CHAPTER NINE
LARA
Hindi ako nakatulog nang maayos matapos ang pangyayaring 'yon. That was too close. Nahuli niya akong nagsusuka at paniguradong napansin niya ang mga kinain ko.
Kapag nalaman niya paniguradong wala na akong lusot. Bakit ba kasi sumaktong nandito na ako nung pumunta siya dito?
Medyo masama man ang pakiramdam ko ay nag-decide ako na bumababa. Nagugutom na kasi ako. Nakakahiya naman kung magpapahatid pa ako ng pagkain sa kwarto.
Babalik sana ulit ako sa kwarto nang maabutan ko si Enrique na kumakain ng breakfast. Pero nakita niya na ako at isa pa kailangan kong kumain--baka tuluyan na akong magcollapse sa gutom.
Napansin siya ang pagdating ko, kaya inangat niya ang paningin niya mula sa kinakain niya. "Are you okay?" nag-aalalang tanong niya habang papalapit ako sa table. "You look pale." Umakto pa siyang tatayo para lumapit sa akin.
"I—'m fine..." nahihirapang sagot ko, iwinagayway ko pa ang kamay ko sa ere. Nakahawak na ako sa upuan nung parang nagdilim ang paningin ko. Nakaramdam ako ng unti-unting pagbigat ng talukap ng mga mata ko.
"Lara!"
"Hija!"
-----
ENRIQUE
Mabuti nalang at maagap kong nasalo si Lara kanina. Sa sobrang aligaga ko ay nasigawan ko pa si Manang para kumuha ng susi. Nang makabalik siya ay mabilis kaming tumakbo sa pinakamalapit na ospital.
Nang makarating kami sa ospital ay pinasok agad siya sa emergency room. Naiwan kami ni Manang sa labas. "Hijo, tawagan mo si Lorenzo." Hindi mapakaling paki-usap ni Manang Lilia.
Lumabas ako sandali para tawagan si Tito.
-----
Halos isang oras lang ay nakarating na ng ospital si Tito. Kasalukuyang inililipat sa private room si Lara, kaya medyo nawala na ang kaba ko. Pero hindi pa siya nagigising.
"What happened to him Ricky? Is she alright?" hinihingal pang tanong ni Tito, nagmadali ata siyang makarating dito.
Kinuwento ko sa kanya ang nangyari kay Lara kanina. Mabuti't wala pa daw sila sa Manila nung tumawag ako, kaya nakabalik agad sila ng driver.
Maya-maya lang ay pinapasok na kami ng nurse sa loob ng private room. Lara was in a peaceful sleep. At hindi ko maalis ang tingin ko sa kanya, she's like an angel.
"Are you the family?" napatingin kaming lahat sa pumasok na doktor.
"I'm her father."
"Good Morning I am doctor De Leon." Pakilala niya nakipagkamay kay Tito.
"Are you her husband?" natigilan ako sa tanong na 'yon sa 'kin ng doktor.
"A—no!" mabilis na sagot ko, nang mahimasmasan ako.
"I'm sorry." Parang napahiyang dispensa niya, na bumaling na kay Tito.
"Nagpapahinga lang siya as of now, I think nagbabawi lang siya ng tulog. But can I talk to with you Mister..."
"Ng. Lorenzo Ng." sagot ni Tito.
"Okay Mister Ng, would you like us to talk privately or..." she trailed off, and look at me and Manang.
Naramdaman ko naman ang ibig sabihin n'un kaya umakma na akong lalabas but Tito stopped me by waving at me. Parang ama na ang turing ko sa kanya, matagal na rin kaming magkakila. Since my father died when I was 20, ako ang naiwan sa mga trabaho niya. Nung nakilala ko si Tito ay naging adviser ko siya, and I owe him the things I have now in business industry.
"Masyado bang seryoso ito Doc?" tanong ni Tito sa doktor.
"Hindi naman, she just need enough time to rest." She replied while checking her clipboard. "Medyo sensitibo kasi ang pagbubuntis niya ka—"
"What are you talking about?" umalingawngaw ang boses na iyon ni Tito sa buong kwarto, sanhi, para matigilan ang doktor. Mabuti nga't hindi nagising si Lara.
Ako naman ay parang nanigas sa kinatatayuan pagkarinig ko sa sinabi ng doktor. She is pregnant, tama ang hinala ko, Pero ang tanong sino ang ama?
