Hoofdstuk 57
Pov. Louise
'Steel Aiden's auto.'
'Hoe moet ik dat doen?' Ik kijk Justin met grote ogen aan. 'Easy. Verleid hem een beetje en jat zijn sleutels. Ga naar zijn auto en rij weg. En maak een selfie terwijl je in zijn auto zit en stuur het naar hem toe. Vind hij vast leuk.' Legt Justin het lachend uit. 'Ga je de uitdaging aan?' Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen.
'Wat is zijn nummer?' Ik kijk hem uitdagend aan.
'Die heb ik niet.' Justin tovert een pokerface op zijn gezicht. 'Wie heeft Aiden's nummer?' Vraag ik. 'Ik stuur hem wel door via whatsapp.' Hunter pakt zijn telefoon. 'Thanks Hunter.' 'Geen probleem.'
Ik pak mijn telefoon erbij en open whatsapp. Ik zie dat Hunter het nummer van Aiden heeft gestuurd. Ik voeg snel Aiden toe aan mijn contacten. Hierna ga ik zijn nummer natuurlijk verwijderen. Als ik het tenminste niet vergeet.
'Kan jij Hunter in je eentje kidnappen?' Zeg ik tegen Lucy. Ze staat naast me. Ze hoort het. 'Ja het komt wel goed.' Zegt ze terug. Niemand anders hoorde het door het harde muziek.
'Aiden staat ergens aan de rand van de dansvloer. Kate staat er gelukkig niet bij. Ze is volgens naar een vriendin van haar gegaan die hier ook was.' Zegt Justin. 'Je kan het.' Moedigt hij me aan.
Ik loop naar de dansvloer. Ik kijk door de massa mensen. Na een halve minuut zie ik hem daar staan met een vriend van hem.
Ik loop een aantal passen naar Aiden. Ik tik hem op zijn schouder. Hij draait zich om. Als hij mij mij ziet kijkt hij mij fronsend aan.
Ik tover een mijn beste neplach op mijn gezicht. 'Kan ik je alleen spreken? Onder vier ogen?' Vraag ik met een verlegen geacteerde stem.
Als dit mij lukt, kan ik actrice worden! Als ik een aantal jaar lessen ga nemen. Kortom het gaat nooit gebeuren.
De jongen die naast hem stond loopt weg. Hij werpt nog een blik naar ons toe en loopt uiteindelijk naar de bar. Mooi nu nog de sleutels krijgen. Dit gaat nog best goed.
'Wat moet je?' Aiden kijkt mij verveeld aan. 'Hoezo vraag je dat?' Lach ik nerveus. Ik weet dat hij het raar vind dat ik naar hem ben gekomen. Zo ben ik normaal niet.
'Waarvoor ben je hier?' Aiden trekt een wenkbrauw omhoog. Ik glimlach alleen maar en zeg niets tegen hem.
'Zeg je nog iets? Anders ga ik weer.' Hij kijkt me verveeld aan. 'Het spijt me van vandaag, dat ik jouw van de speedboot afduwde.' Ik frunnik aan de puntjes van mijn haar en staar zogenaamd verlegen naar mijn hakken.
(A/N Ik ben slecht in zulke situaties schrijven. Te cliché. Rip.)
Hij tilt mijn kin op met zijn wijsvinger. Zijn bruine ogen doorboren mijn ogen. Kuch totaal niet genãnt kuchkuch.
'Het geeft niet. Het spijt mij ook dat ik naar jouw schreeuwde.' Bekent hij. 'Echt of niet echt?' Vraag ik. 'Echt. Hou je van me? Echt of niet echt?' vraagt hij. 'Echt.' Grootste leugen ooit.
Aiden strijkt voorzichtig een plukje haar achter mijn oren. Hij loopt een stap naar voren.
Ik heb hier geen privéruimte. Privacy schending.
'Ik wist dat je geen spijt zou krijgen om mij niet af te wijzen.' 'Hmm..' Ik kijk hem afwezig aan. Ik wil hem zo graag meppen met een baksteen. Het liefst wil ik hem wurgen met mijn blote handen.
*Zijn sleutels zitten in zijn broekzak.* Midlinkt Hunter mij.
~Bedankt.~ midlink ik terug.
Nu alleen nog een manier vinden, om Aiden's sleutels onopgemerkt te lenen. Anders mislukt mijn selfie ook. Dat is niet de bedoeling.
'Hou je ook van mij?' Ik staar Aiden aan. 'Ja echt.'
