CHAPTER 5: Downfall
A/N: Chapter 5 is up. Let's continue the melancholic scene. Here's When it rains by paramore.
What the hell, Asia? Why the hell did you dragged yourself into this, leaving your family tearing apart. See what you have done? Your mother was wiping unstop like uncap and overflowing faucet. And your father – I saw the hollowness in him. And how about me? You left me unaccompanied. You said you will not leave my side but then you do just now. You know I despised cheaters the most. You'd made the mess out of our lives with your foolishness and recklessness.
Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakatayo doon sa harap ng kabaong. And alam ko lang ay matagal. Natinag lang ako nang marinig ko ang ilan mga tao sa aking likuran kung kaya ay binigyan ko sila ng pagkakataon na makita rin si Asia sa huling sandal. Pumihit ako palikod at nagsimulang humakbang. Mistula akong wala sa sarili habang naglalakad papunta sa mga nakahilerang upuuan na naroon. Umupo ako at napatulala. Para akong nakakakita ng mga sumasayaw na ilaw sa aking harapan. Magulo ito ngunit hindi naman masakit sa mata. Nagsimula itong lumikha ng mga imahe na nagpapahiwatig ng iwat ibang senaryo.
"Your'e Amarillo Crouse, right?"
"Yeah," may alinlangan kong sagot.
"Of course, I know you. Idol kita, eh. Ang galling mong magpatakbo ng koste. Nakita kita noong nakaraang lingo sa race track ng West Wing. Napahanga mo ko doon. Was that a real competition? For how long have you been driving?"
Bigla siyang tumawa ng napatanga ako sa kanyang mga sinabi. Medyo may kabilisan kasi siya kung magsalita na akala mo'y may hinahabol. "By the way I'm Asia Fretzer. Pansensya na-excite lang ako nang makita kita. Nga pala, ako ang magiging seatmate mo kaya malamang magiging magkaibigan tayo. Huwag kang mag-aala't hindi ako nang-iiwan ng kaibigan sa ramble man iyan o sa exam."
Nagsigalawan ang mga ilaw at bumuo ng panibagong imahe. Kung kanina ay nasa silid-aralan ang lugar, ngayon ay nasa loob naman kami ni Asia ng kotse ko.
"'Yung si Shy Garbara nay un... tingin mo pwede natin maging kaibigan? May pagka-nerd pero ayos lang siya 'di ba? Pwede tayong tawaging super trio."
Mapakla akong tumawa sa kanyang sinabi, "What's wrong with you today, A? kung ano anong iniisip mo."
"Wala naman. Naisip ko lang para may tawagan naman tayo. 'Di ba ayos din naman iyon. Para tayo yung mga seksing power puff girls. Girls na walang power pero my puff ang pagkatao." Pinatirik pa niya ang kanyang mga mata at dahil doon natawa na lang ako.
Bumalaw muli ang mga ilaw at nakita ko ang aming sarili na nasa loob ng aking apartment. Ito yung araw na pinanood namin ang Pee Mak ng siguro pang sampung beses. Si trace ang nagbigay sa akin ng kopyang 'to at bentang benta naman kay Asia. Kahit ilang beses na naming pinanood at kabisado na niya ang mga susunod na mangyayari ay walang tigil pa rin ang kanyang hagalpak.
"If Friendship is real, nobody can break it. Not even death."
"What? He didn't lose any of his friends. It was her wife who died."
"Huwag kang umungot diyan nag-eemote ako, noh. What I'm trying to declare here is that even if I die, you are still my friend. And, should also be like that to me, alright?"
Parang biglang may nag-off sa ilaw na nasa harap ko at nawala ang mga imaheng naroon nang may maramdaman akong umupo sa katabing upuan ko. Lumingon ako at nakita ko ang malungkot na itsura ni Shy.
"Your'e here," tanging nasabi ko.
"I've heard what had happened. I'm sorry, Rill"
"Well, that's death. We can do nothing about it. When it is supposed to happen, it will certainly happen."
She gave me a nod and I paint a small smile before turning my head to where be Asia's coffin's direction. "Where did you learned what had happened?"
"Television. It's all over the news."
