[A/N: Unang una po.... Maraming salamat sa lahat ng sumubaybay sa OHOH. Pasensya na kung hindi siya maganda.... ahahaha... I tried my best, lol. Anyways!!
Salamat. Thank you. Kamsahamnida. Arigato. I love you all!!
Godbless and advance Happy Christmas!!! Mwuah!! 😘😘😘😘]
Pagtatapos
*****
*****
*Flashback*
[Henry's POV]
"This is Emery. She'll do the duet with you sa darating na music concourse."
Nakangiting inilahad ko ang aking kamay at malugod naman yung tinanggap ng huli.
Emery?
She is one of the popular girls in school but unlike those other girls na nagkakandarapa para mapansin ko...cool lang siya. Iba yata ang standard niya sa lalake, i guess.
"Its nice to meet you." Sabi ko with a smile.
"Same here." she smiled back at me.
"So i guess, i'll leave you both for now." saka kami iniwan nung adviser nang Theater club.
Nice. Its been months simula ng pakiusapan ako na magperform para sa darating na music concourse. Hindi naman sila nahirapan na pakiusapan ako dahil kailangan ko rin namang makisali. All of the school officials and even all the directors will be there to witness the said event. Bilang...... *ugh* syempre karangalan kong makapagperform sa harap nila.
Atsaka.... Credits din yun.
Hindi man halata pero medyo grade concious din ako. I am aiming for honors, definitely.
"Maganda sana kung mapag usapan natin ang schedule mo para makapag set tayo ng mga practices." Casual na sabi ni Emy habang naglalakad na kami sa corridor ng art building mula sa auditorium.
"Walang problema." I said. Cool lang talaga siya habang kasama ako. But hindi nakaligtas sa pansin ko ang tingin ng mga nasasalubong at nakakasabay namin na kapwa estudyante.
Of course, i'm popular. And rumors... Spread like fire.
Pero hindi na namin pinansin ang mga iyon. Rumors lang naman iyon so eventually it'll die its natural death.
We manage to fixed our practice schedule, yung venue lang ang naging problem but since may piano naman sa bahay ay doon ko na lamang in-invite si Emy for our practices. Okay naman sa kanya.
Masayang kasama si Emy. She is warm and very friendly and i found her very nice. We click together. As friends.
Emery:
'I'm at the auditorium'
Received 13:33 pm
Quite obvious. Saan pa nga ba siya matatagpuan kundi sa club nila? May practice kami sa bahay ngayon at isasabay ko na sana siya.
Nasa auditorium pala siya kaya naisipan ko na sunduin siya roon.
Pagpasok ko sa auditorium, narinig ko kaagad ang music na gawa ng piano. Napatingin ako sa may stage kahit nasa malayo pa ako, nakita ko roon si Emy at may kasama siyang isa pang girl na siyang nakaupo sa tapat ng piano.
Nanatili ako sa pwesto ng ilang sandali hanggang huminto yung girl sa pagtugtog then they talked and laugh. Saka ako humakbang papalapit nang hindi masyadong nag aalis ng tingin sa stage.
'Marami kang makikilalang babae but iisa lang ang makapagpapatigil ng mundo mo.Yung nag iisa at mamumukod tangi sa lahat.'
Words of my brother suddenlly echoed in my mind.
'Yung iisang mamumukod tangi.'
Ang lalim ng salitang yun and mukhang ngayon ko lang yun lubusang maiiintindihan.
Alam ko na sa attraction nag uumpisa ang lahat ng relasyon and i think thats what happened to me.
I was attracted instantly sa girl na kasama ni Emy. She was plain simple.... And ordinary but..... She's beautiful. No! She's not ordinary! She's one pf the kind.
"Henry?!" Napansin ako ni Emy na papalapit kaya napahinto ako sa paghakbang.
She turned her gaze at me. Natigilan ako. Bumilis ang pintig ng puso ko.
This attraction is so.....uncontrollably undeniable.
"Bes, andito na pala ang sundo ko. Gotta go!" Excited na sabi ni Emy sa kasama saka mabilis na kumilos para makaalis na.
Nagbawi naman siya ng tingin mula sa akin.
'Nakakainis naman. Hindi naman kami nagmamadali ah!'
"Let's go." Aya sa akin ni Emy. Halos hindi ko namalayan na nakalapit na siya.
