Το επόμενο θα αργήσει να μπει, καλή Παρασκευή λογικά. Έτσι για να σας αφήσω με την αγωνία ;)
SUGA's Pov
"Που πάμε, σοβαρά τώρα." Με ρωτάει η Κίρα.
Είμαστε μέσα στο αμάξι μου και οδηγάμε προς μια μυστική για εκείνη τοποθεσία. Δε γνωρίζει που πάμε και καθώς είναι έκπληξη δεν έχω καμία πρόθεση να της πω.
"Κάνε υπομονή και θα το διαπιστώσεις σύντομα." Είναι η απάντησή μου η οποία δεν αποδεικνύεται ικανοποιητική για εκείνη. Ωστόσο ησυχάζει και δε με ξαναρωτάει.
Η απόσταση όμως είναι αρκετή και δεν έχω διάθεση να είμαστε μες την σιωπή σε όλη τη διαδρομή οπότε και κάτω προσπάθειες να ξεκινήσω κουβέντα.
"Πώς σου φάνηκαν οι γονείς μου;" την ρωτάω.
Τα πράγματα στο δείπνο είχαν εξελιχθεί καλά και ξέρω πως οι γονείς μου συμπάθησαν την Κίρα. Όμως τι πίστευε κι εκείνη για αυτούς;
Στην αρχή,θυμάμαι πως ήταν αρκετά αρνητική απέναντι στη στάση του γονιών μου ,όπως ήμουν και εγώ άλλωστε. Τον τελευταίο καιρό όμως ,μετά το ατύχημα, όλα είχαν καλυτερέψει και οι σχέσεις μου μεταξύ της μητέρας και του πατέρα μου είναι πια πολύ καλύτερες.
Τους έχω συγχωρέσει όμως δεν ξέρω αν και η Κίρα έκανε το ίδιο.
"Καλοί ήταν. Συμπαθητικοί." Λέει ενώ γέρνει το κεφάλι της στο κλειστό παράθυρο.
Κάτι σκέφτεται και το καταλαβαίνω. Είμαι σίγουρος πως έχει να κάνει με το θέμα της συζήτησης, οπότε και την ρωτάω.
"Τι σκέφτεσαι;"
Πέρνει μια βαθιά ανάσα καθώς επανέρχεται σε μια κανονική θέση πάνω στο κάθισμα του συνοδηγού, ακουμπώντας πίσω την πλάτη της.
Ωστόσο αποφεύγει να με κοιτάξει.
"Ναι...σχεδόν σε εκπλήσσει το γεγονός πως σου φέρονταν έτσι όσων αφορά τα όνειρά σου. Δηλαδή στην πραγματικότητα είναι τόσο ευγενικοί και καλοπροαίρετοι που λες πως είναι αδύνατον να είναι...αρνητικοί." Μασάει τα λόγια της.
Εγώ γνέφω καθώς αυτό είναι μια αλήθεια που δεν είχα ποτέ μου σκεφτεί.
Και όση ώρα επεξεργάζομαι αυτή της την γνώμη, αυτή την οπτική γωνία της ζωής μου, εκείνη χάνεται για άλλη μια φορά στις σκέψεις της, με αποτέλεσμα το αμάξι να βυθίζεται σε απόλυτη σιωπή.
Πριν καν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στον προορισμό μας, ένα ξέφωτο στο δάσος. Από μακριά φαίνονται κάποια φώτα, σημάδι πως τα αγόρια έχουν ήδη φτάσει, πράγμα καλό.
Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι να πάει το όλο σχέδιο στραβά.
"Φτάσαμε." Της ανακοινώνω όταν σταματάω το αυτοκίνητο και βγάζω το κλειδί από τη μίζα.
Πάω να ανοίξω την πόρτα μου για να βγω αλλά η λεπτή της, σχεδόν εύθραυστη φωνή της, με σταματάει.
"Suga;"
Κλείνω την πόρτα και γυρίζω στο μέρος της. Εκείνη όμως κοιτάζει αμήχανα κάτω στα πόδια της.
"Ναι, Κίρα;" λέω.
Σηκώνει το κεφάλι και το στρέφει προς το μέρος μου.
