[DANIEL'S POV]
Paulit-ulit kong itinatanong sa sarili ko kung bakit ko nasabi ang mga bagay na yon kay Kathy. I mean, I want to save her from dying by staying away from her. Pero anong ginawa ko? I made her stay. Ang laki tuloy ng problema ko ngayon.
"Damn!" Sabay hampas ko sa manibela ng kotse ko.
"Master ..." Walang anu-ano'y biglang may makapal na usok na lumabas mula sa aircon ng kotse. At unti-unti, naging hugis tao ito na nakaupo sa front seat. "Hindi mo kailangang mag-alala. Ano lang ba ang buhay ng babaeng yon kumpara sa buhay ni Julia?"
Hindi ako nagsalita. Ano ba ang pagkakaiba ni Julia kay Kathy? Ano bang pagkakaiba ng babaeng minahal ko ng limang taon sa babaeng halos hindi ko pa nga masyadong kilala? Wala. Wala dahil wala na akong maramdaman. I don't know how to differentiate love from hate anymore. For me, everything is just the same. Pero dahil alam kong maraming pangarap si Julia para sa sarili niya at sa kanyang pamilya, gusto ko siyang ibalik.
"Simple lang naman ang hiniling ng itim na anino. Ang lumayo ka sa mga taong pwedeng maka-impluwensiya sa'yo sa pagiging masama. Kasi kung hindi, alam mo na ang pwedeng mangyari."
I pull the sleeve of my jacket. I stared at this thing we call – the devil star. It looks like a tattoo but it's not. It glows and it hurts whenever I do something good or whenever I feel something I shouldn't feel. Tulad kanina, nung hinabol ko si Kathy at humingi ako ng tawad. It hurts as hell.
"Kaya naman bago pa mangyari yon, nakaisip na ng ibang paraan ang itim na anino. You know, you can't escape death and so as your Father." Patuloy pa rin na pagsasalita ni Kurt.
"What do you mean?" Tanong ko sa kanya.
"He asked me to tell you that he wants Kathy down there, in exchange for Julia's soul." Sabay tawa nito ng malakas. Mas malakas pa yata sa wangwang ng ambulansiya. Nakakabingi.
"Ano pa ba ang gusto niya? Di ba't may kasunduan na kami? Ako ang kapalit ng kaluluwa ni Julia! Ako ang kapalit para maging tao siya, di ba?"
"Kung hari nga pwedeng mag-bend ng rules ... tatay mo pa kaya." Nakangisi niyang sabi sakin.
"Bakit kailangang si Kathy pa? Bakit? Hindi ba kayo naaawa-" Biglang kumirot ang markang iyon sa kamay ko. Halos mawalan ako ng ulirat habang tumitindi ang sakit.
"Master, ang katulad mo hindi maaring maramdaman ang ganyang emosyon." Pagkasabi niya noo'y biglang siyang naglaho. Hinimas ko ang kamay ko.
Alam kong mahirap paniwalaan ang mga nangyayari sakin. Kahit ako, hindi ko naisip na magiging ganito lahat. Maayos naman ang lahat dati. Lahat-lahat noong nandito pa Julia. Noong hindi pa nawawala ang mga taong mahahalaga sa akin dati.
"Damon, saan ka mag-aaral after ng graduation natin?" Tanong ni Julia.
"Ako? Tinatanong pa ba yun? Eh di sa school kung saan nandun ka."
Ngumiti siya. Siya na yata ang babaeng nakilala ko na may pinakamagandang ngiti sa lahat. Ngiti pa lang kasi niya – sumasaya na ko.
"Nakakainis ka naman eh! Yung totoo!"
"Totoo naman yun ah ... gusto ko sa school na makakasama kita. Kahit magkaiba tayo ng kurso ... gusto ko, ganun pa din sa dati – sabay tayong kakain, sabay tayong uuwi. Ayoko kasing sayangin ang oras ... gusto ko bawat oras kasama kita."
Natahimik siya.
"Oh bakit? Ayaw mo ba?"
"Hindi naman ... natatakot lang ako."
"Natatakot ka saan?"
"Baka kasi magsawa ka sakin eh ..."
Bahagya akong ngumiti.
Humarap ako sa kanya. Hinawakan ko ang balikat niya at iniangat ko ang kanyang mukha.
"Hindi mangyayari yon ... impossible."
"Hindi mo ko iiwan?"
"Oo. Kahit saang lupalop ka pa ng mundo mapunta – susundan kita. Hindi kita iiwan."
