Li Yu werd persoonlijk bij de koning ontboden.
Ze was er zeker van dat er verwacht werd dat ze er mooi uit zag.
Dai hielp haar met het aantrekken van het zware gewaad dat ze eerder van Hem gekregen had.
"Ik kan niet geloven dat hij je eerst naar een executie moet kijken en hij je verwacht."
"Ik weet waarom" zei Li.
"Ah?"
"Ik zag zijn ogen. Hij keek vragend naar me. Met een soort verbazing die ik niet kan thuisbrengen. En dat terwijl zijn eigen moeder bij ons was en huilde."
"Je was heel de tijd bij de koningin?"
"Heel de tijd."
Dai Yu liet haar schouders diep doorzakken.
"Ongelooflijk"
"Ik was erbij toen we bewaakt naar het paleis moesten lopen. Ik was bij de koningin toen ze alles opbiechtte aan de koning. Ik hoorde het geschreeuw van Lao Ai. Ik zag de koningin huilen over de dode lichamen van haar twee zonen. Ik zag de moordenaar. In opdracht van de koning."
"Tjee Li Yu, je lijkt wel ongeluk te brengen."
"Zeg dat niet!"
"Het spijt me. Maar het is zo onwaarschijnlijk."
"Ik weet het" zei Li zonder aan te vullen.
"Als de koning naar het slagveld vertrekt is het rust" mompelde Li Yu.
"Hopen dat ie wint zou ik zeggen. Anders worden we aan die koning van Yen uitgeleverd. En dat is het laatste wat ik wil! Hier is mijn thuis. Mijn leven. De asse van mijn vader. De bergen. Ik pleeg zelfmoord als ik hier moet vertrekken."
"Hou op! Je jaagt me de stuipen op het lijf!"
Dai zweeg.