"May ginagawa ka pa ata eh." Napasulyap ako uli sa may stage. Nakita kong nakatingin sa amin yung girl. I wanna stay right there. Just right there.
"Wala naman. We are just chatting."
"Hindi mo ba ako ipapakilala?" I can't help but asked.
"Ahh...." Nilingon niya yung girl then kumaway. Kumaway din pabalik yung girl tapos ay hinila na niya akong paalis. "Hindi. Hindi ko basta basta pinapakilala ang bestfriend ko sa mga guys."
"Hah?! Bakit naman?!"
"Baka matipuhan mo pang ligawan si Milca at hindi pwede."
Natawa naman ako. "Why?" She just mentioned her name, sadya ba yun o ano?
"Kasi si Milca, pang seryosohang relasyon yan. Pang matagalan kumbaga at hindi pang past time lang. Nire reserve ko na siya sa deserving para sa kanya."
Natigilan ako.
Medyo masakit yung sinabi niya ah, pero naintindihan ko. I was known to have many girlfriends. I just can't help it especially at sila pa ang lumalapit. But i can be serious if i wanted to.
In time, i realized na hindi siya yung tipong pang past time lamang na relasyon. She is a good student, good daughter and a good friend. In short, a very nice person, so why would i try to ruin her? We are still young at marami pang maaaring maganap sa amin sa paglipas ng panahon.
She deserves the world someday.
Wala pa akong napapatunayan sa buhay!
So i decided to let go of the feelings pero hindi yun nawala. Hindi kailanman. Natulog lang. Nang matagal.
Siguro dahil na rin sa dami nang nangyari. After i graduated, nagtrabaho ako sa company ng Lolo, i was doing good hanggang sa dumating ang isang hindi inaasahang unos sa pamilya namin. Hindi ko yun kinaya kaya isang gabi, i went to a bar and had myself wasted. Uminom ako ng uminom na parang wala ng bukas. Masakit ang puso ko sa naganap, wala akong masisi na sinuman.
Then i saw her. Sa bar. Sa sobrang kalasingan ko hindi ko naintindihan ang nangyayari basta nung nakita ko siya, i wanted to have her. To kiss her. So i did. Infront of her boyfriend.
Yeah, i know she had a boyfriend but i don't care!! Ni hindi nga yata yun lalake kasi hinayaan niya lang na halikan ko ang girlfriend niya and then he left her!! Such a rotten idiot man!!
"Why did you do that?! Why??" Galit na galit siya sa akin after our shared-kiss pero i'm too sober to confront her. Isang matunog na sampal ang iginawad niya sa akin then i never saw her again after.
Years passed......
"Aisht! Hindi ka na talaga magseseryoso sa babae. Tsk. Tsk." Sunod sunod na nailing na lang sa akin si Maine.
Natawa lang ako.
"Hindi ka ba pupunta?" She asked.
"Saan?"
"Death anniversary ni Kuya France ngayon di ba? Siguradong naroon sina Tito at Tita saka sina Lolo~~"
"Marami na sila roon."
"Grabe ka talaga!" Disappointed siyang napailing uli.
Sandaling namayani sa amin ang katahimikan. I was thinking of my family. Yes. Medyo masakit pa rin sa akin ang lahat. Hindi ko pa rin matanggap at dahil dun, i refused to talk about it kapag nagkakataong nababanggit ang Kuya.
Masakit sa akin ang alalahanin siya. Masakit na maalala.
We are supposed to meet that night kasi nagawa kong i-close ang isang napakahalagang deal para sa kumpanya. Baguhan pa lamang ako noon kaya malaking bagay sa kin yun. Dad was so proud of me and so is Mom. Well, kung sila sobrang proud, panu pa kaya ang Kuya ko? We are so close to each other siguro dahil sa pareho kaming boy. We have gior sibings pero iba ang bond kapag boys pareho eh.
We are bestbuddy, bestfriend, companions, partners-in-crime... Everything in one.
Kaya that night, i invited him to celebrate at doon na nga nangyari ang hindi inaasahan. He died in a traffic accident.
Tinulungan niya kasi ang isang buntis makatawid ng kalsada para makadaan na rin siya yun lamang siya naman ang nabangga ng isang malaking truck.
Stupidly !
I blamed myself of what happen for days and weeks. Hanggang ngayon, narito pa rin ang sakit.
