''Τι ωραίο να βλέπεις από μακριά να καταφθάνουν πιατέλες γεμάτες με ομελέτες και λουκάνικα!'' λέει η Μπλέρ και νιώθω το στομάχι μου να γουργουρίζει.
'' Τι έχουμε πρώτη ώρα;'' Ρωτάει η Μακάιλα πίνοντας μια γουλιά χυμό.
'' Πολεμικές τέχνες. Χαμογέλααα!'' της λέω και γελάμε.
Αφού τελειώσουμε με το πρωινό και εφόσον η διευθύντρια δεν έχει κάτι να προσθέσει σηκωνόμαστε από τις θέσεις μας.
'' Πάμε προς τα κάτω;'' ρωτάω και απευθύνομαι στα κορίτσια.
'' Άμα θες εσύ πάμε προς τα πάνω!'' λέει ένα αγόρι εννοώντας τους κοιτώνες. Τον κοιτάω απαξιωτικά και αρχίζω να προχωράω προς την πόρτα.
'' Άκου να σου πω. Η ώρα είναι 8:30. Όπως καταλαβαίνεις δεν έχω πιεί καφέ, και ούτε πρόκειται και τώρα πρέπει να πάμε κάτω να χτυπηθούμε στην αίθουσα με τα βάρη, ξανά. Και εσύ συνεχίζεις να μας δείχνεις πόσο ακατοίκητο είναι το επάνω μέρος του κεφαλιού σου. Σου φαίνεται να έχουμε πολλή όρεξη;'' ακούω την Μακάιλα να λέει στο παιδί.
'' Εκπληκτικό!'' λέει η Μπλέρ στα ελληνικά, από ότι κατάλαβα, και αφού γελάμε και οι τρείς, βγαίνουμε από την τραπεζαρία και κατεβαίνουμε την σκάλα που οδηγεί στις αίθουσες εκπαίδευσης.
''Θέλω να περάσετε από όσο περισσότερα μηχανήματα μπορέσετε σε αυτή την μιάμιση ώρα που διαθέτετε. Τα σετ θα είναι παντού 5. Τα κιλά και τις επαναλήψεις τα αφήνω επάνω σας. Αλλά μην το παίξετε fit ενώ δεν είστε και έχουμε ατυχήματα. Για ότι χρειαστείτε φωνάξτε με.'' Λέει ο Μάθιου και μας κάνει νόημα να αρχίσουμε.
Χωρίζομαι από τα κορίτσια και αφού τελειώσω το ζέσταμα μου, ξεκινάω με τις πρώτες ασκήσεις για τα πόδια.
Τα κιλά που βάζω είναι ίδια με αυτά που έβαζα στο γυμναστήριο του σπιτιού μου.
Συνήθιζα να γυμνάζομαι εκεί μαζί με την μαμά μου. Ήταν ωραία!
Μας έχει μείνει μισή ώρα και νιώθω την μπλούζα μου να έχει κολλήσει επάνω στην πλάτη μου από τον ιδρώτα. Σκουπίζομαι με την πετσέτα μου και τελειώνω και το δεύτερο μπουκαλάκι νερό.
Αναζητώ με το βλέμμα μου την Μπλέρ και την βλέπω να κάνει μία άσκηση με ελάχιστα κιλά επάνω και να ζορίζεται.
Ο Μάθιου είναι σε μία γωνία και μας επιβλέπει όλους. Νιώθω τα μάτια του να καίνε καθώς εντοπίζει κάποια άτομα να καταφέρνουν αρκετά δύσκολες ασκήσεις με πολλά κιλά. Δείχνει εντυπωσιασμένος!
Βλέπω πως μία μπάρα είναι ελεύθερη και πάω προς τα εκεί. Βλέπω πως ζυγίζει είκοσι κιλά και έτσι προσθέτω ακόμα σαράντα, στο σύνολο εξήντα κιλά.
Βάζω τους ώμους μου από κάτω και αφού ανακτήσω την ισορροπία μου την σηκώνω.
Επαναλαμβάνω έξι καθίσματα και μετά την ξανά τοποθετώ στην θέση της.
'' Παιδιά μπορείτε να πάτε στην αίθουσα επιβίωσης.'' Μας ανακοινώνει ο Μάθιου μόλις τελειώνω και το τελευταίο σετ.