'Bewijs het.' En met deze woorden verpest ik mijn eigen leven.
Aiden pakt met zijn handen mijn hoofd vast. Dit is te genãnt voor woorden. En de anderen zitten waarschijnlijk uit leedvermaak te genieten van deze moment. En dat maakt het alleen maar genãnter voor mij.
Ik voel plots Aiden's lippen op die van mij. Ik ga er in mee en sluit mijn ogen.
Zijn handen verkennen mijn lichaam, terwijl ik mijn handen in zijn nek verplaats.
Weet hij wel dat hij vreemd gaat? Ach ja niet mijn probleem. Mijn enigste probleem is nu dat ik zijn sleutels moet zien te bemachtigen.
Ik verplaats mijn handen naar zijn bruine haren. Ik verpest zijn kapsel. Een vogelnestkapsel staat hem vast fantastisch.
Of de vogelnestkapsel is veel te goed voor hem.
Ik moet thuis voor de zekerheid mijn handen defecteren. Ik hoef geen Aiden-bacteriën.
~Hoe lang moet ik dit volhouden, voordat ik zijn sleutels kan jatten.~ Midlink ik aan Lucy.
*Ik denk dat je het voorlopig moet volhouden.* Midlinkt ze terug.
~Hoezo? Heb je geen medelijden met me?~
*Hij kan het achterdochtig vinden als je maar 1 minuut bij hem ben en dan weer spoorloos verdwijnt.*
~Fijn.~
(A/N omdat iemand (🥔) het 10/10 cliché wou. Word dit meer cliché. Niet dat dit mij gaat lukken, maar ik doe mijn best! Succes niet gegarendeerd.)
Plots voel ik zijn tong naar binnen glippen.
En omdat ik helaas door moet gaan met deze vreselijke marteling, heb ik geen keus.
Ik ga er in mee.
Nadat ik 428 seconden heb geteld verlaten zijn lippen eindelijk die van mij. Ja ik heb dit serieus geteld. Ik kon niet anders. Ik kon niet bij zijn vervloekte sleutels komen. Inmiddels sta ik tegen een muur ingesloten.
Aiden laat een spoor kusjes achter in mijn nek. Terwijl hij kusjes achterlaat in mijn nek kijk ik wanhopig naar de anderen. En zoals voorspeld genieten zij van al het leedvermaak. Ik wend mijn blik van hun af.
Aiden blijft alleen maar kusjes achterlaten. Hij blijft bij een plek hangen en zuigt er op. Ik laat hem verschrikt los.
'Wat is er? Wil je het niet?' Aiden legt zijn arm achter zijn nek. 'Het ligt niet aan jouw.' Lieg ik. 'Aan wat dan wel?' Vraagt hij. Ik word langzaam rood. 'Er zijn hier te veel mensen.' Mijn liegskills zijn onoverwinnelijk.
'Je bedoelt het dus zo.' Aiden kijkt mij met een grote grijns aan. 'Ja?' Zeg ik twijfelend. Ik moet overduidelijk leren liegen en acteren.
'Kom mee. Ik weet een plek.' Hij pakt mijn hand vast en loopt naar rechts. Ik volg hem achterna als een hopeloze puppy. Er borrelt een naar gevoel in mijn buik.
Aiden loopt de grote houten trap op. Hij kijkt achterom naar me. Ik glimlach nep naar hem en loop hem achterna.
Na een aantal treden opent hij één van de deuren. Hij laat mij eerst binnen en zet de deur op slot. De kamer is donker, alleen het manlicht verlicht het kamer een beetje. En daarom zie ik wat meubilair en een bed. Wie koopt er een bed voor in een dicotheek? Koop oordopjes in en verkoop het door aan klanten. Dat is veel beter.
Het muziek is nu vaag te horen.
'Hier kunnen we ongestoord verder.' Fluistert hij in mijn oor. Hij gaat weer verder met waar hij mee bezig was.
Hij zuigt op een gevoelig plek in mijn hals. Hij begint er steeds harder op te zuigen. Tot mijn grootste ergenis laat ik een kreun los.
Het bloed stijgt in mijn hoofd. Hij kijkt mij grijnzend aan.
Hij gaat weer verder en dit maal is het erger. Ondertussen gooit hij zijn sleutels op een kastje naast de deur.
Ik moet een smoesje verzinnen zometeen. Daarna moet ik onopgemerkt de sleutels meegrissen. Dat moet lukken.