"Μπορώ να σου μιλήσω ειλικρινά;" ρωτάει δειλά δειλά.
"Μα και βέβαια μωρό μου."
Μέσα στα γυαλιστερά της μάτια στα οποία καθρεφτίζονται τα λιγοστά φώτα που έρχονται απ'έξω, μέσα απ'το σκοτάδι, βλέπω ολόκληρο τον ουρανό. Τουλάχιστον αυτή τη ψευδαίσθηση έχω.
Και είναι ωραία ψευδαίσθηση, όμορφη για την ψυχή. Δεν σε εξαπατεί, δεν είναι απατεωνιά. Σε ηρεμεί και σε συναρπάζει, τόσο εκφαμβωτική είναι.
Σου δίνει την αίσθηση πως πρόκειται για κάτι μαγικό. Πως ακόμα και σε έναν κόσμο άθλιο σαν τον δικό μας, η φύση έχει κρύψει κομμάτια της και η Κίρα είναι ένα από αυτά. Είναι εξωπραγματική, σχεδόν τέλεια.
Μακάρι η φαντασίωσή μου πως χάνομαι στα μάτια της και ταξιδεύω στο σύμπαν να διαρκούσε περισσότερο. Όμως αυτό που λέει στη συνέχεια με προσγειώνει και πάλι στη γη, στη πραγματικότητα.
"Δεν πιστεύω να συνεχίσουν να σε στηρίζουν για πολύ. Θέλω να πω, μπορεί τώρα να σου επιτρέπουν να ασχοληθείς με τη μουσική αλλά ακόμα το θεωρούν ένα απλό χόμπι σου. Πιστεύω πως όταν έρθει η ώρα, πάλι δε θα εγκρίνουν την επιλογή σου."
Δε ζήτησα για αυτό ποτέ μου.
Δε ζήτησα για τη σκληρή αλήθεια.
Όμως τόσο πεισματάρης είμαι που αρνιέμαι να το πιστέψω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου εύχομαι η Κίρα να κάνει λάθος. Μεγάλο λάθος.
Δεν απαντώ και βγαίνω από το αυτοκίνητο. Το ίδιο κάνει και η Κίρα, κι ας είχα σκοπό να της κρατήσω εγώ την πόρτα ανοιχτή.
Περπατάει γύρω από το αμάξι και έρχεται και στέκεται κοντά μου. Εγώ την πιάνω το χέρι και μπλέκω τα δάχτυλά μου με τα δικά της. Της χαρίζω ένα χαμόγελο όλο δικό της κι εκείνη μου το ανταποδίδει.
'Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να σου ανταποδώσω ότι έκανες για εμένα.' Κρατάω αυτή τη σκέψη για τον εαυτό μου.
"Σ'αγαπώ." Της λέω.
Γιατί μόνο αυτό μετράει τη δεδομένη στιγμή.
"Κι εγώ." Ανταποκρίνεται και μου σκάει ένα φιλί.
Ξεκινάμε να περπατάμε προς τα φωτάκια, η περιέργεια της Κίρας να μεγαλώνει όλο και περισσότερο με κάθε βήμα που κάνουμε.
Ώσπου φτάνουμε.
"ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΚΙΡΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΜΕΓΑΛΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΕ ΑΣΠΡΑ ΜΑΛΛΙΑ!!! ΠΑΝΤΟΥ ΝΑ ΣΚΟΡΠΙΖΕΙΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΛΕΝΕ ΝΑ ΜΙΑ ΣΟΦΟΣ!!!" Τα αγόρια πετάγονται από το πουθενά με την σοκολατένια τούρτα και τραγουδάνε. Κι εγώ μαζί τους, αν και φροντίζω να μην ακούγομαι πολύ.
Όση ώρα διαρκεί το τραγούδι τα χέρια της Κίρας καλύπτουν το πρόσωπό της από τα μάτια της και κάτω. Είναι έκπληκτη, χαρούμενη και συγκινημένη.
Όταν παρατηρεί το περιβάλλον γύρω της, συνειδητοποιεί περί τίνος πρόκειται και το χαμόγελό της εξαπλώνεται όσο ποτέ άλλοτε.