''Σκάιλερ, σωστά;'' Με ρωτάει προτού βγω από την αίθουσα.
'' Σωστά!''
'' Εξαιρετική εκτέλεση της άσκησης.''
'' Ευχαριστώ, Μάθιου!Καλή συνέχεια.'' του λέω και βγαίνω από την αίθουσα.
'' Έι Ζακ! Έτοιμος να μάθεις να επιβιώνεις;'' Τον ρωτάω μόλις τον βλέπω και πάω δίπλα του.
'' Θα δείξει...'' λέει δείχνοντας εμφανώς κουρασμένος.
'' Καλώς ήρθατε στο μάθημα επιβίωσης. Σήμερα έχουμε μάθημα αναρρίχησης!''
Η μεσημβρινή ώρα κοινής ησυχίας πέρασε σχετικά γρήγορα και πρόλαβα να κάνω και τις δύο εργασίες που μας έβαλε η Κασσάντρα στην Ιστορία.
Μαζεύω τα μαλλιά μου μία κοτσίδα και βγαίνω από το δωμάτιο.
Οι διάδρομοι είναι γεμάτοι από κόσμο. Όμως, βγαίνουν έξω για να παίξουν κάποιο παιχνίδι μιάς που ο καιρός είναι ακόμα καλός, κάποιοι συζητάνε σε πηγαδάκια και άλλοι πάνε στην βιβλιοθήκη για να διαβάσουν, όπως εγώ.
Ήδη αρκετά από τα γραφεία είναι πιασμένα. Προχωράω προς το βάθος και τελικά κάθομαι σε ένα γραφείο κοντά στην τζαμαρία, όπου βρίσκονται τα παιδιά.
'' Τελείωσες;'' με ρωτάει η Μακάιλα.
'' Ναι... τελείωσα.'' λέω χαμογελαστά.
'' Εγώ έχω ακόμα μία εργασία στην Ιστορία!'' παραπονιέται η Μπλέρ.
'' Και εγώ το ίδιο.'' συμπληρώνει ο Ζακ σχεδόν αδιάφορα.
'' Και εγώ έχω πολλά ακόμα.'' πετάγεται η Μακάιλα.
'' Εγώ δεν έχω τίποτα από αυτά! Και ξέρετε γιατί; Γιατί όσο εσείς κοιμόσασταν εγώ διάβαζα. Και τώρα είμαι ελεύθερη! Πάω να δω τι παίζει στο προαύλιο γιατί το έχω δει μόνο από αυτό το τζάμι και αυτό δεν είναι καθόλου σωστό!''
'' Εξαφανίσου!'' μου λέει απειλητικά η Μακάιλα και ο Ζακ μου δείχνει την πόρτα.
'' Εεεμμ!'' λέω και βγαίνω από την πόρτα.
Προσπερνάω κάτι αγόρια που μιλάνε κοντά στην έξοδο και βγαίνω στο προαύλιο. Ο αέρας, αν και αρκετά δυνατός, είναι σχεδόν ζεστός.
Περνώ το χαλικόστροτο δρομάκι που οδηγεί... βασικά δεν ξέρω που οδηγεί. Αλλά θα το μάθω τώρα!
Αρχικά φτάνω στο κιόσκι που κάθονται ήδη πολλά άτομα, αλλά δεν θέλω να κάτσω τώρα εδώ, μέσα σε τόσο κόσμο.
Περνάω δίπλα από δύο κορίτσια και κατά λάθος ακούω την κουβέντα τους.
'' Είναι σχετικά ψηλός και καστανός. Δεν γίνεται να μην τον έχεις δει!'' λέει η μία κοπέλα.
'' Ααα νομίζω κατάλαβα.'' Απαντάει η άλλη.
'' Οο, έλα τώρα Άνν. Γιατί τέτοια αδιαφορία; Νομίζω τον λένε Ζακ.''
Ακούω αχνά τις τελευταίες λέξεις και συνεχίζω να περπατάω. Ζακ; Μπα... Για κάποιον άλλον θα λένε.
Παρατηρώ κάτι όμορφους θάμνους, πιο περιποιημένους δεν έχω δει, ώσπου βλέπω μία μικρή ταμπελίτσα καρφωμένη στο έδαφος.
