Hindi alam ng mga kasama namin kung kanino sila lilingon, kung kay Johansson ba o kay Kaien na parehong bagong dating. Nakangiti si Kaien habang kinakausap ang kaibigan ni Owen habang si Johansson naman ay kinausap ang kanyang body guard bago ako lapitan. Nagtaas ako ng kilay, bakit sya narito? Akala ko ba ay abala sya sa Maynila?
Para akong lumulutang habang papunta sa kinakaroonan ni Johansson. Hindi ako makatingin sakanya dahil ramdam ko ang galit sa kanyang titig patungo sa aking likod, kung nasaan sina Owen at Kaien.
"Mr. Johansson!?" gulat na bigkas ni Mrs. Trinidad habang lumalapit sa amin, iniwan nya pa ang mga bellboy na nagbubuhat sa mga gamit namin
"Good morning, Mrs. Trinidad." pormal na sabi ni Johansson. Hindi na ako nagulat kung kilala nya ang manager namin
"Mabuti po at nandito kayo?"
"My girlfriend is here so kailangan nandito rin ako." aniya sabay sulyap kay Kaien na kausap sina Bianca.
Humugis "O" ang bibig nya pero agad nya rin itong tinikom, lumaki ang ngisi nya at papalit-palit ang tingin nya sa aming dalawa. Nahihiya akong ngumiti at kulang na lang ay magtago ako sa likod ni Johansson dahil pakiramdam ko ay pulang pula ako.
May lumapit sakanya na isa sa mga dala naming guards, may binulong at agad na tumango si Mrs. Trinidad sakanya.
"Maiwan ko muna kayo, may aasikasuhin lang ako." sabi nya at hinawakan nya ang balikat namin bago sinundan si Kuya.
"Zeeyan! Bakit ka nandito!?" mabuti na lang at nagtanong si Maxxine, papalapit na sya sa kay Johansson habang ako naman ay hindi makapagsalita sa harap ni Johansson. I'm still speechless that he's infront of me right now.
"Bakit, hindi ba ako pwede dito?" Ramdam ko ang titig nyang matalim sa akin kaya nakatingin na lang ako sa dala nyang Jeep Wrangler. May kasama syang driver na nasa kabilang pintuan kasama ang naka black polo shirt na sa tingin ko ay body guard.
Umiling si Maxxine at tumawa bago bumaling sa akin. Ano? Wala akong sinabing pupunta sya. Ang akala ko nga ay marami syang gagawin kaya hindi sya makakasama. Naaalala ko noong isang araw bago kami tumulak patungong Iloilo ay pinapanuod lang nya akong nag-aayos ng gamit sa Facetime, ni hindi man lang nya sinabing susunod sya!
"Hindi na talaga kayo mapaghihiwalay kahit isang araw, ano?" ngisi ni Maxxine bago binalikan ang mga kaibigan namin. Uminit ang pisngi ko at lalong nahiyang tignan si Johansson.
Are we that clingy na iyon ang iniisip ni Maxxine? Hindi naman kami palaging magkasama ni Johansson, tuwing umaga lang bago mag-umpisa ang klase at lunch break. Hindi ko alam kung saan nakuha ni Maxxine ang ideyang iyon.
"Hi..." panimula nya at lumapit sa akin. Ngumuso ako, pagkatapos ng matalim mong titig ay iyan ang sasabihin mo?
Hindi parin ako makatingin sakanya kaya sya na mismo ang umangat sa baba ko para magkatinginan kami.
"I miss you..." ngumuso ako dahil hindi ko maiwasang hindi ngumiti sa narinig ko. Damn it! Simpleng salita lang nya ay ganito na ang epekto sa akin.
"Bakit hindi mo sinabing pupunta ka dito? Edi sana sumama kana sa amin."
"I want to surprise you pero ako ata ang nasurpresa." aniya at inangat ang tingin kay Kaien na tumutulong sa mga bagahe nila.
"Who's the Japanese? What's his last name?" agad ko syang sinapak sa iniisip nya. Alam kong may balak syang takutin ang pamilya ni Kaien, I don't even know his last name!
"'Wag ka ngang possessive dyan, I just met him. Kaibigan sya ng manager namin, si Owen." sabi ko at tinuro si Owen
"Tss... Possessive my ass. I just want you mine, only mine." natigilan ako sa paghinga ng naramdaman ko ang kamay nya sa aking braso at linapit ang kanyang bibig sa tapat ng aking tenga
"So expect that that Japanese will not lay a single finger on you." napalunok ako.
"What? He's just trying to help, nagmamagandang loob lang iyong tao." sabi ko at ngumuso "And besides, I will never let that happen Johansson." sabi ko at naaninag ko agad ang kanyang ngiti
Pinuno ng fifteen na iba naming kasama ang tatlong 4x4 habang si Xena naman ay sumama kina Mrs. Trinidad. Luminga-linga ako, hindi ko alam kung saan ako sasakay. Sa nirentahan ba naming 4x4 o kay Johansson.
