20 Ağustos 2015.
Kalemi elime aldığımda, sayfalara yayılan mürekkep boğulduğum denizi anımsatıyordu.
Yazdıkça yeni dalgalar çizdim, yeni okyanuslar keşfettim, yeni limanlara sığındım.
Ben yazdım geçmişim kovaladı, ben yazdım geleceğim kollarını açıp bekledi, ben yazdım yeni insanlar doğdu.
Hiç görmediğim ama hep benimle olan. Her zaman varmışcasına, yanımdaymışcasına anne olan baba olan sevgili olan abi, abla olan yeni gençler doğdu.
Zihnim sadece onlara çalışırmış gibi kurdum, kurguladım, yazdım.
Mutlu oldum yazdım, acı çektim yazdım. Yazdıkça güçlendim. Güçlendikçe büyüdüm. Büyüdükçe hayallerimde büyüdü, isteklerimde.
20 Ağustos 2015'de kaleme döktüğüm kurgum, KARANLIĞIN İZLERİ kitap oluyor!
Bu yola tek başıma çıktım. Ben ilerledikçe bana katılan insanlar da oldu beni bu yolda bırakıp gidenler de. Kurgumu çalıp kendi kurgusuymuş gibi yazanlar da, beni ve kurgumu ailesi gibi görüp sevenler, vazgeçmeyenler de. Bunun için iyi veyahut kötü hiç fark etmez benimle olan herkese çok teşekkür ediyorum.
Bir hayal kurun ve başarana kadar bırakmayın. Hayat size çelme taktığında kendinizi yere atmak yerine ayakta durmaya çalışın.
Hayaller yaşamın tohumudur.
Ben bir tohum ektim; baktım, besledim, suladım, sevdim, büyüttüm ve büyüdüm.
Savaş ve Asel benim için sadece bir kitap karakteri değil, aynı zamanda ruhum.
Ne demiştik?
Çokc'A SEL oluyordu gözyaşlarımız, bir SAVAŞ uğruna.