Προς: Αγάλματα.
Δεν ήξερα ότι εκτός από όλα αυτά τα αμύθητης αξίας έργα ζωγραφικής, η σχολή διέθεται και αγάλματα!
Αυτό θα είναι ενδιαφέρων!
Ανοίγω λίγο περισσότερο τον διασκελισμό μου και ακολουθώ το δρομάκι που πλέον δεξιά και αριστερά υψώνονται μεγάλοι θάμνοι, δείχνοντας μου τον δρόμο.
Δεν μπορώ πλέον να δω το κτήριο της σχολής.
Αλλά εντάξει. Τι κακό μπορεί να συμβεί; Και πάλι είμαι μέσα στα όρια της.
Περπατάω για ακόμα πέντε λεπτά μέχρι που το δρομάκι καταλήγει σε ένα μεγάλο χώρο, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ένα γυάλινο θερμοκήπιο.
Υπάρχουν ξανά παντού λουλούδια και είναι λες και αυτός ο χώρος είναι από κάποιο παραμύθι.
Το γυάλινο κτήριο γυαλίζει κάτω από το λιγοστό αλλά αρκετό φως του ήλιου, ο οποίος εμποδίζεται από τους μεγάλους θάμνους και τα δέντρα που υποθέτω πως υπάρχουν πίσω από αυτούς.
Πλησιάζω στο κτήριο και γυρνάω την πόρτα.
Κλείνω την πόρτα πίσω μου και παρατηρώ τον χώρο.
Το χορτάρι συνεχίζεται από έξω το ίδιο πυκνά και μέσα, με μικρά δρομάκια να το σταματούν.
Και εκεί υπάρχουν τα αγάλματα.
Περπατάω αργά αργά και τα βλέπω ένα ένα.
Δεν είναι δυνατόν να τα βλέπω αυτά από κοντά.
Η προτομή της αιγύπτιας βασίλισσας Νεφερτίτης, που φημιζόταν για την σπάνια ομορφιά της.
Απλώνω το χέρι μου για να το αγγίξω -πότε θα ξανά έχω αυτήν την ευκαιρία;- αλλά τότε θυμάμαι τα λόγια του μπαμπά μου για τα έργα τέχνης.
'' Και το πιο σπάνιο και περίλαμπρο έργο τέχνης και να δεις, δεν θα το αγγίξεις ποτέ. Δεν είναι ιδιοκτησία σου, δεν έχεις κανέναν λόγο για να το ακουμπήσεις. Ανήκει μόνο στην κυρά Τέχνη.''
Τραβάω το χέρι μου πίσω και πάω γρήγορα λίγο παρακάτω.
Το Σύμπλεγμα του Λαοκόοντος. Ο Τρώας ιερέας και οι γιοί του να στραγγαλίζονται από φίδια... Οι μορφές τους και τα πρόσωπα τους είναι δραματικά, καθώς σιγά σιγά αντικρίζουν τον θάνατο.
Παρακάτω, Φρανσουά Ωγκύστ Ρενέ Ροντέν με Τους πολίτες του Καλαί. Έξι κατοίκων της πόλης Καλαί, οι οποίοι, το 1346, κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου, δέχθηκαν εθελοντικά να θυσιάσουν τη ζωή τους για να σταματήσει η πολιορκία της από τον βασιλιά της Αγγλίας.
Όλα είναι τόσο τρομακτικά στο λιγοστό φως... Ήρθε η ώρα να φύγω.
Καθώς τα παρατηρώ αυτά, και πάω να γυρίσω πίσω στην έξοδο, το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα παγκάκι.
Το αγνοώ και γυρνάω για να φύγω.
Το σώμα μου συγκρούεται απότομα πάνω σε κάποιον. Μια τσιρίδα ξεφεύγει από το στόμα μου και παραπατάω μακριά από την φιγούρα.
'' Ποιος είναι;'' ρωτάω έντονα και είμαι έτοιμη να τρέξω άμα χρειαστεί.
'' Εσύ ποια είσαι;'' ρωτάει ακόμα πιο έντονα αλλά με σιγουριά η άλλη φωνή.
