24 ธันวาคม
หลังจากแยกย้ายกันไปตามแผน พวกเขาออกเป็นสองกลุ่ม คือยุนกิและแทฮยองคอยสังเกตการณ์ที่เมืองแล้วค่อยตามมา กับ กลุ่มของพวกเขาที่มีซอกจิน นัมจุน โฮซอกและจองกุก ซึ่งจะอาศัยทางลัดที่นัมจุนว่าไม่มีพวกทหารหรือใครเฝ้าทั้งนั้น เดินรวมกลุ่มไปยังบริเวณสุสานของที่นี่ ข้างหลังสุสานเป็นป่าสนหนาทึบ มีหิมะหนารวมถึงไอเย็นแผ่ซ่านออกมา แน่นอนว่าพวกเขาลังเลอยู่พักใหญ่ ทางข้างหน้าดูน่ากลัว แถมยังหนาวอีก
เมื่อเห็นว่าไม่มีพี่ๆคนไหนเดินนำ ทำให้น้องเล็กอย่างจองกุกตัดสินใจก้าวอย่างมั่นคง แต่ก็ยังแอบสั่น เดินนำไปเข้าป่า ใจจริงจองกุกกลัวมากเลยต่างหาก ตั้งแต่ต้องออกจากลาแปงทาวน์มาแล้ว เขายอมรับเลยว่าไม่เคยมาไกลบ้านขนาดนี้มาก่อน
พี่ๆทั้งสามที่เห็นน้องเดินนำรีบวิ่งตามทันที โดยเฉพาะซอกจิน ก็นะ เขาทั้งรักและเอ็นดูจองกุกอย่างกับลูกในไส้ ในขณะที่โฮซอกกับนัมจุนเดินห่างกันคนละโยชน์ ไม่ใช่ว่าเขาทั้งสองอยากร่วมทางกันมากหรอกนะ แต่ก็เอาเถอะ ดันลงเรือลำเดียวกันมาแล้วจะให้ถอยตอนนี้ก็สายไป
เบื้องหน้าเป็นป่าสนหนาทึบ ลมหนาวพัดผ่านมาดื้อๆ ทำให้โฮซอกสะดุดกึก เขากลัว คิดในใจว่าจองกุกกับจินบ้าไปแล้วแหงๆ เดินดุ่มๆเข้าไปง่ายซะงั้น ไม่มีลังเลสักนิด
นัมจุนที่เดินตามหลังโฮซอกก็หยุดตาม เมื่อตัวเขาชนกับคนผมส้มข้างหน้าอย่างจัง! อะไรของมันวะ? จะหยุดหาอะไรเนี่ย? ใช้มือหนาดันให้มันเดินเข้าไป ทว่าไอ้โฮปแม่งขัดขืน ยืนนิ่งตัวแข็งเฉย หันขวับมาจะด่าเขาแหง
"ผ..ผลักทำช..เชี่ยไร"
"มึงอ่ะแหละ! หยุดทำห่าไร จินกับน้องไปไหนแล้วเนี่ย เร็วๆหน่อยดิวะ ไม่ได้มาปิคนิคนะเว้ย!"
"ไอ้จู๊น..."
ไม่ว่าเปล่า มันทำหน้าออดอ้อน แถมยังเรียกชื่อสมัยเด็กอีกต่างหาก จู๊น จินนี่ โฮบี้ แกงค์เด็กน้อยๆน่ารักทั้งสามคนในอดีตก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขาดื้อๆ
"อะไร..."
"กูกลัวตายว่ะ...อึก...ถึงจะปากเก่งก็เหอะ มึงก็รู้จักกูดีนี่" คนผมส้มเม้มปาก ยืนนิ่งไม่ไหวติง หันมาคุยกับนัมจุน
"เพราะรู้จักดีไง..." นัมจุนลอบถอนหายใจ เขารู้ว่าโฮซอกขี้กลัวอย่างกับอะไร นิดหน่อยมันก็กลัว "กูถึงได้เดินข้างหลังเนี่ย ทีนี้มึงก็เดินไปได้เลย ไม่เป็นไรหรอก กูอยู่ทั้งคน"
หลังจากนัมจุนพูดจบ โฮซอกก็พยักหน้าเบาๆ ทำใจกล้า กอดอกเกินเข้าผ่านกิ่งสนทันที ทันทีที่ก้าวเข้ามา เขาเจอจินกับจองกุกยืนพูดคุยกันรออยู่ เจ้ากระต่ายน้อยรีบโบกมือให้กำลังใจพี่ชายผมส้ม พูดเจื้อยแจ้วเสียงใส เขารู้ดีว่าน้องหวาดกลัวเพียงใด แต่ก็ยังมีความห่วงใย คอยปลอบใจพี่เสมอ
บรรยากาศในนี้หนาวเหน็บกว่าข้างนอกอีกหลายเท่าตัว หิมะสีขาวสะอาดหนารอบทิศปกคลุมไปทั่ว ไม่นับที่กำลังค่อยๆตกลงมาจากฟ้าอีก คิดได้ดังนั้นพวกเขาจึงไม่หยุดพัก รีบเร่งฝีเท้าขึ้นอีก เดินผ่านก้อนหิมะหนาไปเรื่อยๆ สอดส่องมองหาที่พักในคืนนี้ไปพลาง ถึงแม้ว่าขาทั้งสองจะต้องรีบก็ตาม พวกเขาจำเป็นต้องเดินให้ไวและเร็วที่สุด อีกทั้งยังต้องหาที่พักก่อนพระอาทิตย์ตกดินเสียด้วย
