Mert'ten....
Aslıya "ne oldu?" dedim. Ama cevap vermiyordu. Ağlıyordu. Ellerini ellerime aldım. Titriyordu. Tekrar sordum. "Aslı n'oldu? Benim yüzümden mi ağlıyorsun? Eğer öyleyse..." Aslı;
"Babam Mert, babam iflas etmiş..."
"Ahmet Amca ilas mı etmiş. Nasıl?"
"Zaten işleri iyi gitmiyordu. Ama Mert önemli olan bu değil. Mert babam intihar edecekti. Belki şuan ölmüş olabilirdi. Ben babamsız n'aparım. Annemden sonra babamı da kaybedemem."
Duyduklarıma inanamamıştım. Ahmet amcayı böyle birşey yapması beni de endişelendirmişti. Ama şimdi Aslı'yı sakinleştirmeliydim. "Şşşşt tamam bak ben yanındayım herşey geçti." Dedim. Merdivenlerden birinin aşağı inme sesini duydum. Belliki annemdi. Aslında bizi dinlemezdi. Ama o da Aslı için endişelenmiş olmalıydı. Aslı biraz sakinleşti sonrada uyudu. Kollarımda uyudu. Yavaşça onu yatağa yatırdım. Bende aşağı indim. Babamlar salondaydı. Belliki onlarda endişelenmişlerdi. Aslı'yı kendi kızları gini severlerdi. Ahmet Amca'yıda iyi tanırlardı. Bu dirum onlarıda üzmüştü. Babamın yanına oturdum. Aslında ona hala kızgındìm. Beni evliliğe zorluyorlardı. Hatta bana "ya para, ya bu evlilik " demişti. Beni paramla tehdit ediyordu. Ama şuan önceliğim Aslı'ydı. Babam;
"Nasıl?"
"Uyuyor , ama çok yıpranmış. Babasının iflasından çok, intohara teşebbüs etmesi onu üzmüş. Zaten annesini kaybetmek onu yıpratmış. Baba onlara yardımcı olamaz mıyız?"
"Bilmiyorum. Belki... Şimdi uyuyalım. Sabah konuşuruz."
Babamın sözleri üzerine herkes odasına gitti. Bende odamda Aslı oduğu için misafir odalarından birine geçtim. Başımı yastığa koydum. Bugün ne kadar yorulmuştum.