18.
Anna
“Kan het nog leuker worden?” zei Justin sarcastisch. “Ik bedoel, we zitten hier nu al bijna twee maanden. En het enige leuke wat er tot nu toe is gebeurd, is dat Dave en Amy gaan trouwen. Ik mag hier niet eens studeren, ik mag niet eens buiten komen. Alleen als het schermer is, want als het te donker is kan het gevaarlijk zijn. En overdag kan iemand me herkennen.” Justin zuchtte diep en legde zijn hoofd in zijn armen, die hij op de tafel had liggen.
We zaten samen aan de keukentafel. Sinds vorige week was mijn wond geheeld, dus kon ik eindelijk van bed af. Van Justin mocht ik nu een beetje rondlopen. Maar ik mocht niet alles op mijn eigen snelheid doen. Dus niet iets doen wat een mens ook niet kan.
Het was dan niet zo’n groot probleem, want ik was nog niet helemaal aangesterkt. Dat kwam voornamelijk doordat ik me al twee maanden niet gevoed had. En nu begon ik dat wel behoorlijk te voelen.
Vorige week was Justin bezig met afwassen, hij pakte het mes onderwater verkeerd vast. Waardoor hij zich in de hand had gesneden. Boven in de slaapkamer werden mijn hoektanden al langer alleen al door de geur.
Ik moest er echt gauw uit, om te jagen. Voordat Justin iets zou overkomen. Ik kan me goed beheersen, maar ik ben bang dat het mis kan gaan als ik het nog eens zou ruiken.
Justin zat nog steeds zachtjes te jammeren over hier opgesloten zitten. En hoe saai zijn leven eigenlijk was geworden. Ik kon het niet helpen, maar moest er toch een beetje om lachen.
“Wat?” zei Justin na een zware zucht, zodra hij me hoorde lachen. “Waarom lach je me nou uit?”
“Ik lach je niet uit, Justin. Het is gewoon, je zit al bijna een uur hier. En je hebt nog niets anders gedaan dan klagen en zeuren en jammeren. En ik moest opeens lachen,” zei ik en begon weer zachtjes te lachen.
Justin draaide zijn hoofd om mij aan te kunnen kijken. Hij rolde met zijn ogen, waardoor ik nog eens harder moest lachen.
“Oke,” zei Justin in een zucht. Hij ging rechtop zitten en draaide naar me toe. “Zo is het wel genoeg geweest.”
“Sorry… maar ik… ik kan het niet helpen…” zei ik tussen het lachen door. “Ik kan niet… niet stoppen… met lachen…”
Justin schudde zijn hoofd. Onder het lachen, sloeg ik mijn armen voor me langs. Mijn borstkas en buik waren nog een beetje gevoelig.
“Doet het zeer?” vroeg Justin, licht bezorgd.
Ik schudde mijn hoofd en zei: “Het gaat.”
Ik kon nog steeds niet stoppen met lachen. De laatste keer dat ik echt zo gelachen heb, was volgens mij wel acht jaar geleden.
“Anna, stop nou. Straks doe je jezelf nog wat aan,” zei Justin, terwijl hij mijn schouders vast pakte.
Ik schudde mijn hoofd. Na een paar keer diep adem halen kalmeerde ik iets. Met af en toe nog een na-schok. Justin pakte mijn gezicht vast en keek me in de ogen.
“Ben je rustig nou?” vroeg hij.
Ik wou net wat zeggen, maar moest alweer lachen. Justin zuchtte en liet zijn hoofd zakken. Ik pakte zijn armen vast en wou ze na beneden trekken. Want zijn handen zaten nog steeds op mijn gezicht.
Zodra hij merkte dat ik zijn armen weg wou trekken, verstevigde hij zijn grip. Hij liet zijn handen iets zakken en pakte toen mijn nek vast. Hij stond iets op en trok me na hem toe, terwijl hij na mij toe leunde.
Ik had verwacht dat hij tegen mij zou schreeuwen dat ik moest stoppen, of zo iets. Maar dit had ik totaal niet verwacht. Zijn gezicht was enkele millimeters van de mijne verwijderd. Onmiddellijk stopte ik met lachen zodra ik dat merkte.
