เป็นเวลา 1 อาทิตย์เต็มๆที่ยุนกิไม่ยอมออกจากห้องเลยแม้แต่น้อย วันๆเอาแต่นอน ไม่ก็นั่งมองฝนที่ตกผ่านทางหน้าต่างเอา บางวันถึงจะยอมลงมาหยิบหนังสือไปอ่าน แรกๆแทฮยองก็ว่าปกติดี หลังๆเขาเริ่มจะไม่แน่ใจ ยุนกิกินข้าวน้อยลงด้วยแหละ เขาสังเกตอยู่เป็นประจำเมื่อยุนกิไม่ยอมลงมา เขาก็ต้องจำใจสงบศึกกับเจ้ากระต่ายโดยดี ก็นะ คนมันเหงา ไม่มีอะไรทำเลย แทฮยองลองออกไปเดินรอบๆเมืองแล้วล่ะ ที่ลาแปงทาวน์มีแค่ตลาดขายของสดจำพวกผักผลไม้ ไม่ก็พวกดอกไม้ แค่นั้นจริงๆ
สุดท้ายเขาจึงต้องจำใจนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ร้านไปพลางๆ บางทีต้องออกมารับลูกค้าแทนเจ้าของด้วย! เยี่ยมไปเลย
วันนี้เขางัดให้พี่ยุนกิลงมากินข้าวได้สำเร็จ ทว่าระหว่างมื้อเช้า จู่ๆเจ้ากระต่ายก็พูดขึ้นมาว่า
"ถ้าเบื่อนักนะ...ทำไมไม่ไปปิคนิคในป่าบ้างล่ะ?"
ปึง!
แทฮยองตบโต๊ะ ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย ยุนกิที่กำลังตักซุปเข้าปากถึงกับสะดุ้ง
"ไม่เลวนี่! เจ้ากระต่าย พี่ยุนกิฮะ เรา---"
"แทฮยองไปเถอะ พี่ไม่ไปหรอก"
ร่างบางปฏิเสธก่อนที่อีกฝ่ายจะชวนด้วยซ้ำ ทำเอาเจ้าจิ้งจอกหน้าเสียเลยทีเดียว
ปึง!
"แต่พี่ไม่ออกไปข้างนอกตั้งอาทิตย์นึงแล้วนะ! อาทิตย์นึงมันช่างยาวนานเหลือเกิน"
ปึก!
"โอ๊ยยย"
สิ้นเสียงทุบโต๊ะ จองกุกหยิบหนังสือเล่มหนามาบนหัวแทฮยองทันที จะทุบโต๊ะทำไมนักหนาวะ
"อย่าพังของในบ้านกูได้มะ"
"เออๆ ไอ้ห่า บอกดีๆก็ได้มั้ย"
ก่อนจะหันมาพูดเสียงหวานใส่ยุนกิต่อ
"ในป่าเนี่ยมีผลไม้เยอะแยะเลยนะฮะ ส่วนใหญ่เป็นผลไม้แปลกๆ ไม่ก็พันธุ์แปลกๆทั้งนั้นเลยนะ"