Legends
Wonu- italized
Mingyu- normal
Note:
Sa isang paragraph, may main POV. Salit-salitan iyan. Unang POV si Wonu then next is Gyu tapos si Wonu ulit then blah blah blah. You can read all of Wonu's POV first or vice versa, pwede rin basahin niyo ng isang bagsak, yung as is kaso baka may maguluhan huehue pinaghirapan ko 'tong isulat ng halos 8 days. Durog na utak ko hahaha. Sana magustuhan niyo.
-------
"Dokyeom matagal ka pa ba?" I asked him. Kanina pa ako nandito sa sala, bang bagal kumilos ni Seokmin. Jusme. May dadaanan pa kami. "Wait lang, Woo! May call pa ako galing kay hyung- hello?" At ayun na nga, naghintay ulit ako. Nakakatamad na, sayang yung kafreshan ko kanina. Dugyot na naman ako nito, ang tagal tsk.
Ang tagal mag gabi. Reunion nila ngayon. Kanina pa ako naglalakad dito kaya napagod ata ang paa ko, napagdesisyunan ko na maupo muna dahil malapit na naman akong makarating sa park, buti nalang kabisado ko pa rin itong lugar na ito. Three months na simula nung sinundo ako ni Vernon sa airport pagkatapos kong pumunta ng America for 4 years. Okay naman, ganun pa rin lahat except for me. Biglang nagvibrate yung phone ko, someone's calling. Si Vernon. I answered my phone. "Hello, Vernon? Ano paalis ka na ba? Nasaan ka?" I asked him. Nagtagal ang tawagan namin.
"Nasa kotse na kami hyung, paalis palang kami ni Woo. Sorry talaga baka malate kami!" I heard the idiot exclaimed. Kausap niya ngayon si Seungcheol hyung. At oo nasa kotse na kami. "Sige hyung, bye." He ended the call at tahimik na nagdrive papuntang school.
"Bye na, ingat ka. Baka pagalitan ka na naman ni Seungkwan." Tinapos ko na rin ang tawag. As usual, namilit siya. Pinapapunta niya kasi ako, kaso hindi pwede dahil ayokong humarap kina Wonwoo. I know everything will just be ruined if I see him again or even heard his voice. Alam kong masasaktan lang rin ako dahil babalik na naman feelings ko para sa kanya, and I don't want to ruin him and DK. Masaya na sila. 'Eh ikaw, masaya ka ba?' Paulit-ulit 'yan nagrereplay sa utak ko. Tanginang Hansol. Tuwing sasabihin ko sa kanya na 'ayoko, masaya na sila' He keeps on replying with that. Well, I won't lie. Hindi ako masaya as of now.
Ewan ko ba, hindi mawala-wala ang ngiti ko kahit badtrip ako kanina pa."Mukhang ang saya mo, nakangiti ka na naman," the idiot said, kanina pa siya nagnanakaw ng tingin. Biglang prumeno yung nasa harap namin na kotse."Nako Seokmin, kapag tayo nabangga!" Napasigaw ako dahil nabusinahan kami nung nasa likod namin, muntikan nang mabangga yung likuran namin, peRO YUNG NASA HARAP KAYA NAMIN ANG MAY KASALANAN. Kundi siya nagpreno edi sana hindi nabigla si Seokmin. Pero si Seokmin kasi hindi nakatutok sa pagddrive eh. "Sus, hindi 'yan." Sabi niya pa pagkatapos ng nangyari. Hindi daw, eh muntikan na nga ngayon-ngayon lang. Bwisit. "Namo ka. Magdrive ka ng maayos dahil naghihintay sila satin." I said to him. Pero parang hindi naman siya nakikinig. "Huy!" I tapped his lap, nakatulala kasi sakin eh. "Seokmin! Naka-go sign na!" I groaned. Kinurot ko siya. "Ah, oo nga. Sorry, ang cute mo kasi kapag napapanic hehehe," ...tss. Cute mo mukha mo. " Gago.Ewan ko sa'yo." Hindi ko maiwasang mapangiti kaya tumingin nalang ako sa may side-mirror. I said to myself, Ang swerte ko sa gagong 'to. I'm so lucky to have him."Woo, pansin ko may regalo ka, sinong may birthday?" Tanong niya sa akin dahilan para mapatingin ako sa hawak kong regalo. "Wala 'to." Teka, bakit ko ba dinala ito? Wala naman siya dun, tsk. Umaasa na naman ata ako, hanggang ngayon.