Op onze ademhaling en zijn hartslag na, was het verder doodstil. Justin keek even na mijn lippen en daarna weer in mijn ogen. Het was alsof ik zijn ziel kon zien in die groene ogen van hem.
Ik liet een arm los en legde die hand tegen zijn wang aan. En zodra ik zijn wang aanraakte, liet Justin de laatste millimeters tussen ons in verdwijnen. Eerst heel voorzichtig en zachtjes, drukte hij zijn lippen tegen de mijne. Ik sloot mijn ogen en kuste hem terug.
Het was een zachte en liefdevolle kus. Waar ik me bijna in verloor. Ik trok me terug zodra ik mijn hoektanden voelde drukken. Ik hield mijn ogen nog even gesloten voordat ik ze open deed.
Ik keek in Justin’s ogen en zag mijn paarse ogen erin weerkaatst. Ik sloot mijn ogen en liet mijn adem ontsnappen, die ik in had gehouden. Terwijl ik mijn hoofd schudde, liet ik mijn handen zakken. Ik wou opstaan, maar Justin hield me tegen. Ik opende mijn ogen en keek hem verbaasd aan.
“Justin… ik…” probeerde ik te zeggen.
Maar Justin onderbrak en zei: “Het geeft niet. Ik wilde je eigenlijk laten stoppen met lachen, omdat je jezelf kon bezeren. Maar toen je zo dichtbij was… ik kon me niet meer inhouden. En ik weet, je hebt je al een hele tijd niet kunnen voeden. Wat ook door mij kwam.”
“Justin, je moet me los laten. Ik ben bang dat ik me anders niet langer kan beheersen,” zei ik. Justin schudde zijn hoofd en liet me niet los. “Justin…”
“Nee, denk er gewoon niet aan. Blijf rustig. Er kan niks mis gaan.”
“Justin, alsjeblieft,” zei ik fluisterend.
Hij schudde zijn hoofd weer en bleef me in de ogen kijken. Justin liet zijn handen langs mijn schouders, via mijn armen naar beneden zakken en pakte mijn handen vast. Zonder zijn blik af te wenden, stond hij op en trok me mee omhoog.
“Vertrouw je me?” vroeg Justin fluisterend.
Ik knikte meteen, zonder te twijfelen. Er verscheen een kleine glimlach op zijn lippen. Hij liet een hand los en draaide zich om. Hij trok me mee uit de keuken, de trap op, naar zijn slaapkamer. Hij sloot de deur achter zich dicht en ging op de rand van zijn bed zitten. Justin trok me voorzichtig mee, naast hem.
“Justin…” hij onderbrak me door een vinger omhoog te houden.
Justin draaide zich om en pakte iets van het nachtkastje. Hij draaide zich terug en hield zijn gesloten hand tussen ons in. Verbaasd en een beetje nieuwsgierig keek ik er na. Langzaam opende hij zijn hand, om een zakmes te laten zien.
“Een zakmes?” vroeg ik en keek hem aan.
“Vertrouw je me?” was het enige wat Justin vroeg.
“Ja,” zei ik meteen.
“Vertrouw je jezelf?”
“Ja,” zei ik na een lichte twijfeling.
“Dat is alles wat ik wilde weten,” zei Justin en liet me andere hand los.
“Justin? Wat wil je daarmee zeggen?”
Justin keek me snel aan en keek toen naar zijn handen en zei: “Ik heb gehoord dat vampiers bloed kunnen drinken van mensen, zonder dat ze gif binnen krijgen.”
“Ja, dat is zo. Maar wat bedoel je daarmee?”
“Kun jij dat ook? Bloed drinken van een mens, zonder dat hij of zij gif binnen kan krijgen. En je goed beheersen?”
“Ik weet niet. Ik heb nog nooit mensenbloed gedronken in mijn leven. Maar ik kan me wel goed beheersen. Maar Justin, waar heb je het toch steeds over. Het lijkt wel of je in raadsel spreekt.”
“Dat kan er voor mij mee door. En we vertrouwen elkaar.”