"Guys! Sa pick-up tayo ni Kaien!" sigaw ni Nick sa amin. May sinabi sakanya ni Kaien at tumango-tango sya na para bang gagawin nya ang lahat para makasama nya ito sa dalawang oras na byahe patungong bundok
"No... You'll be with me..." napalingon ako kay Johansson. May nirentahan kaming isa pang 4x4 na dapat sasakyan ng mga kaibigan ko at dahil nag-offer si Kaien ng kanyang pick-up ay sa tingin ko ay hindi na namin iyon magagamit.
"May dala akong Jeep, doon tayo sasakay." aniya at hinawakan ang kamay ko para lumapit sa tinutukoy nyang Wrangler.
Ngumisi ako. At talagang hindi sya nagpaalam sa akin, huh? I bet wala syang alam kung anong gagawin namin doon. Teka...
Lumayo ako at tinignan kung ano ang suot nya. White long-sleeves na nakatupi hanggang siko at tanggal ang dalawang butones at black shorts and Sperry.
"You can't go with that outfit." kahit na sobrang hot nya sa suot nya at ipapapalit ko iyon. He can't go with that, masyadong hassle para sakanya at pagpapawisan sya.
"I know kaya sa loob na ako magbibihis." natigilan ako sa sinabi nya. S-sa loob sya magbibihis? Ano? Kasama ba ako sa loob?
Napalunok ako at nag-iwas ng tingin. God, I don't think I can survive the two hours travel time.
Ngumisi sya at tumawa "Not what you're thinking, ako muna ang nasa loob at papasok ka na lang kapag nakabihis na ako or iyong iniisip mo ang gawin ko?"
Ngumuso ako at kaonti na lang ay tumakbo ako kina Maxxine para makalimutan ang sinabi nya. Hindi ko kinumpirma na iyon ang iniisip ko pero sa reaksyon ko ay alam nyang tama sya. Dammit! Why does he have to be so vocal? Hindi naman sya ganito noon ah?
Tawa sya ng tawa habang kinukwento kung ano ang reaksyon ko. Kinurot ko sya sa tagiliran para matigil na sya sa kakatawa pero ngumiwi lang sya at tumatawa ulit. Sinasabihan nya pa akong "pikon" kaya lalo akong nainis. Damn... Why does he have to be this vocal?
Hindi ko alam kung anong mas maganda, iyong Johansson na tahimik at limitado ang galaw o itong si Johansson na nasa harap ko ngayon na panay ang asar sa akin.
"E-ewan ko sayo!" sabi ko at tinulak sya. Naglakad ako ng mabilis patungo kina Maxxine at iniwan syang tumatawa.
Nakataas ang kilay nang binalingan ako ni Maxxine. Umiling ako at nilapitan ang mga gamit namin.
"Saan ka sasakay?" tanong nya at lumingon sa likod ko. Paniguradong nasa likuran ko si Johansson kaya naroon ang atensyon nya
"She'll go with me..." si Johansson na ang sumagot para sa akin, nilagpasan nya kami at kinuha ang gym bag kong nakalapag sa sahig.
"Sayang at hindi ka namin makakasama sa likod ng pick-up, pupwede namang sumama kayo sa amin at iwan nyo na ang Jeep." hinintay ko ang sagot ni Johansson. Parang gusto ko ang ideya ni Maxxine, ang sumakay sa likod ng pick-up at maramdaman ang simoy ng hangin sa probinsya.
Umiling si Johansson "No, it's dangerous. If we're on the mountain, sige..." sabi ni Johansson at hinawakan ang kamay ko para sabay kaming pumunta sakanilang Jeep.
Nilingon ko ang dalawang 4x4 na pinuno ng fifteen na volunteer, may isang truck kung nasaan ang mga damit at gamit na ipamimigay namin sa lalawigang iyon. Nasa likod kami ni Johansson at ang nag-ddrive ay iyong kasama nya.
Nakapagpalit na sya ng dri fit shorts at sa ngayon ay tinatali na nya ang trintas ng kanyang sapatos. Naka-long sleeves parin sya at hindi ko alam kung bakit hindi sya nagpalit kanina.
Pinagmamasdan ko ang tanawin sa labas ng gumalaw si Johansson sa aking gilid. May kinuha sya sa likod. Nakapagpalit na sya ng shorts at mas kumportable na syang nakikita kumpara sa suot nya kanina. Naka puting long sleeves parin sya at tingin ko ay ngayon sya magbibihis.
