- Rhian -
Three years had passed.
Do you ever think that I would ended up dead?
Yes or No?
Honestly, for me, it's a big YES.
Stage 3A Lung Cancer.
How does that sounds like? Scary right?
I remembered when I was in the hospital, lying so helpless and feeling sorry for myself... Someone told me that in our normal everyday lives, there are tiny miracles happen... Yes, everyday. We just haven't noticed it...
It's not impossible as what most of us know... It exist. It happens. Because miracle is a part of our universe. It's God's pleasant surprise to all of us...
All we have to do is to move our doubting minds out of the way.
Sometimes, we don't need to think a lot, or to wonder... Or even imagine and be obsess... All we need to do is breath and have faith on him. Coz miracles do happen when we give much of our energy to our beliefs than of our fears.
And every energy always have a source. Mine? My family and Glaiza.
Who still remember the time when I decided to walk away?
Everytime it crosses my mind I always called myself stupid... Mabuti na lang at hindi ko itinuloy...
Coz if I did, I would have been regretting it all my life.
Coz for once, I dreamed of a happy ever after kind of love story, but how it ends that way if the princess would runaway?
But its not a typical prince-princess kind of fairytale, for I've got a HER instead of HIM.
...
Glaiza kept her promise.
From that day in the airport, she never bothered me anymore about her feelings or asked me about our label... Instead, things were back into how it used to before.
Gaya nang sabi ko sa kanya, nanatili syang isang napakabuting bestfriend sa akin kahit pa may mga pagkakataong alam kong nasasaktan ko sya lalo pa sa mga desisyon ko na labag sa loob nya.
Ipinagpatuloy ko ang medication ko sa London habang pinilit ko si Glaiza na tapusin ang kanyang kontrata sa showbiz sa America.
Nang matapos ang unang series of treatment sa sakit ko, naging positibo ang epekto nito sa akin. Kahit mejo bumagsak ang katawan ko, mabuti ang respond nito sa medications. Nacontrol ang paglaganap ng mga cancer cells at sa tulong na din nang combination of chemo and radiation therapy.
Nang sinimulan na ang 2nd series ng treatment sakin, hindi ko inasahan na mas mahirap pa ito kesa sa una,.. Dumoble ang pangangayayat ko na halos ay ayoko nang tignan ang sarili ko sa salamin.
Pero nalampasan ko iyon sa awa nang Dyos... Sa tulong na din ng pamilya ko, ni Glaiza at ng spiritual adviser na kilala ni Dad. Mas nilakasan ko ang pananalig ko sa kanya at lahat ng paghihirap ko ay nag bunga, lumiit nang lumiit ang tumor sa baga ko at kinalaunan ay pinagpasyahan na tanggalin ito.
*flashback*
"Mom, si Glaiza? Dumating na ba sya?" Tanong ko kay Mommy habang binibihisan niya ako
Ngayon nakatakda ang operasyon para tanggalin ang bukol sa baga ko.
Gaya nang sinabi ko kay Glaiza na ipagpatuloy nya ang career nya, nanatili ito sa America habang ako naman ay nasa London.
Nagkikita lang kami sa Skype or FaceTime at once every 2months ko lang sya pinapadalaw dito sa akin.
She need to go on with her life. Ayokong maging stagnant na lang sya sa tabi ko... She has her own life to live and I will be happy kung mas pagtutuunan nya nang pansin iyon.
And besides, I don't want to see her suffer from all of these. Mas nakakahina sa loob ko.
"Kakatawag lang sabi nang Dad mo. Nasa Heatrow Airport na daw at didiretcho sya dito." Saad ng ina ko
Ngumiti lang ako sa kanya.
I don't usually speak dahil kahit boses ko ay nawawala na... Pero kapag kausap ko si Glaiza, ni hindi ko man lang alintana ang sakit at panunuyo nang lalamunan ko.
Napatingin ako sa orasan,. 4 na oras pa bago ako ipapasok sa operating room.
Who knows what will happen next...
But deep inside my heart, tanggap ko na lahat. Naihanda ko na ang sarili ko sa mga posibilidad.
Pagkalipas nang 30 minuto ay dumating na nga ang pinakahihintay ko.
"L-Lablab." Namamaos kong sambit
She rushed toward me and hug me.
"I missed you.!" Aniya
"I missed you too rockstar!" I said as I messed her hair
As she faced me, I saw her eyes turned red and teary but her lips are still stretch and trying to convince me that she's fine.
"No need for this Lablab... It'll be alright..." Then I wipe her tears
"You know that I will do everything to get through this... Right?"
