did heard his hyung crying, hindi lang kagabi, pati nung nakaraang dalawang linggo. Hindi naman hagulgol, just soft sobs. Magdadala sana kasi niya ng midnight snacks para sa kanya pero napahinto nalang siya sa may pinto dahil sa narinig. Nung una e hinayaan niya lang ito. Naisip siya, siguro sinisipon lang. Pero naulit ito nitong nakaraan at kagabi. So he concluded that it is not just some cold. Iba na.
"Why don't you ask him? Communication is the key, man. Anyways. Nice talking to you. Sorry hah, tinatawag na kasi ako ng boss ko, break namin sa work." He explained while being obvious that he's in a hurry. "Roger. Susunudin ko payo mo, master. Ilang beses mo na akong natutulungan." Mingyu complimented him. "No problem, bruh. Pero huwag mo naman akong tawaging master, ang korni." They both chuckled and the monthly phone call ended.
Back to the boring world. Mingyu checked the clock, it was quarter to four. Kailangan na niyang magsaing. Because mamayang 5, dadating na ang kuya niya mula sa trabaho.
Habang hinihintay maluto ang kanin, nagprepare na rin siya ng dinner mula sa natitirang kasangkapan sa lumang ref nila.
"...okay. Omelet nalang." He picked up four eggs and made an omelet. His special omelet.
Four days nalang, birthday na niya. He thought while beating the eggs. Paano ko kaya pipinturahan yun, baka maamoy nila yung pintura.
Matapos ang 30 minutes, dumating na ang kuya niya. "Gyu! Nandito na ako!" He yelled. Agad na sinalubong ni Gyu ang kuya niya at tinulungan ito sa mga gamit niya. Kinuha niya ang bag ng kuya. "Ako na diyan, hyung" his brother didn't let go. "Huwag na, ako na. Ito nalang sa'yo." He gave his lunchbox to Mingyu. "...okay. Bihis ka na, ihahanda ko na yung lamesa." He gave his hyung an awkward smile.
While having their dinner, they were covered in silence. Tanging mga pagnguya lang nila ang maririnig, at medyo nakakairita. Mingyu's thinking if he should open to up to his hyung regarding what he's heard last night and the previous nights. "...uhm, hyung." He called, ni hindi siya makatingin ng diretso sa kuya niya dahil sa lahat ng ayaw ni Taehyung, nasa top ang pag oopen tungkol sa kanya sa pamilya at alam iyon ni Mingyu.
"Hmm?" His hyung responded, ngumunguya pa ito. "Kagabi kasi...narinig kita-"
"Wala lang yun, sus." His hyung cut him immediately before he could even finish his sentence. "So umiiyak ka talaga?" He stopped eating, napatingin din siya sa kuya niya at ganun rin ito sa kanya. "...hindi. Sinisipon lang." Nagkunwari niyang kinamot ang ilong niya.
"..." he stared right to his eyes. If he averts, that's it, Gyu assumed. And then Taehyung averts, hay. "Huwag mo akong titigan, nakakakilabot." He said, eating again, sweat forming on his forehead. "Nagsisinungaling ka. Umiyak ka ano?" He insisted. Napapikit ang kuya niya at napatingin uli sa kanya. He was glaring at Mingyu. "Bata, stressed ako sa trabaho. Huwag mo nang dagdagan, puro ka tanong." Halata sa mukha ang pagkainis niya. Sinubo niya ang huling kutsara ng pagkain at umalis. "Huwag mo akong istorbohin, gagawa ako ng quiz." He yelled slamming the door. Nagecho lang iyon sa loob ng maliit na bahay nila.
That night, hindi halos makatulog si Mingyu dahil nagiguilty siya. He tried to comminicate with his hyung but he failed, he upset him.
Sinabunutan niya ang sarili habang pagulong gulong at nagdadabog sa kama. "Ugh!" He groan and lay still, tulala sa kisame. Dalhan ko kaya siya ng kape? He thought. 10 na rin kasi ng gabi at bukas pa ang ilaw sa kwarto ng hyung niya. So, lumabas siya ng kwarto at gumawa ng kape para sa kuya niya, but he stopped again before knocking. Narinig na naman niya ang pamilyar na paghikbi niya. Umiiyak na naman siya. He tried to twist the door knob expecting that it's locked and to his surprise, hindi ito nakalock.