"Δε σας πιστεύω!" Γελάει.
Τα αγόρια έχουν στήσει δύο σκηνές και υπάρχει και ένα πράσινο χίπικο βανάκι. Έχουν απλώσει καρέκλες και στρωσίδια και έχουν κρεμάσει στα δέντρα φωτάκια. Στη μέση του τοπίου καίει μια φωτιά.
Μιλάμε για κάμπινγκ φυσικά!
"Εμπρός, κάνε μια ευχή!" Την ενθαρρύνει ο Jimin.
Επικρατεί ησυχία για κάποια δευτερόλεπτα κατά τα οποία η Κίρα έχει κλειστά μάτια και προφανώς εύχεται για κάτι από μέσα της. Όταν τα ξανά ανοίγει φυσάει και σβήνει τα κεράκια με τον αριθμό δέκα εφτά.
"Τι ευχήθηκες;" παλεύει να ακουστεί ο Jungkook πάνω από όλα τα χειροκροτήματά μας.
"Άμα σου πει ρε δε θα βγει αληθινή η ευχή της!" Τον μαλώνει ο Jin.
"Αυτή η προκατάληψη πια! Πρέπει να σταματήσει! Τι θα πει αν μας πει δε θα βγει αληθινή; Και 'συ που το ξέρεις;" επιτίθεται στον μεγαλύτερο ο Hoseok.
Εμείς ξεκαρδιζόμαστε με τα τρία αγόρια που μαλώνουν για αυτό το θέμα. Το πράγμα όμως παραπάει όποτε και η Κίρα αποφασίζει να βάλει ένα τέλος.
"Φτάνει, ότι και να πείτε δε σας λέω τίποτα!" Γελάει και εκείνοι μουτρώνουν.
Αφού τρώμε την τούρτα, περνάμε την υπόλοιπη βραδιά διασκεδάζοντας. Χορεύουμε και τραγουδάμε -το δεύτερο τα αγόρια και η Κίρα κυρίως, παίζουμε παντομίμα, μαζευόμαστε γύρω από τη φωτιά και ακούμε τα φρικτά ανέκδοτα του Jin.
Τρομακτικές ιστορίες δεν καταφέρνουμε να πούμε πολλές καθώς μια που διηγείται η Κίρα κάνει τον φοβητσιάρη τον Hoseok να τρέμει ολόκληρος.
Η ώρα περνάει ευχάριστα και φυσικά και γρήγορα, δυστυχώς. Σύντομα έχει πάει τέσσερις τα ξημερώματα και οι περισσότεροι από εμάς έχουν βγει νοκ άουτ.
Εγώ ξαπλώνω σε μια κουβέρτα κοντά στη φωτιά και η Κίρα έχει αποκοιμηθεί πάνω μου, το κεφάλι της στο στομάχι μου.
Της χαϊδεύω τα μαλλιά (έτσι την πήρε ο ύπνος) αλλά ο ίδιος δεν κοιμάμαι.
Δεν μπορώ να διώξω τα λόγια της από το μυαλό μου.
"Όταν έρθει η ώρα, πάλι δε θα εγκρίνουν την επιλογή σου."
Θα μπορούσε να είναι αλήθεια;
Δευτέρα
Kira's Pov
Δευτέρα και πάλι και πίστευα πως θα ήταν μια καλή μέρα στο σχολείο.
Πήγα πρωί πρωί να καταθέσω στον Διευθυντή τα λεφτά για την εκδρομή που θα πηγαίναμε στα νησιά Jeju στα μέσα του επόμενου μήνα.
Είναι η τελευταία μισή κι όλας εβδομάδα του Απριλίου, μεθαύριο έχουμε Πρωτομαγιά. Και σε δυο μόλις εβδομάδες φεύγουμε ταξίδι, τι καλά!
Για την ακρίβεια όλα είναι καλά μέχρι που συναντώ την Nari.
Δεν έχω καμία όρεξη να περάσω από το σημείο της αυλής όπου κάθεται συνήθως με τις ηλίθιες τις φίλες της αλλά δε έχω και άλλη επιλογή. Θέλω να περάσω από την τάξη του Suga.
