Jessie’s POV
“'Di ka ba 'pwedeng gumala muna sa labas nang hindi naman kami nagmumukhang baliw nitong pamangkin ko kapag kinakausap ka namin?” tanong ni Geoff sa akin. Nasa office na kami, gaya ng dating nangyari, pinagkaguluhan na naman ang magaling na lalake ng kanyang mga fans, businessman lang, eh, may admirers na.
“Saan naman ako pupunta? Eh, 'di ko nga maalala kung saan ako iniluwal ng nanay ko, eh! Sana bata ulit ako,” pinasadahan ko ng tingin ang walang kaproble-problemang si Eunice.
“Bata ka naman, isip-bata!”
Joke na ba yun? Ang corny niya, ha? Parang shunga lang.
“Sorry naman, 'ha? Matanda ka naman kasi mag-isip, eh! Nahihiya naman ako sa 'yo,” hinampas ko siya sa braso, hindi iyon pabiro, talagang nilakasan ko. Halos mapasubsob pa siya sa paperworks niya, buti nga sa kanya!
Tumalim na naman mata niya nung tumingin siya sa 'kin.
“Ah, makikipaglaro nga pala ako kay Eunice, nakalimutan ko, ba-bye!” nakakatakot pa naman siya kung makatitig.
“Hi, Tita Jessie! 'Wanna play dolls with me? They’re cute, eh?”
“Yes naman diyan,” pero 'di ko hinawakan, baka matakot 'yung bata kung makikita niyang tatagos lang sa akin 'yung manika niya.
“Bakit 'di mo hawakan? Ang mga bagay na importante sa taong nakakakita sa 'yo ay maaari mong mahawakan. Pasensya na kung late info, ba-bye!" nagulat ako nang pati pala sa 'kisame' ng opisina ni Geoff ay maaaring sumulpot si Peter. Namumuro na rin talaga siya, eh, masyadong late kung magbigay ng impormasyon!
Tri-ny ko hawakan yung doll ni Eunice habang nakalapag sa sahig.
Flashback:
“Wow, mama! Ang ganda ng manika! Akin ba 'to?” tanong ko kay mama habang tinitignan ang naka-kahong manika.
“Oo naman! Tig-isa kayo ng ate mo,” sagot ni mama sakin, tinignan ko si ate Mylene na nakaupo sa bangko sa labas ng kubo namin, ngiting-ngiti siya.
Hanggang gabi, 'yung manika pa rin ang nilalaro namin ni ate. Hinihintay naming dumating si papa galing sa trabaho, ipapakita namin 'yung biniling manika ni mama para sa amin.
“Ignacio!”
Napalabas kami ng bahay ni ate nang marinig ang sigaw ni mama, may dugo! Nakita naming duguan si papa! Lumapit kami. Umiiyak na si mama at ate pero ako, 'di ko maintindihan ang nangyayari, hawak-hawak ko pa rin ang manika na halos sinasakal ko na kasi 'yun ang pinagbubuntunan ko ng tensyong nadarama ko.
Ilang araw na nakalilipas. Wala na si papa, sabi ni mama, binaril daw si papa... ano 'yung baril Lagi namang tulala si mama, nagtatrabaho lang siya sa buong maghapon at diretso ng matutulog sa gabi. Dati-rati, niyayakap niya ako sa pagtulog pero ngayon, si ate na lang ang tumatabi sa akin, kasama namin yung manika. 'Di ko binibitiwan.
Ilang taon pa ang nakalipas na ganun na lang ang nangyayari... graduate na si ate ng highschool at ako naman, second year pa lang. Naintindihan ko na 'yung nangyari kay papa 'nung bata kami. Na dahilan kung bakit bumigay na rin ang katawan ni mama. Iniwan na rin nya kami paglipas ng mga taon.
End of flashback.
“Tito! Tita Jessie is fainting! Something's wrong with her, tito!” nagising ako sa boses ni Eunice, agad kong binitiwan 'yung manika... isa palang masamang pangyayari sa buhay ko ang hatid ng mga manika.
“Hey, are you alright? Jessie, are you with us?” tinampal pa niya pisngi ko. Inulit pa niya iyon.
Hinawakan ko 'yung pisngi ko na 'di pa rin nilulubayan ng palad niya, “tama na, okay? I’m fine... may---ano---may ahm, naalala lang ako...”
“Bakit mo nahahawakan 'yung manika? Akala ko ba, tumatagos lang sa 'yo ang lahat?” tanong uli niya.
“Eh, kasi nga, pinapahalagahan ni Eunice yung doll... kaya ganun,” maikling explanation ko.
“Hmmm,” nag-isip pa siya kunwari kahit wala naman siyang isip, “so, dapat ko palang pahalagahan 'yung mga pinto ko sa bahay para naman 'di ka na tumagus-tagos 'dun?”
“Ulol!”
