Noong una, umiiyak lang sila. They are both crying at their doomed miserable situation. She thought? Deserve ba talaga nito ang maging ganito? Gaano ba kabigat kasalanan nila sa universe na parang pinaglaruan lang sila ng anong kamay ng tadhana. They are both silent but perceptive.
Sobrang gulong-gulo din sa pagmamaneho si Lenard na muntik na silang mabangga ng kotse na nag-cut sa harap nila. The agit driver of the SUV even rolled his windows down at pinagtuturo si Lenard.
"Anak ng putsa! Kung 'di kayo marunong magmaneho, magpakamatay na lang kayo. Salot sa lipunan ba't 'di pa nagbigti.
Mia knew wala rin naman silang kasalanan. Lost in thought si Lenard pero mabagal lang ang papatakbo nito. It was the SUV who beat the red light.
Hindi umiimik si Lenard but she saw him clench his jaw. Pati ang kamay nito over the gift shifter is fisted into a ball.
"Hayaan mo na." Nilagay niya ang kamay niya over his hand to keep him calm. Hindi pwedeng mapasabak pa sila sa road rage in their condition.
In turn, hahawakan din ni Lenard ang kamay niya. Magugulat si Miala pero hindi babawiin.
Dahil walang napala, aalis ang galit na driver at maiiwan sila.
Lenard continues to drive. Bibitawan pansamantala ang kamay ni Miala as he shifts pero hinawakan ito mula.
Mapapailing si Mia pero hindi niya babawiin.
Parang bumalik si Miala sa pagkabata. Noong mga panahong nagtatago pa sila. Lenard drove with his left hand holding hers. Occasionally kissing it.
There were no words for them. Their actions are overzealous enough to speak for themselves.
"Come." Pumarada si Lenard sa isang park. Pero ayaw lumabas ni Miala. "Come on."
"Saan tayo?"
"Anywhere..."
As soon as they step out, Lenard immediately links his hand on hers. Pero pilit tinatanggal ni Miala. Ayaw niyang madarang.
"Somebody will see us."
"It's okay..." Pilit na pinatatag ni Lenard ang paghawak niya. "It's okay." He repeats himself.
Naglakad-lakad lang sila. Miala still feels awkward. Lenard feels so different yet so familiar. They way he fondles at the back of hand. The way he fixes his unkempt bangs. Parang hindi lumipas ang panahon. Sobrang saya saya niya, but deep inside of her, there's something throbbing. It's the kind of pain that she's keen of. Dahil isa rin naman siyang baliw.
Pagtapos nilang maglibot-libot, naupo sila sa backseat ng kotse. Still saying nothing. Nakahiga lang si Miala likod, her head on his lap. Hinaplos-halos nito ang ulo niya.
Maya-maya she can feel herself cry.
"Why?" Nagpapanic na tanong nito. Pinunasan ang luha niya as he kisses her forehead.
"Mali kasi. Hindi pwede."
Dahil umabot na lang siya sa point na ganito.
"I'll make things right..."
Pero patuloy lang ding umiiyak si Miala. This is how toxic they are. They even know that they love each other, but the circumstances just won't let them be really happy.
"How do you even make this right?"
"Sobrang walang kwenta kong tao Mia. And I don't know why you loved me the you did. I have more issues more than I could ever count. And I know that saying sorry doesn't change anything, but I will apologize until I set things right. I promise itatama ko 'to."
Miala wanted to ask how, pero iisipin pa lang niya, she is refusing to believe na gusto niya 'yung mangyari. Dahil hindi 'yun tama. Baka walang maging masaya, maging siya.
But now, hindi niya alam. Wala siyang maramdaman. Wala na siyang logic. Wala siyang reason. Gusto niya lang maging masaya. Hindi niya alam kung bakit ang hirap-hirap ba.
Pagdating nila sa labas ng bahay, naghahanda na na ang nanay niya ng hapunan. They can see from where they're sitting na nagtutulungan si lola, si Mindy at Sonny sa paghahanda ng lamesa sa may dining area which is well lit.
Gusto na namang maiyak ni Miala.
"What are we going to do?"
Hindi rin alam ni Lenard ang sagot. Especially now that he can see his dad smiling as he looks at Mindy. Hindi niya kayang sirain ang kaligayahang ito na naging mailap para sa tatay niya.
Natapos ang katahimikan nila nang tumawag ang nanay ni Miala.
"Hello ma?" Sinagot ni Mia ater she cleared her voice. Tumingin din siya dito mula sa loob ng bahay.
"Mia, nasaan na kayo?"
"Po? Nandito lang."
Hinimas ni Lenard ang braso niya. They are both feeling so guilty.
"Nasaan na kayo ng kuya mo?"
"K-kuya?"