“Justin, wat… “ ik kon mijn zin niet afmaken, want ik ademde geschokt in.
Zodra Justin dat had gezegd, had hij met zijn zakmes in zijn pols gesneden. Er kwam meteen een straal donkerrood bloed uit. Ik had net mijn hoektanden weer terug gedrukt, en nu kwamen ze meteen weer tevoorschijn.
Ik sloeg mijn handen voor mijn mond, want Justin kon mijn hoektanden zien en dat wou ik niet. Ik draaide me om, zodat ik het bloed niet zag.
“Anna, ik weet dat je bloed nodig hebt. Je bent nog niet sterk genoeg om te jagen. En dit is de enige manier waarbij je kunt aansterken, zonder dat je er moeite voor hoeft te doen. Kom op Anna, draai je om,” zei Justin, bijna smekend.
Ik schudde mijn hoofd en voelde zijn hand op mijn schouder. Justin probeerde me om te draaien, zodat ik hem aan zou kijken. Maar ik bleef stil zitten, dus het was alsof hij trok aan een betonnen muur.
Justin zuchtte en liet zijn hand zakken. Achter me voelde ik iets bewegen, en toen ik opkeek stond Justin voor me. Met zijn bebloede pols uitgestoken naar mij. Automatisch pakte ik zijn pols vast en trok hem iets dichterbij. Waardoor Justin naast me kwam zitten, met een kleine glimlach.
“Ik weet dat je het wilt, Anna,” fluisterde Justin.
Zachtjes beet ik op mijn onderlip. Het werd steeds moeilijker om het te weerstaan. En vooral als het voor je neus was, vers en bloederig. Ik voelde een druppeltje bloed op mijn vinger vallen.
Alsof het bijzonder en fascinerend was, bekeek ik het druppeltje bloed. Ik hief mijn hand langzaam op tot vlak bij mijn mond. Je zou zeggen dat bloed er allemaal hetzelfde uitziet. Maar dit bloed zag er anders uit. Het zag er helderder uit. Zuiver.
Voorzichtig bracht ik mijn hand naar mijn mond en legde mijn vingers tegen mijn lippen. Ik opende mijn mond iets om het druppeltje bloed van mijn vinger te likken.
“En smaakt mijn bloed goed? Of heb je liever ander bloed?” vroeg Justin, bijna onzeker.
Ik keek na Justin en zei: “Eerlijk gezegd, is dit het beste bloed wat ik ooit van mijn leven heb gehad.”
“Nou, waar wacht je op. Ga je gang,” zei Justin terwijl hij zijn arm verder omhoog hield.
Ik schudde mijn hoofd en zei: “Nee, dat is het probleem. Omdat jouw bloed zo heerlijk is, ben ik bang dat het moeilijker word om te stoppen.”
“Ik weet dat je sterk genoeg bent om op tijd te stoppen. En ik kan je helpen,” zei Justin.
“Nee, Justin…”
“Anna.”
Justin hield zijn bebloede pols nu vlak bij mijn mond. Met een serieuze blik keek hij me strak aan in de ogen. Ik wist dat hoe vaak ik ook nee zou zeggen of zou weigeren, dat hij dan alleen nog maar meer zou aandringen. En helaas wist Justin, net zo goed als ik, dat ik bloed nodig had. En zo snel mogelijk.
Precies. Zei Justin.
Verslagen zuchtte ik en pakte zijn pols vast met beide handen. Met mijn ene hand hield ik de zijne vast, en met mijn andere ondersteunde ik zijn arm.
“Het kan pijn doen,” zei ik terwijl ik hem nog even aan keek. “Als het niet meer gaat of je voelt je duizelig worden, dan knijp je in mijn hand. Oke?”
“Het komt goed, Anna,” zei Justin en hij kneep zachtjes in mijn hand.
Ik zette mijn lippen tegen zijn pols en kuste zacht de snee die hij had gemaakt. Daarna likte ik het bloed, dat er al uitgestroomd was, weg. En daarna zette ik mijn scherpe hoektanden in snee. Ik voelde Justin even verstijven en zodra ik het bloed langzaam begon te drinken, ontspande hij weer.
