Jak zwykle się spóźniał. Od pięciu lat byliśmy małżeństwem, a on nie może być na czas, choćby w tym jednym dniu. Obecnie było mi już wszystko jedno. Od kilku miesięcy czułam, jakby mnie notorycznie unikał. Jakby nie mógł na mnie patrzeć, przebywać w tym samym pomieszczeniu dłużej niż kilka minut niezbędnych na powitanie i standardowe pytanie: jak minął dzień.
A gdzie czułość, którą okazywaliśmy sobie na początku małżeństwa? Gdzie te chwile, gdy pragnęliśmy jak najszybciej znaleźć się sam na sam, by ugasić płomień pragnienia? Nie wiem już sama, co się z nami stało. Nie kochaliśmy się od miesięcy, mimo iż śpimy w jednym łóżku. Cóż, powiedzmy, że w jednym. Od kilku tygodni nie wracał na noc albo przychodzi tak późno, że kładzie się w pokoju gościnnym twierdząc, że nie chciał mnie obudzić w środku nocy.
A jeśli ja chcę być budzona?
Każdego dnia usiłuję znaleźć odpowiedź na pytanie, co takiego się wydarzyło, że wygasły między nami uczucia? Gdy zadaję je na głos, co ostatnio często mi się zdarza, odpowiedź jest zawsze taka sama: czy ty nie przesadzasz?
Trafniejsze jednak pytanie byłoby o to, co się z nami stanie dalej?
Coraz częściej nachodzą mnie myśli, czy to nie jest zmierzanie ku końcowi? To przecież nieuniknione widząc, jak wygląda obecnie nasze małżeństwo. Nie mogę dłużej żyć w tym hermetycznie zamkniętym pudełku, z którego nie widzę wyjścia. Mam już dość! Chciałabym krzyczeć tak głośno, by w końcu na mnie spojrzał z czymś więcej w oczach, niż politowaniem i zrezygnowaniem.
Gdzie się podziała miłość, którą wzajemnie się darzyliśmy? Gdzie nasze dawne życie?
Mój psycholog stwierdził, że nie powinnam patrzeć wstecz po to, by przywrócić coś, co dawno minęło. Należy spoglądać w przyszłość, mając w pamięci minione tylko po to, by nie popełnić tych samych błędów. Wiedziałam jednak, że zanim ruszymy gdzieś dalej, powinniśmy w końcu porozmawiać i odkryć te błędy. Jeśli nie zajmiemy się problemami, w końcu przysłonią nam przyszłość, która rozpadnie się w drobny mak przy lekkim podmuchu.
Problem polegał jednak na tym, że nie chcę końca. Pragnę znów poczuć jego miłość. Bo przecież kiedyś mnie kochał, wiem to. Chcę znów patrzeć z miłością i widzieć ją w oczach męża. Chcę, by mnie przytulił jak dawniej, spontanicznie, bez żadnego powodu, tak po prostu. Jak więc powrócić do tego, co było, a jednocześnie wszystko zmienić na lepsze? Czuję ucisk w sercu, gdy myślę, co mogę stracić.
Spoglądam na kartkę przed sobą i zapisane słowa. Tak niewiele, a jednak tak dużo.
Brak mi miłości...
Brak mi Ciebie...