"Susmaryosep!" gulat din na reaksyon ni Manang na napatakip ng bibig.
"I'm sorry, hindi ko akalain na hindi nin'yo alam ang sitwasyon niya, it should be confidential. Pero concern lang talaga ako sa kalagayan ng pasyente." Paumanhin ng doktor.
"She's pregnant?" di pa rin makapaniwalang tanong ni Tito, pero nadadama ko na ang tensyon alam kong anumang oras ay sasabog na si Tito.
"Yes it's almost seven weeks, and on the first trimester, medyo sensitibo ito kaya kailangan ng ibayong pag-iingat at alaga. 'Yon nalang muna ngayon, let's wait the patient to wake up first. Then I'll be back." Ngumiti ang doktor at lumabas na.
"Thank you Doc." Ako nalang ang sumagot, inalalayan ko nalang muna si Tito at Manang na maupo.
-----
LARA
I opened my eyes but shut it off again, nasilaw kasi ako sa liwanag. Dahan-dahan akong nagmulat ulit and look around. Sa itsura palang alam ko na kung nasaan ako. And I know right now, that everyone already know my situation.
Hanggang sa napadako ang tingin ko sa lalaking naka-upo sa sofa sa isang sulok. Napatingin din siya sa akin kaya mabilis akong nag-iwas ng tingin.
"Do you need something?" nag-aalalang tanong nito na tumayo at lumapit sa kama. Umiling lang ako bilang sagot at pilit na iniiwas ang mga mata sa kanya, natatakot akong tumingin sa mga mata niya. Nagi-guilty ako because for sure alam niya na rin ang sitwasyon ko.
I'll just call the Doctor." He said and start walking towards the door.
Maya-maya nga ay pumasok ang isang babaeng doctor na kung hindi ako nagkakamali ay nasa mid 30's. At her back is my Dad na parang umuusok na ang ilong at tenga, because of the frown in his face. Enrique is next to him.
"I am Doctor De Leon, how are you dear?" Maamong tanong ng doktor na nakangiti sa akin.
I'm fine, me-dyo nahihilo lang ako ng kaunti." Sagot ko na hinimas pa ang noo.
"How often do you experience dizziness?" tanong niya uli, while checking my BP.
"Usually at morning, pagkagising ko, pero nawawala naman agad. I am afraid, this was my second time to faint."
"I see, the main reason of this was stress. Don't stress yourself too much, hindi 'yan makakabuti sa sitwasyon mo." She said while writing something on her clipboard. "You also need to eat properly, eat on time." Bilin niya pa.
"How about cravings? Is it normal? Then there were time when I don't feel like eating." I asked not minding the people who are listening to our conversation.
"It's normal. Pero kailangan mong piliting kumain" She said smiling.
"Doc, can you give her vitamins..." napabaling kaming lahat sa nagsalita, na agad namang napahinto nang mapansing nasa kanya lahat ng atensyon namin. "You know for the baby..." mahinang bulong niya. At hindi nakaligtas sa paningin ko ang katanungan sa mga mata niya. Kaya umiwas ako at tumingin muli sa doctor.
"Ah yeah, are you taking any?" she asked.
"Yes, my OB in Manila gave me." I answered, still avoiding my father's and Enrique's gaze.
"Okay, you just continue taking those. And you can also go home today." she informed, na nagpaalam na. But before she go out ay nagbilin siya. "Misters don't stress her too much. Okay?" pero walang kumibo sa dalawa hanggang tuluyan nang umalis and doktor.
Marahil nadama niya ang tensyon.
Pagkalabas na pagkalabas ng doktor ay umalingawngaw ang galit na sigaw ni Lorenzo Ng.
"LARA CASSANDRA! So that's the reason why you go home!" He said while his hands were on his temple.
"What's the meaning of this Lara Cassandra?! After mong umalis for five years, dahil sa lintik na modeling na 'yan bigla kang babalik tapos malalaman kong ganito!" bakas na bakas ang galit sa boses at sa mukha niya. Hindi ako makapagsalita, dahil oras na ungkatin niya ang sitwasyon ko ay paniguradong magkakaalaman na.
"Sumagot ka!" sigaw niya na naman, bumaling ako kay Enrique, he is seriously looking at me. Bumaling naman si Dad sa kanya and nod, tumango siya and he eventually head to the door, pero hindi nakaligtas sa paningin ko ang mainit niyang titig that sends goosebumps to me.