En ik schaam me dood om dit toe te geven. Ik laat helaas alweer kreunen los.
Mijn schaamte heeft vandaag zijn top punt bereikt.
'Nu ik.' Payback time. Ik grijns naar hem en draai ons van plek. Ik verplaats mijn lippen naar zijn nek. Ik laat een zuigzoen achter. Ik noem geen namen, maar er was iemand, een jongen die heel de tijd zat te kreunen.
Hopelijk komt Kate erachter dat hij vreemd ging. Als Kate hem een bitchklap geef is het zeker goud waard. Ik bedoel maar je kijkt naar zijn nek en voilá: Hij ging vreemd.
Kate moet het wel merken of ze is echt een leeghoofd. Heeft ze überhaupt wel hersencellen?
Aiden tilt me op en loopt naar ergens toe.
'Aiden?' Ik staar hem aan. 'Ja?' 'Kan je me los laten?' 'Hoezo?' 'Ik moet naar de wc.' Zeg ik. En zo red jezelf uit zulke situaties. Dat is een handige tip.
Aiden laat me voorzichtig los. Ik loop wankelend naar de deur. Ik gris snel zijn sleutels van het kastje.
Ik fatsoeneer mijn kleren en leg mijn hand op de deurklink. 'Wacht.' Ik draai mij om richting Aiden. Hij kijkt me verbaasd aan.
'Er is een badkamer in deze kamer.' Are you kidding me! Dit gaat overduidelijk niet volgens mijn plan. Of Justins plan. Hij heeft de plan inprincipe bedacht.
Wie had ook gedacht dat er kamers waren boven de discotheek? En dat wel met badkamers.
Ik loop langs Aiden heen. Ik kijk snel de kamer rond en al gauw vind ik een deur. Ik loop er zo snel mogelijk naar toe. Ik open de deur. Ik stap de badkamer binnen en zet het licht aan. Ik zet daarna de badkamerdeur op slot.
Ik leun met mijn rug tegen de deur aan. Ik heb mezelf goed in de problemen gebracht.
Maar ik ben niet iemand die halve werk levert. Waar ik aan begin, moet ik ook mee eindigen. Ik heb de sleutels al en zijn nummer. Het enigste wat mij nog te verwachten staat is: zijn auto stelen.
Ik loop naar het wastafel en kijk in de spiegel. Mijn haar zit helemaal in de war. Mijn make-up zit nog redelijk goed op.
Ik kam met mijn vingers door mijn haar heen, nadat ik de sleutels heb neergelegd op de rand van de wastafel.
'O my god. Dit meen je niet.' Fluister ik tegen mezelf. In mijn nek zitten zuigzoenen.
Dit word de komende dagen foundation erop smeren. En foundation lenen van Kelly. Ik schaam me diep.
Zometeen niet meer als ik met zijn auto weg rijd. Hehe.
Ik pak de sleutels van de wasbank en loop naar de deur. Ik haal langzaam het slot af en duw de deur open. Ik zet het licht uit van de badkamer.
In het maanlicht zie ik dat Aiden tegen de muur aanleunt. Als hij mij opmerkt kijkt hij mij geamuseerd aan.
'Ik ga beneden mijn telefoon pakken.' Ik kijk hem awkward aan. 'Dat hoeft niet.' Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. 'Waarom wil je je telefoon halen? Als we ook samen-' 'Waarom zou ik mijn telefoon niet mogen halen?' Onderbreek ik hem.
'Wil je liever niet bij mij blijven?' Ik wil liever van de Eiffeltoren afspringen met een croissant.
'Jawel.' Lieg ik. 'Waarom wil je dan je telefoon halen?' Ik antwoord niet. Ik kan ook in zin ballen schoppen. Dan ben ik zo bevrijd uit deze nare situatie.
Het nadeel is wel dat hij snel achter de plan komt als ik dat doe.
'Dat dacht ik al.' Hij kijkt me grijnzend aan. Hij komt akelig dichterbij. Als zijn lippen bijna de mijne raken wijk ik een beetje af.
'Als ik mijn telefoon mag halen. Mag je alles doen met mij wat je wilt vanavond.' Fluister ik zijn oor. 'Wou je dat niet eerder?' 'Jawel.' Lieg ik. Alsof ik dat toe laat.
'Waarom zeg je dat dan?' Touché. 'Ik heb hem per ongeluk achtergelaten bij Lucy.' Lieg ik. 'Kan ze het je niet morgen teruggeven?' 'Nee.' Ik open de deur. 'Ik ben zo terug.'
