Ik kijk hem kwaad aan en loop verder naar het wiskundelokaal. Hoe hard ik ook probeer op te letten, het lukt me niet, ik zit heel de tijd met James in mijn hoofd. Langs de ene kant is hij zo knap en langs de andere kant... al de verhalen die ik heb gehoord maken me toch een beetje bang.
Als de bel gaat bij het laatste uur, Engels, loop ik naar buiten zonder iemand een blik te gunnen. Ik wil liever iedereen ontwijken nu maar lap, daar is mijn stalker weer. "Ga weg James" "Roos, ik zou je graag willen uitnodigen in mijn appartementje" en terwijl hij het laatste woord uitspreekt grijnst hij. Zijn witte tanden komen tevoorschijn. "Waarom?", vraag ik hem. "Gewoon, om wat bij te praten of zo.." Weer lacht hij en het liefst van al zou ik die lach van zijn gezicht slaan. Ik heb echt nood aan even alleen te zijn. "Misschien James, ik zal wel zien", zeg ik om rap van hem af te zijn. "Misschien is geen nee", zegt hij daarop vrolijk. "Als je toch wil komen, kom maar langs" Ik zucht en stap weg van James.
Twee tellen later liggen al mijn boeken op de grond. "Kun je niet ui-" maar verder kom ik niet. Ik kijk in de groene ogen van een iets oudere jongen. "Sorry, ik had je niet gezien, het spijt m-me", stottert hij en raapt mijn boeken op. "Laat maar", zeg ik en ik raap de rest van mijn boeken op. "Matt, aangenaam" Hij steekt zijn hand uit en ik leg de mijne erop. "Roos"