Με κοίταξε κατάματα και αμέσως είδα τα ματια του να γυαλιζουν. Ηταν τόσο όμορφος..ηταν ακριβως όπως τον ονειρευόμουν.
Πλέον καθομασταν στον καναπέ. Εκείνος άβολα σαν να καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα, και εγώ σταυροπόδι δίπλα του.
"Λοιπον θα μου πεις;" τον σκουντηξα.
"Εε..ναι συγνώμη ξεχάστηκα." απολογήθηκε.
Αα καλά τα πάμε..
"Λοιπόν, η συμφωνία είναι..ενα βράδυ. Μια φορά. Εγώ και εσύ. Στο κρεβάτι." είπε.
Είναι σοβαρός; μονο για αυτό με ήθελε δηλαδή; όλο αυτό για να με ρίξει στο κρεβάτι;
Σηκώθηκα όρθια και του φώναξα.
"Δεν νιώθεις τίποτα για μένα; μονο να με ρίξεις στο κρεβάτι θέλεις; τι τρέχει με εσένα πια;"
Τα ματια του έδειξαν κατανόηση και ηρεμία, κάτι το οποίο αυτή την στιγμή είχα ξεχάσει τι σημαίνει.
"Αννα..δεν είμαι αυτός που ονειρεύεσαι, δεν είμαι το καλό παιδι, δεν είμαι το παιδί που κανει σχέσεις και αγαπάει. Ξέχασα να αγαπάω Αννα, ξέχασα τι σημαίνει συντροφιά και αγάπη. Περναω μόνο καλά. Αυτό με συντροφεύει τα βραδια." είπε και τα λογια του με κάρφωναν ενα ενα στην καρδιά μου.
Σταματησα την νευρικότητα μου και καθησα στον καναπέ. Αναλογιστηκα όλο τον πόνο που κουβαλάει χωρίς να ξέρω πως και τι. Απλα το ένιωθα. Πονουσε. Οχι σωματικά.
"Γιατί; πως; θα σε καταλάβω πεσμου. Σε πλήγωσε κάποια;" είπα παρηγορητικά.
Κούνησε το κεφάλι του σαν να προσπαθουσε να ξεχάσει.
"Αστοο..μια πονεμένη ιστορία. Απλα δεν ζητάω τίποτα απο εσένα. Μόνο ενα βράδυ..θα με κανει να νιώσω καλυτερα και άλλωστε και εσύ το θέλεις. Και μετα; μετα θα σε αφήσω. Θα εξαφανιστω απο την ζωή σου. Μέλλον δεν έχουμε, ουτε απο την μεριά σου, ουτε απο την δική μου. Μονο ενα βράδυ και ύστερα όλα θα επανέλθουν στην πραγματικότητα" το έλεγε τόσο απλα σαν να το έκανε κάθε μέρα. Δεν αμφιβάλλω για αυτό βέβαια..
"Δεν ξέρω.." είπα και έσκυψα κάτω το κεφάλι.
Απο την μια το ήθελα..αλλά..βασικά αυτό θα γίνει. Ενα βράδυ και υστερα θα συνεχίσω με τον Δημήτρη την κανονική μου ζωή.
Πήδηξα πανω του και δέχτηκα την συμφωνία του.
"Ενα βράδυ" ψιθυρισα και τον φιλησα απαλά στα χείλη.
Με πήρε αγκαλιά και με πήγε στο κρεβάτι. Αρχισε να βγάζει το παντελόνι του και κατέληξε μονο με την μπλούζα και το μποξερακι του.
Η στύση του ηταν ηδη φανερή. Με έριξε μαλακά στο κρεβάτι και άρχισε να με φιλάει.. Κατέβηκε στο λαιμό μου και αφού μου άφησε δυο ρουφιξιες κατηφορησε και αλλο..έφτασε στην μπλούζα μου και μου την έβγαλε σιγά σιγά. Εβγαλε το μαυρο σουτιεν μου και πιπιλησε αργά την ρωγα μου. Υστέρα κατευθύνθηκε προς την κοιλια μου. Το ενα χερι του έπαιζε με το στήθος μου και το άλλο με χαϊδευε πάνω απο το εσώρουχο μου. Αφήσε το στήθος μου και χάιδεψε απαλά το ποδι μου..απο πάνω μέχρι κάτω.
"Αχ Αννα, εχεις πολύ ομορφο σωμα" είπε και με φίλησε πάνω απο το εσώρουχο.
"Βγαλτο μου" είπα δαγκώνοντας το κάτω χείλος.
Με κοίταξε απότομα.