"Kuya Lenard mo." Malakas na sabi ni Mindy. "Tumawag ako kay Riley, ang sabi niya sinundo ka daw ng kuya mo kanina. Bakit ang tagal niyo? Saan ba kayo nagpupupunta? Hindi ba mas mabilis umuwi kung may sasakyan o sadyang traffic sa EDSA?"
"Po? N-nandito na kami... Papasok na kami."
"Ha? Pumasok na kayo." Nakita niyang binuksan ni Mindy ang bintana mula sa kusina at kumaway nang makita ang sasakyan. "Ayan pala kayo. Tara at pumasok na!"
"Opo. Opo."
Binaba niya niya ang tawag at dahan-dahan silang naglakad ni Lenard papasok sa loob.
"L-let's go." Akmang bababa na si Mia, pero nagmamadaling bumaba si Lenard para pagbuksan siya ng pinto.
"Please, don't." Parang napaso si Miala. "Huwag mong gawin 'yan."
"Okay. Okay." Tinaas ni Lenard ang dalawang kamay as if he's surrendering. Pero ngumingiti. Namumula na naman kasi si Mia.
"Ayan."
Lenard smirks.
Miala is easily betrayed by her blushing. And she hates it.
"Please!"
"Okay... Mauna ka na." He pointed towards the door acting like a servant.
Tumakbo na si Miala sa loob.
"Saan na kuya mo?" Salubong agad ng nanay niya. Nagmano tuloy siya dito ng nakayuko.
She can't take in the fact how her mom can say all of this with a straight face. Ni wala man lang silang napag-usapang tatawagin niya si Lenard ng kuya. Bakit ngayon pa umaakto ang nanay nila na para silang isang pamilya.
"Nandiyan na po." Tumakbo na siya paakyat.
"Saan ka pupunta? Kakain na!" Habol na sigaw nang nanay niya.
"Magpapalit lang po!"
Pero pagpasok niya sa kwarto niya, she knows shes so flushed. Hindi niya na ngayon maharap ang magulang niya.
She is starting to understand Lenard. When he told her how he can't face his dad after all the bad things he did, kahit hindi pa nito kasalanan lahat, she can barely believe it. But after what she did. What she and Lenard did. Wala talaga siyang mukhang maiharap.
And with the kuya?!
"Ahhh!" Hiyang-hiya siya. Ngayon niya lang talaga fully naa-absorb that their parents are living in together as acouple.
Pero anong ginagawa nila?! They are smooching and canoodling at the back of everyone. Lalo na kagabi!
"No..." Halos mabaliw na siya. She can't even grasp what she's doing. Hindi niya na alam where she is in her life right now. "What am I doing?"
Tumunog ang telepono niya. Si Lenard ang tumatawag. Hanggang ngayon, hindi pa rin niya nase-save ng number nito.
Ayaw niyang sagutin. She just wants to deny the reality.
"Mia... Sagutin mo." Kumatok ito sa pinto. In her proper door. And not in her veranda.
"What?" Singhal niya dito matapos pagbuksan ang pinto. Tumingin-tingin siya sa paligid. Kinakabahan talaga siya sa sitwasyon nila ngayon.
Hindi nagsalita si Lenard. Nakatingin lang si Lenard sa kanya with the same confused and troubled expression as his.
"Stop calling."
Doon lang pinutol ni Lenard ang pagtawag sa phone niya.
"Breathe..." He said. At unti-unting lumalapit sa kanya.
"Stop... Huwag kang lumapit."
Nagtitigan lang sila both knowing that they are in a doomed situation.
"Kumalma ka lang..." Bulong ni Lenard.
"How can I even keep calm? When I know I can blush any moment. Narinig mo ba kung anong tawag sa'yo ng nanay ko?"
Lenard waited.
"Kuya! Kuya daw kita."
"Napasabunot na lang si Lenard.
"What do you want me to do?" Hinawakan ulit nito ang kamay niya.
They are both whispering at kahit sino mang umakyat sa pamilya nila eh malalaman na may ginagawa silang masama.
"Bumaba ka na." She told Lenard. "Mauna ka na bumaba."
"Okay..." Binitawan siya nito. "As you wish..."
Pagkatapos bumaba ni Lenard, nagpakawala muna si Miala ng ilang buntong-hininga bago siya sumunod. Dahan-dahan siyang umupo and gave her best smile.
"A-ah. Hello po..."
"Kain na hija." Si lola Roxy ang unang bumati sa kanya.
"Ikaw Mia, hindi ka nagmamano sa tito Sonny at sa lola mo! Bigla-bigla ka na lang umkyat doon! At ang tagal-tagal mo pa, ano bang pinaggagagawa mo?"