The pain of losing. The pain of guilt.
"Its not your fault, Henry." Maine said to me in a very comforting way.
Isa siya sa laging nandyan at hindi nang iwan sa akin sa panahon ng kalungkutan. She was like a sister to me also a bestfriend.
"Wag na nating alalahanin ang nakaraan." Nakangiting aniya saglit pa ay naging ngiwi ang smile niya. "And whose this girl na narinig kong dinala mo sa Highlands?"
"Sino?" I looked at her confuse.
"Ewan ko sa yo! Sabi nila staff daw ni Kuya Marcus. Sino ba yun?"
Napangiti naman ako. "Aaahhhh....." Napatingin ako sa paligid. We are actually at one of my owned Coffee Shop. Simula kasi ng nawala si Kuya, i quit my job at the company and instead i put up my own Coffee Shop. Nagclick naman agad! Thanks to my talent!
Medyo malayo talaga ang naging trabaho ko sa natapos kong course. Pero, naging successful naman saka naibaling ko rito ang atensyon ko. Though at times nabo bored din ako kaya suma-sideline ako ng modelling sa agency ng ME Entertainment o di kaya at magperform. Pero past time lang naman yun lahat. I was just living my life to the fullest katulad nang sabi sa kin ng kapatid ko.
'Live your life to the fullest.'
Tapos siya pa yung nagkaitan ng buhay na yun. Irony of life. Isn't it?
Wala sa loob na napatingin ako sa entrance ng shop. Natigilan ako sa pag iisip ng nakaraan when i saw someone entered the place.
She was wearing a white dress na hanggang tuhod ang haba at hapit sa kanyang katawan. Pinatungan niya yun ng pulang corporate blazer which compliments her porcelain white skin. She has curves na naempasized sa suot niya and she look so elegant yet simple. Her hair was long and black at alam kong mabango kahit naka-bun pa ito.
Napangiti ako. Wow! She is..... She's so.....
I couldn't believe i'd be seeing her again. After..... Five or less years. Parang hindi siya nagbago sa paningin ko. She is still damn beautiful and attractive.
"Sino na naman ang tinitignan mo?" Napuna kaagad ni Maine ang pananahimik ko. She looked back and realize who i was looking.
"Wow! Bagong target na naman?"
"No! Of course not!" Napangisi naman ako.
"Sus!" Tinapunan niya ako ng masamang tingin. "I know that look. Alam ko yang mga tinginang yan sa mata mo. Kumikislap na parang nakakita ng kayamanan. Tsk." Nilingon niya uli yung pwesto na tinitignan ko. "Do you know her?"
"Yeah." I answered. "Siya yung babaeng dapat sineseryoso. Crush ko na siya noon pa. Hindi ko lang niligawan."
"Muka mo?! Nagka crush ka pala?" Amused pero parang nang aasar lang.
"Tss. Ang yabang mo." Umismid ako.
"Tss. Mukhang mabait siya at matalino. Takot kang mabasted noh kaya di mo niligawan?"
"Siya kasi yung girl na kapag nasasalubong ko sa school, ni hindi niya ako tinitignan pero ako , nakatingin sa kanya. And i always look back whenever she passed me just to see her face again but she never did that to me."
"How'd you know?"
Nagkibit balikat ako.
"Malay mo kung nilingon ka din niya ng hindi ka nakatingin."
Nagkatinginan kaming dalawa ni Maine.
"Oo nga noh?" Napangisi naman ako. Parang may kumikiliting kung ano sa akin.
"Baliw ka!" Natawa siya sa akin. "Asa ka naman. Feeling ko ayaw niya sa yo kasi alam niyang lolokohin mo lang siya!"
"Wag ka na ngang magsalita! Kapag naging kami hindi ka talaga imbitado sa kasal."
"Ako pa ba? Ako pa ba ang hindi maiinvite. Asa ka!"
Lakas talagang mang inis nito!! Tss.
"Ba't di mo ligawan ngayon?"
I cleverly smile. "Saka na. Kapag pinakasalan ko na."
Natawa siya ang pagak. "Baliw!"
*End of flashback*
*****
*Present
Mahigpit kong hawak ang kamay ni Milca habang mabilis na naglalakad papalayo kung nasaan sina Mom at Dad. Parang walang kabalak balak si Mom na paalisin sa paningin niya si Milca kahit saglit lang. Hindi tuloy kami makapag usap ng masinsinan. Kaya nga... Sapilitan ko ng nilayo si Milca.