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ พวกเขาทั้งหนาวและเหนื่อยล้า พระอาทิตย์ทำท่าจะตกดินเสียแล้ว เมื่อเห็นดังนั้น พี่ใหญ่อย่างซอกจินจึงวางสัมภาระทุกอย่างแถวบริเวณต้นสนใหญ่ต้นหนึ่ง ค่อยๆแบ่งหน้าที่กัน ให้นัมจุนกับโฮซอกไปหาฟืนมาก่อไฟ ส่วนเขากับจองกุกจะตั้งแคมป์กันบริเวณนี้
ซอกจินค่อยๆจับผ้าใบขึงให้ตึง จากนั้นน้องเล็กก็เอาเหล็กมาปักผ้าไว้ให้อยู่กับที่ ทั้งสองคนช่วยกันเตรียมหยิบขนมปังกับเนย แล้วก็น้ำดื่มออกมาจัดแจงรอ อีกฟากหนึ่ง นัมจุนกับโฮซอกเดินหากิ่งไม้ไปทั่ว ได้ไม้แห้งมาพอสมควร เนื่องจากความหนาว ส่งผลให้อากาศมีความแห้ง เมื่อเห็นว่ามันเริ่มจะมืด คนผมส้มรีบดึงชายเสื้อเพื่อนให้รีบกลับไปยังที่เดิมก่อนจะหลงป่า
พอทั้งสองคนกลับมา โฮซอกขอตัวไปเดินเล่น พวกเขาที่เหลือจึงเริ่มต้นวางไม้แห้งสุมๆเป็นกองไว้ตรงกลาง นัมจุนอาสาจุดไฟกับก้อนหินทันที ใช้เวลาสักพักใหญ่ แต่ทว่าไฟก็ไม่มีทีท่าจะติด จินกับจองกุกก็คอยช่วยลุ้นอยู่ข้างๆ ทำเอาโฮซอกที่เพิ่งกลับมาสงสัย เดินตรงไปถามเพื่อนในทันใด
"มึง"
"อะไร?"
"ทำอะไรอยู่วะจู๊น?"
"ไม่เห็นเหรอว่าพวกกูกำลังพยายามก่อกองไฟ" นัมจุนว่า สภาพเขาตอนนี้เริ่มมีเหงื่อซึมจากไรผมออกมา ท่าทางจะเหนื่อยไม่ใช่น้อย หลังจากลองใช้หินไม่ได้ผล จึงพยายามปั่นไม้แทน
"อะไรนะ...มึงบ้าป่ะเนี่ย กูมีไฟแช็ค!! ทำไมไม่ขอวะ" โฮซอกขมวดคิ้ว มองหน้าทุกคนแล้วถอนหายใจ พร้อมกับยื่นไฟแช็คสีเงินให้ "อ่ะ...เนี่ย"
".........."
".........."
".........."
"อะไรเล่า! รีบๆจุดเหอะ หน๊าวหนาว" เขาเริ่มโวยวายเมื่อเห็นว่าทุกคนประหลาดใจ จากนั้นก็ทำสีหน้าเหมือนกับอยากจะด่าเขา ประมาณว่า ทำไมมึงไม่บอกก่อนวะ? อะไรเทือกนี้
"พี่โฮซอกหนาวเหรอฮะ?" พูดจบน้องเล็กก็ถอดเสื้อโค้ทหนา ยื่นมาคลุมตัวพี่ชายไว้
"เห้ยๆๆ ไม่ต้องหรอกกู๊กน้อย เราอ่ะเป็นน้องเล็กนะ! ขอแค่ได้กองไฟอุ่นๆนะ พี่ก็หายหนาวแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ!" ไม่ว่าเปล่าน้องเล็กแปลงร่างกลับเป็นกระต่ายปุกปุยสีขาว กระโดดหยงๆวนไปรอบๆตัวพี่ชายทั้งสาม ก่อนจะกระโดดขึ้นตักซอกจิน มุดตัวน้อยๆเข้ากระเป๋าโค้ทสีชมพูของพี่ชายคนโต "นี่ไงฮะ แค่นี้ผมก็ไม่หนาวแล้ว"
"อ..อื้อ ขอบใจนะ" เขากระชับเสื้อโค้ทให้แน่นยิ่งขึ้น แอบประหลาดใจเล็กๆ เขาคิดมาตลอดว่าจองกุกเป็นแค่เด็กน้อยที่ต้องมีคนคอยโอ๋ ดูตอนนี้สิ ทั้งๆที่รู้จักกันได้ไม่นาน กลับเสียสละให้เขาซะงั้น
"โอ๊ะ! ไฟติดแล้วล่ะ" จินเอ่ยขึ้นมา พวกเขาทั้งหมดจึงนั่งกันเป็นวงกลม ถอดถุงมือวางข้างตัว เอามือมาอังกับไฟอุ่นๆ ก่อนจะแจกจ่ายขนมปังกับน้ำดื่มให้ทุกคน จากนั้นจึงหยิบแครอทหัวนึงส่งให้จองกุกน้อยที่ตอนนี้มุดอยู่ในกระเป๋าโค้ท ค่อยๆงับแครอทอย่างมีความสุข ในขณะที่พี่ๆทั้งสามต่างก็นั่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น
"อ่ะ...นัมจุน" แล้วก็เป็นพี่จินที่พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ ยื่นเม็ดยาสีขาวไปทางนัมจุน
"อะไรเหรอ?"