Mabilis nyang tinanggal isa-isa ang butones ng kanyang polo at imbes na nandoon ang atensyon nya at nakatingin sya sa akin tila pinapanuod ang ekspresyon ko.
Agad akong nag-iwas ng tingin ng mapansin na masyado na akong nakatitig sakanya. Uminit ang pisngi ko sa kahihiyan, he just caught me staring at his body!
Nakakahiya talaga! Kinakagat ko ang labi ko at nagdadasal na sana ay nasa destinasyon na kami kahit na wala pang kalahating oras ang nakakalipas.
I remember it well, he used to be this thin and tall boy who likes to read and stay in one place but he got the girls attention kahit na ganoon ang katawan nya at ugali nya. Paano pa ngayong lumaki at nagkalaman na? Gosh, bakit ko ngayon ko lang ba ito napapansin? Halos araw-araw ko syang nakakasama simula pa noon dahil sa Student Council at magkaklase kami simula bata.
Maybe because of puberty and with the help of gym? Ang sabi nya ay may gym sya at gusto nyang doon na lang ako kesa sa pinag-gi-gym ko.
Bumalik ako sa reyalidad ng hinawakan nya nag balikat ko "Hey..."
"Hmm?" sabi ko ng nilingon sya. Titig na titig sya sa akin at naputol lang iyon ng pinulupot nya ang kanyang kamay sa akin at hinila ako palapit sakanya. Bahagya pa akong napatili sa gulat.
"Come here, ayokong nakikita kitang malayo sa akin." aniya at niyakap ulit ako
"Hmm okay." sabi ko at hinayaan sya sa gusto nya
"How about your work? Hindi ba magagalit ang Mommy at Daddy mo dahil nandito ka?" tanong ko. Pinagmasdan ko ang kanang kamay nyang nasa kanang braso ko, he's like hugging me from the side and I love how this position makes me feel secure.
"Tinapos ko na lahat ng paperworks kahapon, that's the reason why I'm a bit late." aniya. Lalo nyang hinigpitan ang pagkakayakap sa akin. Napapikit ako, we don't usually cuddle like this. Ang huli ay iyong noong sa dinner party sa kanilang bahay that's why this feeling is foreign to me.
"Am I too clingy?" aniya gamit ang bigong boses. Hindi ako nakapagsalita sa sinabi nya kaya siguro naisip nya iyon.
Mabilis akong umiling at tiningala sya. Bahagyang lumuwang ang pagkakayakap nya kaya ako na mismo ang yumakap sakanya, wala akong pakielam kung nakikita at naririnig kami ng driver. Nawala ang hiya ko sa takot na kung anong isipin ni Johansson.
How does these all happen? Paano kami nagsimula at kailan iyon? Madalas kong nakikita ang pagtitig sa akin ni Johansson noon, doon ba? O sa paghatid nya sa akin? I don't know. He's my rival... Sya iyong dahilan kung bakit hindi ako lubusan maappreciate ng mga tao sa paligid ko although both of my parents are proud. Ako lang, ako lang itong hindi pa satisfied.
Come to think of it, ako lang itong nag-iisip ng magpapa-down sa akin pero ang totoo ay lahat ng tao sa paligid ko ay supportive and happy for what I am. Mom, Dad, Xena, Maxxine and Johansson... Ni minsan ay hindi sya naghangad o humingi ng pabor sa akin. I'm too pessimist to think about the bright things.
"No, that's not it. I'm just thinking..." napanatag ako ng unti-unting bumalik ang pwesto nya kanina
"Uh-huh?" naghihintay sya ng kasunod na sasabihin ko
"Kailan ka nagkagusto sa akin?" tanong ko at tiningala sya. Bahagya syang natahimik at tila nag-isip ng malalim
"Hindi mo talaga alam. Tss... Manhid." bulong iyong huling salita nya kaya hindi ko gaanong narinig.
"Doon ba sa pag-hatid mo sa akin?" tanong ko, desperadong makakuha ng sagot. Umiling sya
"Tss. That's not it."
"Eh, ano bang gusto mo sa akin?" bago ko pa ma-i-filter ang bibig ko ay nasabi ko na iyon. Uminit ang aking pisngi at binalik ulit sa dati ang pwesto ng ulo ko.
"I've met different kind of people from all over the world, you know that. It's just that... They're all the same; arrogant, selfish and generous to the rich pero pagdating sa mga mahihirap?" umiling sya "They're just nice to you because you have the power, the wealth pero pagdating sa iba ay nag-iiba ang ugali nila." bahagya akong lumayo sakanya para marinig lalo ang kanyang kwento. Umangal sya pero hinayaan rin ako, imbes ay hinawakan nya ang kamay ko at pinagsikop nya ito.
"That's the reason why I hate my Dad, he's too kind and too blind to see who are the real and trusted people. Kaya kailangan ay kasama nya ako sa bawat meeting dahil kundi ay nakuha na nila ang lahat ng pera na pinaghirapan ng Johansson Group."
