Terug in het paleis probeerde Yan Tao uit te vissen wat er net gebeurd was, wat er moest gebeuren en wat hij kon doen.
Hij was het een beetje kwijt na deze vreemde gebeurtenis.
Hij liep door de gangen en probeerde zich te oriënteren.
Hij was verbaasd over het aantal mensen dat was teruggekomen. Yan Tao had het idee dat het aantal personen dat teruggekeerd was gehalveerd was. Of zelfs minder
Dat sloeg alarm. Mensen offers mee het graf innemen was geen gangbare zaak meer. Tweehonderdvijftig jaar oorlog had de bevolking uitgedund. Mensen het graf mee innemen was onmogelijk.
Yan Tao besefte dat als hij nu dingen zou gaan rondvragen, hij alles zou verraden en mogelijk Li Yu en zichzelf in gevaar brengen.
Hij besloot het erop te wagen omdat zijn voorgevoel weinig goeds beloofde.
Hij liep naar de gangen van de concubines.
Er was chaos bij de weinige aanwezigen.
Yan Tao sprak iemand aan. Het was Hai Lin. Haar gezicht was verwrongen en ze was in paniek. Haar make-up was uitgelopen en haar haar was maar half gedaan.
"Eerwaarde. Waar is Li Yu?"
Hai Lin keek Yan Tao aan. Ten eerste is hij een vreemde voor haar. Ten tweede, hij is een minister. Die horen niet achter concubines te vragen. En als derde. De keizer is begraven.
Hai Lin begon hysterisch te huilen en vluchtte in paniek en in pure verwarring weg van hem. Zij had net haar dochter moeten afgeven aan de soldaten. Die hadden de opdracht gekregen elke ongewenste ook maar minst mogelijke concurrent op te ruimen. Imperiale broers, zussen, neven, nichten. Geëxecuteerd met een kruisboogpijl in de schedel.
Yan Tao had een vreselijk gevoel. Er klopte niets meer. Hij had zoveel mogelijke theorieën van wat er allemaal fout kon gaan en nu het zover was, wist hij niets meer.
Hij liep rond en vroeg zo goed en zo kwaad van alles en nog wat aan eenieder die hij tegen kwam.
Op een gegeven moment zag hij iemand staan die nogal wat pretentie had en van de situatie genoot door te doen alsof hij belangrijk was.
Maar wat hij vasthad alarmeerde hem nog meer. Een haarpin. En niet zomaar een. De pin die van Li's mama was geweest. En dan van Li. En de pin die Li in haar haar had het ogenblik dat ze elkaar leerden kennen.
Yan Tao stapte op hem af.
"Ik moet weten waar je die haarpin van hebt."
"Hij was van een concubine. Daar heb jij niets mee te zoeken."
"Die concubine is toevallig mijn nicht. En toevallig behoord die pin aan haar. Ik wil hem terug en ik wil weten waar ze is."
"Dan ben je te laat."
"Wat is er gebeurd dan?"
"Ze droeg de pin bij de ceremonie. Maar de voorschriften eisen de officiële pinnen. Ze moest deze uitdoen en vervangen."
"De ceremonie is toch gedaan? Waar is ze dan?"
"Dat zijn mijn zaken niet minister. Ze zijn weg, dat weet ik. Waarnaartoe, niet."
Yan Tao kreeg tegen zijn verwachting in toch de haarpin. Hij hield ze dicht tegen zich aan terwijl hij met een zwaar gemoed vertrok.
Weg?
Maar die ene andere concubine was hier toch nog?
Hu Hai was de enige die een verklaring kon geven voor er verdwijnen van zijn moeder. Dat kon niet anders.
Yan Tao zette zijn verstand op nul en op automatische piloot vervulde hij deze persoonlijke taak. Hij vertrok naar de keizer.
Of hij welkom was of niet kon hem helemaal niets meer maken.
Hij liep naar de keizerlijke vertrekken. De kroning was nog niet gebeurd. Li Si had zijn werk echter gedaan. Niemand kon vermijden dat Hu Hai de troon zou bestijgen.
Hu Hai keek verbaasd op bij het zien van zijn verwilderde, voormalige leraar.
"Yan Tao."
"Waar is Li Yu?"
"Niet meer in deze wereld. Mijn eerwaarde vader had bevolen. Elke kinderloze concubine moest met hem mee het graf in..."
"Maar..."
"Dat verwachtte ik. Mijn eerwaarde moeder is lid van de keizerlijke familie. En ze was mijn vaders meest geliefde concubine. Ze is mee met hem. Om hem eeuwig te vergezellen in zijn volgende leven."