"ยาน่ะ กินซะ..แผลจากคราวนั้นยังไม่หายดีหรอก"
"เข้าใจละ"
"แล้วของฉันล่ะๆๆๆ ทำไมจู๊นมันมียาว้า" โฮซอกรีบตะโกนโวยวาย ก็แหม เขาก็อยากให้จินนี่ดูแลบ้างนี่นา
"มึงก็สบายดีนี่ แต่...เอ่อ" พี่ชายผมชมพูพูดตะกุกตะกัก หลุบตามองไปในกองไฟ "แต่เขาไม่สบายไง จะเอายาไปทำหอกอะไร เปลือง!"
"อะไรว้า...ปากก็บอกไม่รักแล้วๆๆ แต่ลึกๆก็แอบแคร์ล่ะวะ" โฮซอกเบะปาก ย่นจมูกใส่นัมจุนด้วยความหมั่นไส้ คราวนั้นก็ไอ้คู่แทฮยองกับยุนกิ คราวนี้ก็ไอ้คู่นี้ เวรจริงๆ
"จริงเหรอจิน?" คนที่ถูกพูดถึงทำหน้าอย่างมีความหวัง กะพริบตาปริบๆ รอฟังคำตอบ
"บ้ากันไปใหญ่ละ! เรื่องระหว่างพวกฉันน่ะจบลงไปนานแล้ว...ตอนนี้นัมจุนก็เป็นแค่คนไข้เฉยๆน่ะ อีกอย่างนะ เราควรรีบนอนแหละ เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องรีบออกเดินทางอีก" แต่คนผมชมพูก็ดับความหวังลง รีบตัดบทโดยการไล่ไปนอน
คืนนี้พวกเขาตกลงกันว่าจะให้ใครเฝ้าเวรยามดี แน่นอนว่าเป็นนัมจุนที่อาสา เขาบอกเองว่าถ้าถึงเวลาเปลี่ยนเวรเมื่อไหร่ เขาจะรีบปลุกโฮซอกเอง เมื่อได้ยินอย่างนั้นทุกคนก็สบายใจ มุดตัวเข้าไปนอนในเตนท์ผ้า
ผ่านไปประมาณชั่วโมงนึง ดูให้แน่ใจว่าทุกคนหลับหมดแล้ว เหลือบมองไปยีงจองกุกในร่างกระต่ายที่นอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของโฮซอก เอาเป็นว่าตอนนี้ไม่มีใครตื่นแล้ว...เว้นแต่เขากับนัมจุน
ร่างสูงที่นั่งเฝ้าเวรยามอยู่นั้น หันกลับไปมอง สบเข้ากับดวงตาสวยคู่นั้น ก่อนจะเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา
"ทำไมถึง..."
ทว่าไม่ทันได้ถาม ซอกจินก็นั่งลงข้างๆเขา ไม่พูดอะไรมาก หยิบผ้าห่มผืนหนามาคลุมตัวเขา ก่อนจะสวมกอดแน่น
"จินนอนไม่หลับ" ดวงหน้าหวานซบลงบนไหล่กว้าง น้ำเสียงออดอ้อนที่ฟังกี่ครั้งก็ชวนให้เขินตลอด
".........."
"...เป็นห่วง..."
"แปลว่าหายโกรธ--"
"เปล่า...แต่เป็นห่วง"
"อ..อื้ม"
"ดูแลตัวเองบ้างสิ"
"อยากให้จินดูแลมากกว่า"
"ถ้าพูดอีกรอบจะกลับไปนอนแล้วนะ!" คนผมชมพูแหวขึ้น แต่ก็พยายามลดเสียงลง เพราะไม่ต้องการปลุกคนอื่นๆ
"ไม่พูดแล้วๆ อย่าเพิ่งไปเลยนะ"
จบประโยคนั้น พวกเขาทั้งสองก็คุยกันเรื่องทั่วๆไป รวมทั้งแผนการณ์ของวันพรุ่งนี้ ไม่ช้านานซอกจินก็ผล็อยหลับ นัมจุนจัดท่าทางให้เด็กดื้อของเขาเสียใหม่ ให้จินนอนบนตักของเขา มือหนาลูบเส้นผมชมพูนิ่มด้วยความรัก ห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย นั่งเฝ้าทั้งคืนโดยไม่คิดจะปลุกโฮซอกเลยแม้แต่น้อย