"...okay lang iyan Ahjussi." Sabi sakin nung isang bata....mukhang umiiyak siya, o baka sinisipon lang? Ewan ko ba. Nagulat nalang rin ako dahil may katabi pala ako. "Huh? Anong ibig mong sabihin?" Tanong ko sa kanya pabalik dahil hindi ko talaga siya nagets. Biglang napansin ko kung gaano katahimik sa park. Wala na yung maiingay na bata kanina, ang tanging naririnig ngayon yung mga bike o sasakyan na dumadaan. Ramdam ko rin na lumalamig na ang hangin, hudyat na mag gagabi na. "Bakit po ba ang lungkot ng mukha niyo...tapos nakashades po kayo kahit hapon na..." muntik na akong matawa, siguto ang weird kong tingnan. "Ah, kasi bulag na si Ahjussi kaya nagsheshades siya ng hapon, pero...h-hindi naman ako malungkot, masaya nga ako eh!" I tried to sound as jolly as possible. "...buti po kayo hindi tinatawag na b-bakla...okaya binabato ng mga kaklase kasi mahina at saka hindi lumalaban...pero mas masaklap po pala kayo kasi hindi niyo nakikita ang p-paligid...but still" he stuttered then I heard his silent sobs. Luh siya. "...sinusunod ko lang naman po yung tinuro sa akin nung nagpalaki sa akin eh...Ahjussi, t-tama naman pong sumunod sa magulang, hindi ba?" Niyakap niya ako bigla. Kung sino mang magulang nito, napakaswerte nila. Pero grabe naman! Ang bata-bata pa, binubully na?! Base sa boses niya mukhang nasa seven o eight years old siya."Sinong nagsabing bakla ka, hah? Susuntukin na ba natin? Lalaki ka kaya! Ang tunay na lalaki, umiiyak!" Sabi ko para mapagaan ang loob niya saka hinagod ang likod niya."A-Ahjussi! Okay lang po ako! No need for revenge, ahjussi. Sabi ng Appa ko, masamang maghiganti, it's better to love your enemies than despise them," ANG BAIT NA BATA NITO. Pero huta, ineglish ako. Naalala ko siya bigla.
Nainis na parang bata si Seokmin."Please, Wonu! Open it! Didn't you receive that four years ago? Hindi ka manlang ba nacurious?" He asked me. Pang ilan na ba ito? Hindi ko na mabilang, kada minuto ata pinipilit niya ako eh. Nakwento ko na sa kanya yung tungkol sa regalo dahil hindi niya pala napansin yung sa gc, Vernon gave it to me pero galing kay Mingyu iyon. At ayokong buksan dahil baka bumalik lahat. Ayoko lang talaga, I'm not opening it.
Tuwing naaalala ko siya, natatakot ako. Baka dahil sa feelings na ito na hanggang ngayon hindi mawala-wala, guluhin ko sila. Baka gumawa ako ng paraan para mapaglayo sila. Hindi ko alam kung anong kaya kong gawin kapag pinakawalan ko tong halimaw sa loob ko. Wunoy. Emo boi. Jeon Wonwoo. Tutor ko sa english. Kaibigan ko dati. May gusto sa akin dati. Niloko ko dati. Someone I left years ago, one person worth loving. Jeon Wonwoo, whose name I'll remember til I die, whose name always haunt me, give me nightmares, gave me happy memories. He will always stay in my heart. He is the only one in my heart. That's why I can't see him. I'm too afraid.
Hindi natapos yung pamimilit ni Seokmin sa akin na buksan yung regalo. Buti nalang nakarating kami sa school. Tinanong ko yung guard kung nakita niya anak ko, pero sabi niya hindi -___-. Sunod na tinanong ko ay yung teacher niya, "Nako, nakita ko po kasama sina Junghyeon. Pero wala na pong estudyante dito," Tangina. Isip-isip ko. SINO SI JUNGHYEON??! Si Kyu, matalino yun. He is a year younger than anybody in his grade. Nasa kinder palang ang batang iyon pero advanced siya dahil tinuturuan ko siya tuwing nasa bahay ako. Ngayon, nasa pang grade 1 ang IQ niya, pati ugali niya matured. BUT WHO IN EARTH IS JUNGHYEON? I ran as fast as I can."Oh, nasan si Kyu?" Tanong ni Seokmin nang nakita niya akong pumasok sa kotse ng walang kasama. "Nawawala na naman." I muttered dahilan para biglang sumeryoso ang mukha niya. "Hanapin na natin, saan uunahin ko?" This often happens. Nawawala siya palagi kapag late namin siyang sinusundo. At minsan kapag hindi namin siya mahanap talaga, malalaman nalang namin na nasa bahay na siya at ubod ng dungis. When we ask why, he will say 'Naiinip na po kasi ako kaya naglaro ako sa park saka umuwi nalang po ako mag-isa,' . Parang may tinatago ang batang ito sa amin eh, feel ko lang. Pero lagi naman siyang nakangiti, so hindi namin siya binobomba ng tanong, sinasabihan lang namin. Nagdrive ng tahimik si Seokmin habang ako ang tumatanaw-tanaw at humahanap kay Kyu, nasa park ata iyon at naglalaro na naman.