Yan Tao was gedegouteerd.
"Dat is monsterlijk!" riep hij.
Hu Hai leunde nonchalant achteruit in zijn ligzetel.
"Monsterlijk misschien, maar wel de waarheid."
"Voel je dan echt geen pijn" vroeg Yan Tao, "geen pijn voor het verlies van je bloedeigen moeder?"
"Het doet pijn. Maar ik voel me ook bevrijd."
"Je bent een monster Hu Hai."
"Ik verkies liever de naam Qin Er Shi HuangDi. De tweede soevereine Qin keizer. En misschien ben ik wel een monster. Maar ik zal wel succesvol zijn."
Yan Tao kon het niet meer aanhoren.
"Betekend dit alles dan niets? Had je niets kunnen of willen doen om je moeder te helpen? Hoe kon je?"
"En erop blijven kijken hoe jij haar telkens troost, verleid? Besmet bijna! Dacht je echt dat ik het niet door zou hebben? Familie van elkaar. Vast wel."
"Je brengt schande over je familie. Je vader, je oude opa in LanMeng, je moeder. En zelfs over mij. Ik heb je zo veel geleerd!"
"Ik ben je dankbaar. Soort van. Leren schrijven is me bijzonder nuttig. Fu Su is geen keizer geworden door het handige toedoen van het schrift."
"Ik vervloek je Hu Hai. Je zal niet succesvol zijn. Zonder de steun van degenen die je op weg geholpen hebben ben je niets. Niets zal het verval van Qin kunnen tegen houden. De boeren...!"
"De boeren hebben niets te zeggen! Elke tegenstand zal ik tegenhouden!"
Yan Tao kon het niet meer aan. Hij brak nu helemaal.
"Als je me dankbaar bent. Laat me dan naar Li Yu toegaan."
Hu Hai bedacht zich dat hij Yan Tao eigenlijk nodig heeft. En geen beetje. Li Si heeft een hoge leeftijd bereikt. Die zou het ook niet eeuwig meer trekken.
"Nee je mag n..."
Dai Yu onderbrak onverwachts.
"Majesteit. Als u mij toestaat. Ik breng hem naar Li Yu. Niets zal u tot last zijn."
Yan Tao kreeg even hoop. Hij was al langer op de knieën gezakt maar nu smeekte hij.
Nog voor Hu Hai iets kon zeggen leidde Dai Yu hem mee. De toekomstige keizer was te verbaasd om te reageren. Dai Yu scheen er toch al een tijdje te staan.
"Niets zeggen en goed luisteren."
Ze nam hem mee naar een kamer met een bed in.
"Ik zal je wijn brengen. Denk goed aan Li en trek je niet aan wat de toekomstige keizer zei. Ik keurde jullie relatie af, maar ik weet dat je Li nooit hebt aangeraakt."
Yan Tao kreeg de beker wijn. Hij hield haar kralenketting en haarpin dicht bij zich.
"Wat doet het?"
"Geen vragen stellen Yan Tao. Dat maakt het enkel moeilijker."
Yan Tao ging op het bed liggen en stoorde zich niet aan zijn hinderende kleding. Hij hield de haarpin stevig vast in de ene hand terwijl hij in de andere de beker hield.
Hij gaf Dai Yu een dankbare maar wrange glimlach met tranen in de ogen. Hij dronk de beker in één slok leeg. Het brandde een beetje. Hij werd draaierig van de wijn. Dai ondersteunde hem terwijl hij zachtjes inzakte in het bed.
Ze liet hem even zijn. Terwijl Yan Tao zachtjes zijn ogen sloot en indommelde. Toen ze zeker wist dat hij niet meer bewoog nam ze een deken.
Hij glimlachte. Ze wachtte even. Yan Tao was bij Li aangekomen. Ze zag het aan alles. De vredige glimlach, de laatste traan op zijn wang.
Ze bleef naar de sereniteit voor haar kijken alvorens ze een deken nam en over Yan Tao legde.
Ze klopte drie keer op de deur en vervolgens kwamen er mensen binnen.
"LanMeng provincie, de eerbiedwaardige Ling Familie. Vertel ze dat hij in zijn slaap gestorven is en dat hij nu samen bij zijn grote liefde is. Noem mijn naam enkel aan de familie."
De mannen legden Yan Tao op een draagberrie. Dai Yu volgde tot op de gang en keek hen na.
Ze voelde zich misselijk. Was er nu net een tijdperk gedaan?
Of moest het allemaal nog beginnen... ?