She nodded.
"But if I can't, I want you to know that I love you more than the love that you need... I know I caused you a lot of pain but I never wished to hurt you. Im sorry for the hard times, Lab. It's just that, I want you to learn how to love yourself first before me because the next person to own you is me. Whatever you do to yourself is a preparation of what you have to offer to me... Dahil mas maniniwala akong mahal mo talaga ako kung alam kong minamahal mo nang tama ang sarili mo."
She keeps on nodding and sobbing.
"Salamat sa pag intindi kahit alam kong nahihirapan kang intindihin ako. You're one of the best thing happened in my life and I am grateful na nagkaroon ako nang isang ikaw sa buhay ko... Sana kung sa ibang pagkakataon, hindi ako magdadalawang isip na hayaan kang mahalin ako without any conditions and limits... Kung may sapat na oras lang ako, we will make the best out of our own love story and maybe this will be my most favorite."
She took my hand that holding her face and hold it against hers.
"Don't say that Lablab... Hindi dito magtatapos ang lahat. This is the start of our new beginning. You are the bravest woman I've ever came across kaya nakatitiyak akong makakaya at malalampasan mo ito. Andito lang ako, maghihintay sayo na balikan mo ako at tutuparin lahat nang pangarap natin... We will grow old together, have white hairs together... And I can't wait to see us walking together even our knees are shaking with walking sticks in our hands while our other wrinkled hands are intertwining... Come back to me, ok???"
Hindi ko tiyak ang isasagot ko pero pinili kong tumango at ngumiti.
Inilapit nito ang noo nya sa noo ko.
"You are stronger than you thought Lablab, manalig tayo na hinding hindi ka nya pababayaan... never give up to that faith, ok? And keep in mind that I love you so much!"
"Mahal na mahal din kita Glaiza... Higit pa sa iniisip mo."
*end of flashback*
It's really hard to say a thing when you are in life and death situation. Ang daming pumapasok sa utak mo and most are unnecessary drama. But I learned that, when you really want to achieve something, you have to put 100% of your faith and believe in yourself that you can survive.
The surgery turns to success. They safely removed the tumor but it took me 8 months to recover and continue the radiotherapy para tuluyan nang maitaboy ang cancer cells sa katawan ko.
For almost 2years na pakikipaglaban ko sa sakit ko, hindi ako binigo nang Dyos.
Sa kaso nang cancer na meron ako 19-24% lang ang nakakasurvive and how thankful I am na hindi sumuko ang katawan at isipan ko, maging ang paniniwala na meron ako at ang mga tao sa paligid ko.
That was the extreme journey of my life but I am very grateful to say; I CANCER-vive! 💪
...
"Lab, nasa airport nako bound to Heathrow... And I can't wait to see you Mahal ko..."
Yes! "Mahal Ko" as in kami na...
Oh sya, kiligin kayo! 😂
*flashback*
- Rhian's POV -
"Ms. Howell, after a series of test that we've done, I am blissful to let you know that you are cancer free... But as I always told you, you need to be extra careful this time because even if you're healed your system is not as strong as it is before especially your lungs."
Wala na akong pake pa sa mga sumunod na sinabi ng doktor... Tuluyan nang nagsibagsakan ang mga luha ko ngunit iba na ang kahulugan ng mga ito.
Kasiyahan.
"You still need to complete the last cycle of your radiotherapy. Rhian, you are one of the strongest patient I've ever had. And I am so happy for you."
Wala na akong nasabi pa sa doktor. Tanging iyak at paghagulgol na lamang ang nagawa ko.
"Magaling ka na nga anak! Salamat sa Panginoon at hindi ka niya pinabayaan... Salamat din at hindi ka bumitaw... Bunso ko... Huhuhu!"
Tanging iyakan na lamang ang nagawa namin ni Mommy... Walang mapagsidlan ang tuwa sa puso ko. Tunay nga ang pagpapala... Ang milagro...
"Tatawagan ko ang Daddy mo at si Glaiza para sa balitang ito" ani ni Mommy
"No Mom... Ako na po ang magsasabi kay Glaiza... At hindi na po ako makapaghindi, gusto ko na po syang pakasalan Mom.!"
"P-Pakasalan? Agad agad?"
"Mom, you know how much I love her right? I'm just holding back dahil sa sitwasyon ko and now, now that I have nothing to fear this is the first thing that comes in my mind... I want to spend this new life with her and the rest of it. Alam kong nagulat kayo but I swear to myself that if this battle is over, yun ang unang una kong gagawin."
Hinawakan ni Mommy ang magkabila kong pisngi.