Aalis na dapat ako kanina pero hindi ko maiwan itong bata, nakwento niya kasi sakin na nabubully siya and I told him to tell his parents but he won't do it daw unless ready na siya. Nung bata ako, sumbong lang ako ng sumbong kay hyung eh hehehe so hindi ako makarelate, pero grabe naman siya mag-isip, pang matanda na."Ang tagal talaga nina Appa." Sabi niya bigla at napabuntong-hininga. Wala naman akong masabi pabalik. Kababalik ko lang kasi sa realidad kung saan napakasaklap."Dadating rin yun. Ilang taon ka na ba? Anong pangalan mo?" Tanong ko naman sa kanya. Nakakahangang bata kasi kaya nacurious ako. Ang bait tapos ang galing pa magsalita. ENGLISH BOY. Kinabog si Kwan huehue. "I'm MinMin. Four palang po ako. Sabi nina Appa, don't talk to strangers, pero mabait ka naman Ahjussi. Hindi ko nalang sasabihin totoong pangalan ko," Put-FOUR?! I heard him chuckled, siguro nakakatawa mukha ko ngayon -__- . "H-Hi MinMin, ako si Gyu. Um...bakit ang galing mo magenglish?" Tanong ko uli sa kanya. Jusme, nung ganyang taon ako hindi manlang ako makaspell ng tama sa english, hindi ko nga masabi ng tama yung 'I am Mingyu' eh. AYOKO KASI NG ENGLISH. But well, someone taught me and I came to like it. "Sina Appa po nagturo sa akin." Oh, so parehong magulang niya magaling? 'Sina' daw eh. "Nasanay rin po ako kasi lahat sila sa bahay english ang salita madalas. Pero si Appa ko po yung talagang naturo sa akin." Ah, ang galing naman. "Marunong rin po akong kumanta! Gusto mo sample-an pa kita Ahjussi eh," pagmamalaki niya. So I let him. Buti tumigil na siya sa pag-iyak. I listened carefully to every lyric and every note as he started to sing.
"SEOKMIN SANDALI ITIGIL MO ANG KOTSE," sigaw ko nang napadaan kami sa park. I saw Kyu, may kasama siyang lalaki na nakashades sa may bench sa park. Yun ba si Junghyeon? Mukha namang masaya si Kyu pero pANO PALA KUNG KIDNAPPER YUNG KASAMA NIYA??! Pero kilala naman si Junghyeon sa school eh, ano ba trabaho niya, maintenance? But he is too fancy for one, ang ganda ng suot eh...maybe he is a guardian of someone from school- bAKIT BA KASI SILA NANDITO? Bumaba ako sa kotse at tinawag ko siya.
Wala akong masabi. Nabulabog kami bigla."KYU! Anak nandito na si Appa! Come here, quickly!" sigaw nung nagsabi sa hindi kalayuan.
"APPA!" my son waved at me. "ANAK, COME HERE! Pasensya na, natagalan kami." Sabi ko naman sa kanya.
It made my heart thump faster. Kung kanina dahil sa kanta ng bata, ngayon dahil sa kaba na si Wonwoo talaga yung naririnig kong sumisigaw. Ramdam ko bawat butil ng pawis na nabubuo sa may noo ko. "MinMin, before you go..." kailangan makasigurado ako, dahil shit. Ayoko na, sana hindi niya ako makita o mamukhaan. "...saan mo nakuha yung kinakanta mo?" I asked. He was silent.
Tumingin sa akin ang anak ko, parang may tinanong yung lalaki at dapat susugurin ko na sila dahil mahigpit ang hawak niya sa mga balikat ng anak ko. Pero nung tumingin sa akin si Kyu, he was smiling genuinely, parang sinasabi niya sa akin na 'Appa! May kaibigan na ako!' Kaya hindi ako nangialam. "Go lang, anak! Hwaiting!" I mouthed and gestured at him.
