Okumaya başladığınız tarihi buraya bırakabilirsiniz.
Sıradan bir 11. sınıf öğrencisiyim işte. Ev ve okul arasında gidip gelen, pek bir sosyal aktivitesi olmayan bir kızım. Fazla arkadaşım yoktur, hatta insanları çevremde görmekten nefret ederim. Kendi içimde ki kalabalık yeterince doyuruyor çünkü beni.
Yatağımda öylece uzanmış kulaklağımla aşk yaşıyordum. Müzik benim için nefes almak gibi bir şeydi. Rap dinlemek ise aldığın nefesin hakkını vermekti.
"Nida, biz çıkıyoruz."
Annem odanın kapısını açtığında içeri girmeden bana baktı. Başımı ona çevirmeden müziğin sesini bir tık kıstım.
"Gelmek istemediğine emin misin?" diye sorduğunda omzumu hafifçe silktim. Misafire gitmek mi? Bu alışkanlığımı orta okulda bırakmıştım.
İtiraz etmeden odanın kapısını kapatıp çıktı. Müziğin sesini bir tık artırarak rapin sözlerini mırıldanmaya devam ettim.
Kitap okumayı severim, okul çıkışlarında şehrin merkezinde ki kütüphaneye kadar yürürdüm. Yağmurlu havada koşmayı sever, sırf biraz daha müzik dinleyebilmek için evin yolunu uzatırdım. Siyah kıvırcık saçlarımdan nefret eder, düz saçlı olmanın verdiği hissi yakalamayı düşlerdim.
Saatlerce müzik dinlediğimde uykumun göz kapaklarıma vurduğu baskıya dayanamadım. Kulaklığımı kulağımdan çıkartıp telefonumun şarj kablosunu hemen yatağımın kenarında prize taktım. Şu hayatta başıma gelen en iyi şey, prizin yatağımın kenarında olmasıydı.
Yatağın içine girip gözlerimi kapattığımda, telefonuma gelen mesaj sesiyle irkildim. Gözlerimi devirdiğimde arkaya dönmeden kolumu geriye atıp, telefonun kilidini açtım.
WhatsApp'tan bir adet mesajınız var.
Kaşlarım çatıldı. Mesaj kutusuna girdim.
"Bir gün beraber rap dinleyeceğiz."