"Henry, ano ba?!" Biglang huminto sa paghakbang si Milca kaya napahinto din ako.
Nilingon ko siya. "We need to talk!"
"Oo na!" Iritableng tinignan niya ako. "Hindi naman ako tatakas noh!"
Natigilan ako at saglit na napatitig sa kanya.
Napanguso naman siya, in a cute way. Tapos ay marahas na hinawi ang kamay ko kaya nabitiwan ko siya. Nakasimangot na sinipat niya yung braso niya.
"Ang sakit hah. Hindi ka marunong magdahan dahan?" Pailalim niya kong tinignan.
Bumundol ang kaba sa dibdib ko. Nagalit ko yata. "Ahm.... So-sorry."
"Hmf!" Saka siya umismid. "Atsaka~~bakit ngayon ka lang?!"
Bakit ngayon lang ako?
"Kanina pa kaya ako ginigisa ng Mommy mo. Hindi ko na alam kung anong idadahilan ko sa kanya. Andami dami niyang tinatanong." Nakasimangot na umiwas siya ng tingin.
"A-ano bang tinatanong niya sa yo?"
"Tinatanong niya kung kelan daw tayo~~" tumigil siya at biglang tumingin sa kin.
Napaatras ako ng konti.
"Alam ko na....." Nanliliit ang mga matang tinitigan niya ako. Isang beses siyang humakbang papalapit habang napaatras naman ako. "Plano mo na naman ito noh??!"
"Ano yun?!" Napalunok ako. "Hindi ko alam ang sinasabi mo ah!"
"Hindi? Hindi talaga?" Tumawa siya ng pagak. "Ikaw pa? Ikaw pa ba ang pagtitiwalaan ko? Eh, niloko mo nga ako."
"Niloko kita? Kelan?" Napatayo ako ng deretso at deretso din siyang tinitigan sa mga mata.
"Magmamaang maangan ka pa!!" Dinuro niya ko. "Evil head! Niloko mo ko!"
"I didn't!" Pagdidiin ko. Humakbang ako palapit pero hindi naman siya umiwas.
Ang sama ng tingin niya sa akin. Galit na galit talaga siya sa akin. Bakit?
"Nagsinungaling ka! Niloko mo ko! You~~you~~~" madiin niyang itinikom ang kanyang mga labi saka marahas na huminga ng malalim. "Alam mo na hindi ko anak si Thea."
Kita ko ang unti unting pamumula ng kanyang mukha. Kahit medyo madilim ang paligid, nasa malapit na light post naman kami kaya nakikita ko ang pabago bagong expression ng kanyang magandang mukha.
Sumasabay sa tunog nang humahampas na alon ng dagat ang pintig ng aking puso. Unti unting lumalakas at bumibilis ang pintig nito.
Natatakot ako..... Galit siya. Ayokong galit siya sa akin. Ayokong..... Mawala siya sa kin.
"Tapos.... Hindi ikaw ang tunay na Ama ni Thea! Alam mo lahat yun! Alam mo yon! Ginamit mo yun para mapapayag ako sa ... Sa gusto mo. You~~ you.....deceived me! Pinaniwala mo ko na tama ang ginawa ko na pakasalan ka. Na para ito kay Thea...para sa....para kay Thea...."
Mabigat akong napabuntung hininga. "Milca....."
"Hindi ko na alam." Mahinang wika niya. Nagbaba siya ng tingin at muling huminga ng malalim. "Hindi ko na alam kung ano na ang totoo. Bakit ba ko nagkakaganito? Bakit ako naniwala sa yo? Bakit ako pumayag sa gusto mo?"
She's...... Lost.
"Maybe...." Nag angat siya ng tingin. "Maybe we should think about this all over? Tama! Dapat gawin natin yun. Tutal, tapos na ang usapan natin, hindi ba? We should stop this."
"No." Napatiim bagang ako. "No. That won't happen."
"Bakit? Tapos na ang usapan natin, di ba? Dapat tumupad ka sa usapan."
"Ayoko Milca. Hindi!" Madiin kong sagot!
"Ang selfish mo." Umatras siya ng isang beses. "Bakit ganyan ka? Selfish ka."