Tama naman. Sa sobrang kahibangan niya kanina, tumakbo na lang siya sa itaas. Hindi niya man lang naisip na may dalawa pang elder na hindi niya pinagmamanuhan.
"Sorry po." Tumayo siya at akmang magmamano pero pinaupo siya ng tatay ni Lenard.
"It's okay. It's okay. Ang tagal ng sanay ang bata na ikaw lang ang pinagmamanuhan."
"Sus!" Hindi nagpapaawat ang nanay niya. "Next time, huwag mo nang pinagbibigyan ang batang 'yan. Darating ang panahong dapat pinagsasabihan mo pati 'yang anak ko."
"It's okay... Alam mo naman ang mga bata..."
But her mom just won't let it go. Mindy doesn't simply let anything go.
"Naku Mia. Sana umayos-ayos ka ha. 'Yung kuya mo naman hindi naman nakakalimutang mag-mano."
"I'm sorry..." Siya na ang nag give in. Alam niya rin namang may kasalanan siya eh. Hindi niya lang din talaga maintindihan kung bakit biglang naging ganito ang nanay niya. She is really acting like the mother of this family, pinapaglitan pa siya sa harap ng mga taong bago niya lang nakilala.
At panay talaga ang tawag nito kay Lenard na "kuya" o "kuya mo" like a mom giving an example to her child.
"Okay na! Kainan na!" Si Lola Roxy na lang ang bumasag sa awkwardness.
Lalong nawalan ng gana si Miala.
Naramdaman niya na lang ang kamay ni Lenard sa ilalim ng lamesa. She immediately felt so warm. It's like a warm embrace reassuring her that everything will be alright.
Pero hindi niya tuloy napigilan ang pinaka infamous involuntary reaction niya.
"O ano na namang nangyayari sa'yo at namumula ka?" Tanong ni Mindy. Talagang hot seat siya dito.
She immediately pushes Lenard's hands away.
"Uhm." She scrambled in her thoughts para sa pwedeng sabihin. She reaches out in her pockets. "Ano po kasi, nanonood ako ng kdrama dito. Medyo nakakakakilig."
"Igalang naman ang hapagkainan Mia."
"Sorry po ulit." And then she gets a handful of rice at isinubo. Kahit na wala tuloy siyang ganang kumain, she is trying her best.
Iniiwasan niya tuloy tumingin sa katabi niyang si Lenard. Gusto niyang apakan ang paa nito para umayos dahil kung may mangyayari pa ngayon araw, sasabog at mababaliw na talaga siya.
Pagkatapos kumain, Mindy volunteered her own daughter para maghugas. Wala naman kasi talagang kasambahay ang malaking bahay na ito, at madalas, ang tatay lang ni Lenard ang gumagawa ng lahat. But he was just living alone for the longest time. Ngayong apat na sila sa loob, her mom just wants to help.
Pero nanlumo si Miala dahil para talagang pinarurusahan siya ng nanay niya. But she can't help but say yes.
Pero bigla na lang ivinolunteer din ni lola Roxy si Lenard.
"Tulungan mo na siya apo." Itinulak pa ni lola si Lenard malapit kay Miala. "Magtulungan kayong magkapatid."
Halos hindi tuloy makagalaw si Miala nang maiwan sila. She never even has experienced washing the dishes with somebody else.
"Wala ba kayong dishwasher? Ang yaman-yaman niyo 'di man lang kayo bumili nun para mapadali paghuhugas?"
"Hayaan mo na."
And they started scrubbig the dishes. Malaki naman ang lababo kaya kasya silang dalawa. Mukhang okay na sana kung hindi lang nagloko si Lenard. Bigla na lang nitong hinawakan ang kamay niya.
"Lenard. Hindi ka titigil?"
"Fine." Natatawa-tawa ito at nagbanlaw ng kamay. "Hindi ko na susundan si lola. I'm gonna stay out of here."
At natulala na lang si Mia nang umakyat na nga ito.
She didn't know how she will feel pero nagpasalamat na lang siya dahil wala ng distraction. Medyo matagal pero natapos niya rin hugasan lahat kahit pa ang mga ginamit na pots and casseroles.
Gustong-gusto niya na lang humiga sa kama and do nothing.
Pero nagulat siya when she found somebody in her room.
It's Lenard.
"Ano ba 'to?! Ba't ka nandito? Lenard naman. Bakit hindi ka maki-cooperate kahit minsan!"
He just smiles bitterly and hugs her waist.
*later*
Wait. Keep calm. Trust me.
Marami pang tanong. Madami pang hindi naitatawid. Bakit ganito? Bakit ganyan? Hindi nagme-makesense. Paanong nangyaring ganun, kung ganito? Parang may mali? Kapit lang. Dadating din tayo diyan.
>>Next Chapter: Chapter 40 - Bite on Sept 20