Het was een hemelse smaak. Het bloed proefde zo puur en zuiver. Net als zijn ziel. Zodra zijn bloed langzaam bij mij begon binnen te dringen, voelde ik me een beetje licht worden.
Het was alsof ik opeens een klap kreeg. Alles werd donker om me heen en ik had moeite om mijn ogen open te houden. Ik probeerde het tegen te gaan, maar het werd alleen maar zwaarder. En voor ik het wist, verloor ik mijn bewustzijn.
Vera
Hand in hand liepen we samen over de campus heen. Overal renden studenten rond, bang dat ze te laat zouden komen voor hun les. In de verte zag ik een jongen uit de bibliotheek rennen. Ik wist al wat er over enkele seconden zou gebeuren, dus ik trok Jack iets opzij.
De jongen die uit de bibliotheek kwam rennen, ging vlak langs Jack. Omdat hij zijn ogen op de grond had gericht, was hij tegen Jack opgebotst als ik hem niet opzij had getrokken.
“Je had het al gezien,” zei Jack. Niet als een vraag, want hij wist het antwoord al.
“Ja, ik dacht het zou niet zo leuk voor hem zijn als hij tegen een rotsblok aan loopt en dan ook nog eens te laat zou komen,” zei ik.
“Vergelijk je mij nou met een rotsblok?” vroeg Jack, alsof hij beledigd was.
“Nou, voor hem zou dat aanvoelen.”
“Misschien. Maar dat betekent nog niet dat ik er één ben.”
“Nee, voor mij ben je dat niet. Want ik kan je makkelijk openbreken.”
“Ja, ja.”
Jack stond stil en trok me na hem toe. Ik voelde zijn lippen stevig tegen de mijne gedrukt, zodra hij me omgedraaid had. Zachtjes begon ik te giechelen terwijl ik mijn armen om zijn nek sloeg.
“Ssh,” zei Jack en begon me weer te kussen.
“Ehum!” zei iemand die achter Jack stond.
“Ach, David. Schei uit,” zei Jack waardoor ik weer moest giechelen.
Jack wou me net weer kussen, tot Dave zijn keel begon te schrapen. Jack keek mij aan en zuchtte. Hij draaide zich geïrriteerd om na Dave en kruiste zijn armen voor zich langs.
“Wat?!” vroeg Dave, alsof hij onschuldig was.
Ik ging naast Jack staan en zag dat hij een wenkbrauw omhoog hield na Dave. Amy kwam na ons toe gelopen en keek even na Dave en Jack, die als een spiegelbeeld tegenover elkaar stonden. Ze keek mij aan en wees naar hun. Ik haalde me schouders op en we begonnen allebei te lachen.
“Wat?!” zeiden Jack en Dave tegelijk, waardoor we nog meer moesten lachen.
“Jongens,” zeiden Amy en ik tegelijk.
Dave schudde zijn hoofd heen en weer en Jack keek ons aan alsof hij de clue miste van de grap.
“Oke, waarom moeten jullie zo lachen?” vroeg Dave.
Ik keek Dave aan en zei: “Niks, het is…” Ik kon mijn zin niet afmaken, want ik zag wat. Iets wat ik alleen kon zien. “Jack” fluisterde ik.
Jack wist wat er nu ging gebeuren. Hij pakte de capuchon van mijn jas en deed die over mijn hoofd heen, zodat je mijn gezicht niet goed kon zien. Ik keek na de grond zodat niemand mijn ogen zou kunnen zien.
Dave en Amy deden alsof er niets aan de hand was en begonnen over school te praten. Jack pakte mijn schouders vast en keek met me mee. Zodra Jack voldoende had gezien, keek hij na Dave en Amy.
“Anna en Justin,” zei hij alleen maar.
En zodra Jack dat had gezegd, gingen Dave en Amy er onmiddellijk vandoor. Jack bleef bij mij totdat ik alles gezien had, daarna gingen we achter hun aan.
Justin
“Anna?!” riep ik zodra ik zag dat er iets mis was.
