De Soulmate (NL) #Wattys2014

Hoofdstuk 2

2.

Anna

Zodra de bel ging was Justin de eerste die het lokaal uitliep. Hij raapte al zijn spullen bij elkaar en stond op, op het moment dat de bel ging. Buiten het lokaal keek ik nog even op mijn rooster om te zien waar ik nu heen moest gaan. Ik had geen flauw idee waar alles zat en tegen de tijd dat ik er achter was zou de les waarschijnlijk al begonnen zijn. Ik keek om me heen en zag Justin voor me staan.

“Weet je waar je moet zijn, of moet ik je even helpen?” vroeg hij.

Ik keek naar me rooster en weer terug naar hem. “Nou, als je mij zou kunnen vertellen waar al deze lokalen zitten, zou je me heel erg helpen,” zei ik.

Hij keek op mijn rooster en begon uit te leggen waar alle lokalen zaten.

“Ik zie dat we na de pauze samen scheikunde hebben. Dan lopen we daar samen wel heen. Maar voor nu wiskunde is de trap af rechts en dan de tweede deur links. Oké?” vroeg hij

Ik knikte “Oké, bedankt,” ik liep richting de trap toen Justin me riep.

“Oh, Anna-Belle…” ik draaide me hoofd naar hem om. “… Ik zie je straks wel bij de kluisjes,” hij gaf me een knipoog en draaide zich snel om. Twee blonde meisjes die op dat moment langs liepen keken me raar aan. Ik haalde me schouders op en draaide me om richting de trap, om snel naar de volgende les te gaan voordat de tweede bel zou gaan.

Ik wou net het lokaal binnen stappen, totdat er iemand tegen mij aan liep. Het ging nogal hard waardoor die persoon zijn spullen liet vallen met die van mij. Ik keek opzij om te zien wie het was en zag een lange gespierde jongen staan. Hij droeg net als Justin een blauw met geel jasje met het schoollogo erop. Daaronder droeg hij strak wit T-shirt met een V-hals en een lichte spijkerbroek en sportschoenen in dezelfde kleuren als het jasje.

“Sorry, mijn fout,” zei hij terwijl hij zijn hand door zijn wilde donkere haren streek.

Ik begon mijn spullen op te rapen en zei: “Geeft niet, het kan iedereen gebeuren.”

“Maar het gebeurt niet iedereen dat ze tegen een mooie jonge dame aanlopen,” zei hij nogal flirterig.

Niet weer zo’n een. Een was al genoeg voor vandaag. Ik wou net me laatste papier van de grond pakken toen hij me voor was. Hij stond langzaam op en stak zijn hand uit om me omhoog te helpen. Ik wou niet onbeleefd zijn en pakte zijn hand aan en liet me overeind helpen. Hij gaf me mijn papier terug. “Mooie naam, Anna-Belle. Ik ben Michael, maar me vrienden noemen me Mike,” zei hij.

Ik pakte mijn papiertje aan. “Dankje, Michael,” zei ik.

De tweede bel ging voordat Michael nog wat kon zeggen. Ik liep snel de klas in en na de leraar toe om hem mijn briefje te geven. Ik zag dat Michael achter in de klas ging zitten en naar me knipoogde.