[Ακόμη εδώ]
Πόσο ασύληπτο είναι αλήθεια το πως τίποτα δεν μένει ως έχει;
Την είδα να έρχεται.
Ανήξερη, αθώα, μικρή.
Κοιτούσε γύρω της παραξενεμένη από την εκκωφαντική ησυχία που κάλυπτε τα πάντα.
Περπατούσε αμέριμνη και πλησίαζε στις σκάλες που εγώ κατέβαινα.
Και ήθελα τόσο πολύ να την σταματήσω, να την κρατήσω μπροστά μου, να την κοιτάξω.
Να της δώσω 2 λεπτά ακόμη, μια στιγμή, κάποιες ανάσες πριν έρθει αντιμέτωπη με εκείνο που έκλεψε την ζωντάνια από τα μάτια τόσων.
Πάγωσα.
Δεν έκανα τίποτα, δεν μπορείς να εμποδίσεις το αναπόφευκτο άλλωστε, μόνο να το καθυστερήσεις.
Χαράκτηκε μέσα που η στιγμή που την είδα να απορεί, και ο χρόνος έμεινε ελάχιστα ακίνητος.
Ερωτήσεις ήρθαν καταπάνω μου.
Θα ήθελα να ήξερα πότε θα συμβεί κάτι που θα μου αλλάξει την ζωή;
Αν ναι, θα προσπαθούσα να το αποφύγω, να το καθυστερήσω;
Οι άνθρωποι προτιμούν να γνωρίζουν πότε η μοίρα παίρνει από τα χέρια τους το νήμα στο όνομα του πεπρωμένου, και πότε τους το επιστρέφει;
Θα το άντεχαν;
Βρίσκω τις οποιεσδήποτε κλισέ φράσεις κουραστικές, βαρετές, ανούσιες και ανήμπορες να βοηθήσουν όποιον το έχει ανάγκη.
Αλλά καμιά φορά είναι το μόνο που μπορεί κανείς να πει, και το μόνο που μπορεί ο άλλος να ακούσει.
Μακάρι να ήμουν αρκετά καλή, έξυπνη ή ευριματική για να έβρισκα κάτι που ίσως να λύτρωνε όποιον βρεθεί σε τέτοια κατάσταση.
Το μόνο που θα πω είναι, ότι πρέπει να κάνετε διαλείμματα από την θεωρητικά καθόλου ρόδινη ζωή σας με μια μικρή δόση αυτού που πραγματικά πασχίζει να ανθίσει.
Δώστε ένα τέλος στην αδικαιολόγητη μιζέρια που σαν σκέπαστρο σας οδηγεί να εθελοτυφλείτε.
Αν όλα είναι καλά απόλαυστε το, αν πάλι όχι κάντε υπομονή και παλέψτε.
Η ζωή δεν έχει τραβήξει ακόμη το χαλί κάτω από τα πόδια σας.
Είστε ακόμη εδώ.
Μπορείτε.
Τρίτη 28/03, 16:27