Tss! You are silly Amarillo. She's the only daughter of the well known broadcasters. Of course it will be hot potato on the news.
Ilang sandaling napatitig sa putting kabaong ni Asia.Purong katahimikan ang namagitan sa aming dalawa bago ko siyang marinig na magsalita.
"Kahapon lang ay magkasama tayong tatlo tapos kanina nalaman ko na lang ang balitang 'to. Gusto ko pa naman sana talagang maging kaibigan niya – ninyong dalawa," sabay tingin niya sa akin. "Hindi ko naisip na ganito ang magyayari sa kanya sa ilang pitak ng mga kamay ng orasan. Sobrang bilis ng nangyari na parang isang masamang panaginip lang."
Tumingin ako sa kanyang ngunit hindi ko man lang siyang nagawang ngitian.
"Ang saya sigurong maging kaibigan ninyo." Dagdag niya pa at sabay naming napatingin sa kinalalagyan ng kabaong.
"We could be friends. Asia will be very ecstatic of that." Tugon ko sa kanya.
"Really? Thank you," sabay hawak niya sa kamay ko. Tinignan ko ang kamay niyng nakahawak sa aking kamay. I can see sparks in her eyes.
Biglang may tumunog mula sa kanyang bag. Malamang cellphone niya 'yon base sa tunog. Kinuha niya ito mula sa bag at binasa ang text.
"It's my mom. We will visit my grandparents."
Tumago ako.
"Susulyap muna ako saglit at uuwi na rin pagkatapos." Deklara niya sabay tayo. Sumabay din akong tumayosa kanya at naglakad kami patungo sa kinalalagyan ni Asia.
Nagkaroon muli ng katahimikan habang tinitignan namin ni Shy ang parang natutulog naming kaibigan.
Humarap sa akin si Shy at saglit niya akong niyakap bago makipagtitigan sa aking mga mata. "Again, I'm very sorry with what happed." Tinignan niya ang aking mga kamay bago ito muli hinawakan. "Always remember this Rill. Death is not an invincible antagonist. He is weak. He may take the body, but not the soul. Death may take our loved ones, but never their memories. Death may end our lives, but not our existences. Death is not something to fear about. For Death is just the absence of God in our heart. Be strong my friend."
I can't respond to anything she said kung kaya't tumango na lang ako sa kanya. She maybe right but my brain cannot process with what she said. It's just so hard to accept that Asia is no longer in this world.
"Mauna na ako," paalam niya sa akin. "Be strong, Amarillo," dagdag niya bago tumalikod at nagsimulang maglakad.
Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakatayo't nakatulala sa harap ng kabaong ni Asia. Namalayan ko na lang ang aking mga na humahakbang palabas ng kabahayan ng mga Fritzer. Ni hindi ko na napapansinsin ang mga taong pumaparoo't pumapariro sa dinadaanan ko. Mistula akong tumatapak sa hangin.
"Get in, I'll take the wheel."
Hindi na ako nagulat ng makita ko ang lalakeng nagsalita na nakatayo sa harap ng aking sasakayan. I don't know how I look like right now but when I stared at in his eyes, I saw sympathy in his orbs and right then and there I know I look like a mess.
"Get in," pag-uulit niya.
Dahil marahil sa pagiging lutang ko ay walang protesta akong sumunod sa kanya at umupo sa front seat. Inumpisahan niyang paandarin ang sasakyan ng walang imik. Siguro ay pinapakiramdam niya lamang ako.
Napabaling ako sa katabi kong bintana at tinignan ang daang bnabaybay naming. Kung siguro sa ibang sitwasyon ay hindi ko hahayaang paandarin ni Cage ang sasakyan ko kaya nga lang iba ang estado ng pag-iisip ko. Dahil sa emosyon ko ngayon ay bahala na si Cage na iuwi ako.
Masyadong masakit ang mawalan ng kaibigan. We may not be blood related but we're very much connected to any way I cannot think of. She was like the family I never had. Napabuntong hininga na lang ako.
"You need a break."
Nagulat pa ako ng mapansin kong inihinto niya ang sasakyan sa tabing dagat ng West Wing. Napatingin ako sa kanya na parang nagtatanong.