Dahan-dahan niya itong binuksan ng kaunti. Sinilip niya mula sa awang ng pinto ang ginagawa ng kuya niya. He was burrying his face to his table and he was pulling his hair while repeating every cuss he could say.
Also, first time niyang makita ang kwarto ng kuya niya. It was full of books scattered on the floor. Mga libro na ginagamit sa pag-aaral. May mga papel na nakaimbak kung saan-saan. In short, it's a mess.
Upon seeing this, Mingyu's heart shattered. Anong nangyari? Bakit ganito siya? Hindi naman iyon deserve ng kuya niya dahil napakabuti nito. Bakit siya umiiyak?
He knocked even though he's already in, Taehyung quickly lifted his head and his eyes opened wide when he saw Mingyu inside his room. Pinunasan niya ang luha gamit ang damit ng dali-dali. "A-Ano yun? Diba sabi ko huwag kang-" he stuttered.
Lumapit siya dito, dala ang kape na tinimpla niya, he hid his emotion behind his pokerface mask. "Diyan ka lang, huwag kang lalapit sa-" again, he cut his hyung at hindi niya ito sinunod. Inilapag niya ang kape sa table nito, "Inumin mo." He commanded, nakapamewang pa si Mingyu na tila ba nanay na mangsesermon.
They stared at each other for a minute, no one said a thing until Mingyu embraced him tightly and burried his hyung's face on his tummy. "...hyung, kung ayaw mong sabihin, hindi kita pipilitin." He said. Walang ginawa si Taehyung. Siguro confused? Or maybe he is surprised. "Pero kapag ready ka na, sabihin mo sa akin ang problema, hah? Sosolusyunan natin 'yan nina mama, sama-sama tayo." He said from the bottom of his heart while patting his hyung's head. He tried not to cry, kaso hindi napigil.
"Nandito lang kami, huwag mong sarilihin lahat." Upon hearing this, Taehyung teared up. Not so long, Mingyu felt a warm embrace, napangiti siya. "...sorry. Sorry." He repeated while crying. Hinagod ni Mingyu ang likod ng kuya niya. "...s-sorry, Gyu. Sasabihin ko....s-sasabihin ko..." he struggled breathing. Binitawan nila ang isa't isa. Gyu grabbed his shoulders and lowered himself, kalevel ng hyung niya. "Tingnan mo ako hyung," he wiped his hyung's cheeks and his eyes, na parang kinakausap ang isang batang umiiyak, well para naman talagang bata si Taehyung. He flashed that one smile that cures sadness and gives a comforting feeling. Yes, Mingyu has that but it's rarely seen.
He held his hyung's hand, "We can do this hyung. Kakayanin natin 'to. Just be strong, okay?" He said. "Fighting!" He gestured and chuckled, para mapagaan ang loob ng kuya niya kahit siya mismo e sobrang nanghihina na sa loob-loob.
Kung napansin ko lang sana kaagad 'to, hindi siya iiyak ng ganito.
Nakayuko lang si Taehyung, nahaharangan ng buhok niya ang mga mata niya, "...ighting..." Gyu could barely hear him. Para lang itong bumulong. "ANO?!" Mingyu exclaimed. "FIGHTING!!" His hyung shouted at the top of his lungs.
"GANYAN NGA! FIGHTING!!" The room's atmosphere somehow felt alive again. And their spirits are high again. Somehow.
---
"HAPPY BIRTHDAY TO YOU~" Mingyu and his mother sang. Nagprepare silang dalawa sa araw na ito. Although it is a weekday, umabsent ang nanay niya para makapaghanda ng maraming pagkain.
Mingyu's mom wore some make-up today just for Taehyung, hoping it could hide her restlessness. Mingyu on the other hand, put some extra effort in cleaning their place.
They bought a cake and cook all of Taehyung's favorite. Syempre hindi mawawala yung spaghetti ng nanay nila. It's the best in the world, as said by Mingyu.