"Πολύ ανυπομονη μας βγήκες" είπε παιχνιδιάρικα.."όπως θες, έτσι και αλλιώς ουτε εγω μπορώ να περιμένω" συμπλήρωσε.
Μου τράβηξε αποτομα το μαυρο ασορτι εσώρουχο μου και εχωσε βίαια 2 δάχτυλα μέσα μου.
Εβγαλα ενα βογκητο και εκείνος μου έκλεισε το στόμα με το χερι του κοιτώντας με κατάματα.
Εβγαλε τα δάχτυλα και μπήκε μέσα μου.
Ναι! Επιτέλους!
Μπήκε γρήγορα και μπορουσα να αισθανθώ ποσο ερεθισμενος ηταν..ηταν τόσο μεγαλος και σκληρός. Δεν τον ήθελα μονο για ενα βράδυ γαμωτο..
Αρχισε να επιταχύνει..όλο και πιο γρήγορα.
"Αχ Αννα.." είπε και τελειωσε λέγοντας το όνομα μου.
"Γιώργο..." την ίδια στιγμή είχα τελειώσει και εγω.
Ο συγχρονισμός μας ηταν τέλειος.
Βγήκε απο μέσα μου και ξάπλωσε στην μεριά μου.
"Ωπ συγνώμη αυτήν είναι η δική σου μεριά." είπε και ήρθε απο την αλλη.
Μα τι; πως το ήξερε;
"Το γνωριζες;" τον κοίταξα επίμονα γεμάτη ερωτηματικά
"Ξέρεις λένε.." είπε και άρπαξε ενα τσιγάρο απο την τσάντα του, αφού το άναψε ρουφιξε μια τζουρα και συνέχισε.."λένε λοιπόν οτι αν εχεις πολύ έλξη με κάποιον μπορείς να καταλάβεις πολλά πράγματα για αυτον..το σωμα του σου μιλάει και ίσως η έλξη αναμεσα μας να είναι τόσο μεγάλη που να μπορώ να διαβάζω και το μυαλό σου" γέλασε αχνά και ξανά έκανε μια τζουρα.
Κάπνιζε; δεν το ήξερα..
"Π.χ..εσύ δεν ηξερες οτι καπνιζα." είπε και μου χαμογέλασε.
Καλά επίτηδες το κανει;
"Επίτηδες το κανεις;" γελασα.
"Ποιο;" είπε και φύσηξε πανω μου τον καπνό.
Ανοιξα τα ματια μου και εξω είχε ξημερώσει..θα έπρεπε να με πήρε ο υπνος για τα καλά. Κοίταξα δίπλα μου και όπως το είχα φανταστεί..δεν ηταν. Είχε φύγει. Χωρίς να με αποχαιρετήσει. Σηκώθηκα και τον είδα στην κουζίνα μου..ήμουν τόσο χαρούμενη που δεν έφυγε που μου ερχόταν να πηδηξω πανω του. Αντί για αυτό απλα του είπα μια γλυκιά καλημέρα.
"Καλημέρα μικρή" μου χαμογέλασε.
Το τραπέζι ηταν γεμάτο με φαγητά. Μου έφτιαξε πρωινό. Τελικά δεν ηταν τόσο σκληρός όσο μου περιέγραψε.
"Για μένα;" χαμογέλασα δείχνοντας το τραπέζι.
"Και να ήθελα, δεν μπορούσα να τα φάω όλα, οποτε ναι" γέλασε και το ίδιο εκανα και εγώ.
Αφού ήπιε τον καφέ του και εγώ έφαγα σιωπηλά.. Επρεπε να φύγει.
"Λοιπόν. Πρεπει να φύγω." είπε ξερά.
"Ηταν μια υπεροχή βραδιά, είσαι υπεροχή κοπελα Άννα, να προσέχεις!" και έφυγε. Εξαφανίστηκε και εγώ έμεινα στην πόρτα μέχρι να τον ακούσω να φεύγει.
Δεν πρόλαβα να τον αγκαλιασω.
Είχα βουρκωσει.
"Ω Άννα." είπε και πετάχτηκε στην αγκαλια μου.
Δεν είχε φύγει.
Τον αγκαλιασα τόσο σφιχτά. Η μυρωδιά του ηταν τόσο εθιστικη.
Καθώς με άφηνε απο την αγκαλιά μου, μου ψιθύρισε.."αα και Αννα, σε καμια κοπελα, ποτε δεν εχω κανει πρωινό." και εξαφανίστηκε.
Οριστικά.
Και έπεσα στο πάτωμα και ως συντροφιά είχα μονο τα δάκρυα μου.