'' Κρις;''
'' Ναι εγώ είμαι. Τι δουλειά έχεις εδώ;''
Παίρνω μια βαθιά ανάσα από την ανακούφιση μου και πλησιάζω πιο κοντά του.
'' Εξερευνούσα λίγο τον χώρο... Και κατέληξα εδώ...''
'' Εδώ δεν πρέπει να έρχεσαι. Ώρα να φύγεις.'' απαντάει κοιτώντας με στα μάτια έντονα.
Τα χείλη του έχουν σχηματίσει μία ίσια γραμμή από την πίεση.
Νεύω καταφατικά και προχωράω προς την έξοδο.
Αλλά... κάτσε λίγο.
'' Και γιατί δεν πρέπει να είμαι εδώ;'' Σταυρώνοντας τα χέρια μου στο στήθος μου.
Τον ακούω να παίρνει μια βαθιά ανάσα.
'' Λοιπόν είσαι στο πρώτο έτος και εδώ δεν έρχονται τα πρωτάκια. Και όταν βραδιάζει, όπως τώρα καλή ώρα, στον γυρισμό είναι επικίνδυνα.''
'' Δεν κατάλαβα πως νύχτωσε...''
'' Κακώς...'' απαντάει εκείνος και κάθεται στο παγκάκι ακουμπώντας το κεφάλι του προς τα πίσω.
Τον παρατηρώ για λίγο.
Φαινόταν πιο ευγενικός τις προάλλες...
Πάω αργά προς το μέρος του και κάθομαι δίπλα του στο παγκάκι.
Ανοίγει αργά τα μάτια του και με κοιτάει εκνευρισμένα.
'' Είπα πως πρέπει να φυ-'' ξεκινάει αλλά τον διακόπτω.
'' Λοιπόν. Κοίτα. Τόσες μέρες ήμουν μόνο μέσα στο κτήριο και τώρα ανακάλυψα αυτό το μέρος. Μου αρέσει πάρα πολύ η τέχνη και αυτά τα αγάλματα είναι... απλά ΟΥΑΟΥ! Το ξέρεις πως εκεί είναι η προτομή της Νεφερίτης; Το καταλαβαίνεις; Είναι αμύθητης αξίας!'' λέω με μία ανάσα.
Με κοιτάει παραξενεμένος και σκεφτικός. Μετά ξανά ακουμπάει το κεφάλι του πίσω και κλείνει τα μάτια του.
Αλήθεια τώρα; Λέω από μέσα μου και γυρνάω τα μάτια μου προς τα πάνω.
Το παιδί, είναι αντικοινωνικό.
'' Στον τέταρτο διάδρομο υπάρχει και η προτομή του Αριστοτέλη.'' Απαντάει τελικά την στιγμή που ήμουν έτοιμη να φύγω.
'' Σοβαρά;!'' Φωνάζω και πετάγομαι για να τρέξω στον τέταρτο διάδρομο.
'' Όπα όπα όπα! Δεν είπε κανένας πως θα πας εκεί!'' λέει και μου πιάνει το μπράτσο σταματώντας με.
Αναστενάζω. '' Πάντα έτσι είσαι εσύ; Χαλάς τον ενθουσιασμό των άλλων;''
'' Ίσως.'' απαντάει.
'' Σκάιλερ Χέντριξ.'' λέω τελικά και μόνο τότε αφήνει το μπράτσο μου.
'' Κρις ΜακΆνταμς.'' απαντάει με ένα περίεργο χαμόγελο.
'' Τι είπες;'' Λέω και κάνω ένα βήμα πίσω.
'' Ναι... αυτό που άκουσες.'' Λέει και ξανά κάθεται στο παγκάκι απλώνοντας τα πόδια του μπροστά και σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος του.
'' ΜακΆνταμς... Όπως λέμε, ΜακΆνταμς, ο πρωθυπουργός της χώρας;''
Ο γιός του πρωθυπουργού της χώρας;!
Αυτό και αν είναι ενδιαφέρον... Δεν νομίζεται;
Σας ευχόμαστε μια υπέροχη εβδομάδα ❤
Ετοιμαστείτε για αποκαλύψεις στο επόμενο!
Μέχρι την Τετάρτη...
Λόγων απορρήτων εκφοράν μη ποιού.
LostWriters_02