Eerst was er niks aan de hand. Het deed wel even zeer zodra ik haar tanden in mijn huid voelde, maar zodra ze begon te drinken ging het goed. Na een tijdje begon ik me een beetje duizelig te voelen en kneep haar toen in de hand.
Waarschijnlijk had ze het niet gevoeld, dus kneep ik wat harder. Ik kreeg nog steeds geen reactie, dus riep ik haar naam een paar keer. Ik pakte haar schouder zelfs vast en probeerde haar iets te schudden. Maar ik kreeg er geen beweging in, want ze is veel sterker.
Zodra ik me licht voelde worden, liet Anna haar greep iets verslappen. Ik dacht dat ze me gehoord had of dat ze nu voldoende had. Maar ik zag dat er iets mis was. Het was alsof ze, net als ik, duizelig werd.
Net voordat ze me los liet en achterover zou vallen, vloog de deur open. Voordat ik Anna kon grijpen, had Dave haar al vast. Amy stond plots naast me, waarvan ik licht schrok. Ik moest er nog steeds aan wennen dat ze zo snel en stil konden zijn.
“Wat is er gebeurd?” vroeg Dave met boze stem.
“Ik, Anna… we…” stamelde ik.
“Justin, je pols!” riep Amy.
“Oh,” was het enige wat ik uit kon brengen.
“Anna, Anna?” riep Vera voordat ze in de slaapkamer kwam. “Oh, nee.”
“Waar is ze?” vroeg Jack, die achter haar stond.
“Oke, dit is te druk,” zei Amy.
Ze pakte mijn arm beet en trok me mee de slaapkamer uit. Amy nam mee na de badkamer en legde mijn bebloede hand in de wasbak. Ze draaide de kraan open en liet het bloed wegspoelen. Het water was ijskoud, dus trok ik automatisch mijn hand terug. Ondertussen liep ze na het kastje toe en opende de deuren. Voorzichtig deed ik mijn hand weer onder de kraan en poetste het bloed weg met mijn andere hand.
“Ik weet niet hoe dit begonnen is,” begon Amy, terwijl ze wat zocht. “Maar je hebt geluk gehad, Justin.”
“Sorry,” zei ik.
“Met sorry kom je niet ver,” zei Amy toen ze weer naast me stond. “Laat eens zien.” Ze pakte mijn hand en keek na mijn pols.
De snee was nu groter dan ik hem maakte. Waarschijnlijk had Anna dat gedaan, zodat ze beter kon drinken. Het bloeden was nu gestopt, gelukkig.
“Ehm, Amy…” zei ik voorzichtig. Ik voelde haar steeds harder knijpen in mijn hand. En ik wist dat als ze niet snel zou stoppen, dat ze mijn hand wel kon breken. Ik keek na Amy en wou achteruit deinzen, maar dat ging niet echt. Haar ogen waren wit en ze leek wel gehypnotiseerd. Zo keek ze na mijn pols.
Voordat ik nog iets kon zeggen of doen, werd ik na beneden getrokken. Voordat ik de grond raakte, hoorde ik een harde klap. Ik keek opzij, en zag daar Amy liggen, met Vera bovenop haar. Amy had ondertussen mijn hand los gelaten, want Vera had haar handen vast.
“Jack!” riep Vera.
En voordat ik kon knipperen met mijn ogen, stond ik rechtop en had Jack mijn armen vast. Hij trok me mee uit de badkamer de slaapkamer in. Dave en Anna waren nergens te bekennen.
“Jij,” zei Jack terwijl hij na mij wees. “Blijft hier. En nergens anders totdat ik het zeg.”
Ik knikte snel en Jack drukte op mijn schouders, zodat ik op bed ging zitten. Daarna verdween Jack in een flits en de deur zat dicht. Ik hoorde ze wat zeggen, maar dat was te snel voor mij. Ik zuchtte en keek de kamer rond.
Wat was dat allemaal? Vroeg ik mezelf af.
Het ene moment was Amy mijn snee aan het verzorgen. En het andere moment hoorde ik een klap en lag ik op de grond. Met Amy en Vera naast me. Ik snapte er eigenlijk niks van. Ik wist wel dat vampieren bloed dronken, maar werden ze echt zo gek als ze bloed zagen.