"Wish ka na, 'nak." Their mother said smiling. Patay ang mga ilaw at tanging ang kandila sa cake ni Taehyung ang nagbibigay ng liwanag, sapat para makita ang mga ngiti nila.
Taehyung out his hands together and closed his eyes. For everything to be okay and for a happy family. Hinihipan niya ang kandila. Mingyu and his mother cheered. Binuksan uli nila ang ilaw at naghanda ng lamesa para kumain.
Taehyung is really happy today. Kasi kumpleto ang pamilya nila. But it also felt a little...lonely. Dati kasi, every year kasama ang barkada niya sa pagcecelebrate, and last year kasama niya si Jungkook magcelebrate pero ngayon wala na. Agad itong napansin ni Gyu.
"Miss mo na sila, ano?" Mingyu blurted as he sliced the cake. Taehyung gave him a look. "...oo naman." He faked pouted. "Oo, lalo na si Jungkook hyung," Mingyu teased. "YAH!" his hyung raised a hand. Natawa nalang sila pareho.
"Nako, kayo talaga. Nakakatawa na nakakaawa, magkapatid kayo tapos magkapatid din sila. Tapos sabay pa kayong nabroken, pfft-" asar pa ng nanay nila. Pareho nilang pinanlisikan ng tingin ang nanay nila bilang biro. Well in truth, it hurts a bit. Totoo kasi. "'Ma talaga, lakas mang-asar kala mo naman hindi rin siya nasawi dati." Ganti ni Taehyung habang binigyan ng nakakalokong tingin si Mingyu, at sa pagtitinginan na iyon e alam na niya ang gagawin. "Oo nga 'ma. Bakit ba pinamana mo pa samin pati kasawian mo sa pag-ibig, hay." Gatong pa ni Mingyu. Lahat kasi sila e malas pagdating doon. "Sinumpa ata tayo eh," Mingyu and Taehyung laughed and gave each other a high five.
"Yah, hindi lang ako 'no, at hindi ako ang simula, fyi lang." She glared at the two, "Lola niyo kaya ang una, kaya kung ayaw niyong mamulto manahimik na kayo," gigil na sabi ng nanay nila habang tinutukan sila ng tinidor na ginamit niya panghalo sa spaghetti.
For the first time, the house was filled with laughter. And smiles. And stories from the past. Pero nabago ulit iyon nang nagdesisyon si Mingyu na mag-open. "Ang KJ ko, pero kailangan ko na talagang magsalita." He started. His mom and brother exchanged looks. Tinanguan siya ni Taehyung, hudyat na pwede na siyang magsalita.
He breathed deep first. Phew. "Una sa lahat, eomma. Huwag ka naman ganyan sa katawan mo. Tignan mo!" He grabbed her arm and placed his beside it.
"Mas maputi pa rin kami sa'yo," his hyung joked, dinilaan pa siya nito na parang bata. He glared at him. "Joke lang hehehe, ang seryoso mo kasi eh." He made a face and proceeded. "Tsk. So ayun na nga. Look. Ang payat mo na. Dati hindi rin ganyan kapale ang balat mo, sabi nga ni kuya maputi kayong dalawa pero ngayon, ang puputla niyo."his mother and brother looked down, unable to even move.
"Pareho kayo laging mukhang antok, kulang na kulang na kayo sa tulog. Sobrang laki ng pinayat niyo, minsan hindi pa kayo kumakain." Sermon niya. "Nag-aalala lang naman ako. Overworking na 'yan eh!"
They were still silently sitting. "Kung ganyan lang din kayo, edi pati ako magtatrabaho na sa ayaw o sa gusto niyo! Nang sa ganun, mabawasan yan atsaka fair sa ating tatlo," he suggested. His mom gasped. "HOY KIM MINGYU, HINDI KITA PINALAKING SUWAIL!" she exclaimed, pointing a finger at him.
"I know, 'ma. Kaya sana makinig kayo sa akin." He smiled at his mother, holding her hand. "'Ma, tatlo-tatlo trabaho mo, tapos naghahanap ka pa ng clinics at brochures na maibibigay sa akin...huwag na 'ma. Huwag mong pahirapan ang sarili mo 'ma. We've had enough, hindi naman natin pupuntahan lahat ng clinics na yan eh," he eyed her.