Περπατάω γοργά καθώς περνάω από μπροστά τους, παρακαλώντας να μην με παρατηρήσουν.
"Βρομιάρα!" Ακούω τη σπαστική φωνή της.
'Πολύ αργά.'
Δεν γυρίζω να την κοιτάξω κι ας ξέρω πως με ακολουθεί πλέον. Ακούω τα βήματά της.
"Μπορείς να μην με λες έτσι;" ρωτάω εκνευρισμένη συνεχίζοντας τον δρόμο μου.
Ξαφνικά επιταχύνει και πριν το καταλάβω βρίσκεται μπροστά μου και μου κλείνει τον δρόμο.
"Όπως θέλω θα σε λέω." Μιλάει με ένα υφάκι που μου κάθεται στο λαιμό.
"Έμαθα είχες γενέθλια." Προσθέτει.
"Και τι, ήρθες να πεις χρόνια πολλά;" σαρκάζομαι.
"Όχι βέβαια!" Αντιτίθεται. "Σιγά μη σου ευχόμουν να ζήσεις και πολλά χρόνια. Γιατί; Για να μολύνσεις την χώρα μας με την αηδιαστική σου ύπαρξη;"
Προς έκπληξή της εγώ γελάω.
Γελάω, σκάω στα γέλια γιατί η κοπέλα είναι γελοία. Είναι τόσο απελπισμένη και αποφασισμένη να με προσβάλλει με κάθε δυνατό τρόπο που δεν ακούει καν τι σαχλαμάρες βγαίνουν από την τρύπα που έχει για στόμα.
Γουρλώνει τα μάτια καθώς με κοιτάει.
"Τι γελάς ρε;"
"Τι κοιτάς ρε;" την κοροϊδεύω και εκνευρίζεται.
"Τέλος πάντων, πόσα ξόδεψε ο oppa για πάρτη σου;Όλο τον αποπλανείς. Τι τον πέρασες, αυτό που εσείς στην Αμερική αποκαλείτε 'sugar daddy'? Τον βάζεις να σε πληρώνει για σεξ?"
Τα λόγια της με χτυπάνε γερά. Δεν έχει κανένα λόγο και κανένα δικαίωμα να μιλάει έτσι για εμένα. Δεν ξέρει τίποτα.
Μου έρχεται να της ρίξω μια ξεγυρισμένη αλλά συγκρατιέμαι. Όσο κι αν θέλω η γροθιά μου να βρει τη μούρη της.Αρνούμαι όμως να πέσω σε τέτοιο επίπεδο.
Πάω να την προσπεράσω για να φύγω, εκείνη όμως με πιάνει σφιχτά από τον καρπό.
'Ε την οχιά!'
"Άσε με!" Φωνάζω.
"Δε θα μου γυρνάς εμένα την πλάτη όταν σου μιλάω!" Με τραβάει λες και είμαι η κούκλα της που δε μοιράζεται με κανέναν.
Βάζω το ελεύθερο χέρι μου πάνω στο δικό της με το οποίο με κρατάει και προσπαθώ να το αφαιρέσω από πάνω μου. Μάταια όμως αφού αυτή σφίγγει όλο και πιο πολύ το δέρμα μου.
Για λίγο χάνω την ψυχραιμία μου.
"Ποιο είναι το πρόβλημά σου γαμώ?!?" Ουρλιάζω.
Πολλοί μαθητές έχουν μαζευτεί γύρω μας αλλά χαμπάρι δεν τους παίρνω. Ούτε εγώ ούτε αυτή.
Ξαφνικά, με τραβάει απότομα προς το μέρος της, η σκύλα έχει και δύναμη, ποιος θα το περίμενε!
Το πρόσωπό μου βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το δικό της.
"Εσύ είσαι το πρόβλημά μου." Λέει.
Δεν το περίμενε αλλά κι εγώ έχω δύναμη.
Με μια απότομη κίνηση έχω απελευθερωθεί γυρίζοντας το χέρι της ενώ εκείνη αφήνει μια κραυγή πόνου.
"Τι στο διάολο πάει στραβά με εσένα?!?" Φωνάζει και με σπρώχνει!