“Ja,” hoorde ik een stem naast me zeggen.
Ik keek opzij en zag Anna naast me op bed zitten. Ik draaide me om en trok haar in mijn armen. Ze sloeg haar armen om mijn middel en legde haar hoofd op mijn schouder aan. Ik drukte een kus op haar kruin en zette mijn kin op haar schouder.
“Wil je me soms een hartaanval bezorgen?” vroeg ik, half mompelend in haar haren. Anna zuchtte diep en ik voelde haar hoofd licht heen en weer schudden. “Wat gebeurde er daarnet allemaal?” vroeg ik.
“Amy zag je bloed en ze wilde het proeven. Maar voordat ze wat kon doen, had Vera het al gezien. Ze rende de badkamer in en takelde Amy en Jack haalde jou daar weg, voordat het verder uit de hand zou lopen. Hoe is het trouwens met je pols? Heb je je verder nog bezeerd?” Anna leunde iets na achter. Ver genoeg om me aan te kunnen kijken, maar nog wel dichtbij. Ik keek haar aan en zag een bezorgde blik in haar ogen. Ik moest iets lachen.
“Met mij gaat het prima. Ik maak me meer zorgen om jou en Amy. Maar vooral om jou. Amy komt er wel weer over heen, denk ik. Het leek of je was flauwgevallen. Als dat tenminste mogelijk is,” zei ik.
“Ik weet het zelf ook niet helemaal. Het leek er wel op. Het was heel raar.”
“Wat gebeurde er precies?”
“Het gebeurde zo snel en onverwacht. Zelfs voor mij. Zodra ik je bloed in mijn lichaam voelde, was het alsof ik een enorme klap kreeg. Ik werd er duizelig van en daarna werd alles zwart. En het volgende moment lag ik op bed en zat Dave naast me. Die er daarna gelijk vandoor ging om Jack en Vera te helpen.”
“Weet je nog wat er daarvoor gebeurde? Voordat het mis ging, bedoel ik.”
“Vaag. Maar de smaak van jouw bloed proef ik nog even goed, als toen ik het dronk.”
“En hoe smaakte dat?”
Ik voelde dat mijn wangen een beetje warm werden. Wat een rare vraag om te stellen. Anna giechelde zachtjes toen ze merkte dat ik licht begon te blozen.
“Het is geen rare vraag. Jouw bloed is heel anders dan ik me had voorgesteld. Op een goede manier.”
“Oke, gelukkig. Ik dacht even dat ik een slechte smaak had.”
“Nee, juist een hele bijzondere. Ik heb nog nooit mensenbloed gehad. Dierenbloed verschilt niet zo heel veel van elkaar. Het licht ook maar net aan of het een herbivoor of carnivoor is. Maar het verschil is niet groot.”
“Dus ik heb dezelfde smaak als een dier?”
“Nee, dat bedoelde ik niet. Wat ik wou zeggen is, dat mensenbloed waarschijnlijk ook niet veel van elkaar scheelt. Maar ik denk die van jou wel. Het was een hele aparte, waar je bijna niet genoeg van kunt krijgen. Jouw bloed was zo puur, zo zuiver. Net als jouw ziel.”
“Misschien is dit wel genoeg biologie over bloed. Want volgens mij krijg je bijna dezelfde uitdrukking op je gezicht als Amy.”
“Ha ha, Justin. Je weet dat ik je nooit pijn zou willen doen.”
“Je wilt me wel steeds een hartaanval bezorgen, dus dat weet ik zo nog… Auw. He, waar sloeg dat nou op.” Ik wreef over mijn boven arm, waar Anna me een mep had gegeven.
“Gewoon,” zei ze simpel en haalde haar schouders op. “Wacht even.”
Voordat ik een woord kon zeggen, was ze al verdwenen. En twee seconden later zat ze weer naast me. Met verband in haar handen. Ik haalde mijn wenkbrauwen omhoog en keek haar aan.
“Geef je hand eens,” zei ze en hield haar hand op.
