Ακούω την πόρτα να ανοίγει και τον Άρη να καλωσορίζει τον Φίλιππο με τις αγοριστικές χαζομάρες τους. Ισιώνω τη μπλούζα μου και χτενίζω τα μαλλιά μου γιατί λόγω της υστερίας είναι σαν να με χτύπησε κεραυνός.
Ανοίγω ελαφρώς τη πόρτα.
-Είναι το δεύτερο δωμάτιο αριστερά. Θα φέρω κάτι να πιούμε, ακούω τον Άρη να λέει και ύστερα βήματα στις σκάλες.
Τον είπε να πάει στο δωμάτιο του ενώ απέναντι είναι το δικό μου. Κολλάω στη πόρτα προσπαθώντας να ακούσω καλύτερα μα ξαφνικά ένα δυνατό σπρώξιμο σακατεύει όλο το σώμα μου και το μέτωπο που καίει από το πόνο. Παραπατάω προς τα πίσω και βλέπω τον Φίλιππο να μπαίνει μέσα.
-Θεέ μου, μου έκανες καρούμπαλο! Σου είπε αριστερά, όχι δεξιά, άχρηστο πλάσμα, του φωνάζω.
Μα φυσικά, επειδή αυτός είναι αναίσθητος χαμογελάει στραβά και κάθεται χαλαρά στη καρέκλα του γραφείου μου, παρατηρώντας τον χώρο.
-Μήπως κρυφάκουγες; Ρωτάει απλά και...αρκετά προκλητικά.
Γίνομαι κατακόκκινη από το θυμό.
-Βγες έξω. Τώρα, απαιτώ, αλλά αυτός μένει στη θέση του απτόητος.
-Θέλω να δω το blog σου, το υποσχέθηκες.
-Δεν υποσχέθηκα κάτι. Με απείλησες, του υπενθυμίζω.
Το σκέφτεται λίγο.
-Δεν θα χρησιμοποιούσα αυτόν τον όρο, λέει.
-Δεν θα δεις τίποτα. Φύγε από εδώ. Δεν πρόκειται να δείξεις τίποτα στους άλλους, λέω.
Αυτός πετάγεται όρθιος από τη καρέκλα και βρίσκεται μόνο μία ανάσα μακριά μου.
-Πως το ξέρεις; Ψιθυρίζει στο αυτί μου.
Βηματίζει κι άλλο προς το μέρος μου αναγκάζοντάς με να πηγαίνω προς τα πίσω μέχρι που κολλάω στη βιβλιοθήκη. Ανασαίνω γρήγορα και κοφτά. Ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό μου εμποδίζοντας με να αρθρώσω λέξη.
-Μπορεί να τους πω οτιδήποτε. Ή ακόμα και να βρούμε το blog σου, συνεχίζει με βραχνή και βαθιά φωνή άλλα είναι προφανές πως δεν το εννοεί πια.
Πιάνει τα χέρια μου. Τα χαϊδεύει απαλά πλέκοντας τα δάχτυλα του στα δικά μου. Ανατριχιάζω από τη θερμή που με πλημμυρίζει. Αυτός συνεχίζει να με κοιτάει στα μάτια καθώς βάζει τα χέρια του ανάμεσα μου ακουμπώντας στη βιβλιοθήκη. Κολλάει το σώμα του στο δικό μου και πλησιάζει το πρόσωπο του.
Μου κόβεται η ανάσα καθώς μοιράζει φιλιά στον λαιμό μου, από κάτω προς τα πάνω. Ανοίγω τις παλάμες μου και αρπάζω οτιδήποτε βρω πίσω μου προκειμένου να συγκρατηθώ από την έξαψη. Κλείνω τα μάτια, μόλις το χέρι του χαϊδεύει τη σπονδυλική μου στήλη κοκαλάκι προς κοκαλάκι φτάνοντας στο πίσω μέρος του λαιμού μου.
Σηκώνει ελαφρώς το κεφάλι του αντικρίζοντας με. Το μέτωπο του γυαλίζει από τον ιδρώτα κάνοντας τις τούφες των μαλλιών του σε συνδυασμό με τα σκούρα μάτια του να τον μεταμορφώνουν σε αγρίμι. Δεν μπορώ να περιγράψω το ποσό όμορφος είναι. Δεν έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου έτσι. Τόσο ζωντανή και γεμάτη. Σαν να διαβάζει τις σκέψεις μου πλησιάζει τα χείλη του στα δικά μου...
-Φίλιππε, είσαι-. Ο Άρης μπαίνει στο δωμάτιο και στέκεται για λίγο έκπληκτο. Ύστερα χαμογελάει πονηρά.
-Σε περιμένω στο δωμάτιο. Αυτή τη φορά αριστερά, συνεχίζει και φεύγει.
Ανταλλάσουμε ένα βλέμμα με τον Φίλιππο και αμέσως απομακρύνομαι. Διορθώνω το γιακά της μπλούζας μου κατακόκκινη και ντροπιασμένη.
Αυτός βάζει το χέρι του μέσα στα μαλλιά του παίρνοντας μία βαθιά ανάσα.
-Καλύτερα να πηγαίνεις, λέω και δίχως να περιμένω απάντηση τον σπρώχνω εξω και κλείνω τη πόρτα.
Ύστερα πέφτω στο κρεβάτι εντελώς χαμένη σε ότι έγινε και πήγε να γίνει.
Είμαι τόσο περήφανη γι' αυτό το κεφάλαιο! Περιμένατε φιλάκι ε;
Όχι όλα μαζί, παιδάκια!
Τα λέμε και βάλτε κάνα αστεράκι αν επιθυμείτε!😘😘😘