Lumabas siya ng saskyan at nakita kong umupo siya sa may hood.
Wala sa sariling napasunod ako sa kanya at umupo rin sa tabi niya ngunit may iniwan pa rin akong distansya sa amin.
"Why here?" tinignan ko lamang siya habang hinihintay ang kanyang sagot.
"You need a break." Pag-uulit niya pa nang hindi inaalis ang mga tingin sa dagat. Pansin kong blanko ang kanyang mukha mula pa kanina. Parang ang dami niya ring iniisip.
Nagbaba ako ng tingin at ibinaling na rin ang mata sa dagat. Di ko alam kung anong oras na ngunit sigurado akong malalim na ang gabi dahil wala ng katao-tao ditto maliban sa amin.
The waves looked so calm that I want to scream it and throw all my anguish for the unfairness of this world. I don't believe with the saying life is so unfair but right now I cannot help but consider that. May ilang mga buhay na masyadong magaan at madali. May mga buhay naman na masyado na ngang mahirap ay nahihirapan pa rin. Or maybe some people were borned jinx. Mula bata ay ang purong sakit ang nagdidigta sa paraan ng pamumuhay ko. Mahirap pero wala akong magawa ngunit tanggapin na lamang ito. Akala ko ay ayos na ako pero sa nangyari ngayon ay bumabalik na ulit ang sakit, sakit na ramdaman ko tulad dati.
"Why it should have to be me, always?" Wala sa sariling naisambit ko.
"Your'e tough," tanging naging tugon niya.
"Pero hindi 'yan sapat para ganitohin nila ako, ninyo." Tumigin ako sa kanya ng maramdaman kong lumingon siya sa direksyon ko.
Napabaling ang tingin ko sa mga alon ng abutin niya sana ang butil ng luha ko na naglandas sa aking pisngi.
"I'm sorry." Humugot muna siya ng hangin bago bigkasin ang mga iyon
Kung para ba sa pagkamatay ni Asia at nakikiramay siya ngayon o para iyon sa ginawa niya noon ang paghingi niya ng sorry ay hindi ko na alam.
"Yeah?"
Ramdam ko ang pagbuntong hininga niya sa naging tugon ko at tumingin muli sa dagat.
"Pain is unavoidable because it's an emotion that all of us will and should feel. Anger, grief, pain and all other emotions are what makes human human." I stare at him with tears in my eyes. Lumingon rin siya sa akin. I saw kindness and symphaty again in his eyes. Ayokong umiyak lalo pa at nasasaksihan ito ni Cage kaso hindi ko mapigilan ang mga dumarami kong luha. Hindi na nga yata nakakaya ng utak ko ang emosyon at tensyong nararamdaman ko.
Hindi na niya inalis akin ang kanyang tingin. Pinahid muna niya ang mga luha sa aking pisngi bago niya ipinagpatuloy ang kanyang sinasabi. "Sa ngayon ay namnamin mo muna 'yang sakit na nararamdaman mo. There'll come a time that that pain will not be that painful. Like a strong and bitter coffee you used to drink. When you're used to its bitterness, it will never be that bitter again. And when you taste a little sweetness, it'll be sweeter than honey itself....That was once you said"
I paint a sad smile in my lips. "I've been in this situation many times, how come I've never get use to this? Crertainly doesn't tastes like honey," at umiwas ng muli sa kanyang mga titig.
"I know. But like what I've said, these won't last."
"For how long, Cage? How long? Hindi ko na alam kung anong klaseng malas ang dumapo sa akin." Tumungala ako sa langit para titigan ang mga nagkiislapang bituin sa langit. Akala ko manhid na ako sa mga ganitong bagay pero hindi a rin pala. Nagkamali ako. Kahit kailan hindi kayang utusan ang isip na maging masanay pagdating sa kamatayan ng mga taong mahal mo at mahalaga sa iyong buhay at hinding hindi nito kayang utusan ang puso na hindi makaramdam ng sakit at kalungkutan. "Kasabay ko nga atang lumabas ang malas sa nanay ko noong pagkapanganak sa akin eh"
"Hush, your'e tough. You'll get through withthese. If not now, soon honey - soon.."