"Now explain, LARA CASSANDRA NG!" gigil na sigaw nito, pagkasarang-pagkasara ng pinto.
"Wala akong dapat na ipaliwanag sa 'yo." Kalmadong sagot ko. I shouldn't be stressing myself.
"You are a disgrace to my name." he said exasperated na nagpa-init ng dugo ko. "Nung naglayas ka, pinabayaan kita diyan sa modeling-modeling na 'yan. And now what?" napapikit ako ng mariin dahil sa sinabi niya, pilit kong kinakalma ang sarili ko.
"And now, bumalik ka sa poder ko at malalaman kong buntis ka! Sino ang ama n'yan?" patuloy niya na hindi mapakali sa kinatatayuan. Kulang na nga lang ay yugyugin niya ako sa balikat sa sobrang galit niya. Typical reaction of a father.
Hindi na ako nakapagpigil pa at sumagot na ako. "You know what? 'Yan lang naman ang mahalaga sa 'yo e. Your damn name, your damn business, your damn pride and your damn money! Wala ka namang pakialam sa pamilya mo e!" sumbat ko sa kanya.
"Where were you nung mga panahong kailangan ka namin ni Mommy? Nasaan ka n'un Dad?" asked him avoiding to break my voice.
"Sa tingin mo Dad, kung ginampanan mo 'yong responsibilidad mo sa amin ng maayos and took care of Mommy, lalayas ako at susuwayin kita?" bigla siyang nanahimik dahil sa mga binato ko sa kanya. "Yes, to be a model was part of my dream, and to help you in your business was part of my plans too. But because of your selfishness at pagiging workaholic mo na wala sa lugar, mas pinili ko nalang na umalis ng bahay at mamuhay mag-isa. Dahil gusto kong patunayan sa 'yo that I can have my own name without using your power." Tuloy-tuloy na pahayag ko revealing my hatred to him that caused him to fall into a deep silence.
"Pero Dad, paano naman papatunayan sa 'yo na kaya kong mamuhay mag-isa at bumuo ng sariling pangalan, kung pinapapakialaman mo pa rin ako? Ilang kontrata ba ang hinarang mo para lang 'di ako magtagumpay?" I asked him, halata ang gulat sa mukha niya. Marahil, hindi niya akalain na alam kong siya ang may kagagawan n'un.
"Then last month, akala ko tumigil ka na, na nagsawa ka na. That I am supposed to have that big break in my career, pero ano? You meddled again, na naging dahilan kung bakit kailangan kong umuwi sa bahay mo na ganito ang sitwasyon. Masaya ka na ba that I lost my career? Malamang nga ay tumatawa ka pa, nung malaman mong umuwi ako sa bahay mo." Hindi na talaga siya nakakibo sa mga sinabi ko.
"Yes Dad I am pregnant, if you were looking for the father, wala akong ihaharap sayo. Kasi tanga ako, nagpabuntis ako sa taong hindi ko kilala, because of depression. Dahil sa pagmamanipula mo sa buhay ko, I get drunk at parang kaladkaring babae na nagising sa tabi ng estrangherong lalaki." Nanlaki ang mata niya sa sinalaysay ko.
"Don't worry, just let me rest, aalis na rin ako sa pamamahay mo. Because I don't want to be a disgrace to your precious name." I said controlling my sobs, pero nakawala pa rin iyon. Kaya agad akong tumalikod to wipe my tears na mabilis na dumaloy sa pisngi ko.
Bahala na kung ano ang mangyari sa akin.
Narinig ko ang pagbukas at pabagsak ng pinto.
-----
Thanks for reading and waiting..
Sa mga bagong reader's salamat, I'm so happy na dumadami na kayo.. Wag kayong mahihiyang magcomment, critisms are welcome, since bago lang ako, I know maraming error especially the grammar....
Feel free to post your comments/review, di naman ako nangangain eh. Vote din kayo if you like the chapter!
You can request for dedications for the previous chapters or sa mga susunod pa, send lang kayo sa MB ko, PM me or kahit dito nalang sa comment box, mababasa ko naman un eh..
OK MAHABA NA ANG A.N. KO!
SUPER-DUPER THANKS FABULOUS READERS!
-LEYN-