Before he could speak again, he heard his hyung sob. Agad na nagtaka ang nanay nila but Mingyu knows what will happen.
"..ano...kasi..." he hesitated but spilled it in the end. "S-Sorry...natanggal ang sa trabaho...hindi ako teacher..." he cried. Nilapitan siya ng dalawa, his mother patting his head and his brother shushing him. Pero ano daw? Hindi daw siya teacher, but he goes to work everyday dressing like one...what?!
Pinainom nila ito ng tubig and when he calmed down, he told the family everything. "After three months ng pagtatrabaho, nasesante ako dahil nagreklamo yung isa kong estudyante. Binagsak ko kasi siya," he explained. "Nakaabot sa magulang niya, it turned out na may connection sila sa higher ups, wala akong nagawa. Ginawa nila akong school helper, in short-"
Janitor. "Tama na paliwanag." Mingyu couldn't listen anymore. Hindi na rin niya kayang makita ang hyung niya na ganito ang ekspresyon. Takot na hindi mo maintindihan. Hindi siya ganun eh, he is a guy who is always smiling. He is pretty sure their mom got it. How cruel.
Masyadong masama ang mundo sa kanila. Anyways, mas inelaborate pa iyon ng kuya niya nang magtanong ang nanay niya ng kung ano-ano. He learned that for the past four months, aalis ang kuya niya ng nakapolo at magpapalit sa school ng tshirt na uniform.
He also learned that the student who reported him bullies his hyung, mga tipong mas pinapahirapan siyang maglinis ng classrooms at hallways okaya hindi gumagamit ang barkada nito ng toilet sa pag-ihi slash hindi finaflush ang bowl duwing dumudumi. Sinubukan raw lumaban ng hyung niya, tulad nung hindi niya nilinis yung cr kahit na umaalingasaw na ito sa baho, pero nabawasan pa ang sweldo niya kaya wala na rin siyang nagawa kundi pagbutihin nalang ang pagtatrabaho at tiisin lahat. He was even threatened, na kapag hindi niya pinagbutihan, masesesante siya, and for his case hindi iyon pwedeng mangyari dahil napakahirap humanap ng trabaho dito.
Nung nalaman niya iyon, gusto niyang sugurin yung school, he though KALA KO BA DESENTE YUNG SCHOOL NA 'YON E WALA NAMAN PALANG MGA MODO ESTUDYANTE PATI STAFF. Naiyak rin ang nanay nila. Sinisisi ang sarili sa pagkukulang niya, pero konomfort sila ni Taehyung. Sinabi nito ang mga sinabi ni Mingyu sa kanya nung gabi. The mood lighten up.
Lumipas ang ilang buwan, there were some improvements. Their mother is going home early, to the point na nakakasabay pa ito sa dinner, tumigil na rin ito sa paglibot at paghahanap ng clinics at pag uuwi ng brochures. His hyung was always smiling and one day, when he got home, he was jumping, "Balik teacher na ako!" He excitedly yelled pagpasok na pagpasok niya sa pinto, hugging his mother and younger brother.
Nabalitaan ng mga nakatataas ang nangyayari at inassess uli nila si Taehyung. They concluded that he should go back to teaching since he is good and he passed the school's criteria. The student who bullied him got suspended and the bad staff we're forced to resign after the school year ends.
That day naghanda uli sila ng kaunti.
"BELATED HAPPY BIRTHDAY HYUNG!" Sigaw ni Gyu, dala-dala ang bike na tinapos niyang pinturahan. Ngayon niya lang ito naibigay. His hyung was shocked. "OMO!" agad niyang tinesting ito sa labas. Taehyung was very thankful, ngayon hindi na niya kailangang magtiis sa kinakalawang na bisikleta. Mingyu felt satisfaction that day. Seeing them smile makes me happier than I thought.
Everyone was happy.
Now there is only one problem. How the fuck will I tell them that I'm close to being blind? Na hindi na ata epektibo ang gamot?