"Mahal kita." Sapat na lakas kong wika.
Nakita ko ang pagguhit ng gulat sa kanyang mukha at mga mata.
"Pwede mong sabihin na mali ang ginawa ko. Okay, tatanggapin ko ang galit mo but i won't let you go! Selfish na kung selfish. Wala akong pake! Basta! Asawa na kita!"
Nanatili siyang nakatitig sa mukha ko ng ilang saglit hanggang sa makita ko ang pagpatak ng mga luha mula sa mga mata niya. She started to cry.
"You love me, hah?" Umiwas siya ng tingin at umiling iling. "Ano na namang panloloko yan? Sinasabi mo naman yan sa lahat naging babae mo eh!" Pagak siyang natawa. "Nakakainis ka!"
"Look...." Inabot ko ang kaliwa niyang kamay gamit ang kaliwa ko ring kamay. Nakapaibabaw ang kamay niya sa akin. "See this?"
Napatingin siya sa mga kamay namin habang patuloy sa pag iyak.
"Ito ang totoo sa lahat Milca. Our ring. Our marriage. This bound us to be one, in hand and in heart. ." Masuyo kong hinawakan ng malaya kong kamay ang kanyang baba at inangat ang kanyang tingin papunta sa akin. I looked at her eyes tenderly. "You are married to me. You are my wife. I married you because i want to be with you, always. Believe me. I swear with all my heart that you will be my first and last bride. You are my first-last vow."
Napahikbi siya ng malakas.
"Mahal kita kaya kita pinakasalan. Nag-alala lang ako na baka hindi mo ko matanggap kaya ko ginawa ang nangyari na. But i really love you. I never said that to anyone, sa yo pa lang. Sa'yo lang." I smiled. "Mahal ko din si Thea pero syempre ibang level naman yun sa level ng pagmamahal ko sa yo."
Sandaling namagitan sa min ang katahimikan. Basta.... Magkatitigan lang kami and her tears are still rolling down from her eyes. It hurts inside that i made her cry like this. Ayoko nang makita siya na ganitong umiiyak. Sobrang sakit.
Marahan kong pinahid ang luha niya. "Please, don't cry. You look so horrible."
Humikbi hikbi pa siya. She pouted saka umiwas ng tingin. "Kasi... Ikaw."
"Halika nga rito." I pulled her closer then hugged her. "Dapat ako ang magalit sa'yo kasi pinag alala niyo ko ng sobra. Pero bumaligtad dahil ikaw pa yung nanermon sa kin ah. 'Kaw talaga!"
"Inaano kita?" She mumbled.
"Binabaliw mo ko sa pagmamahal." Hinigpitan ko ang yakap sa kanya. "I won't ever let go of your hands, babe. I swear. I'll keep our vows."
Mahina siyang tumango habang yakap ko.
"I'm so inlove with you babe. I can wait forever just for you to love me too." I tenderly kissed her forehead.
She deeply sighed. "I'm inlove with you too." She whisper softly.
Gulat akong napatingin sa mukha niya. "What did you say?"
She looked at me and blushed hard. "Tss. Wala!"
"You just said something!" Namimilog ang mga mata ko habang nakatingin sa kanya. My hearts beating faster and faster. I heard her but..... Is it real?
"Narinig mo naman pala nagtatanong ka pa?" She tried to pull away from me but i did not let her.
"Say it again!"
"Asa ka!" Sabay irap. "Nasabi ko na kaya wala ng ulitan."
Natawa ako. "Babe ba't ganyan ka? Ang sungit mo na naman ah. Meron ka noh?"
"Shut up!" She blushed.
"Sige na. Iintindihin kita ngayon. Lagi naman eh. " I hugged her again at mas mahigpit. "Let's get married fast. Yung dream wedding mo."
"Dapat lang noh!" She hugged me back.
Waiting for a woman to love is always....worth it.
"And tutal narito na tayo...." I cupped her face gently. Muli kaming nagkatinginan. "Mag-honeymoon na tayo. Hah?!" Saka ako napangiti ng malapad.
"Ang bastos ng bunganga mo! Ayoko!" Marahas niyang hinawi ang kamay ko sabay talikod.
"Huy!! Babe?!" Sinundan ko kaagad siya.
*****
* End *
*****
Updated: December 15, 2016