ONE
This story is not for publishing.
"Deal with it, sweetheart." Why he needs to do this? Tapos na kami hindi ba? Pero bakit kailangan pa niyang balikan ang nakaraan?
"Levinn, what do you want? Ito na ang resignation letter ko pero ayaw mong tanggapin? Ano pa bang gusto mo?"
"You. I want you, hindi pa ba malinaw sa'yo? I want your fvcking body." Don't cry Freen. You're brave. He's just provocking you. I mumbled to myself.
"We're over." Ayoko nang makipagtalo sa kanya. Matagal na kaming tapos, matagal ko nang tinapos ang lahat sa aming dalawa.
"We're not yet over sweetheart, remember? I'm your husband." He smirked.
"My husband is not a beast."
"But you're the one who made me beast." Mabilis niyang sagot. Gusto ko nang sumuko. Bakit ngayon pa? Bakit sa dami ng pwede kong makuhang trabaho sa Montemayor Empire pa? Bakit? Ipinikit ko ang mga mata ko at pilit kong pinakalma ang sarili ko.
"I'm lusting on you, a slut like you. Hindi ko ugaling mag higanti sa mga tulad mong manloloko, pero gusto kong paglaruan ang mga walang kwentang babae na tulad mo." Slut. Hindi niya ba alam na nasasaktan din ako? Masakit na sabihan kang manloloko at walang kwenta at mas masakit na sabihan kang pokpok sa taong mahal at importante sa'yo. He even don't know my reason why I needed to break our marriage. May rason pero hindi ko pwedeng sabihin sa kanya, at pagkatapos ng ilang taon na pananahimik ko ito pa pala ang mapapala ko.
Pinipigilan kong umiyak sa harap niya pero hindi ko kinaya, unti-unting tumulo ang luha ko. Nasasaktan ako, hindi ko alam na mas masakit pala kapag yung taong mahal mo ay itinuturing kang isang basura at walang kwenta.
"Why are you crying?" He asked na para bang sinasabi niyang hindi ka dapat umiiyak, na ginusto mo 'to at panindigan mo ang mga consequence na kahaharapin mo.
"I'm not crying." I agressively wiped my tears.
"Wala kang karapatang umiyak sa harap ko, you're the one who left me, right?" Gusto ko nang umalis sa opisina niya pero hindi ko magawa. Gusto ko nang lamunin ng lupa ngayon para hindi na marinig ang mga sinasabi niya. Gusto ko na ring mamatay. Hindi ko pinagsisihan ang ginawa kong pang-iiwan sa kanya dahil para sa ikabubuti niya iyon.
"Please...stop." I'm begging him to stop.
"Stop? Ikaw ba? Tumigil ka ba noong hinabol kita? Did you even look at me when I'm calling your name? Hindi diba?" I remembered the time when I'm leaving him. Nagmamakaawa siya na h'wag ko siyang iwan, pero hindi ko siya pinakinggan. Hinabol niya ako hanggang sa labas. Hinabol niya rin ang sasakyang sinasakyan ko. Pero wala akong nagawa kung hindi ang umiyak lang. Gusto ko siyang balikan, pero mababaliwala ang lahat. Gusto kong tumigil ang sasakyan at bumaba at sabihing hindi ko na siya iiwan dahil mahal na mahal ko siya.
"We're not yet done, hindi ako titigil hanggat hindi ko nasisira ang buhay mo, Freen." Magagawa ba talaga niya iyon? Magagawa ba talaga niyang sirain ang sira ko nang buhay?
"Mag reresign ako." Matigas kong sabi. Ayaw tumigil ng mga luha ko sa pagtakas mula sa mga mata ko at para bang wala siyang pakealam kung umiyak ako sa harap niya.
"You signed a contract, kakasuhan kita at makukulong ka." Banta niya. I clenched my fist. He is Levinn Vincent Montemayor, and what he wants, he gets.
Nakita kong ngumisi siya. Nakaupo parin siya sa swivel chair niya at pinaiikot ikot ang ballpen na hawak niya sa kamay niya.
"Bakit natahimik ka? Natatakot ka? You should be afraid of me. I know you know who I am." He smirked again. A smirk like a demon has.
"I-I'll work with you, haharapin ko ang gusto mo. Wala na akong pakealam kung buhay ko ang nakasalalay dito. Wala na akong pakealam kung sino ka pa, sirain mo na ang buhay. Wala na akong pakealam doon dahil matagal nang sira ang buhay ko." Tinignan ko siya ng diretso sa mata. Alam kong hindi ko na siya matatakasan pa, alam kong wala na akong magagawa kung tatakbuhan ko siya. At isa lang ang naiisip kong paraan, ang harapin siya.
"That's my ex-wife." Yes. I am her ex-wife and he's definitely my ex-husband. We were annulled three years ago.
"I-I'll go ahead." I said at dali-daling lumabas ng office niya. Pagkalabas ko nakita ko si Sindy na tumingin sa akin. She's the executive secretary of the CEO and President of Montemayor Empire.
"Freen, are you okay? Bakit namumula ang mata mo?" Tanong niya. I just smiled. Ayokong ipahalatang umiyak ako.
"Wala 'to, may sakit lang ako. Sige una na ako, may pinapagawa pa kasi sa akin si sir." Pagdadahilan ko. Dumiretso ako sa cr para mag-ayos, ayokong makita nila akong kawawa. Wala silang alam sa nangyayari, pero ayoko paring makita nila akong ganito. I make sure na walang bakas ng iyak o kahit ano pa man sa mukha ko bago lumabas ng cr. Dumiretso ako sa pwesto ko at pinagpatuloy ang ginagawa ko.