Lately, mas lalong dumilim ang lahat, hirap na siyang makakita kahit tirik na tirik ang araw. "Gyu, next week pupunta na tayo sa clinic, ipapacheck na natin iyang mga mata mo." His mom told him while she was washing the dishes. "Bakit?" Napatanong si Gyu. "Anong bakit ka diyan? One year na, kailangan mo na ng treatments." Shit. One year na pala. The days went by so fast. Mas lalo siyang kinabahan, he is thinking of hiding it until they discover it or telling them straight now.
That night, he asked his mother to stay by his side while he sleeps.
His mother was humming a lullaby, napakaganda rin ng boses nito, may pinagmanahan talaga kami, Mingyu smiled at the thought, mana-mana. Somehow, napanatag ang loob niya kaya nasabi niya ng walang kaprobleproblema ang lahat ng gusto niyang sabihin sa nanay niya.
"'Ma, hindi ko na kaya." He said simply, holding his mother's hand while his eyes were closed. His mother stopped humming. "Wala na akong pag-asa, 'ma. Halos wala na akong makita..." his voice was husky than usual at kundi lang siguro siya inaantok, malamang e nanginginig na siya sa takot sa magiging sagot ng nanay niya.
After all they've done for him, the sacrifices, all of that and this is what they'll hear in the end? Malamang magagalit sila. Nagiging gago na naman ako. "Alam kong sayang ang sakripisyo niyo at ang pag punta natin dito dahil hindi na ako magpapagamot, pero gawin na rin natin 'tong sinula. Alam kong galit ka sa akin, 'ma. Pero hindi ko na po talaga kayang lokohin ang sarili ko," he paused. "Doktor na mismo nagsabi na walang cure dito...atsaka...sumuko na ako matagal na 'ma." Suminghal siya sa sariling sinabi. Tanga mo kasi eh. Sabi niya pa sa sarili niya. "..Magsimula nalang po tayo ng bagong buhay dito...kasi gusto ko na rin talagang makalimot." With that, his mom embraced him, kaya nagulat rin siya. She should be mad...right?
"...dapat sinabi mo agad, para nalaman kong nasasaktan ka na ng sobra," he smiled, tangina. He could tell that his mother knew his emotional state all along. Na hanggang ngayon, malungkot pa rin siya sa pagkawalay sa mga kaibigan at kay Wonwoo. Na ayaw niyang maging mabigat sa pamilya. "Okay lang anak, kung 'yan ang gusto mo...magsisimula uli tayo." His mom caressed his back. Hindi nagtagal, tumulo ang luha nila. Hinigpitan niya ang yakap niya. "I love you, 'ma....I love you..." he whispered.
"Mahal rin kita, 'nak. Tahan na..." she kissed his head. "Magiging maayos rin lahat, magiging malaya ka rin...balang araw." That heart-breaking night, they fell asleep without worrying of anything that lies ahead of their family. Finally, the problems drop out of sight.
Communication is the key...
--
Note:
PUSHA ILANG ARAW AKONG HINDI NAG UPDATE DITO. Pasensya na, hindi ko kasi alam kung paano isulat ito, naka ilang try ako. Apat ata pusha. Sorry po :"( eniweys kamusta kayoooo?? This is the last special, I've decided to end the flashbacks here (kahit dapat marami talaga to). I expect na makakapag ud ako next week (Goodness mahiya ka sa sarili mo kapag di mo to matupad, Ash huhu) HAVE A HAPPY DAYYYYYY MWAH.
Totoong note:
It's the beginning of their new life ( and end ng sumthin ano...hehehe), but as you can see hindi naging successful si Mingyu sa pagkalimot lmao kasi sa previous chaps diba...makikita niyo naman hehe and also sa chapter kung saan sumugod si Vernon from the reunion sa bahay nina Mingyu na napaka kalat and saw the brochures on the floor (baka kasi may magwonder) yun yung mga inipon nila sa U.S.
YUN LANG GE BYE-
ETO PA PALA #MEANIEISREAL
PUSHA- YUNG HEARTEU KO
^ bibigay rin pala, pabebe si bb wonu huihuihui
^ mUKHA SILANG MAG ASAWANG NAGHOHONEYMOON PUSHA- OKAYA BAGONG KASAL HUHUHU /le cries in rose quartz and serenity/