Ik legde mijn hand in de hare. Ze hield haar adem in en draaide mijn hand om. Met haar andere hand ging ze voorzichtig met haar vingertop over de snee heen.
‘Hoe voelt dat?’
‘Best goed, eigenlijk. Veel beter dan dat koude water.’
‘Je bent ook gek ook.’ Ze ging nu voorzichtig het verband er omheen te wikkelen.
‘Waarom ben ik gek? Omdat ik aan je dacht?’
‘Ehm, ja. Wie snijdt zich nou in de eigen pols om een vampier bloed te geven.’
‘Nou, ik zie het anders. Ik zie jou niet als een vampier, ook al kun je wel een paar dingen waaraan ik nog moet wennen. Maar wel gaaf. Ik zie jou gewoon als Anna. Als een lief, mooi, slim meisje. Nee sorry, jonge vrouw. En misschien ben ik wel gek. Maar ik ben wel gek… op jou.’
‘Aah, dus je vindt me lief, mooi en slim?’
‘Oke, dus ik probeerde je te vertellen dat ik gek op je ben. En het enige wat jij ervan hebt onthouden is dat?’
‘Natuurlijk heb ik dat wel onthouden. Ik wilde het alleen nog een keer horen.’
Met mijn mond iets open keek ik haar aan. Daardoor moest ze lachen.
“Oh, dus zo gaan we dat doen,” zei ik.
Ze was net klaar met het verband, dus veraste ik haar en duwde haar naar achteren. Met mijn benen aan ieders een kant van haar, zat ik boven op haar benen en hield haar armen naast haar hoofd vast.
Maar ik had er weer niet bij na gedacht, dat ze veel sterker en sneller was. Dus voordat ik haar goed vast had, had ze ons omgedraaid. Nu had Anna mij vast, op dezelfde manier als ik haar vast had.
“Ja, zo doen we dat,” zei Anna, met een glimlach.
“Wacht maar, ik krijg je nog wel op een andere manier.”
“Misschien. Maar nu heb ik… jou.”
Ik had nu pas in de gaten hoe dicht onze gezichten bij elkaar waren. En dat zag Anna nu ook. Langzaam hief ik mijn hoofd iets op en kwam dichterbij. Anna liet de laatste millimeters tussen ons in verdwijnen en ruste haar lippen op de mijne, maar kuste nog niet. Ze liet mijn armen los en legde een hand tegen mijn wang aan.
“Ik ben ook gek op jou,” fluisterde ze tegen mijn lippen met een glimlach.
Er verscheen ook een glimlach op mijn lippen en ik rolde ons om. Ze had mijn nek nu vast en ik hield haar gezicht in mijn handen. Ze trok me naar haar toe en kuste me, zacht en liefelijk. Ik verbrak de kus en plantte kleine kusjes op haar wang, kaak en nek.
“Justin,” hoorde ik haar fluisteren.
“Ja,” zei ik tussen twee kussen door.
“Justin. S-stop.”
Ik drukte me iets omhoog, om haar aan te kunnen kijken. Ze had haar ogen gesloten en haar gezicht iets gedraaid.
“Wat is er Anna?”
Ze opende haar ogen en keek me aan. Ze schudde licht haar hoofd en zei: “Niks.”
“Anna, er is wat. Ik zie het aan je gezicht.”
“Hoe… Laat maar.”
“Gaat het te snel?”
Anna draaide haar hoofd opzij en knikte licht haar hoofd. Ik legde mijn hand op haar wang en duwde er zachtjes tegenaan, zodat ze me aan zou kijken.
“Dan doen we het toch rustig aan. Ik laat je niet iets doen wat je niet zou willen. We hebben alle tijd van de wereld.”
“Oke. Dankje.”
“Maar ik mag je toch nog wel kussen?”
Anna zei giechelend: “Ja.”
“Mooi, want ik wil dat heel graag doen. En niet alleen nu. Ook morgen en volgende week en nog heel, heel lang daarna. Net zo lang tot je genoeg van me krijgt.”
“Ik denk dat ik dan nog heel, heel lang aan je vast zit.”