I really idolized this person. At the age of 16 ay sinasamahan na nya ang kanyang Daddy sa office kaya panay na rin ang pagtataka ng mga tao sa paligid ko kung bakit hindi ko pa daw natatalo si Johansson. Iyon na daw ang oportunidad ko para talunin sya pero kahit anong pagsisikap ko ay perfect sya sa lahat.
"When I first met you... Noong practice sa taekwondo noong Grade School. Napaisip ako, this is one tough little girl. I know you don't like boys dahil puro babae lang ang kausap mo at sinisigawan mo ang mga lalaki kapag tumatakbo sila sa corridor that's why I didn't bother to talk to you."
"Hindi ka naman nagsasalita noon." tawa ko, naaalala ang tahimik na Johansson sa sulok ng classroom habang recess time.
"You came from a rich family yet you don't boast about it. Although you're mean to me but I know that's not your true identity."
Napangiti ako. How come puro nice words ang lumalabas sa bibig nya? Back then, all I did was to pin point at him at palagi akong galit sa kanya. Sinisigawan sya at sinasabihan na kaaway.
"Liar. I'm mean to you because I hate you." tumawa ako. I really hate him dahil simula ng makilala ko sya ay lagi na lang akong rank 2 sa lahat. Humalakhak rin sya, iyong halakhak ba na parang ako lang ang makakagawa sakanya. Puro ngisi lang ang nagagawa nya at madalang lang ang tawa at ako lagi ang nakaka-witness doon.
"I know." aniya. Pinanood ko ang pag-abot ng kanyang kamay sa gilid ng aking ulo para idikit iyon sa kanyang dibdib
"Come here. Mahaba haba pa ang byahe, I want you to sleep on my chest." aniya. Kinagat ko ang labi ko, ramdam na ramdam ko ang kalabog ng puso ko dahil sa ginawa nya.
I'm resting my head on his chest! Amoy na amoy ko ang bango ng pabango nya habang iyong daliri naman nya ay pinaglalaruan ang bawat hibla ng buhok ko
I don't want to sleep pero nakakaantok ang ginagawa nya sa buhok ko! Napapikit ako nang hinalikan nya ang tuktok ng ulo ko. Kinuha ko iyong puting unan sa gilid na ay nilagay ko iyon sa ulo nya para makatulog rin sya
"You're Tiara Tyson, walang kinakatakutan." aniya habang pinagmamasdan akong inaayos ang unan sa ulo nya
"Sinasabi nga nila na ako lang iyong hindi natatakot sa kamandag ng isang Zeeyan Johansson." tumawa ako at bumalik na sa pwesto. Pinagmasdan ko ang kamay nyang gumagapang papunta sa aking kamay at unti-unti itong pinagsikop.
Didn't know that he is capable to produce this kind of warmth and I feel like this is where I belong. After years of searching, ito ang tanging lugar kung saan makakatulog ako ng mapayapa sa gita ng digmaan, it is in his arms.
"Because I'm the one who's scared of you. Go to sleep, Tiara." aniya dahilan kung bakit nakatulog ako nang may ngiti sa labi
Nagising na lang ako sa malubak na daanan, umuuga-uga ang sasakyan at kailangan pang hawakan ni Johansson ang gilid ng ulo ko para hindi ito masyadong gumalaw. He still thinks i'm sleeping kaya hinawakan ko ang kamay nyang nasa gilid ng ulo ko at umupo ng maayos.
Pinagmasdan ko ang tanawin sa labas at nakita ko ang puro puno. Napagtanto kong nasa bundok na kami at mukhang malapit na kaya nilabas ko ang phone ko para tawagan sina Xena kung nasaan sila pero nang makitang walang signal ay binaba ko ito at binusog na lang ang aking mata sa tanawin sa labas. Ang ganda!
Nilingon ko si Johansson kung tinitignan nya rin ba ang mga puno at naggagandahang bundok sa labas pero nang nakita kong nakatingin lang sya sa akin at nakangiti ay ngumiti ako ng pabalik.
"I guess you love nature. Do you want to go to Maldives or Hawaii?" kung hindi lang seryoso ang tono nya ay pagkakamalan kong nagbibiro sya. Masyado na syang advance mag-isip. I want to travel with him, of course. Pero may oras para doon.
"Tagaytay or Quezon is fine." sabi ko, tumango sya
"It is settled then." aniya at pinagsikop ulit ang kamay namin. Iyong thumb nya ay pinagplalaruan ang akin.
Napapikit ako, I suddenly forget where we are and why we are here. Gusto ko na lang tumigil ang oras kung kelan habang buhay kaming mananatiling ganito at walang masamang mangyayari.