Ξέρεις, δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Ηταν άλλοτε πιο περίεργα, άλλοτε πιο βαρετά και άλλοτε πιο βίαια. Σαν να κάναμε κύκλους μέσα σε α υ τ ό το σπίτι.
Κάποιες φορές ένιωθα ότι πνίγομαι. Το ξέρεις; Ακόμα κι αν το ξέρεις, αδιαφορείς. Δεν σε ένοιαξε ποτέ για έμενα, άλλωστε. Κι αν σε ένοιαξε ήταν πάντοτε υπό προϋποθέσεις.
Ποτέ δεν έδειξες να εκπλήσσεσαι με έμενα. Ποτέ δεν μου είπες 'μπράβο'. Ποτέ δεν παρατήρησες κάτι έτσι ώστε να με κάνεις να νιώσω περήφανη για τον εαυτό μου.
Να νιώσεις εσύ περήφανος για μένα, ούτε λόγος. Και όλα τα έκανα λάθος. Τα πάντα. Κι αν μου έδειχνες το σωστό, το έκανες λέγοντας μου ότι είμαι χαζή. Οτι κάνω όλο μαλακίες. Συνεχίζω να κάνω μαλακίες. Οξύμωρο, ε;
Γιατί; Με έπιανε το παράπονο. Και η μαμά μου έλεγε πάντα να μη δίνω σημασία. Σε αγριοκοίταζε και έλεγε ότι δεν τα εννοείς.
Και δεν με ένοιαζε από κάποια στιγμή και έπειτα. Τα νέα λόγια με άφηναν παντελώς αδιάφορη αλλά τα παλιά είχαν εισβάλλει ανεπανόρθωτα μέσα στο γαμημένο κεφάλι μου. Και όλη μου τη γαμημένη ζωή επαναλαμβάνονταν αυτές οι γαμημένες λέξεις. Τις εμπέδωσα, όμως. Ετσι το ήθελες. Κι εγώ ακόμα ταλαιπωρούμαι εξαιτίας σου, μαλάκα. Ακούω τη φωνή σου δίχως να το επιδιώκω και αδυνατώ να τη διώξω από το κεφάλι μου.
Δεν έπρεπε να κάνεις π ο τ έ παιδιά, ξέρεις. Κάποιοι σαν εσένα φταίνε για άτομα σαν έμενα.
Η πόρτα της ντουλάπας που είχες σπάσει πριν μερικά χρόνια, στη σοφίτα, είναι ακόμα σπασμένη. Κάθε φορά που την ανοίγω βλέπω τα κομμάτια του θρυμματισμένου ξύλου αλλά ποτέ δεν μπαίνω στον κόπο να τα μαζέψω.
Γουστάρω πολύ που παίρνω τα λεφτά σου. Επωφελούμαι από εσένα δίχως να βλέπω την ηλίθια φάτσα σου. Το λατρεύω το γεγονός αυτό. Χωρίς να ακούω την ανατριχιαστική φωνή σου. Και κυρίως, χωρίς να ανέχομαι να με αγγίζεις. Να μου ανασηκώνεις το πρόσωπο έτσι ώστε να δω το μόνιμα οργισμένο βλέμμα σου.
Το ξέρεις ότι διέπραττες κακοποίηση; Τότε δεν το ήξερα. Οχι με λόγια, τουλάχιστον. Δεν είχες κανένα δικαίωμα και νόμιζες ότι τα είχες όλα. Νόμιζες ότι εμείς θα μέναμε για πάντα με βουλωμένο το στόμα. Εκανες μεγάλο λάθος, μαλάκα.
Και εγώ δικαιώθηκα. Για κάθε γαμημένη φορά που χτυπούσες με δύναμη τις πόρτες, για κάθε φορά που φώναζες σε έμενα, στην μαμά και στην Μάργκο. Εξαιτίας σου έφυγε, μαλάκα. Εξαιτίας σου έγιναν όλα. Εξαιτίας σου τρέχαμε στα νοσοκομεία δύο μήνες. Κι εσύ ερχόσουν μία φορά τη βδομάδα, τύφλα στο μεθύσι. Η μαμά δεν έφευγε ποτέ, παρά μόνο για να κάνει μπάνιο και να πάει να αλλάξει ρούχα. Κάθε φορά που μπαίνω σε νοσοκομείο, κάθε φορά που μυρίζω τη μυρωδιά της αποστείρωσης μου έρχεται να ξεράσω. Και για όλα φταις εσύ.
Ζήσε με τις ενοχές. Η Μάργκο πέθανε εξαιτίας σου. Ναι, ΠΕΘΑΝΕ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ. Ετρεξε στον δρόμο εξαιτίας σου. Γιατί ήθελε να ξεφύγει από εσένα. Ολοι μας αυτό θέλαμε.
Ζηλεύω την Μάργκο. Οσο άσχημο κι αν ακούγεται. Θα ήθελα να ήμουν εγώ στη θέση της. Να είχα τρέξει εγώ. Να είχε χτυπήσει έμενα το αυτοκίνητο. Να είχα πεθάνει εγώ. Δεν ξέρεις πόσο θα το ήθελα. Η Μάργκο, άλλωστε, ήταν πιο δυνατή από έμενα. Η Μάργκο ήθελε να ζήσει. Εγώ όχι.
Η Μάργκο είναι νεκρή ενώ εγώ είμαι ζωντανή (!) και θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο. Η Μάργκο θα ήταν χρήσιμη.
Ο θάνατος της Μάργκο ήταν ατύχημα. Ο δικός μου ίσως να μην είναι.
Δε θα έπρεπε ποτέ να αποκτήσεις την ιδιότητα του πατέρα. Το συνειδητοποίησα την πρώτη φορά που άπλωσες χέρι πάνω μου. Από το πρώτο χαστούκι.
Δε θα έπρεπε ποτέ να διατηρήσεις την ιδιότητα του πατέρα. Και χαίρομαι όσο τίποτα άλλο που την έχασες. Γιατί σε σιχαίνομαι. Και εκτιμώ απείρως τη μαμά, που σε πέταξε έξω από το γαμημένο σπίτι.
Τα τσιγάρα που αγοράζω είναι από τα λεφτά σου. Κάθε φορά που καπνίζω ένα τσιγάρο σκέφτομαι ότι τα πληρώνω με τα λεφτά που είσαι υποχρεωμένος να στέλνεις και χαμογελάω.
Ενημερωτικά, νομίζω οτι σιγά σιγά καταφέρνω να ξεπεράσω το θάνατο της Μάργκο. Οσο γίνεται, πάντα. Πλέον δε βλέπω εφιάλτες τόσο συχνά. Δεν τη βλέπω συνεχώς στον ύπνο μου. Με τα μακριά, βαμμένα κατάμαυρα μαλλιά της να έρχεται προς το μέρος μου και να μου χαμογελά ειρωνικά. 'Γιατί είσαι ακόμα εκεί, Τζο;' Μακάρι να 'ξερα! Είναι κι αυτό πρόοδος. Εσύ σίγουρα θα πίστευες ότι δε θα τα κατάφερνα. Τα κατάφερα σχεδόν.
Για όλα φταις εσύ.
Σήμερα θα ήταν είκοσι.
Τρία χρόνια.
Πάνε τ ρ ί α χ ρ ό ν ι α.
Εσύ φταις.
Καταφέρνεις να με ταράξεις ακόμα κι όταν απέχεις χιλιόμετρα από εμάς.
Το κατάφερες ξανά.