De Soulmate (NL) #Wattys2014

Hoofdstuk 18

18.

Anna

“Kan het nog leuker worden?” zei Justin sarcastisch. “Ik bedoel, we zitten hier nu al bijna twee maanden. En het enige leuke wat er tot nu toe is gebeurd, is dat Dave en Amy gaan trouwen. Ik mag hier niet eens studeren, ik mag niet eens buiten komen. Alleen als het schermer is, want als het te donker is kan het gevaarlijk zijn. En overdag kan iemand me herkennen.” Justin zuchtte diep en legde zijn hoofd in zijn armen, die hij op de tafel had liggen.

We zaten samen aan de keukentafel. Sinds vorige week was mijn wond geheeld, dus kon ik eindelijk van bed af. Van Justin mocht ik nu een beetje rondlopen. Maar ik mocht niet alles op mijn eigen snelheid doen. Dus niet iets doen wat een mens ook niet kan.

Het was dan niet zo’n groot probleem, want ik was nog niet helemaal aangesterkt. Dat kwam voornamelijk doordat ik me al twee maanden niet gevoed had. En nu begon ik dat wel behoorlijk te voelen.

Vorige week was Justin bezig met afwassen, hij pakte het mes onderwater verkeerd vast. Waardoor hij zich in de hand had gesneden. Boven in de slaapkamer werden mijn hoektanden al langer alleen al door de geur.

Ik moest er echt gauw uit, om te jagen. Voordat Justin iets zou overkomen. Ik kan me goed beheersen, maar ik ben bang dat het mis kan gaan als ik het nog eens zou ruiken.

Justin zat nog steeds zachtjes te jammeren over hier opgesloten zitten. En hoe saai zijn leven eigenlijk was geworden. Ik kon het niet helpen, maar moest er toch een beetje om lachen.

“Wat?” zei Justin na een zware zucht, zodra hij me hoorde lachen. “Waarom lach je me nou uit?”

“Ik lach je niet uit, Justin. Het is gewoon, je zit al bijna een uur hier. En je hebt nog niets anders gedaan dan klagen en zeuren en jammeren. En ik moest opeens lachen,” zei ik en begon weer zachtjes te lachen.

Justin draaide zijn hoofd om mij aan te kunnen kijken. Hij rolde met zijn ogen, waardoor ik nog eens harder moest lachen.

“Oke,” zei Justin in een zucht. Hij ging rechtop zitten en draaide naar me toe. “Zo is het wel genoeg geweest.”

“Sorry… maar ik… ik kan het niet helpen…” zei ik tussen het lachen door. “Ik kan niet… niet stoppen… met lachen…”

Justin schudde zijn hoofd. Onder het lachen, sloeg ik mijn armen voor me langs. Mijn borstkas en buik waren nog een beetje gevoelig.

“Doet het zeer?” vroeg Justin, licht bezorgd.

Ik schudde mijn hoofd en zei: “Het gaat.”

Ik kon nog steeds niet stoppen met lachen. De laatste keer dat ik echt zo gelachen heb, was volgens mij wel acht jaar geleden.