"You've been through this all. You suffered a lot and endure more pain... How can I be so selfish anak if this is the only thing that can make you happy? So go on... You had my blessings."
I hurriedly hug my mother and again, I am running out of words... And my tears are unstoppable.
"Thanks Mom, you have no idea how happy I am right now... But I can't thank you enough for being there for me always and never get tired of supporting me through it all"
"A mother will always be a mother no matter what happens iha. So am I to you. You're happiness is mine as well"
...
Naiwan si Glaiza sa bahay ng araw na iyon dahil mataas ang lagnat nito. Kakadating nya lang kasi mula sa Norway dahil nagkaroon ito nang show doon at agad naman syang dumiretcho dito sa London. Marahil sa kanyang pagod at pag iiba nang klema ay bimigay na ang katawan nito.
Gustuhin man nyang sumama ay hindi ko sya pinayagan. Sabi ko ay magpahinga na muna sya at alam kong pag uwi namin ni Mom ay sabay sabay naming ipagdidiwang itong napakagandang balita.
...
- Glaiza's POV -
Nagising ako sa mga mumunting halik na dumadapo sa pisngi ko.
"Hhhmmmmm" I growl
"Wake up sleepyhead..." Bulong ng boses sa tenga ko
Napanulat ako nang mapasino ko ang nagsasalita.
"Hi. Kanina pa ba kayo? How's the results?"
Dahil hindi pa ganon nakabawi ang katawan ni Rhian, hirap pa itong gumalaw. Malaki ang ipinayat nito kaya madalas ay kailangan mo syang tulungan lalo pa kapag kailangan nyang mag exert ng lakas.
I helped her na makaupo sa kama...
"Lab, mahal mo pa ba ako?" Tanong nito at tila nananantya ang tono
Mula nung binalak ako ni Rhian na iwan sa New York, ipinangako ko sa kanya na hinding hindi ko na sya kukulitin pa tungkol sa estado nang relasyon namin.
Be it,.. Bestfriend, jowa, or whatever. Ang mahalaga maayos ang ralasyon namin. Pero ano at naitanong nya ito ngayon? Although we're used to say 'I Love You' anytime.
"Ano bang klaseng tanong yan Lab? Haaayyy, kahit kelan hindi mawawala yun. Kahit ano pa ang mangyari. Yung pagmamahal ko sayo e panghabambuhay, hindi mawawala, hindi magbabago"
Hindi na ito umimik pero nanatili lang na nakangiti.
There's a glow in her face that is brighter than ever... Kakaiba.
"Mom... Dad..." Tawag nito
Maya maya ay pumasok din sa kwarto namin ang mag asawa.
Rhian and Tita Lay started to explain everything to us at pareho ang naging reaction namin ni Tito... Umiyak sa sobrang kagalakan.
"C'mon guys! Stop crying like I'm gonna be dead tomorrow"
Inirapan ko si Rhian dahil bigla akong nainis sa sanabi nito.
"Im just kidding... Here, give me a hug." Aniya sabay bukas ng kanyang mga braso
Sabay naming niyakap ni Tito si Rhian at maging si Tita ay nakisali na din at parepareho na lang kaming nagsiiyakan.
I've been praying this day to come. Na tuluyan nang gumaling ang pinakamamahal ko at ito na iyon... Patunay na totoo ang milagro sa mundo sa tulong ng awa ng maykapal.
...
Nang gabi ding iyon, naghanda nang isang salo-salo ang pamilya ni Rhian. Dumating ang mga pinsan nito in her father side at ang kanyang Grandma at Grandpa.
"Thank you for everything." Sambit ni Rhian habang nakaupo kaming dalawa sa veranda sa tapat ng kwarto namin.
"Why are you thanking me?"
"Kasi yan lang ang maibabalik ko sayo sa likod nang lahat na binigay mo sakin. Friendship, love, care, goodness... At araw araw kitang pasasalamatan dahil isa ka sa dahilan kung bakit gusto kong lumaban.."
"You don't have to Lablab... I did it because that's what I want to do..."
Bigla itong nag hum ng isang kanta... Kung hindi ako nagkakamali, kanta iyon ni Jason Derulo.
"And you know one of these days when I get my money right
Buy you everything and show you all the finer things in life
Will forever be enough? so there ain't no need to rush
But one day I won't be able to ask you loud enough" pagkakanta nito habang sumisway-sway ang katawan nya habang nakatayo sa harap ko.
Sumabay na din ako sa kilos nya.