He then sighed."Lean on me po. Ganda 'no Ahjussi? Si Appa gumawa nun, project daw nila nung college. Pero sabi niya may kasama pa daw siya, yung special someone niya daw dati, " parang sinaksan ako ng karayom sa artery. Ang sakit. Ang sakit. Pinigilan kong maluha. Buti nalang nakashades ako. "S-Sino daw?" I asked. "First love niya daw, hindi ko alam pangalan niya eh, kaso wala na daw yung taong yun. Gusto ko sana siyang pasalamatan," hindi ko alam. Sasabihin ko ba? Ako yun! I want to shout proudly but my voice isn't coming out. Ewan. Shit.
Somehow, parang familiar yung Junghyeon na kasama ni Kyu. His dark skin reminded me of someone. Pero dark nga ba siya? Madilim na kasi hindi ko masyadong makita.
Hindi ko na alam. Kyu continued talking. "Kung hindi niya kasi iniwan si Appa, hindi raw siya maggrow! Atsaka wala ring maayos na buhay si MinMin kung hindi nagkatagpo ni Minnie appa at si Appa," he hugged me, so sudden I can't move. And he said Minnie appa, si Seokmin ba yun? I opened my mouth, "Ako-" NO. Gyu manahimik ka. Panindigan mo desisyon mo 4 years ago, magdusa ka. Sabi ko sa sarili, isang bagay na nakagawian ko na. It's a way of punishing myself. For what? For being an idiot. Why not comfort this child? My mind suggested. I followed, dun naman kasi ako magaling. Susunod sa utak, hindi sa puso. "A-Ah...I'm sure kung nakilala mo siya, sasabihin niya 'You're welcome,'"
Nag-usap sila ulit. Tapos nakita kong niyakap ni Kyu yung kausap niya. Sino ba kasi yun? Is he really Junghyeon? Hindi ko inasahan na nasa mid-20s na yun ah. Lakas maka-shades, eh gabi na. "Wonu, late na tayo. Tawagin mo na si Minkyu!" sigaw sa akin ni Dokyeom mula sa kotse. "Sus, kundi ka mabagal kanina edi sana hindi tayo late," I said before running near Kyu. Pinalakpak ko ang kamay ko para makuha ang atensyon niya. "Kyu, let's go? May pupuntahan pa tayo ni Minnie appa mo."
The man earlier called Kyu. Sinuot ko ang face mask ko, I can't be wrong. Si Wonu yun. Mas lumapit ang tunog ng boses niya. I know his cold caring voice. I know his tune when he asks. I know all of him. At alam na alam ko na kahit makita niya ako ngayon, wala nang mababago. Hindi na siya babalik. Hindi na talaga, wala na. "Go, bye MinMin. Nice meeting you," I smiled at him. "Bye Gyu ahjussi. Nice meeting you, too." I heard his footsteps, he is running to Wonu.
Pinasakay ko na kaagad si Minkyu sa sasakyan at pinagbihis siya. Nagmamadali na kasi kami, we are fifteen minutes late. I asked the thing that has been bothering me to Minkyu. "Siya ba si Junghyeon, Kyu?" I saw him struggling to clothe himself with the cute suit we bought for him. Magkapareho kami, siya yung mini version ko. But he managed. "Hindi po Appa, he is an Ahjussi, I just met." I hummed in response. So sino pala yun? "Why is he wearing shades?" Tanong naman ni Seokmin. "That's because he is blind." Pareho kaming napa-oh ni Seokmin, busy naman ngayon kumain si Kyu ng cookies na binake ng lola niya para sa kanya. "He also has a name." Hindi ko na natanong kung ano dahil kinulit na naman ako ni Seokmin sa regalo. He drives while being a kid and persuading me to open it, pinagtatawanan lang kami ni Kyu sa backseat.
Ah. Ang saya siguro talaga ng pamilya nila. Tangina, nasa harap mo na pero wala kang nagawa. The monster said in my head. Their car has already left. Napaluhod ako sa damuhan. Dun na bumagsak yung sandamukal na butil ng luha na kanina ko pang pinipigil. Bakit? Kala ko ba okay na ako? Naglakad ako pauwi. Wala sina eomma doon, wala rin si hyung. Wala rin yung nurse. Bakit ngayon pa sila nawala, kung kailan malungkot ako... and yun pala yung mga papeles na sinasabi ni Vernon...I guess he knew but he didn't tell me because he is being considerate. I want everything to end.
-----
NOTE:
SORRY LATE UD
Dapat last chap na ito kaso masyadong mahaba kaya hinati ko nalang. Thanks for patiently waiting guys :")