'Krijg ik geen afscheidkusje?' Hij kijkt me verleidelijk aan. Ik plant een op zijn wang, om geen argwaan op te wekken. Terwijl ik diep van binnen moet kotsen van hem.
Ik loop snel van de trap af met zijn sleutels. Het is hier boven te donker.
Als ik eindelijk beneden ben duw ik mensen opzij. Ik baan een weg naar het plek waar je je garderobbe moeg inleveren.
Ik zie 20 meter verderop Lucy en de anderen. Ze zien me en kijken me vragend aan. Ik zwaai met de sleutels en kijk hun grijnzend aan.
Ik pak het briefje uit het hoesje en geef het aan de werknemen bij de garderobbe. Hij loopt weg met het briefje en komt een minuut later met mijn vest aangelopen. Ik kijk hem dankbaar aan en loop naar de uitgang.
Ik ren over de parkeerplaats, tot zo ver het gaat met mijn hakken.
Ik zie de zwarte sportwagen van Aiden. Ik druk op het knopje van zijn autosleutel. Ik stap zijn auto binnen en sluit de deur.
Ik pak mijn telefoon erbij en maak een paar selfies, terwijl ik wegrij.
Ik stuurd de selfies door aan de groepsapp met Hunter, Jill, Lucy en Justin erin.
Daarna maak ik een nieuwe chat met Aiden aan. Ik stuur een selfie van mij met een onschuldige lach op mijn gezicht naar hem.
Ik kijk verveeld over de wegen. Als ik ongeveer 5 minuten rijden van de packhuis ben word ik gebeld door niemand minder dan Aiden.
Ik druk op het rode knopje. Ik ga echt niet met hem bellen. Facetimen is leuker! Dan kan ik zijn gezicht zien.
Ik probeer Aiden te bereiken met facetime. Ik zie zijn boze gezicht op mijn telefoonscherm verschijnen.
'Jij.' Hij kijkt me kwaad aan. 'Ik?' Ik kijk hem grijnzend aan. 'Hoe gaat het Aiden.' Ga ik grijnzend verder. 'Hoe kom je aan mijn sleutels?' Snauwt hij. Ik kijk hem aan met een engelachtige glimlach op mijn gezicht geplakt.
'Jij bent echt ongelofelijk.' Snauwt hij.
Ik negeer hem en kijk hem alleen maar met een grotere grijns aan. Dit is goud.
'Je bent echt een slet, hoor je me?' Roept hij door mijn telefoon heen. 'Moet jij nodig zeggen vriend. Als ik me goed herinner ben jij degene die vreemd is gegaan.' Grijns ik.
'Juich maar nog niet te vroeg. Je gaat hier spijt van krijgen.' Snauwt hij. 'Niemand speelt met mij een spelletje.' Gaat hij kwaad verder.
'Awhh. Is Aidie boos?' Zeg ik spottend.
'Niemand mag jouw. Ik maak jouw leven kapot.' Snauwt hij. 'Hoe dan?' Grijns ik genietend van het moment.
'Wacht maar af.' Aiden beëindigt het facetime-gesprek.
-
Ik loop de velen treden op. Aangekomen bij mijn kamer open ik de deur. Ik doe het licht aan. Ik hoor iemand hysterisch gillen.
Ik kijk recht in Nate's gezicht. 'Ow jij bent het maar.' Zucht hij opgelucht. Ik bekijk hem van top tot teen. 'Je zit helemaal onder het paintballverf.' Lach ik.
'Pleas help me. Nataly loopt hier nog rond.' Hij kijkt me smekend aan. 'Fuck. Nataly nee!' Nate duikt snel weg, maar word alsnog geraakt door een paintballkogel.
'Nataly vergeef het me! Pleas. Het spijt me!' Hij kijkt Nataly bang aan. 'Had dan mijn haar niet blauw geverfd idioot.'
'Het spijt me. Ik ben een de groostste idioot die er bestaat. Sorry.' Hij kijkt Nataly met spijt in zijn ogen aan.
'Goed. Ik vergeef het je.' Nataly lacht. 'Thanks Nataly.' Hij geeft Nataly een kusje op haar haar wang.
__________
Precies 2500 woorden zonder deze stukje:)
Willen jullie weten hoe Rosella, Lucy, Louise eruit zien?
(Of andere personen/personages waarvan ik niet eerder een foto ervan heb geplaatst.)