"I'll say, will you be my girl?" Napakunot noo ako dahil biglang iba ang lyrics nito
"Mali naman yang kinakanta mo Lablab e! Mahiya ka naman sa kasama mong singer..." Biro ko
"Aw. Mali ba? Ano nga ba ang lyrics? Nakalimutan ko."
"Dapat, 'I'll say, Will you marry me" pagtatama ko
Bigla itong humarap sakin.
"Yes."
"Ha? Anong Yes?"
"Yes. I will marry you."
Pakiramdam ko ay biglang humiwalay ang kaluluwa ko sa katawang lupa ko sa sinabi nyang iyon...
Nananaginip ba ako? Namimingi?
"Uy! Tulala ka jan!"
"A-Ano kasi... A-ano nga ulit ang sinabi mo?"
"Sabi ko, I will marry you. Yes. As in tayo na... Di mo na kailangang manligaw dahil hindi nako magpapakipot, pakasalan mo nako." Nakangiti nitong sagot
Napabitaw ako sa pagkakayakap ko sa baywang nya dahil feeling ko talaga ay gustong gusto kong mag cartwheel sabay cramping. LoL
"Yeeeeeeesssss!!! Wooooaaaaah!!!" Sigaw ko sa sobrang tuwa.
Muli kong ibinaling ang tingin ko kay Rhian sabay kiss ko sa magkabila nyang pisngi at binuhat ko pa sya at inikot ikot na para bang nagbaballet kaming dalawa.
"Glaiza put me down please. Nahihilo ako." Reklamo nito
"Ay Sorry Lablab... Hmmmwaaaah!!! I love you! I love you! I love you Rhian Denise!" Hindi na magkandamayaw ang loob ko
"I love you more Glaiza... And forgive me kung ilang beses pa kitang nasaktan. Ayoko lang maging unfair sayo. Pero ang totoo nyan, mula nang naramdaman kong mahal kita, hindi na yun nawala sa puso ko and I can't imagine living my life without you... Sayo ko lang gustong igugol itong pangalawang buhay na ibinibigay ng Dyos sa akin... Wala nang iba pa Glaiza."
Hindi ko na napigilan ang sarili ko nang bigla kong inilapit ang labi ko sa mga labi ni Rhian.
That kiss lasted for a couple of seconds...
It feels everything.
Sweetness. Happiness. Sensation of new beginnings. Tickles. And most of all, it feels like a promise of everlasting love.
Tama nga ang kasabihan; sa hinaba haba man ng prosesyon, sa simbahan pa rin ang tuloy nun.
Biglang may nagsipalakpakan.
Napahinto kami ni Rhian sa aming halikan.
"Guys...!" Reklamo nito
"Masaya lang kami para sa inyo mga anak... Saka ito kasing Daddy nyo, usyosero kaya niyaya kami makinood dito. Sya, lalabas na kami... Please continue... Kunyari hindi kami nag interrupt" natatawang saad ni Tita Lay
Napakamot na lang ako nang batok samantala si Rhian ay mukhang naiinis.
😅
*end of flashbacks*
Ok. Sige pagtawanan nyo na ako sa kakornihan ko don sa kantang Marry Me pero ang totoo nyan, alam ko naman talaga ang lyrics.
Dyahe lang na ako ang lalabas na stimulant ng ganap na proposal. Edi feeling chicks na nun si Glaiza... Buti na lang at nakaisip ako nang paraan.
Who's the genius?!
Rhian! Rhian! Rhian! 🙌
...
"Can't wait to see you and marry you Mahal ko..."
"Asus! Siguraduhin mo lang na hindi mo na ako tatakasan. Baka mamaya e bigla nanaman akong manghahabol ng eroplano sa airport dahil uuwi ka na nang Pilipinas."
"No! Never! Asa ka pang pakakawalan kita. Marami na akong panahon na sinayang kaya hindi na ako papayag na mawala ka pa sakin... At hinding hindi na kita tatalikuran pa..."
"Ayieeee! Ang sweet naman nang future wife ko... So paano ba yan? I friend you pa din ba?"
"Pwede. Dahil forever kitang bestfriend kahit pa mag asawa na tayo... Pero syempre mas gusto ko na ang I love you ngayon. Hihi"
"Uy, kinikilig! Hmmmm... I love you Rhian Denise Howell!"
E magpapakipot pa ba ako?
"Mahal na mahal na mahal din kita Glaiza de Castro! Wedding bells are waiting."
=======================
AN:
Sinong na hopia sa chapter 40?!
HHAAHAHAHAHAHAHA!
Peaceyow!!! ✌️
Labyu guys!
❤️ RAIDENREDUX