Παραπατάω και πέφτω προς τα πίσω. Εκείνη υψώνεται πύργος από πάνω μου.
'Αν πέσω θα πέσεις.' Σκέφτομαι.
Και έτσι όπως στέκεται, κλοτσάω με το πόδι μου σημαδεύοντας χαμηλά τα δικά της. Η τεχνική αυτή λειτουργεί ως τρικλοποδιά και σκάει στο έδαφος δίπλα μου.
Δεν ξέρω τι με καταβάλει εκείνη τη στιγμή και της ορμάω.
Έχουμε πλέον πιαστεί στα χέρια και πολλά παιδιά γύρω μας φωνάζουν ρυθμικά "Ξύ-λο, ξύ-λο!" πράγμα που με κάνει να πάρω τα πάνω μου.
Μου τραβάει τα μαλλιά, της δίνω ένα χαστούκι. Μου τραβάει μια μπουνιά, της χώνω μια αγκωνιά στα χείλη.
"ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΠΕΙΣ OPPA ΜΕ ΤΟ ΒΡΟΜΟΣΤΟΜΑ ΣΟΥ!" Βρίσκω το θάρρος να μιλήσω.
Η μάχη όλο και αγριεύει καθώς κατρακυλάμε στο έδαφος.
Όταν ξαφνικά...
"ΕΙ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ!" Ακούμε μια ανδρική φωνή.
Όλοι σταματάνε.
"Στο γραφείο του Διευθυντή!"
"ΑΜΕΣΩΣ!"
Ω γαμώτο.
SUGA's Pov
Λένε πως τα νέα διαδίδονται γρήγορα.
Ωστόσο όταν έχεις ομαδική εργασία στη βιβλιοθήκη, και πόλεμος να ξεσπούσε δε θα το μάθαινες από κανέναν.
Την επόμενη ώρα είχαμε Ιστορία και η Κίρα δε φάνηκε πουθενά, πράγμα που με ανησύχησε γιατί...
Έλειπε και η Nari.
Ήταν οι μόνες απόντες.
Όταν χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα, τρέχω στο γνωστό παγκάκι μας όπου βρίσκονται τα παιδιά. Η Κίρα όμως πουθενά.
"Έχετε δει την Κίρα;" ρωτάω.
Όλοι κουνούν αρνητικά το κεφάλι.
"Τι μπορεί να συν-" πάω να πω, με διακόπτει όμως η φωνή της που φωνάζει το όνομά μου.
Γυρίζω και την βλέπω να τρέχει προς το μέρος μου κλαίγοντας. Κάτω από την μύτη της διακρίνω ξεραμένο αίμα και ένα κόψιμο στο μέτωπό της.
Πέφτει στην αγκαλιά μου και σπαράζει με λυγμούς. Όλοι την κοιτάμε τρομαγμένοι.
"Κίρα μωρό μου,τι έγινε;" ρωτάω εγώ ανήσυχος.
"Π-Πήρα...α-αποβολή." Τραυλίζει.
Η καρδιά μου σταματάει να χτυπά και το αίμα μου παγώνει. Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό. Δεν άκουσα καλά.
"Ε και;" γελάει ο Taehyung. "Μια αποβολή φοβάσαι;"
"Ναι ρε, εσύ είσαι η Κίκο μας! Δε φοβάσαι τίποτα!" Προσπαθεί να την ενθαρρύνει ο Jimin μα εκείνη κλαίει όλο και περισσότερο.
Τα αγόρια δε γνωρίζουν.
Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα.
"Έλα βρε Κίρα, μια αποβολή είναι." Πλησιάζει ο Namjoon και της χαϊδεύει την πλάτη. "Δεν είναι δα και η πρώτη σου."
Τότε εκείνη ελευθερώνεται από την αγκαλιά μου και γυρίζει να αντικρίσει τον κολλητό μου.
"Αυτό ει-είναι το θ-θέμα!"
Όλοι την κοιτάνε απορημένοι.
Ώσπου μιλάει.
"Η μαμά μου είπε άλλη μια και έχω φύγει."
Δε ξέρετε πόσο καιρό περίμενα να γράψω αυτό το κεφάλαιο!!!
Τι λέτε να γίνει;