Isa akong licenced Civil Engineer, nakapasa ako sa board at nakapag-masteral din ako. My boss assigned me here, dahil may kontrata ang company ko pati ang Montemayor Empire. May itatayong bagong building which is kailangan ng engineer na titingin. But it was a wrong decision sa pagpayag kong ako ang maging assigned engineer sa itatayong building. Maling mali dahil makakasama ko na naman siya.
"Freen, hindi ka pa mag lulunch?" It's Lori. Isa sa mga nakilala ko agad dito kahit one week palang ako dito.
"Mamaya na, tatapusin ko lang i-check ang isang 'to." I'm currently checking one of the design of the building na itatayo. Pinasa na sa akin ng architecture department ng kompanya ang mga designs at ichecheck ko na lang kung pwede iyon o hindi.
"Sige mauna na kami." I just smiled. Pinagpatuloy ko ang ginagawa ko. Kailangan kong ituon sa iba ang atensyon ko, ayokong alalahanin ang nangyari kanina. Mahigit kalahating oras akong nag-check ng designs ay tinamaan ako ng gutom. Tapos na ang lunch pero mag lulunch parin ako, dahil ipinadala lang ako dito ay pwede naman akong mag lunch kung kailan ko gusto. Hindi naman kasi ako empleyado ng Montemayor Empire. Pumunta ako mag-isa sa canteen, halos dadalawa na lang ang naroroon at kumakain dahil office hours na.
Bumili lang ako ng kakainin ko at naghanap na ng pwesto. Sa may dulo ako naupo dahil gusto ko ring mapag-isa. Kumakain ako ng biglang nag-ring ang phone ko. Unknown number, hindi ko ugaling sumagot ng unknown number pero sinagot ko pa rin and I was shocked who was it.
"Umakyat ka dito sa taas, now." Sabi ng maawtoridad na boses sa kabilang linya. It was him. It's Levinn.
"K-kumakain pa kasi ako." I said.
"Kanina pa ang lunch at wala akong pakealam kung kumakain ka, basta umakyat ka rito." Then he hang up. I sighed. How did he get my number? Of course he will know it! Marami siyang connection. Iniwan ko na lang ang pagkain ko kahit na hindi ko pa masyadong nagagalaw iyon, uminom na lang din ako ng tubig para maibsan ang gutom ko.
"Sindy?" I asked.
"Pumasok ka na, kanina ka pa hinahanap ni sir." She smiled at me.
"Sige salamat." Pumasok na ako sa loob. I saw him talking to someone.
"Yes, I love you too dear." I heard him said sabay baba ng phone niya. It must be his girlfriend.
Hindi ako nagsalita. Hinintay ko siyang magsalita. He looked at me from head to fooit na para bang kinikilatis ang kanyang kaaway. Kaaway? Sabi ng isang bahagi ng utak ko. Kaaway ang tingin niya sa akin.
"I want you to join me with my lunch." He said. What? Mali ba ako ng pagkakarinig? Samahan ko raw siya mag lunch?
"S-sir?" I said to confirm it.
"Don't assumed na niyayaya kitang mag-lunch, it's a lunch meeting with the Architecture Department." Tumango lang ako. Tumayo na siya at naunang lumabas ng pinto at tsaka ako sumunod sa kanya.
"Sindy, hold all my phone calls and meetings." He said at nag tuloy-tuloy sa paglalakad. Pumasok siya sa elevator, and I don't know kung susunod ba ako o hindi. Tinignan niya lang ako nang malamig.
"What? Tatanga ka na lang diyan?" He said kaya napapasok ako bigla sa elevator. Nasa kabilang dulo siya at ako naman nasa kabilang dulo rin. Bumukas ang elevator sa ground floor.
"The meeting will be held in the Shrintie Hotel, don't be late." Sabi niya at sumakay sa kotse niya. So hindi niya ako isasabay sa kanya? Buti na lang dala ko ang bag ko at may ipambabayad ako sa taxi. I sighed, alam kong galit na galit siya sa akin. Pinaandar na niya ang kotse niya at tinanaw ko na lang 'yon.
"Miss, sabay ka na sa akin. Papunta rin ako 'don." Bigla akong napalingon sa nagsalita sa may likuran ko. He is very familiar. Lumapit siya sa akin while wearing a big smile.
"I'm Carlos. President of Architect Department." He smiled at me. Kaya pala parang familiar siya. Siya pala ang President ng Architect Department. Nakita ko na siya nung pumunta ako sa Architect Dep.
"I can't believe Levinn can do that to a beautiful lady like you." He said.
"It was nothing, salamat sa offer pero mag tataxi na lang ako." I said and smiled at him.
"I insist, tsaka hindi ako kasing sama ng isang 'yon para iwan ka. Pareho lang tayo ng pupuntahan kaya tara na." Inakay niya ako papunta sa sasakyan niya. Pinagbuksan niya rin ako kaya sumakay na ako. I feel so relieved na may mga lalaki pa ring gentleman sa Pilipinas. Kilala ko rin naman siya kaya sumakay na ako. I saw him na umikot at sumakay narin. He started the engine at nag-drive papunta sa hotel.
"By the way, he's my long lost cousin. I'm Carlos Montemayor." I was stunned.
He's a Montemayor too.
***
This story is not for publishing.