“Saan ka naman papunta? Akala ko ba, 'di mo pa nga naaalala kung saan ka iniluwal ng nanay mo?”
Gago talaga 'tong lalakeng 'to. “Maglalakad-lakad lang, ano ba? Bantayan mo 'yang si Eunice. Basta! Babalik din naman ako." 'Yun lang at lumabas na ako ng opisina. Naglakad-lakad nga lang ako sa loob ng gusali, para lang akong normal na tao kasi para na rin akong nakikihalubilo sa mga nagtatrabaho 'dun. “Ang boring naman! 'Di naman siguro ako mawawala kung lalabas ako, 'di ba? At 'di naman ako lalayo, eh, may simbahan naman sa labas, 'dun lang ang punta ko, malapit lang 'yun," kausap ko sa sarili ko.
Lumabas nga ako. Nagtungo sa simbahan at naupo ako sa pinakalikod na pew. Taimtim lang akong nakatingin sa may altar ng biglang may magsalita sa tabi ko.
“Ineng, kung may hinahanap ka o may kailangan ka, dapat hanapin mo na.” Eh? May sinasabi ka ba si lola? Wala namang masyadong tao doon kaya sino ang kausap ng matandang ito? “'Wag kang mag-alala, kausapin mo lang ako, wala ng bago, akala nila, baliw ako kasi nakikita ko ang mga ligaw na kaluluwa na dapat ay buhay pa. 'Di kasi sila naniniwala sa akin, eh... pero nakikita kita... kayo. May problema ka ba?”
“Eh? Lola?” parang ako pa ang nahiya, mukhang nasisiraan na nga ng bait si lola pero 'di naman siya mukhang madungis. Malinis pa nga siya, eh, parang bagong ligo.
Umiling-iling sya. “'Di ka naniniwala, 'no? Sige na, hawakan mo ako para maniwala ka.” Unti-unti kong nilapit sa kanya hintuturo ko. Nanlaki ang mga mata ko. Hindi nga nagbibiro si lola! Nahawakan ko siya! Sumilay agad ang ngiti ko sa kanya. “Ang misyon mo, ineng, 'wag mong kalilimutan. Ang misyong binigay sa iyo ng anghel ay hindi ganun kadali gaya ng nandiyan sa ulo mo”
Wow! Mind reader din pala si lola? “Lola, paano ko po gagawin 'yun, eh, 'yung unang taong nakakita sa 'kin, walang kwenta?”
“Walang kwenta ba kamo? 'Di lang natin alam kung ang sinasabi mong walang kwenta ay ang taong pinakaimportante sa oras na ito. Bakit 'di mo dinggin ang binubulong niyan...” itinuro niya ang ulo ko, “at ihalo mo ang binubulong niyan...” itinuro naman niya ang kaliwang parte ng dibdib ko, “pero 'wag mo ring kalilimutan ang binubulong Niya...” ngayon naman ay itinuro niya ang itaas, “o siya, uuwi muna ako, ha? Pananghalian na, eh, ikaw naman, bumalik ka na at nang iyo ng maumpisahan ang misyon mo. Ingat ka, ineng.”
Napatangu-tango ako. May point naman si lola.
Makabalik na nga kina Geoff at Eunice. Pagbalik ko doon...
“Kain na kasi, Eunice. Hayst! Nakita mo, natapon tuloy 'yung kanin! Ugh! Eunice! 'Wag mong galawin yang papers ni tito! 'Yung ballpen ko! Nahulog! Kain na kasi, Eunice!”
Nasa labas pa lang ako ng opisina ay dinig ko na 'yung sunud-sunod na sigaw ni Geoff, nakakatawa pala siya pag nag-aalaga ng bata. Nilusot ko 'yung ulo ko sa pader sa paraang 'di nila ako mapapansin. Nakita kong patakbu-takbo sina Eunice at Geoff habang buhat ng huli ang plato ng bata.
“Hihi! Habol, tito! Don’t want to eat! Haha! Tito talaga! Ang bagal! Hihi!”
Exhausted na naupo sa swivel chair si Geoff. Kawawa naman. Kay Eunice lang pala tataob ang kasungitan niya.
Lumabas na ako sa pinagtataguan ko. “Poof!”
Napamura siya. "Bakit ka ba nanggugulat?!” bumalik na naman kasungitan niya. Para nag-'poof' lang naman sa tapat ng tenga niya, eh!
“Bad words ka talaga! Musta ang life mo rito? Mukhang pahirapan ka sa pagkuha kay Eunice, ah?Yuhoo! Eunice, baby girl, come here!”
“Tita Jessie! Yippee!” lumapit siya sakin at nagpakanlong, “okay na, I’m goin' to eat my lunch na po. Ah, tito!”
Nag-big mouth siya. Sinubuan naman siya ng lulugu-lugong si Geoff. Paano na lang kaya ang buhay nitong si Geoff kung wala ako?