"Kahit sa impyerno?"
Natigilan ako bago ako sumagot.
"Kahit sa ... kahit sa impyerno."
Bigla niya akong niyakap.
"I love you Damon ... I love you so much!"
Hinalikan ko siya sa buhok.
"I love you too."
Thinking of those memories brought back the humanity in me. I suddenly felt a little love, a little care for Julia. I felt an urgency to bring her back. I need her – not Kathy. I can spend a lifetime in hell but not Julia. I will end her agony, no matter what it takes.
[KATHY'S POV]
Hindi ako mapalagay. Ang hirap paniwalaan lahat ng nangyari. Kailangan pang muntik-muntikan akong mapahamak bago magbago ang takbo ng sitwasyon naming dalawa.
Ano kayang nakain niya?
Magugunaw na ba ang mundo?
Kinuha ko ang phone ko na nakapatong sa side table. Kailangan kong makausap si Sthep. Para naman kahit paano'y gumaan 'tong nararamdaman ko.
Mga dalawang beses na nag-ring ang phone sa kabilang linya bago ito sinagot ni Sthep.
"Hello ..." Medyo basag na ang boses siya. Halatang na-istorbo ko siya sa pagtulog. Tinignan ko ang oras, alas dose na pala ng hatinggabi. Ilang oras na pala akong nakatunganga sa kakaisip.
"Sorry sa pag-abala ko sa pinakamaganda kong bestfriend." Bati ko naman sa kanya. Gustung-gusto niya kasi yon, yung masabihan ng maganda.
"Natural. Ako lang naman ang bestfriend mo."
Medyo natawa na lang ako sa sinabi niya. "Ay. Ang sungit naman po pala ni Ate girl." Pang-aasar ko. "Sorry na, hindi kasi ako makatulog eh."
"Kaya ginising mo ako, ganun ba?" Halatang inis talaga siya sa pagtawag ko.
"Sorry na nga. May problema kasi ..."
"Hay naku Kathy! Kung tungkol na naman kay Damon yang problema mo, nagkamali ka ng taong tinawagan. Wala na akong panahong makinig sa'yo at sawang-sawa na din akong pagsabihan ka!" Medyo nakakabingi niyang sabi sakin. Napapapikit na lang ako habang pinapakinggan ang sermon niya.
"Actually ... tungkol nga sa kanya." Inihanda ko na ang sarili ko sa mga sasabihin niya sakin.
"Shit!" Yun lang ang tanging nasabi niya. Pagkatapos noon ay isang mahabang katahimikan na ang namagitan sa aming dalawa.
"Chum?" Tinawag ko siya sa tawagan namin. Alam ko naman na kahit kailan hindi ako matitiis ng bestfriend ko.
"Ano?"
"Pwede na ba akong magsalita?" Mahinahon kong tanong sa kanya.
"Bakit? Pinagbabawalan ba kita? Ang sakin lang naman, tigilan mo na ang kahibangan mo kay Damon, Kathy!"
"Pero hiniling niya na wag ko siyang iwan. Ano namang magagawa ko? Tao lang ako na patuloy pa ring humahanga sa kanya?" I don't know but the more she gets mad, the more I can open up with her.
"Hindi na paghanga yan Chum, may sakit ka na!"
Sa ganitong mood ni Sthep, malabong masabi ko sa kanya ang nangyari sakin kagabi. Dahil sigurado akong aawayin na naman niya si Damon.
"Feeling ko wala naman. Normal naman ako. Baka siya ang may sakit kasi pumayag siyang maging personal slave ko this sem."
"Ano?!" Halatang nagulat siya sa sinabi ko. Ikinuwento ko kay Sthep lahat. She was amazed and surprised at the same time. Maging siya hindi rin makapaniwala sa nangyari.
"Basta, mag-iingat ka. Hindi na natin kilala yang Damon na nakakasama mo. May sa demonyo na yata yung lalaking yun eh!" She exclaimed.
At some point, I understand her concern. "Lagi naman akong nag-iingat."
"Oh sige na, patulugin mo na ako. Lalo lang ako akong pumapangit dahil sa'yo." Pagkasabi niya noon ay ibinaba na niya ang telepono.
Nahiga ako at unti-unti kong ipinikit ang mga mata ko. Kasabay ng dalangin na sana bukas o makalawa, bumalik na yung dating Damon na kilala ko. Kahit na bumalik pa sa dati ang lahat.